ภายในฐานทัพทหารอเมริกานั้น ก็มีทหารทยอยบุกเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ
อาวุธสงครามแต่ละชนิดก็ทยอยนำมาใช้
อาวุธสงครามที่ใช้ได้ค่อนข้างคล่องแคล่วทั้งปืนใหญ่จรวด ระเบิด ระเบิดมือเป็นต้น ต่างก็ทยอยกันออกมาหมด
แต่ว่าความเร็วของหลินหยุนรวดเร็วมาก ของพวกนี้ไม่มีทางที่จะลดความเร็วของเขาลงด้วยซ้ำไป
ระหว่างทางที่เดินผ่านนั้น ศพก็นอนตายเกลื่อนกลาดไปทั่ว เดิมทีหลินหยุนก็ไม่ได้ชอบหน้าอเมริกันเท่าไหร่นัก การลงมือก็ย่อมไม่ปรานีอย่างแน่นอน
ในไม่ช้า ทหารอเมริกันพวกนี้ก็ถูกหลินหยุนสังหารจนหวาดกลัวไปหมด
ปีศาจ เขาก็คือปีศาจ!
โอ้ไม่นะ เขาไม่ใช่คน นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว!
เป็นไปได้ยังไงที่คนจะสู้กับปีศาจได้ ฉันจะไปแล้ว ฉันรักเมียของฉัน!
ไม่ ให้ตายเถอะ แกหนีทหารได้ยังไง? ไร้ยางอาย! เอาเถอะ แม่ของฉันก็ยังรอฉันอยู่ที่บ้านเลย ฉันไม่อยากจะตายอยู่ที่นี่ ฉันก็ไปก่อนล่ะ!
ในไม่ช้า พวกทหารอเมริกาก็ถูกโจมตีแตกกระเจิงกันไปหมด
ผู้บัญชาการของพวกเขาเห็นเหตุการณ์นี้แล้ว ถึงแม้ได้พยายามห้ามปรามแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่ได้ผลเลย
เป็นไปได้ยังไงที่คนจะสู้กับปีศาจได้?
มองดูพวกทหารที่พ่ายแพ้อย่างยับเยิน ผู้บัญชาการจึงออกคำสั่งอย่างไม่มีทางเลือกว่า ไปขับรถถังที่ใหม่ล่าสุดมาขวางเขาไว้ หลังจากนั้นก็ใช้ขีปนาวุธอากาศสู่พื้นมาจัดการกับเขาเลย!
ครับท่าน!
จากนั้นรถถังใหม่ล่าสุดก็เรียงแถวหน้ากระดานหน้ามาขวางอยู่ตรงหน้าหลินหยุน
บนท้องฟ้าก็มีเครื่องบินรบบินวนเวียนอยู่รอบๆ
ก็เหมือนกับกำลังทำสงครามครั้งยิ่งใหญ่ในสนามรบ
แต่ว่า พวกนี้เพียงแค่จะมาจัดการกับคนเพียงคนเดียว ชาวจีนคนหนึ่งที่มีชื่อว่าหลินชางฉองเท่านั้นเอง
ให้ตายเถอะ ถ้าไม่ใช่เห็นกับตาตัวเองละก็ พวกเขาจะต้องคิดว่าฉันบ้าไปแล้ว ถึงกับใช้ของพวกนี้มาต่อสู้กับคนเพียงคนเดียว!
ผู้บัญชาการทหารชาวอเมริกาตบศีรษะเบาๆ แล้วพูดเยาะเย้ยตัวเอง
หัวหน้าครับ คุณดูสิว่าเขากำลังทำอะไรอยู่!
โอสวรรค์ เขาถึงกับชกหมัดไปยังรถถังคันหนึ่งจนกระเด็นลอยออกไปเลย!
