บทที่27 เข้าใจผิด
เจียงหยุนเอ๋อมองเห็นส้งหวั่นหวั่นที่เริ่มไม่พอใจ ในใจก็รู้สึกกังวล ถ้า ส้งหวั่นหวั่นกับลี่จุนถิงผิดใจกันเพราะเธอ งั้นเธอก็จะกลายเป็นเมียน้อยของเขาเหรอ?
ไม่ว่าเมื่อก่อนลี่จุนถิงเคยทำอะไรกับเธอไว้ นั่นก็เป็นแค่การแสดงละคร และสิ่งที่เธอควรทำที่สุดตอนนี้คือ รีบไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด อย่าทำให้พวกเขาวุ่นวายอีกเลย
เจียงหยุนเอ๋อดิ้นหลุดจากแขนของลี่จุนถิง แล้วรีบร้อนเดินจากไป
ลี่จุนถิงมองดูแผ่นหลังของเจียงหยุนเอ๋อที่เดินไป ขมวดคิ้วขึ้นมา เขาไม่ได้สนใจกับความสงสัยของส้งหวั่นหวั่น แล้วรีบเดินตามหลังของเจียงหยุนเอ๋อลงไปชั้นล่าง
“จุนถิง!” ส้งหวั่นหวั่นไม่กล้าเชื่อสายตาก้าวตามหนึ่งก้าว แต่เสียงเรียกของเขาลี่จุนถิงก็ไม่ได้สนใจ
ลี่จุนถิงเดินตามเจียงหยุนเอ๋อจนมาถึงสนามหญ้าข้างนอก ได้ยินเสียงคนเดินตาม เจียงหยุนเอ๋อรีบเร่งฝีเท้า แต่ก็โดนลี่จุนถิงตามทัน
เขาคว้าแขนของเจียงหยุนเอ๋อไว้ เจียงหยุนเอ๋อก็เลยจำใจต้องหยุดเดิน
เจียงหยุนเอ๋อรีบร้อนอยากออกจากแขนของลี่จุนถิง แต่ก็ไม่อาจสู้แรงของผู้ชายได้ รู้สึกโมโหเงยหน้ามองลี่จุนถิง “คุณต้องการอะไรกันแน่?”
ลี่จุนถิงสบตาไม่กะพริบมองหน้าเจียงหยุนเอ๋อ มองให้ชัดเจนท่าทางของเธอ
ในเวลานี้เจียงหยุนเอ๋อมีสีหน้าสับสน มีร่องรอยของความสับสน และมันก็แอบแฝงความเสียใจไว้ แต่มันก็พูดไม่ออก แค่แสดงความน่าสงสารบนใบหน้า ก็เลยทำให้ลี่จุนถิงใจอ่อนขึ้นมา
สบสายตากับลี่จุนถิง เจียงหยุนเอ๋อก็ได้ฝืนยิ้ม แล้วพูด “การร่วมมือของเราสองจบสิ้นลงไปแล้ว เพราะฉะนั้นวันนี้ฉันได้เอาของมาคืนคุณ นึกไม่ถึงว่าจะเจอพวกคุณ ขอโทษด้วยนะ”
ลี่จุนถิงก็ไม่ได้พูดอะไร แต่ยังไม่ยอมละสายตาจากเธอ เหมือนอยากมองทะลุอะไร จากนั้นเจียงหยุนเอ๋อก็ได้เอียงหลบสายตาเขาออก
สายตาของเขาเหมือนกำลังเผาไหม้ ทำให้เจียงหยุนเอ๋อทนไม่ไหว
“ไม่มีอะไร ฉันขอตัวกลับก่อน” เจียงหยุนเอ๋อพูดเสียงเบาเบา แล้วดึงแขนตัวเองออกจากแขนของลี่จุนถิง แต่ก็โดนลี่จุนถิงใช้แรงมากกว่าเดิมดึงเธอไว้
ถึงแม้เขารู้ว่าไม่ต้องอธิบายอะไร แต่ก็เป็นบ้าอะไรไม่รู้ไปถามเขา “คุณเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า?”
เจียงหยุนเอ๋อรีบร้อนเงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วถาม “อ่า?เข้าใจผิด? ไม่มีอะไรเข้าใจผิดนี่ คุณชายลี่ ฉันจะต้องไปแล้ว ถวนจื่อจะเลิกเรียนแล้ว ฉันจะต้องไปรับเขา”
ลี่จุนถิงดูไม่ออกว่าเจียงหยุนเอ๋อแกล้งทำไม่รู้เรื่องหรือเปล่า อ้าปากกำลังจะพูดว่าจะไปส่งเจียงหยุนเอ๋อ ก็มองเห็นสีหน้าของเจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋อยิ้มออกมา “ต่อไปถ้ายังมีงานลักษณะอย่างนี้ คุณก็หาฉันได้เลย เพราะมันได้เงินเยอะจริง”
เจียงหยุนเอ๋อกะพริบตา อยากให้ตัวเองดูขี้เล่น จากนั้นได้ยินเธอพูดจบ สีหน้าของลี่จุนถิงดูหมองลง แล้วค่อยๆปล่อยมือของ
เจียงหยุนเอ๋อ
ลี่จุนถิงค้อนเจียงหยุนเอ๋อด้วยความเย็นชา แต่เจียงหยุนเอ๋อหลังจากที่ลี่จุนถิงปล่อยมือเธอก็รีบเดินออกไป
ระเบียงชั้นสอง ส้งหวั่นหวั่นเห็นกับตาว่าลี่จุนถิงได้สัมผัสเจียงหยุนเอ๋อ ดูออกว่าความสัมพันธ์ทั้งสองคนไม่ธรรมดา
เธอหน้านิ่งคิ้วขมวด ใบหน้าเต็มไปด้วยความโมโห ก่อนไปต่างประเทศเธอก็กังวลว่าอาจจะมีผู้หญิงถือโอกาสเข้ามาพัวพัน
ก็เลยจัดการให้คนงานมาจับตาลี่จุนถิงไว้ ถ้าหากข้างกายลี่จุนถิงมีผู้หญิงเข้ามาต้องแจ้งเธอก่อน
ตอนนั้นคนงานก็เคยรายงานให้เธอ พวกผู้หญิงพวกนั้นต่างมีวัตถุประสงค์แต่เธอก็ใช้ทุกวิถีทางกำจัดออกไปหมด คิดไม่ถึง ตอนที่เธอกำลังรีบจัดการเรื่องกลับประเทศไม่ค่อยได้มีเวลาสนใจทางนี้ ก็เลยเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น!
