บทที่ 9 ที่พึ่งมาแล้ว
เจียงหยุนเอ๋อมองถวนจื่อด้วยท่าทีงุนงงเล็กน้อย ในใจคิดถึงเรื่องที่เธอเองก็ไม่อยากจะคิด
หรือว่า……ถวนจื่อจะเรียกคุณชายของบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ป ที่เหมือนอยู่ในเทพนิยายคนนั้นมาอีกแล้ว?
ครูประจำชั้นยังคงยืนอยู่ไม่ไกล แล้วมองพวกเขาด้วยท่าทีที่ลำพอง แสดงให้เห็นว่าคิดว่าพวกเขาคงไม่สามารถเรียกที่พึ่งที่สามารถพึ่งพาได้มาได้แน่นอน
“เหอะ ฉันว่าพวกคุณ ทางที่ดีรีบไปจากที่นี่ซะ ถ้ายังทำเป็นกล้าแบบนี้ต่อไป ท้ายที่สุดแล้ว เป็นพวกคุณเองที่จะต้องอึดอัด คุณว่า……ใช่หรือไม่ใช่ล่ะ?” ครูประจำชั้นยืนเอามือกอดอก แล้วจ้องเจียงหยุนเอ๋อตาเขม็ง
เจียงหยุนเอ๋อกำหมัดแน่น เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าอำนาจและสถานะทางสังคมเป็นสิ่งที่สำคัญแค่ไหน สำคัญขนาดที่ว่า……เกี่ยวพันถึงเกียรติของตนเองด้วย
ตัวเธอเองถูกรังแกเช่นนี้ก็ไม่เป็นไร แต่กลับต้องให้ถวนจื่อมาพลอยเหนื่อยกับเธอไปด้วย เธอจึงรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก
“แม่ครับ ไม่ต้องห่วง” ถวนจื่อเขย่าแขนของเธอ แล้วขยิบตาให้
“ว้าว!” ทันใดนั้นมีเสียงดังมาจากด้านนอกของสำนักงาน เจียงหยุนเอ๋อหันกลับไปมองด้วยความสงสัย แม้แต่คุณครูประจำชั้นก็เดินไปที่ประตู แล้วมองออกไปทางด้านนอก อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
จึงเห็นรถหรูคันหนึ่งค่อยๆจอดที่ประตูโรงเรียน มีหนุ่มหล่อมากคนหนึ่งเดินลงมาจากรถ ท่าทีของเขาช่างดูสง่างาม เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้นเฉยๆ ก็ทำให้คนรู้สึกถึงแรงกดดันที่มองไม่เห็น
“ดูสิหยุนเอ๋อ ที่พึ่งที่ผมพูดถึงมาแล้ว!” ถวนจื่อวิ่งเข้าไปหาลี่จุนถิงด้วยความตื่นเต้น
เมื่อกี้ก่อนที่เจียงหยุนเอ๋อจะมาถึง ถวนจื่อได้แอบโทรศัพท์หาลี่จุนถิง ลี่จุนถิงก็รับปากอย่างง่ายดาย
ดังนั้น ถึงแม้จะแสดงออกว่าถูกรังแก แต่ในใจของถวนจื่อกลับมีความกล้าอย่างเต็มเปี่ยม
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ลี่จุนถิงย่อตัวลงไปลูบหัวถวนจื่อ แล้วถามอย่างอดทน
เมื่อมองเห็นการโต้ตอบระหว่างสองคน เจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกตะลึง เมื่อเห็นถึงความสามัคคีที่เกิดขึ้น ทำให้ดูเหมือน……คนที่เป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ
“เด็กผู้ชายคนนั้นแย่งโทรศัพท์ผมไป แถมยังทำหล่นลงบนพื้นอีก ผมเข้าไปเพื่อที่จะแย่งโทรศัพท์คืน ก็ไปชนเข้ากับเขา ทำให้เกิดการชกต่อยกันขึ้น……” อยู่ต่อหน้าลี่จุนถิง ถวนจื่อก็ทำปากจู๋ดูน่าสงสาร
เขามองลี่จุนถิงด้วยสายตาที่น่าสงสาร แล้วพูดเบาๆว่า: “คุณครูบอกว่าเป็นความผิดของผมทั้งนั้น……แต่ผมไม่คิดอย่างนั้น”
หลังจากฟังถวนจื่อพูดจบ ลี่จุนถิงก็ปลอบใจด้วยการลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน แล้วพูดว่า: “ฉันก็รู้สึกว่าเธอไม่ผิด ไป พวกเราไปพูดกับคุณครูให้ชัดเจน”
พูดจบลี่จุนถิงก็จูงมือถวนจื่อแล้วเดินเข้าไปหาคุณครู
ตอนที่ลี่จุนถิงปรากฏตัวขึ้น ครูประจำชั้นก็พอจะมองออกว่าคนคนนี้ไม่ธรรมดา แต่คิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นพ่อของเจียงซิ่งหวี!
