บทที่ 84 แกล้งโง่
เมื่อได้ยินเสียงของผู้ช่วยพิเศษดังขึ้น เจียงหยุนเอ๋อเงยหน้าจากเอกสารขึ้นมา แล้วเหลือบไปมองที่นาฬิกา และเพิ่งสังเกตเห็นว่าดึกมากแล้ว
“โอเค ฉันอ่านอันสุดท้ายเสร็จแล้วจะกลับไป”เจียงหยุนเอ๋อไม่ชินกับการยอมแพ้กลางคัน ดังนั้นเธอจึงอ่านเอกสารในมือให้เสร็จอย่างดื้อรั้น จากนั้นจัดระเบียบโต๊ะทำงานให้เรียบร้อยแล้วออกจากบริษัท
เธอกำลังคิดอยู่ว่าดึกมากขนาดนี้แล้วจะกลับไปอย่างไร และไม่คิดว่าจะมีรถเชิงพาณิชย์จอดอยู่หน้าประตู ซึ่งก็เป็นคันเดียวกับที่รับเธอมาบริษัทนั้นเอง
“ผู้จัดการทั่วไป ต่อไปรถคันนี้เป็นรถธุรกิจเฉพาะของคุณ เข้างานและเลิกงานก็จะมีคนรับส่งคุณโดยเฉพาะ”ผู้ช่วยพิเศษอธิบายให้เจียงหยุนเอ๋อฟังอย่างอดทน และแสดงท่าทีความเคารพต่อเจียงหยุนเอ๋อมาก
เจียงหยุนเอ๋อตกตะลึงชั่วครู่ จู่ ๆก็ถูกคนอื่นปฏิบัติแบบนี้กับเธอ เธอรู้สึกไม่ชินเล็กน้อย และยิ้มอย่างอึดอัด “ถ้างั้น……ก็ลำบากพวกคุณหน่อยนะ”
เมื่อถูกส่งกลับไปที่วิลล่า เจียงหยุนเอ๋อยังคงรู้สึกว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่ความฝัน จะมีเรื่องที่โชคดีแบบนี้ได้อย่างไร？
เธอไม่เพียงแต่มีงานทำ อีกทั้งยังมีค่าตอบแทนที่ดีขนาดนี้ และตัวเธอเองก็ยังอยู่ในตำแหน่งที่ไม่เคยคิดมาก่อนด้วย……
รถธุรกิจจอดที่หน้าวิลล่าอย่างช้า ๆ และเมื่อเจียงหยุนเอ๋อลงจากรถ ก็เห็นลี่จุนถิงยืนอยู่ตรงหน้าประตู ขมวดคิ้วเล็กน้อย พร้อมกับสบตากับเธอ
“กลับมาแล้วเหรอ นี่……คือสถานการณ์อะไร？”ลี่จุนถิงแสร้งทำเป็นแกล้งโง่อย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับว่าไม่เคยมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้มาก่อน
เมื่อเห็นว่าลี่จุนถิงมีท่าทีที่ประหลาดใจ ในใจของเจียงหยุนเอ๋อก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มรู้สึกภูมิใจ เธอเดาว่าลี่จุนถิงคงไม่คิดว่าเธอจะยอดเยี่ยมขนาดนี้ และมีงานที่ดีแบบนี้？
เจียงหยุนเอ๋อยิ้มโง่อย่างมีความสุขให้ลี่จุนถิงตลอด แต่ก็ไม่ได้คิดจะเอ่ยปากอธิบาย และลี่จุนถิงก็แสร้งทำเป็นประหลาดใจต่อไป แล้วถามว่า：“สรุปเกิดอะไรขึ้น？”
และในตอนนี้เอง รอยยิ้มที่มุมของดวงตาเจียงหยุนเอ๋อก็ไม่สามารถซ้อนได้อีกต่อไป แต่เธอกลับแกล้งอุบเรื่องราวไว้ต่อหน้าลี่จุนถิง จนสักพักใหญ่ค่อยเล่าให้เขาฟังอย่างตรงไปตรงมาว่า：“ตอนนี้ฉันถูกคนบริษัทใหญ่ชื่นชม และดำรงอยู่ในตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปของบริษัท เฮ้อ……นี่เป็นสิ่งที่ฉันคิดก็ไม่กล้าที่จะคิดมาก่อน！”
ความตื่นเต้นที่ไม่สามารถควบคุมได้ของเจียงหยุนเอ๋อทำให้ลี่จุนถิงรู้สึกประทับใจ แต่ทันใดนั้นความคิดของเขาก็เปลี่ยนไป และมีความคิดรู้สึกอยากแกล้งเจียงหยุนเอ๋อขึ้นมา
