บทที่51 สู้ไม่ได้
ตอนที่เห็นลี่จุนถิงเดินเข้ามา ทุกคนในห้องต่างตะลึงงัน คิดไม่ถึงว่าลี่จุนถิงจะปรากฏที่นี่ในตอนนี้
สายตาของลี่จุนถิงมองไปที่ด้านหลังของเจียงหยุนเอ๋อ มีดในมือของเจียงหนิงเอ๋อเงาวิบวับ สีหน้าของเขาหม่นลง เดินเข้าไปตรงหน้าเจียงหนิงเอ๋อ จากนั้นก็แย่งมีดมาได้อย่างรวดเร็วและง่ายดาย
เจียงหนิงเอ๋อตกใจที่จู่ๆลี่จุนถิงก็เข้ามา เห็นเขาแย่งมีดไปก็กลัวจนถอยหลังไปก้าวนึง：“คุณ……คุณจะทำอะไร？ฉันเตือนไว้เลยนะ ถ้าคุณกล้าแตะต้องฉันแม้แต่เส้นขนนึง ตระกูลเจียงของเราไม่ปล่อยคุณแน่！”
ถึงแม้เธอจะพูดโหดๆ แต่ความกลัวบนใบหน้าก็เปิดเผยความรู้สึกจริงๆของเธอในตอนนี้ออกมา
ลี่จุนถิงมองเธออย่างเยือกเย็น ภายใต้การมองแบบนี้ของลี่จุนถิง ทำให้เจียงหนิงเอ๋อถอยหลังไปอีกสองก้าว สุดท้ายก็แอบไปที่ด้านหลังของเจียงเย่เฉิง อย่างต้องการความปกป้องจากเจียงเย่เฉิง：“พ่อ ทำยังไงดี？”
มีเสียง“ปัก”ทีนึง ร่างของเจียงหนิงเอ๋อก็สั่นตาม ตอนนี้เธอเลยมองเห็นว่าลี่จุนถิงเขวี้ยงมีดแรงๆไปที่พื้น มีความหมายของการตักเตือนที่ชัดเจนจนไม่ต้องพูดออกมา
ในฐานะที่เป็นคนมีหน้ามีตาในเมืองจิ่งเฉิง เจียงเย่เฉิงรู้จักลี่จุนถิงอยู่แล้ว แต่เขาไม่เคยรู้ว่าลี่จุนถิงจะมีความสัมพันธ์อะไรกับเจียงหยุนเอ๋อได้
ลี่จุนถิงมาที่นี่เพื่อปกป้องเจียงหยุนเอ๋ออย่างชัดเจน เจียงเย่เฉิงคิดไม่ถึงว่าคนใหญ่โตอย่างลี่จุนถิงจะมาข้องเกี่ยวกับเจียงหยุนเอ๋อได้แถมยังออกหน้าแทนเจียงหยุนเอ๋ออีก
เจียงเย่เฉิงรู้ว่าสู้ลี่จุนถิงไม่ได้ก็รีบพูดอย่างยิ้มๆ：“คุณชายลี่ มันเป็นการเข้าใจผิด อย่าโกรธเลยนะ”
“เข้าใจผิด？”มุมปากของลี่จุนถิงยกขึ้นแต่ใบหน้ากลับเย็นชา“ผมไม่รู้เลยว่าจะมีการเข้าใจผิดแบบนี้ด้วย”
เจียงเย่เฉิงยังไตร่ตรองในหัวว่าลี่จุนถิงกับเจียงหยุนเอ๋อเกี่ยวข้องอะไรกันแน่ เมื่อก่อนก็ฟังที่เจียงหนิงเอ๋อเคยพูดไว้ แต่ว่าตอนนั้นเจียงหนิงเอ๋อก็บอกแล้วว่าเขาสองคนแค่แสดงละครเฉยๆ แต่ดูจากสถานการณ์วันนี้แล้วชัดเจนมากว่าไม่ใช่แค่นั้น
ลี่จุนถิงมองเจียงเย่เฉิงแวบนึงแล้วก็พูดด้วยใบหน้าหม่นๆ：“ดีที่พวกคุณต่างอยู่ที่กันหมด วันนี้ผมพูดชัดเจนหมดแล้วตั้งแต่วันนี้ไป ใครกล้าแสดงความคิดเรื่องเจียงหยุนเอ๋องั้นก็เป็นปรปักษ์กับผมด้วย”