เดิมทีคิดว่าเจียงหยุนเอ๋อและเจียงซิ่งหวีจะเป็นพวกที่สามารถรังแกได้ง่ายๆ คิดไม่ถึงว่าจะไปมีเรื่องกับลูกของคนใหญ่คนโต คนที่หนุนหลังพวกเขาอยู่เป็นผู้ชายที่มีอำนาจขนาดนี้เชียว! จะว่าไป ยังมีฐานะดีกว่าเด็กผู้ชายที่ตนเองหนุนหลังเมื่อกี้นี้เสียอีก!
ครูประจำชั้นคิดไม่ถึงว่าจะต้องมาเจอเรื่องใหญ่เช่นนี้ ตอนที่ลี่จุนถิงเดินไปตรงหน้าเธอ เหงื่อของเธอก็ไหลอาบเต็มหน้าผาก แต่ยังทำเป็นใจดีสู้เสือแล้วพูดว่า: “ท่านผู้ปกครอง เรื่องครั้งนี้ลูกของพวกคุณเป็นคนก่อเรื่องขึ้น ลงมือทำร้ายคนอื่นก่อน ฉันตัดสินเช่นนี้ ก็ยึดตามกฎระเบียบ”
ลี่จุนถิงพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม: “เขาไม่มีทางพูดโกหก”
“ท่าน……ท่านผู้ปกครอง พวกคุณเองก็ต้องฟังเหตุผล อย่าคิดว่าลูกของตัวเองไม่มีทางพูดโกหก แล้วจะมากล่าวหาคนอื่นได้ คุณก็เห็นอยู่ว่ามีฉันเป็นพยานอยู่ทั้งคน เอาแบบนี้ละกัน เรื่องนี้พวกเรามาตกลงกับเป็นการส่วนตัว ส่วนเรื่องบทลงโทษเหล่านั้น ก็ถือว่าเลิกแล้วต่อกัน คุณว่าแบบนี้เป็นยังไง?” ครูประจำชั้นกล่าว
ทันใดนั้น ลี่จุนถิงก็เงยหน้าขึ้นมองสิ่งอำนวยความสะดวกที่อยู่ในสำนักงาน จึงเห็นว่ามีกล้องวงจรปิดติดตั้งอยู่: “ห้องเรียนของที่นี่ทุกห้อง คงจะติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้ด้วยเช่นกันใช่ไหม? เอาภาพที่ถูกบันทึกไว้มาเปิดดู เรื่องทั้งหมดก็น่าจะปรากฏชัดเจนแล้วใช่ไหมล่ะ?”
ใบหน้าของครูประจำชั้นแสดงออกถึงความตกใจ อีกทั้งยังคิดที่จะขัดขวาง: “แค่เรื่องทะเลาะกันของเด็กๆ คงไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้……”
สีหน้าของลี่จุนถิงยิ่งเคร่งเครียดขึ้นไปอีก น้ำเสียงก็เริ่มจะแสดงออกว่าไม่ค่อยจะยินดีสักเท่าไหร่: “ผมถือว่าผมพูดไปแล้ว วันนี้ถ้าไม่เอาหลักฐานจากกล้องวงจรปิดออกมาล่ะก็ โรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ ผมมีวิธีที่จะไม่ให้คุณเปิดต่อได้อีกต่อไป”
วิธีจัดการปัญหาที่ดุเดือดเช่นนี้ ทำให้เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกงุนงง ในใจรู้สึกเหมือนอยากจะถอนหายใจออกมา คนที่มีอำนาจมีฐานะ เวลาจัดการปัญหาช่างไม่เหมือนกับคนธรรมดาจริงๆ……
เมื่อก่อน เธอรู้สึกไม่เห็นด้วยกับการจัดการปัญหาด้วยวิธีแบบนี้ แต่ครั้งนี้ลี่จุนถิงยืนอยู่ข้างถวนจื่อ ดังนั้นเธอจึงทำได้แต่รู้สึกตื้นตันต่อการกระทำของลี่จุนถิง
เจียงหยุนเอ๋อยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ถวนจื่อก็ดึงแขนเสื้อของลี่จุนถิง หลังจากลี่จุนถิงย่อตัวลงมาหา เขาก็เข้าไปกระซิบที่หูของลี่จุนถิงเบาๆว่า: “ครั้งนี้ถือว่าผมติดหนี้บุญคุณคุณหนึ่งครั้ง ผมจะตอบแทนโดยการพาคุณชนะหลายตาเลย!”