เขาขมวดคิ้วเบาๆ และมองไปที่รถธุรกิจยี่ห้อเบนซ์นั้นอย่างสงสัย แล้วถามขึ้น：“มีเรื่องดีแบบนี้จริงเหรอ？คงไม่ใช่พวกต้มตุ๋นใช่ไหม？ฉันจะบอกคุณไว้ก่อนนะ ว่าพวกต้มตุ๋นจะชอบหลอกลวงผู้หญิงที่ไม่รู้เรื่องอะไรและไม่มีประสบการณ์ทางด้านสังคมอย่างพวกคุณ คุณต้องระวังไว้หน่อย”
คำพูดเหล่านี้ของลี่จุนถิงทำให้เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกว่าตัวเองถูกประเมินค่าต่ำไป ถึงแม้ว่าตัวเธอเองจะไม่เชื่อมั่นในความสามารถตัวเอง แต่ก็เป็นเรื่องยากที่จะยอมให้คนอื่นมาตั้งคำถามถึงความสามารถของเธอ
เจียงหยุนเอ๋อมีความโกรธเล็กน้อยแล้วพูดว่า：“คุณหมายความว่าอย่างไร？คุณไม่เชื่อว่าฉันมีความสามารถนี้ใช่ไหม？แต่ว่า……ไม่เป็นไร บางทีพระเจ้าอาจอยากช่วยฉันแบบนี้”
เมื่อพูดถึงตอนท้าย ในน้ำเสียงของเจียงหยุนเอ๋อมีความโกรธที่ชัดเจนมากอยู่แล้ว และลี่จุนถิงฟังอย่างเงียบๆ ยิ้มเบาๆ และไม่ได้พูดอะไรอีก
ท่าทางของลี่จุนถิงที่ยิ้มแต่ไม่พูดอะไรแบบนี้ยิ่งทำให้เจียงหยุนเอ๋อโกรธมากขึ้น เธอเหลือบไปมองวิลล่าของลี่จุนถิง แล้วทันใดนั้นก็เริ่มเพ้อฝัน：“ถ้างานนี้ไปได้อย่างราบรื่นล่ะก็ ไม่แน่วันใดวันหนึ่งฉันก็สามารถซื้อวิลล่าแบบนี้ได้……ใช่แล้ว วิลล่าหลังนี้ของคุณราคาเท่าไหร่เหรอ？”
ถึงแม้ว่าเธอจะอาศัยอยู่ที่วิลล่านี้มาเป็นเวลานานแล้ว แต่เจียงหยุนเอ๋อก็ไม่คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมที่นี่มากนัก และก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยรู้เรื่องราคามาก่อน เพราะกลัวว่าราคาจะกระทบโดนตัวเอง
แต่เจียงหยุนเอ๋อในตอนนี้ อาจเป็นเพราะว่ามีหน้าที่การงานที่ดี จึงทำให้เธอมีความมั่นใจมากขึ้นกว่าแต่ก่อน
ลี่จุนถิงมองไปที่เธอเป็นเวลาพักใหญ่ รอยยิ้มเล็กน้อยปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา จากนั้นเขาก็ชูสองนิ้วขึ้นมาให้เจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋อขมวดคิ้วอย่างไม่กล้าเชื่อ แล้วพูดว่า：“สองล้าน？เป็นไปได้เหรอ？ราคาบ้านที่นี่แพงขนาดนี้ และวิลล่าของคุณหรูหรามาก ราคาไม่ใช่แค่เท่านี้แน่นอน ”
เมื่อได้ยินเจียงหยุนเอ๋อคาดเดา ลี่จุนถิงก็หัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมกับส่ายหัว
เจียงหยุนเอ๋อผงะครู่หนึ่ง นึกขึ้นได้อย่างรวดเร็ว แล้วพูดขึ้นอย่างเข้าใจว่า：“ก็ใช่ ราคาสองล้านมันเป็นไปไม่ได้แน่ ยี่สิบล้านยังพอได้ เพราะว่าวิลล่าของคุณก็เป็นสถานที่ดีเหมือนกัน พื้นที่ก็ค่อนข้างใหญ่ มีสนามหญ้า และยังตกแต่งได้อย่างดี ต้องเสียเงินเป็นจำนวนมากแน่”
