บางครั้งหลินหว่านก็แอบมองเซียวจิ่งสืออยู่เหมือนกัน เธอมักจะรู้สึกปวดใจเอามากๆ ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน ตอนที่สองคนอยู่ด้วยกันเป็นต้องมีเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข แต่ตอนนี้กลับมีแต่ความเงียบงัน
วันนี้ หลินหว่านมาที่ห้องทำงานเหมือนกับปกติ เธอนั่งทำงานไปเงียบๆ บนโต๊ะฝั่งตรงข้ามกับเซียวจิ่งสือ
ตามที่เขาจัดให้
ทันใดนัน้ อันซิงก็เดินตรงรี่เข้ามาอย่างโกรธจัด เวลานี้เซียวจิ่งสือยังมาไม่ถึงที่ทำงาน ภายในห้องจึงมีเพียงอันซิงกับหลินหว่านเพียงสองคน
“หลินหว่าน หลายวันที่ฉันไม่ได้มาที่นี่ แกก็มายั่วยวนเซียวจิ่งสืออยู่นี่ล่ะซิ แกมันไม่รู้จักดูเงาหัวตัวเองมั่งหรือไง แกกับเซียวจิ่งสือมันคนละชั้นกัน อย่าคิดสะเออะมาตีเสมอ” อันซิงตวาดเสียงดังลั่นใส่หลินหว่าน
หลินหว่านไม่ได้อยากทะเลาะกับอันซิง เธอรู้ว่าเรื่องแบบนี้แม้จะพูดไปสักกี่รอบก็ไม่เข้าใจกันหรอก จึงไม่คิดจะเปลืองน้ำลายไปต่อปากต่อคำด้วย
หลินหว่านกวาดตามองอันซิงด้วยสายตาเย็นชา แล้วพูดเสียงเรียบว่า “จะคิดยังไงก็ตามใจเธอ ฉันแค่ทำตามที่ฉันเห็นว่าถูกต้องก็พอ ไม่ใช่อย่างจินตนาการในหัวสมองของเธอหรอก ฉันเองก็รู้ดีว่าจะพูดอย่างไรเธอก็ไม่เชื่ออยู่ดี งั้นก็แล้วแต่เธอจะคิดนึกเอาก็แล้วกัน คนเราบริสุทธิ์ใจซะอย่างจะไปกลัวอะไร”
อันซิงเห็นท่าทีไม่แคร์อะไรของหลินหว่านก็ยิ่งโมโหใหญ่ เธอเดินพล่านไปมาในห้องทำงาน คิดว่าจะทำอย่างไรให้หลินหว่านเป็นฝ่ายพูดกับเธอก่อน ไม่ใช่นั่งเงียบเหมือนในตอนนี้
“แกต้องขอโทษฉัน เดี๋ยวนี้เลย ขอให้ฉันยกโทษให้แก” อันซิงตะเบ็งเสียงดังลั่น
หลินหว่านเงยหน้าขึ้นมองอันซิงแวบหนึ่งแล้วไม่สนใจอีก หลินหว่านไม่อยากพูดคุยปฏิสัมพันธ์กับคนดื้อด้านไร้สาระแบบนี้ เธอรู้ว่าคนประเภทนี้ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะพูดด้วยอีก
อันซิงทำอะไรหลินหว่านไม่ได้ แต่วันนี้เธอมีแผนที่จะมาหาเรื่องหลินหว่าน
“ฮัลโหล แกพาคนสักหลายคนมาที่ห้องทำงานของเซียวจิ่งสือ ฉันมีเรื่องให้พวกแกทำ” อันซิงพูดโทรศัพท์อย่างโมโห
เพียงไม่นานนักก็มีคนหลายคนมาที่ห้องทำงานของเซียวจิ่งสือ หลินหว่านรู้ว่านั่นเป็นคนที่อันซิงเรียกให้มา เธออยากจะดูสิว่าพวกเขาจะมีแผนอะไร
ตอนนั้นเองอันซิงเดินมาตรงหน้าหลินหว่าน พูดว่า “หลินหว่าน เป็นพนักงานก็ต้องรู้จักฐานะของตัวเอง ทำงานในที่ของตัวเอง เธอดูตัวเองสิ ทำไมคิดจะข้ามชั้นมาเกาะเจ้านายล่ะ เธอไม่อายบ้างหรือไง”
หลินหว่านลุกพรวดขึ้นมาจ้องหน้าอันซิง เธอไม่ชอบความรู้สึกถูกตีไข่ใส่สีแบบนี้เลย และตอนนี้อันซิงก็ใช้สายตาประหลาดชนิดหนึ่งมองดูเธออยู่