เจียงหยุนเอ๋อยืนอยู่ไม่ไกล เมื่อได้ยินคำพูดของถวนจื่อก็รู้สึกเหมือนอยากที่จะหัวเราะออกมา ถวนจื่อคนนี้ชอบเล่นเกมมากจริงๆ แต่ว่า……ดูไม่ออกเลยว่า ลี่จุนถิงก็เล่นเกมกับเขาด้วย?
ตอนนี้คุณครูประจำชั้นรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก ยืนทำตัวไม่ถูกอยู่ตรงนั้น ถึงตอนนี้เอง ไม่รู้ว่าใครพูดขึ้นมาว่า: “ผู้อำนวยการมาแล้ว” ใบหน้าของเธอยิ่งแสดงให้เห็นถึงความตกใจอย่างชัดเจน
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ผู้อำนวยการเข้าใจว่ามีใครมาก่อเรื่องวุ่นวาย ดังนั้นจึงมีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก
ครูประจำชั้นฝืนยิ้ม แล้วพูดว่า: “ท่านผู้อำนวยการ คุณมาได้ยังไงคะ……เรื่องที่นี่ดิฉันจัดการเรียบร้อยแล้วค่ะ”
ผู้อำนวยการขมวดคิ้วแล้วมองไปที่เธอ ไม่ได้พูดอะไร ลี่จุนถิงจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังอย่างสุภาพ
“มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ?” ผู้อำนวยการรู้สึกไม่พอใจมาก ไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วจึงรับปากว่าจะเปิดภาพจากกล้องวงจรปิดดู “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็เปิดภาพจากกล้องวงจรปิดดูละกัน”
หลังจากดูบันทึกภาพจากกล้องวงจรปิดเรียบร้อยแล้ว ความจริงทั้งหมดก็ปรากฏให้เห็น ว่าถวนจื่อไม่ได้พูดโกหก
ครูประจำชั้นยืนอยู่ที่มุม ไม่กล้าพูดอะไรแม้แต่น้อย ลี่จุนถิงเองก็ไม่ได้คิดที่จะปล่อยเธอไปเช่นนี้
“ท่านผู้อำนวยการครับ ผมว่าท่านก็เป็นคนฉลาด การที่ว่าจ้างครูที่ไม่มีความรับผิดชอบเช่นนี้ จะให้ผู้ปกครองท่านอื่น วางใจที่จะส่งบุตรหลานมาเรียนได้อย่างไรล่อครับ?” ลี่จุนถิงเหลือบตาไปมองครูประจำชั้น แล้วพูดกับผู้อำนวยการ
ผู้อำนวยการเองก็มีสีหน้าจริงจัง ตอนที่มาถึง เขาก็พอจะดูออกแล้วว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ไม่ใช่คนที่จะสามารถมีเรื่องด้วยได้ อีกทั้งสิ่งที่ครูคนนั้นทำผิดในครั้งนี้ อาจจะมีคนนำออกไปพูดต่อ ถ้ายังให้อยู่ต่อไป ก็จะทำให้โรงเรียนเสื่อมเสียชื่อเสียงได้
“ท่านวางใจเถอะครับ ผมจะไล่เธอออก”
“ท่านผู้อำนวยการคะ! ท่านยกโทษให้ฉันสักครั้งเถอะค่ะ ต่อไปฉันจะไม่มีทางทำผิดเช่นนี้อีกแล้ว!” ครูประจำชั้นรีบพูดขอความเห็นใจ แต่ผู้อำนวยการก็ไม่ยอมยกโทษให้เธอ
ตอนนี้ ลี่จุนถิงก็มองไปที่คนที่เคยถูกเรียกว่า “ผู้เสียหาย”
“เด็กผู้ชายที่พูดโกหกคนนี้ ท่านผู้อำนวยการตั้งใจที่จะจัดการยังไงครับ?”
“ถ้าอย่างนั้น……ลงโทษเขาโดยการให้ทำความสะอาดห้องน้ำหนึ่งอาทิตย์ โดยให้เจียงซิ่งหวีเป็นคนคอยดูแล คุณว่าเป็นยังไงบ้าง?”
ลี่จุนถิงก็ก้มหน้ามองถวนจื่อ แล้วถามความเห็นเขา เมื่อเห็นถวนจื่อพยักหน้า เขาก็ยอมตกลง