อย่างไรก็ตามหลังจากที่ฟังการวิเคราะห์ของเจียงหยุนเอ๋อเสร็จ ลี่จุนถิงก็ยังคงส่ายหัว
ทันใดนี้เอง เจียงหยุนเอ๋อตกตะลึงอย่างมาก และมีคำตอบที่ไม่เคยคิดก่อนหน้านี้ปรากฏขึ้นในใจของเธอ___
สองร้อยล้าน？！
ราวกับว่าอ่านใจของเจียงหยุนเอ๋อออก ลี่จุนถิงพยักหน้าในเวลานี้ แล้วพูดว่า：“ใช่แล้ว สองร้อยล้าน”
ทันใดนั้นเอง เจียงหยุนเอ๋อเหมือนลูกบอลที่ลมรั่ว สูญเสียพละกำลังของเมื่อกี้ไปหมด
เดิมทีฉันคิดว่าสักวันหนึ่งตัวเองจะได้อยู่ในวิลล่าแบบนี้ แต่เหมือนว่า……เธอจะคิดมากเกินไป
เจียงหยุนเอ๋อถอนหายใจ แล้วพูดว่า：“เฮ้อ……ฉันคงหัวสูงเกินไป”
เธอยื่นนิ้วมือออกมาแล้วจิ้มไปที่หน้าผากของตัวเอง ด้วยสีหน้าที่หงุดหงิด แต่ลี่จุนถิงกลัวว่าเธอจะทำให้ตัวเองเจ็บ จึงรีบดึงเธอไว้ และมาจับไว้ในมือของตัวเขาเอง
กิริยาท่าทางการเคลื่อนไหวของลี่จุนถิงทำให้เจียงหยุนเอ๋อหน้าแดงไปหมด แต่ลี่จุนถิงก็ครุ่นคิดในใจอย่างเงียบๆ
ในฐานะผู้จัดการทั่วไปของบริษัท ตอนนี้เจียงหยุนเอ๋อถือหุ้นร้อยละสองเปอร์เซ็นต์ของบริษัท มูลค่าปัจจุบันเกินสองร้อยล้านไปแล้ว ดังนั้นก็ไม่เป็นปัญหาถ้าหากเจียงหยุนเอ๋ออยากจะซื้อวิลล่าแบบนี้สักหลัง
แต่ว่า ลี่จุนถิงไม่ได้จะบอกให้เจียงหยุนเอ๋อรับรู้ในตอนนี้ เรื่องบางเรื่องต้องให้เธอเป็นคนไปค้นพบมันเองถึงจะถือว่าเป็นการเซอร์ไพรส์
หลังจากรู้ว่าคนขับรถรับถวนจื่อกลับมาบ้านแล้ว เจียงหยุนเอ๋อแทบจะรอไม่ไหวที่จะแบ่งปันความสุขของตัวเองกับเขา
“ถวนจื่อ แม่ได้งานแล้ว！”เจียงหยุนเอ๋อวิ่งไปหาถวนจื่อ และอุ้มเขาขึ้นมา
ถวนจื่อเงยหน้าขึ้นมองไปที่ใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อ และเห็นความสุขที่แสดงออกมาจากภายในใจของเธอ：“เจียงหยุนเอ๋อ ก่อนหน้านี้คุณเปลี่ยนงานมาหลายงานแล้วไม่ใช่เหรอ？”
“ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน ถ้างานครั้งนี้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี แม่ก็สามารถทำให้ถวนจื่อเป็นทายาทเศรษฐีได้！”
เมื่อฟังเจียงหยุนเอ๋อพูดเช่นนี้ ถวนจื่อก็มีความสุขขึ้นในชั่วขณะ
“ถวนจื่อ หนูมีอะไรที่อยากได้หรือเปล่า？”เจียงหยุนเอ๋อถามขึ้นทันที อุตส่าห์มีเรื่องให้เฉลิมฉลองทั้งที แน่นอน เธอก็อยากซื้อของขวัญให้กับถวนจื่อ
ถวนจื่อตั้งใจคิดอย่างจริงจัง และพูดว่า：“ผมอยากได้โทรศัพท์มือถือที่ดีกว่านี้”
เพื่อที่จะปลูกฝังเส้นทางอิเล็กทรอนิกส์ของถวนจื่อ เจียงหยุนเอ๋อไม่พูดอะไรก็ตอบตกลงทันที
ตอนดึก เจียงหยุนเอ๋อดีใจจนร้องเพลงออกมาในตอนที่อาบน้ำอยู่ และคิดว่าวันหยุดสุดสัปดาห์จะแบ่งปันเรื่องนี้ให้กับแม่ของเธอด้วย
หาเงินได้ด้วยตัวเอง และยังสามารถให้แม่พักฟื้นร่างกายได้ด้วย แม่ต้องดีใจมาก ๆและดีขึ้นเร็วๆนี้แน่นอน