อันซิงเห็นว่าหลินหว่านลุกขึ้นยืนก็ไม่ยอมแพ้ ตบหน้าหลินหว่านไปฉาดหนึ่ง
หลินหว่านมึนงงมาก เธอไม่คิดว่าอันซิงจะลงมือลงไม้ที่นี่ หลินหว่านถูกตบสั่งสอนแบบไม่รู้ต้นสายปลายเหตุแบบนี้ก็จุดประกายความโกรธขึ้น เธอจ้องอันซิงด้วยสายตาเต็มไปด้วยความโกรธ
หลินหว่านมองดูใบหน้าอวดดีของอันซิง คิดว่าเรื่องอัปยศของตัวเองก่อนหน้านี้ อีกทั้งเรื่องของเซียว
จิ่งสือล้วนแต่เป็นเพราะอันซิงทำให้ตอนนี้เขากลายเป็นคนแปลกหน้าได้ขนาดนี้ ความโกรธของหลินหว่านก็ยิ่งพลุ่งพล่านขึ้นเรื่อยๆ เธอไม่ยอมให้อันซิงรังแกง่ายๆ แบบนี้อีก หลินหว่านยกมือขึ้นจะตบอันซิงกลับ แต่ถูกบอดี้การ์ดหลายคนที่มากับอันซิงขัดขวางไว้
หลินหว่านมองดูหลายคนที่อยู่ตรงหน้า ถ้าหากสู้กันตรงๆ เธอคงต้องเป็นฝ่ายเสียเปรียบแน่ แต่หลินหว่านก็ไม่ยอมให้อันซิงอาละวาดต่อไปแบบนี้อีก หลินหว่านรู้ว่านี่เป็นห้องทำงานของเซียวจิ่งสือ พวกเขาไม่กล้าทำอะไรเกินเลยที่นี่ แต่หลินหว่านไม่ยอมทนกับการเหยียบย่ำนี้ เธอยกมือขึ้นแล้วฟาดไปบนร่างของอันซิงอีกครั้ง
“พวกแกมัวทำอะไรอยู่ ฉันเรียกพวกแกมาทำอะไรกัน ถึงให้มันทำร้ายฉันได้ พวกแกมันสวะชัดๆ” อันซิงตะโกนด่าพวกบอดี้การ์ดที่มากับเธอ
พวกบอดี้การ์ดพากันก้มหน้าไม่กล้าพูดอะไร เพราะปกป้องอันซิงไว้ไม่ได้ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าลงมือกับหลินหว่าน
“แกคอยดูนะฉันจะกลับมาอีกแน่ ฉันจะให้แกจ่ายค่าตอบแทนเรื่องนี้ ให้แกได้รู้ว่าผู้ชายของฉัน แกจะมาเสนอหน้าไม่ได้ หลินหว่าน แกไม่น่ามาหาเรื่องกับฉัน เดี๋ยวได้เจอดีแน่” อันซิงพูดพลางจ้องหลินหว่านอย่างประสงค์ร้าย
หลินหว่านได้ฟังคำพูดของอันซิงก็รู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้างขึ้นมาอีก เธอรู้ว่าตอนนี้เซียวจิ่งสือเป็นผู้ชายของอันซิง และไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธออีก
หลินหว่านพูดอย่างไม่ยอมแพ้ “ฉันไม่กลัวเธอหรอก ฉันทำอะไรฉันรู้ตัวดี ไม่ต้องให้เธอมาเตือน และขอให้เธอรู้ไว้ว่า ทุกเรื่องที่ฉันทำจะคำนึงถึงความถูกต้องก่อนเสมอ ไม่เหมือนอย่างเธอที่ทำได้ทุกอย่างโดยไม่สนว่าจะทำให้ใครเดือดร้อนบ้าง”
อันซิงถูกคำพูดของหลินหว่านทำให้ถึงจุดเดือดอีกครั้ง เธอพุ่งพรวดออกจากห้องทำงานของเซียวจิ่งสือ
ด้วยอาการเดือดพล่าน
อันซิงคิดจะกลับไปหาอันโฮ่วสยง ปู่ของเธอมาจัดการหลินหว่าน ให้หลินหว่านรู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่จะมาหาเรื่องได้ง่ายๆ