หัวหน้าครับ ผมรู้สึกว่าผมกำลังอยู่ในความฝัน! ผู้ช่วยผู้บัญชาการพูดด้วยสีหน้ามึนงง
ผู้บัญชาการยิ่งรู้สึกงงงวยกว่าเขาอีก เพราะว่าตอนนี้หลินหยุนไม่เพียงแต่ชกรถถังเท่านั้น แต่ยังโจมตีเครื่องบินบนท้องฟ้าอีกด้วย
เครื่องบินรบที่บินต่ำพวกนั้น ก็ถูกดาบเฮ่าเทียนพร้อมด้วยลำแสงสีแดงฟาดฟันจนร่วงตกลงมาพร้อมกับควันดำโขมง พวกนักบินต่างก็รีบกระโดดร่มฉุกเฉินหนีตายทันที
นั่นคืออะไรอีกล่ะ? ผู้บัญชาการสีหน้าสงสัย หรือว่าเขามีขีปนาวุธอากาศสู่พื้นติดตัวตลอดเหรอยังไง?
ไม่งั้นแล้วเขาจะยิงเครื่องบินรบร่วงลงมาได้ยังไง?
ผู้ช่วยตะโกนเสียงดังว่า โอ้สวรรค์! นี่มันเหลือเชื่อจริงๆ หัวหน้าครับ ผมคิดว่าพวกเราควรจะถอยดีกว่านะ พวกเราจะไปรบชนะปีศาจได้ยังไงกัน!
ผู้บัญชาการด่าทอด้วยความโกรธว่า นี่ต้องโทษทายาทสืบราชบัลลังก์เกาหลีที่สมควรตายคนนั้น เป็นเพราะว่าเขาเป็นคนพาสัตว์ประหลาดตัวนี้เข้ามาให้พวกเรา!
ผู้ช่วยถามว่า งั้นหัวหน้าคิดจะจัดการยังไงดีล่ะ หรือไม่พวกเราส่งตัวเขาออกไปดีไหม?
ผู้บัญชาการตะคอกด้วยความโกรธว่า ไม่ได้ ทำอย่างนั้นก็จะทำให้เจ้าเด็กชาวจีนคนนั้นคิดว่าพวกเรากลัวเขาแล้วล่ะสิ?
ผู้ช่วยเบ้ปากแล้วพูดว่า หัวหน้าครับ ตอนนี้พวกเราก็กลัวแล้วเหมือนกัน !
ถ้าพวกเรายังไม่หยุดละก็ เกรงว่าเขาคนเดียวก็สามารถถล่มฐานทัพพวกเราจนราบคาบได้เลย!
ผู้บัญชาการขมวดคิ้ว มองดูเงาร่างที่คล้ายปีศาจท่ามกลางดงกระสุนคนนั้น พูดด้วยสีหน้า จนหนทางว่า ต่อให้เขาถล่มฐานทัพจนราบคาบก็ตาม พวกเราก็จะต้องสู้ให้ถึงที่สุด ไม่งั้นถ้ากลับไปแล้วก็จะต้องรับโทษทางวินัยทหารอยู่ดี!
ไปเอาอาวุธที่ใช้ได้ทั้งหมดออกมาให้หมด ขอเพียงสามารถฆ่าเขาได้ จะไม่เสียดาย ทุกอย่างเลย!
ภายในฐานทัพทั้งหมด ขีปนาวุธก็บินว่อนกระจายไปทั่ว แม้แต่ทหารอเมริกาบางส่วนเองก็ยังถูกระเบิดตายไปด้วย
ทหารที่กำลังทำการสู้รบอยู่พวกนั้นก็ด่าทอว่า แม้งเอ๊ย พวกเขาตาบอดหรือไง? ไม่เห็นเหรอว่าพวกเรายังอยู่ที่นี่!
ให้ตายเถอะ พวกเราถูกทอดทิ้งแล้ว!
งั้นพวกเราจะต้องมาสู้กับปีศาจตัวนั้นอีกทำไมกัน แม้งเอ๊ย!