พอเห็นท่าทางที่ลี่จุนถิงปกป้องเจียงหยุนเอ๋อ เจียงหนิงเอ๋อก็กำหมัดแน่น เรื่องอะไรด้วย？เธอแย่งกู้ลั่วจิ่นมาจากเจียงหยุนเอ๋อไม่ง่ายเลย ทำไมเจียงหยุนเอ๋อถึงมีผู้ชายเพอร์เฟคกว่านี้ได้？
เธอเจียงหนิงเอ๋อสู้ยัยเจียงหยุนเอ๋อไม่ได้ตรงไหน！
เจียงหนิงเอ๋อคิดอย่างโกรธๆ แต่ลี่จุนถิงพูดใส่ออกไปหมดแล้วทำให้เธอไม่กล้าโต้กลับ
สายตาของลี่จุนถิงมองหน้าแต่ละคนเหมือนน้ำแข็ง ทำให้พวกเจียงเย่เฉิงสั่นขึ้นมา
“เราไปกันเถอะ”ลี่จุนถิงมองไปที่ไหล่ของเจียงหยุนเอ๋อ อยากพาเธอไปจากที่นี่ แต่เจียงหยุนเอ๋อกลับขาอ่อน ถ้าไม่ใช่ว่าลี่จุนถิงพยุงอยู่ข้างๆก็เกือบล้มลงไปที่พื้นแล้ว
“ฉัน……ฉันโอเค”เจียงหยุนเอ๋อพูดเบาๆแต่ขาที่สั่นก็ยังเผยให้เห็นว่าเธอยังไม่หายจากอาการหวาดกลัวเมื่อครู่
ลี่จุนถิงจ้องเธอแปปนึง ทันใดนั้นก็ยื่นมือไปจับเอวเธออุ้มขึ้นมา
“อ๊า！”เจียงหยุนเอ๋อตกใจร้องออกมา ประชันหน้ากับลี่จุนถิงแบบนี้ก็ตะลึงมาก“คุณ……คุณปล่อยฉันลง ฉันเดินเองได้”
ลี่จุนถิงเหลือบมองเธอแต่ไม่สนใจ ยังคงอุ้มเธอเดินออกไปด้านนอก
ถูกชายหนุ่มอุ้มแบบเจ้าหญิงเจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกแปลกๆ เธอพยายามขัดขืนในอ้อมแขนของลี่จุนถิง แปปนึงลี่จุนถิงก็พูดว่า：“อย่าสร้างปัญหา นิ่งๆหน่อย”
เห็นๆว่าเป็นคำติเตียนแต่พอเจียงหยุนเอ๋อฟังจบในใจก็รู้สึกหวานแปลกๆ เธอเลยไม่ขัดขืนต่อ เอนลงในอ้อมแขนของลี่จุนถิงอย่างเงียบๆ ความหวาดกลัวค่อยๆหายไป
เจียงหยุนเอ๋อถูกลี่จุนถิงอุ้มแบบนี้ไปตลอดทางยันขึ้นรถ พอเธอเข้าไปนั่งในรถก็เห็นถวนจื่ออยู่บนรถเช่นกัน
ตอนที่เห็นเจียงหยุนเอ๋อ ถวนจื่อก็รีบเข้ามาในอ้อมแขนของเจียงหยุนเอ๋ออย่างตื่นเต้น น้ำเสียงร้องไห้หน่อยๆ：“แม่ แม่ไม่กลับบ้านไวๆ ผมอยู่บ้านคนเดียวกลัวมาก！”
ตอนที่เขากอดเจียงหยุนเอ๋อกลับรู้สึกได้ว่าตัวของเจียงหยุนเอ๋อสั่น ถวนจื่อที่ฉลาดก็คิดว่าแปลกๆเลยเงยหน้ามามองเจียงหยุนเอ๋อ：“แม่เป็นอะไรไป？”
ถวนจื่อยกมือขึ้นตบหลังเจียงหยุนเอ๋อและมองเธออย่างเป็นห่วง พอเห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อไม่พูดถวนจื่อก็มองไปที่ลี่จุนถิง：“พ่อ แม่เป็นอะไรเหรอ？”