ไม่นานนักอันซิงก็มาถึงบริษัทของอันโฮ่วสยง เธอวิ่งมาร้องไห้ตรงหน้าอันโฮ่วสยง “คุณปู่คะ หนูถูกคนอื่นรังแกค่ะ ทั้งที่หลินหว่านรู้เรื่องความสัมพันธ์ของหลานกับเซียวจิ่งสือ ยังไม่ยอมไปจากเซียวจิ่งสืออีก มันแอบไปทำงานใกล้ชิดกับเซียวจิ่งสือลับหลังหลานด้วย มันตั้งใจจะยั่วยวนเซียวจิ่งสือ หลานไม่ยอมนะคะ หลานต่างหากที่เป็นคนที่จะแต่งงานกับเซียวจิ่งสือ มันถือดีอะไรถึงเข้ามาตีสนิทกับเซียวจิ่งสือขนาดนี้ด้วย”
อันโฮ่วสยงมองดูสภาพน่าสงสารของหลานสาวแล้วรู้สึกเห็นใจ เขานึกถึงหลินหว่าน รู้สึกโกรธแค้นเธอขึ้นมา นึกอยากจะสั่งสอนหลินหว่านแทนหลานสาวเขาสักที
อันโฮ่วสยงถามอันซิงอย่างห่วงใยว่า “ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัวหรอก หลานจะให้ปู่ช่วยทำอะไรให้ล่ะ ปู่เต็มใจช่วยหลานทุกอย่างขอให้บอกมา อันซิง หลานก็อย่าเพิ่งร้อนใจไปนะ ปู่มีวิธีตั้งมากมาย ปู่จะไปเชิญตัวหลินหว่านมา ถามเธอดีๆ ว่าทำไมต้องเข้ามาใกล้ชิดเซียวจิ่งสือ วางใจเถอะ ปู่จะให้หลินหว่านไปจากเซียวจิ่งสือให้ไกลเลย คนสวยขนาดน้องของปู่ย่อมต้องคู่กับเซียวจิ่งสือจึงจะเหมาะสมกัน หลินหว่านมันเป็นใครมาจากไหนกัน”
อันซิงได้ฟังคำของอันโฮ่วสยงแล้วก็ดีใจ นี่ล่ะที่เธออยากได้ แค่ไม่อยากพูดสิ่งที่คิดออกมาตรงๆ เท่านั้น ตอนนี้ดีเลย ปู่ของเธอพูดซะชัดเจนขนาดนั้น เขาจะ ‘เชิญ’ หลินหว่านมาคุยด้วย
“ดีเลยค่ะ พี่ต้องคุยกับหลินหว่านให้รู้เรื่องนะคะ อย่าให้เธอทำผิดต่อไปอย่างนี้อีก เซียวจิ่งสือไม่มีทางเป็นของเธอไปได้หรอก บอกเธอว่าอย่าดื้อด้านไปเลย ถ้าหากเธอไม่เชื่อฟังละก็ อันที่จริงคุณปู่จะใช้วิธีรุนแรงสักหน่อยก็ได้นะคะ ถึงยังไงบางคนก็ชอบไม้แข็งไม่ชอบไม่อ่อน คุณปู่มัวถกเหตุผลกับเธอกลับจะไม่ฟังเอาสิคะ” อันซิงพูด
อันซิงหวังให้หลินหว่านถูกทำร้ายอีกครั้ง ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ยิ่งดีใหญ่ หลินหว่านจะได้รับรู้ความร้ายกาจของเธอ
อันโฮ่วสยงสั่งคนให้ส่งอันซิงกลับบ้านแล้วก็เรียกผู้ชายหุ่นล่ำบึ่กให้มาที่ห้องทำงานเขาหลายคน
“ท่านประธานอัน ต้องการอะไรเหรอครับ พวกผมทำให้ได้แน่ครับท่าน” เจ้าคนที่เป็นหัวหน้าพูดขึ้น
อันโฮ่วสยงมองประเมินดูแล้วยิ้มออกมาอย่างพอใจ
อันโฮ่วสยงกระแอมทีหนึ่ง แล้วหยิบภาพถ่ายของหลินหว่านออกมาวางบนโต๊ะ พูดเสียงดังกังวานว่า “พวกแกไปจับตัวคนในรูปนี่มา ฉันมีเรื่องสำคัญจะพูดกับหล่อน ด่วนที่สุด”
หลินหว่านระหว่างทางกลับบ้านถูกหลายคนรุมจับตัวเธอขึ้นรถ เธอรู้สึกกลัวมากด้วยไม่รู้ว่าพวกมันจะพาเธอไปที่ไหน
ผ่านไปครู่หนึ่ง หลินหว่านก็ถูกพาตัวมายังสถานที่ส่วนตัวของอันโฮ่วสยง