พวกทหารที่ได้รับคำสั่งไปโจมตีหลินหยุนพวกนั้นต่างก็ด่าทอด้วยความโกรธ หลังจากนั้นก็หนีไปด้วยความโกรธแค้น
หลินหยุนสู้เข้าไปถึงภายในฐานทัพแล้ว ขีปนาวุธที่ทรงพลังพวกนี้ อีกทั้งยังมี TNT จำนวนมาก อาวุธทำลายล้างที่มีรัศมีการโจมตีกว้างไกลชนิดต่างๆก็ทยอยนำออกมาใช้จนหมด
เหลือแต่อาวุธนิวเคลียร์เท่านั้น
เสียดายที่ว่า อาวุธพวกนั้นทำได้แค่ลดความเร็วของหลินหยุนลงเท่านั้นเอง ยังคงไม่สามารถทำให้หลินหยุนได้รับบาดเจ็บอะไรเลย
ให้ตายเถอะ เป็นไปได้ยังไงที่คนจะแข็งแกร่งถึงขั้นนี้ได้!
หัวหน้าทำยังไงดีล่ะ? ผู้ช่วยร้อนใจแล้ว มองดูหลินหยุนที่กำลังจะบุกเข้ามาถึงหน่วยบัญชาการรบแล้ว ถ้าหากยังไม่หนีตอนนี้ละก็ อีกประเดี๋ยวคิดจะหนีก็หนีไม่ทันแล้ว
ผู้บัญชาการไม่ได้ตอบคำถาม แต่มองไปยังห้องทดลองลึกลับของฐานทัพด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม
เห็นทีว่า จะต้องทดลองใช้อาวุธใหม่ที่หน่วยเหนือส่งมาสักครั้งแล้วล่ะ
ผู้บัญชาการก็รีบสั่งการว่า ไปเรียกคนของทีมหน่วยรบพิเศษมาเร็วเข้า!
ครับผม! ผู้ช่วยรู้สึกสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ยังคงรีบสั่งการไปยังทีมหน่วยรบพิเศษทันที
ในไม่ช้า สมาชิกหน่วยรบพิเศษที่มีรูปร่างสูงใหญ่สิบกว่าคนก็มาถึงหน่วยบัญชาการรบ แล้ว
ผู้บัญชาการกวาดสายตาไปยังทุกคน แล้วพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า ตามฉันมา!
ผู้บัญชาการพาพวกเขาเข้าไปในห้องทดลองลึกลับ จากนั้นก็ปิดประตูห้องทดลองที่ทำด้วยโลหะผสมนั้น
ผู้ช่วยรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ในนี่มีอะไรเหรอ? ถึงได้ลึกลับขนาดนี้!
หลังจากที่ผู้บัญชาการเดินจากไปแล้ว ข้างนอกก็ไม่มีใครสามารถขัดขวางหลินหยุนได้อีก หลินหยุนก็เดินเข้าไปประตูหน่วยบัญชาการรบ
เช่นนี้แล้ว พวกอาวุธสงครามทรงพลังพวกนั้นก็ไม่สามารถใช้ได้อีกแล้ว
ผู้ช่วยด่าสาปแช่งว่า ให้ตายเถอะ หัวหน้าคงไม่ใช่หนีไปเองล่ะ!
โป้ง!
ประตูที่ทำมาจากโลหะผสมของหน่วยบัญชาการรบก็ถูกดาบฟันจนขาดออก หลินหยุนก็ค่อยๆเดินจากประตูเข้าไปด้วยสีหน้าเย็นชา
ในร่างของเขาถึงกับไม่ได้แปดเปื้อนฝุ่นละอองใดๆเลยแม้แต่นิดเดียว ราวกับเป็นเทวดา จุติลงมาเกิด
ผู้ช่วยตกตะลึงไปหมด มองดูหลินหยุนด้วยความมึนงง ขาทั้งสองข้างก็เริ่มสั่นแล้ว
สายตาของหลินหยุน มองไปยังห้องที่อยู่ข้างๆห้องทดลองนั้น เขารับรู้ได้ว่า คิมชอมอู่ก็อยู่ข้างในนั้น
หลินหยุนเดินมุ่งหน้าไปยังห้องนั้น ผู้ช่วยไม่กล้าแม้แต่จะไปขัดขวาง มิหนำซ้ำปืนในมือก็ยังไม่กล้าชักออกมาเลย
ในเวลานี้เอง ประตูห้องทดลองลึกลับก็เปิดออกทันที
หุ่นยนต์ในชุดสีเงินจำนวนสิบกว่าคนก็บุกออกมา
สายตาผู้ช่วยส่องประกายความตื่นเต้นออกมา โอ้สวรรค์ ตำนานถึงกับเป็นจริงแล้ว!