ลี่จุนถิงก็มองเจียงหยุนเอ๋ออย่างกังวล ทั้งสองมองตากันอย่างรู้กัน เจียงหยุนเอ๋อก็รีบโบกมือไปมา พยายามยิ้มแล้วพูดไป：“ฉันไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง”
“เป็นอะไรกันแน่？”ลี่จุนถิงขมวดคิ้วถาม
เจียงหยุนเอ๋อเม้มปาก คิดถึงการกระทำทุกอย่างของฝู้ชูเหมยในใจก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ：“ยัยผู้หญิงใจดำอำมหิตอย่างฝู้ชูเหมย เพื่อที่จะทำร้ายแม่ฉันก็ให้พ่อฉันเอาซุปหอยเป๋าฮื้อไปให้เธอ สถานการณ์แม่ฉันตอนนี้จะทานของแบบนั้นได้ยังไง？”
พูดไปจนประโยคสุดท้ายเสียงของเจียงหยุนเอ๋อก็เปลี่ยน
เห็นเธอพูดขนาดนี้ถวนจื่อก็ร้อนรนขึ้นมา：“งั้นตอนนี้ยายดีขึ้นหรือยังครับ？”
เจียงหยุนเอ๋อใจเย็นขึ้นมาหน่อยตอบไปว่า：“จ้ะ ช่วยไว้ทันก็เลยคงที่แล้ว”
“งั้นก็ดีครับ……แม่ ครั้งหน้าแม่พาผมไปเยี่ยมยายด้วยนะ？”ถวนจื่อหันไปมองเจียงหยุนเอ๋ออย่างจริงจัง
แม้ว่าเขากับเจียงหยุนเอ๋อเพิ่งกลับประเทศมาไม่นาน รู้จักกับซูม่านลีก็ไม่มาก แต่ยายคือญาติของเขา เขาก็เลยมีความรู้สึกบ้างเช่นกัน
“จ้ะ……”เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้าเบาๆ ยื่นมือไปลูบหัวของถวนจื่อเบาๆ
เจียงหยุนเอ๋อที่ใจเย็นลงพอเห็นถวนจื่ออยู่นี่ด้วย ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าลี่จุนถิงมาได้ทันเวลาจะต้องเป็นเพราะถวนจื่อไปหาเขาแน่ๆ
แต่ว่า……ก็ดีที่ลี่จุนถิงมา ไม่งั้นตัวเองก็ไม่รู้ว่าจะกลายเป็นยังไง……
คิดถึงท่าทางบ้าคลั่งที่เจียงหนิงเอ๋อดื่มของฝู้ชูเหมย เจียงหยุนเอ๋อก็ไม่สงสัยเลย พวกเธออยากให้ตัวเองตายจริงๆก็เหมือนที่พวกเธอปฏิบัติกับซูม่านลีอย่างนั้น
ลี่จุนถิงมองเจียงหยุนเอ๋อที่เหม่อลอยก็ถาม：“เรื่องวันนี้จะแจ้งความไหม？”
เจียงหยุนเอ๋อลังเล คิดถึงเมื่อก่อนที่เธออยู่กับซูม่านลี ซูม่านลีชอบทานซุปหอยเป๋าฮื้อจริงๆ เพราะว่าบ้านเกิดของซูม่านลีอยู่ติดทะเล หอยเป๋าฮื้อเป็นของขึ้นชื่อที่นั่น ดังนั้น……เจียงเย่เฉิงน่าจะไม่ได้ตั้งใจทำร้ายซูม่านลีจริงๆ
ส่วนฝู้ชูเหมย……ต่อไปเธอค่อยคิดบัญชีละกัน
คิดไปคิดมา สุดท้ายเจียงหยุนเอ๋อก็ส่ายหน้า：“ช่างมันเถอะ ฉันหวังแค่ว่า……พวกเขาจะไม่มาปรากฏตรงหน้าฉันอีก”
“โอเค ผมเคารพการตัดสินใจของคุณ”ลี่จุนถิงพยักหน้าเบาๆพูด