มองเห็นลี่จุนถิงจับมือของเจียงหยุนเอ๋อ สีหน้าของส้งหวั่นหวั่นก็เคร่งเครียด ถึงแม้ว่าเจียงหยุนเอ๋อได้ออกไปอย่างรวดเร็ว ก็ไม่อาจทำให้เขาหายโกรธได้
น่าเกียจ! ทำไมเธอไม่เคยรู้ว่าข้างกายลี่จุนถิงมีผู้หญิงคนนี้ ?
ส้งหวั่นหวั่นโมโหมากเลยเอาโทรศัพท์ออกมา โทรหาคนงานของตัวเอง “ฮัลโล แต่ก่อนที่ฉันให้จัดการเรื่องธุระทำไปถึงไหนเหรอ? บอกให้สะกดรอยตามลี่จุนถิง ติดตามให้ดี แล้วมารายงานให้ฉัน แต่แล้ว? ดูพวกแกทำอะไรบ้าง?”
พูดด้วยเสียงสั่น “คุณหนูใหญ่ ผมได้ติดตามลี่จุนถิงและได้รายงานตลอด เพียงแต่มีช่วงหนึ่งเขาได้ไปท่องเที่ยว ผมตามเข้าไปไม่ได้จริงๆ ก็ช่วงนั่นแหละที่ไม่ได้จับตามอง แต่ผมก็ได้รายงานไปแล้วนี่”
ฉันไม่สน ถึงยังไง ณ ตอนนี้ข้างกายส้งหวั่นหวั่นมีผู้หญิงคนหนึ่ง ฉันไม่อณุญาให้เกิดเรื่องอย่างนี้ แกไปสืบซิผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร กับลี่จุนถิงมีความสัมพันธ์อะไร!” ส้งหวั่นหวั่นเครียดมาก ด่าคนงาน “อืม เรื่องแค่นี้ยังจัดการไม่ได้ ฉันจ่ายเงินเพื่อมาเลี้ยงดูขยะอย่างพวกแกเหรอ!”
“เข้าใจแล้วครับ คุณหนูใหญ่ ต่อไปผมจะทำให้ดีที่สุด”
หลังจากที่วางสายส้งหวั่นหวั่น ก็เห็นลี่จุนถิงเดินเข้ามาในคฤหาสน์ รีบเก็บสีหน้าของตัวเอง นั่งลงแบบเงียบๆบนโซฟาชั้นสองรอลี่จุนถิงขึ้นมา
ลี่จุนถิงเดินมาถึงชั้นสอง สีหน้าของส้งหวั่นหวั่น กลับมาปกติ ยิ้มแล้วเข้าไปต้อนรับ อยากกอดแขนของ ลี่จุนถิง แต่โดนลี่จุนถิงทำท่าไม่สนใจแล้วหลบออก
ส้งหวั่นหวั่นยืนแข็งทื่อ แล้วรีบพูดขึ้นมา “จุนถิง ช่วงนี้คุณไปไหน? มีเรื่องสนุกอะไรบ้างหรือเปล่า?”
ลี่จุนถิงไม่ยอมมองเธอ มีสำเนียงที่เย็นชา “ไม่ได้ไปไหน”
“อ่อ……” ส้งหวั่นหวั่นไม่ยอมตายใจก็ถามอีก “ได้ยินข่าวว่า……ช่วงนี้คุณไปท่องเที่ยวไม่ใช่เหรอ?”
ลี่จุนถิงหันหัวกลับมา ทำคิ้วขมวดแล้วถาม “เธอรู้ได้ยังไ?”
ส้งหวั่นหวั่นมีสีหน้าที่กระวนกระวาย แต่ก็รีบเก็บอาการไว้ “ตอนนั้นคุณป้าเป็นคนบอกฉันเอง”
เห็นลี่จุนถิงฟังเธออธิบายเสร็จก็ไม่สงสัยอะไร ส้งหวั่นหวั่นก็ได้ซักถามอีก “คุณ……ไปเที่ยวกับใครเหรอ?”
“ก็แค่ไปกับเพื่อนเอง” ลี่จุนถิงตอบอย่างใจเย็น ทำให้ส้งหวั่นหวั่นหาจุดบกพร่องไม่ได้เลย
เขามองไปที่ส้งหวั่นหวั่น แล้วพูด “วันนี้คุณก็ค้างบ้านผมหนึ่งคืน ผมมีธุระ กลับไปบริษัทก่อน”
พูดจบ ลี่จุนถิงก็เอากุญแจรถบนโต๊ะแล้วเดินออกไป ส้งหวั่นหวั่นยื่นมือซ้ายออกไป แต่ก็ได้เพียงแต่มอง ลี่จุนถิงเดินจากไป