นี่คือหุ่นยนต์ชุดเกราะทหาร!
หลินหยุนหยุดมองหุ่นยนต์ชุดเกราะพวกนั้น รู้สึกแปลกประหลาดใจเล็กน้อย
รูปแบบของหุ่นยนต์ชุดเกราะพวกนี้ ดูเหมือนไม่ได้ผลิตจากเทคโนโลยีชั้นสูงปัจจุบันในโลกนี้เลย
ตามความเข้าใจเกี่ยวกับเทคโนโลยีในโลกใบนี้ของหลินหยุนแล้ว หุ่นยนต์ชุดเกราะพวกนี้อย่างน้อยหลังจากห้าสิบปีต่อจากนี้ไปจึงจะสามารถผลิตออกมาได้
แม้แต่อเมริกาที่มีเทคโนโลยีล้ำหน้าที่สุดในโลกก็ตาม แต่ก็ไม่มีทางที่จะผลิตหุ่นยนต์ชุดเกราะทหารแบบนี้ออกมาได้อย่างแน่นอน
หุ่นยนต์ชุดเกราะพวกนี้ก็เหมือนกับหุ่นยนต์ทั่วไป ที่มีสองแขนสองขาและศีรษะ แต่ว่า แขนขาทั้งสี่นั้นค่อนข้างเล็ก ตรงกลางยังมีลูกบอลใหญ่กลมๆหนึ่งลูก ภายในน่าจะเป็นห้องควบคุม
ผู้บัญชาการที่ขับเคลื่อนหุ่นยนต์ชุดเกราะอยู่ภายในลำหนึ่ง สั่งการไปยังทุกคน
แก๊กๆๆๆๆๆ!
เสียงขับเคลื่อนเครื่องกลก็ดังขึ้น หุ่นยนต์ชุดเกราะทั้งหมดก็ยื่นแขนออกมา เล็งไปยังหลินหยุน
พวกนี้ไม่ใช่แขนที่แท้จริง แต่เป็นปืนกลอัตโนมัติที่ทันสมัยกว่าปืนแก๊ตลิงอีกหลายสิบเท่า วัสดุที่ใช้ผลิตชุดเกราะพวกนี้น่าจะเป็นโลหะผสมที่สั่งทำขึ้นมาเป็นพิเศษ สามารถทนทานต่อความร้อนที่เกิดจากการยิงกระสุนออกมาจากปืนกลได้ ไม่จำเป็นจะต้องมีการระบายความร้อน
ยีง! ผู้บัญชาการออกคำสั่ง หุ่นยนต์ชุดเกราะทั้งสิบกว่าลำก็เริ่มกราดยิงออกไปในเวลาเดียวกัน
ถัตๆๆๆๆๆ………
เสียงกระสุนปืนดังติดต่อกัน กระสุนราวกับฝนห่าใหญ่ปกคลุมทั่วร่างของหลินหยุนไว้
ผู้ช่วยตกใจจนรีบหมอบตัวลงกับพื้น เมื่ออยู่ท่ามกลางแรงระเบิดระดับนี้ เขาบอบบางราวกับฟองสบู่ แค่แตะก็พร้อมที่จะแตกได้ตลอดเวลา
ร่างกายรอบๆตัวของหลินหยุนก็เกิดวงแหวนแสงสีเหลืองวงหนึ่งขึ้นมา นั่นก็คือทวนคุ้มกายชี่ทิพย์
ทวนคุ้มกายชี่ทิพย์ของหลินหยุนสามารถสกัดกั้นระเบิดจรวดที่จู่โจมเข้ามาไว้ได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆเลย
แต่ว่า กระสุนที่ยิงออกมาจากหุ่นยนต์ชุดเกราะทหารพวกนี้ กลับทำให้ทวนคุ้มกันชี่ทิพย์ของเขาต้องรับศึกค่อนข้างหนักเอาการ
