บทที่120 ไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ส่วนตัวใด ๆทั้งสิ้น
หลังจากที่ถูกลี่จุนถิงขู่เช่นนั้น ลี่จีถองก็นัดส้งหวั่นหวั่นออกมา
“หวั่นหวั่น ในที่สุดคุณก็มา”ลี่จีถองจับมือของส้งหวั่นหวั่น จากนั้นพาเธอเข้าที่ห้องโถงที่ตัวเองนั้นได้จองไว้ในตอนแรก “คุณน้า คุณรีบนัดฉันออกมาขนาดนี้มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”มือของส้งหวั่นหวั่นที่ถูกลี่จีถองจับมีความเจ็บปวดเล็กน้อย แต่บนพื้นผิวก็ไม่สะดวกที่จะแสดงอาการออกมาได้
“หวั่นหวั่น น้าอย่างฉันมันน่าสงสารมากจริง ๆ”ลี่จีถองแสร้งทำเป็นจะร้องไห้และเช็ดไปที่ดวงตาของเธอ
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ？”ส้งหวั่นหวั่นถามด้วยความสงสัย
“ก็ไม่ใช่เป็นเพราะผู้หญิงขี้เหม็นคนนั้นหรอกเหรอ”ลี่จีถองเอ่ยถึงเจียงหยุนเอ๋อ ดวงตาของเขาก็มีความรังเกียจขึ้นมาทันที
“ทำไมเหรอ？”
“หลายวันก่อนพวกเราไม่ใช่ไปบริษัทของเจียงหยุนเอ๋อเพื่อชำระบัญชีกับเจียงหยุนเอ๋อเหรอ？ แต่ว่าเรื่องนี้ถูกลี่จุนถิงรู้เรื่องเข้า โอ๊ย ความโกรธของลี่จุนถิงนั้นน่ะ เขาบอกว่าจะขับไล่ฉันออกไป และยังให้ตั๋วเครื่องบินกับฉันด้วย ถ้าฉันไม่ไปเขาก็จะไปฟ้องที่คุณพ่อของฉัน และบอกว่าจะอายัดบัตรของฉัน ไม่ให้ฉันใช้เงิน คุณดูสิทำไมฉันถึงได้พบเจอเรื่องโชคร้ายแบบนี้”
เสียงของลี่จีถองยิ่งอยู่ยิ่งดังขึ้นเรื่อย ๆ และยังมีกลิ่นราวกับว่าผู้หญิงร้องไห้ข้างถนนเล็กน้อย
“ฮะ มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วย”
ส้งหวั่นหวั่นคาดไม่ถึงว่าลี่จุนถิงจะมาถึงขั้นที่ไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ใด ๆเพื่อผู้หญิงคนนั้นแล้วเหรอ？
แต่ส้งหวั่นหวั่นยังคงแสร้งทำเป็นรอบคอบและกล่าวปลอบโยน
“ไม่เป็นไรนะ คุณน้า ไม่แน่จุนถิงอาจจะแค่ล้อเล่นกับคุณก็ได้ มีใครที่ไหนจะขับไล่คุณน้าของตัวเองออกไปล่ะ”
“ไม่ ฉันเข้าใจจุนถิงดี เขาพูดแล้วเขาก็ทำได้”
ลี่จีถองนึกถึงลี่จุนถิงที่โกรธมากในวันนั้น ในใจของเธอก็รู้สึกหวาดกลัว
“วางใจเถอะคุณน้า นี่ก็ยังมีคุณป้าอยู่ไม่ใช่เหรอ？คุณป้าจะช่วยคุณพูดแทนเอง”
ส้งหวั่นหวั่นตบที่หลัง เพื่อแสดงความปลอบโยน
“หวั่นหวั่น ฉันก็เพื่อที่จะช่วยคุณ คุณดูถ้าไม่ใช่เพราะจะช่วยคุณขอความเป็นธรรม ฉันก็ไม่ไปยุ่งที่บริษัทของเจียงหยุนเอ๋อ และก็ไม่ถูกลี่จุนถิงดุหรอก”
ส้งหวั่นหวั่นขมวดคิ้วเบาๆ แล้วพูดเตือนว่า：“แต่ว่า……คุณน้า คุณก็เกลียดเจียงหยุนเอ๋อคนนี้เช่นกันนะ”
“ใช่ ฉันก็เกลียดเหมือนกัน แต่ว่าเธอก็ไม่ได้คุกคามฉันอะไรเลย”
อย่างไรก็ตามในคำพูดและนอกคำพูดของลี่จีถองก็ได้เน้นว่า ตัวเองนั้นเป็นเพราะว่าส้งหวั่นหวั่นถึงตกอยู่ในสภาวะเช่นนี้
ในใจของส้งหวั่นหวั่นมีความรู้สึกรังเกียจลี่จีถองเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเธอเองก็เกลียด แต่ราวกับว่าตัวเองไปบังคับให้เธอไปสร้างปัญหางั้นแหละ
ส้งหวั่นหวั่นกลอกตา ที่ลี่จีถองพูดมาเยอะขนาดนี้อันที่จริงก็เป็นเพราะว่าเธอมีความอ่อนแออยู่ในกำมือของลี่จุนถิงต่างหาก
ลี่จีถองก็ยังคงใช้เงินของครอบครัวอยู่ และอำนาจทางการเงินของตระกูลลี่ก็อยู่ในมือของลี่จุนถิง ดังนั้นลี่จีถองเลยถูกคนอื่นผัวพัน
“คุณน้า ฉันคิดว่าปัญหาใหญ่ก็อยู่ที่ตัวของจุนถิง คุณดูสิตอนนี้เพื่อผู้หญิงคนนั้นเขาเริ่มไม่มีผู้ใหญ่อยู่ในสายตาแล้ว และทัศนคติที่เขามีต่อคุณก็เริ่มแย่ลง”
“ใช่แล้ว ใช่แล้ว”ลี่จีถองพยักหน้าซ้ำ ๆ
“แต่ว่าคุณน้า แบบนี้ก็ไม่เป็นอะไรนิ”ส้งหวั่นหวั่นเอ่ยปากพูดขึ้น
“ฮือ？”ลี่จีถองไม่เข้าใจความหมายคำพูดนี้ของส้งหวั่นหวั่น
“จุนถิงไม่ให้คุณใช้เงินก็ไม่เป็นอะไรนิ คุณสามารถหาเงินด้วยตัวคุณเอง”ส้งหวั่นหวั่นเริ่มให้คำแนะนำกับลี่จีถอง
“หาเงินอย่างไร？”ลี่จีถองสงสัยในใจ และปกติตัวเองใช้จ่ายฟุ่มเฟือยมาก ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถเลี้ยงดูตัวเองงได้ด้วยการทำเรื่องเล็ก ๆน้อย ๆแน่นอน
“พวกเราสามารถร่วมมือกันก่อตั้งบริษัทหนึ่ง ทำเครื่องสำอางเหมือนกัน ตอนนี้ผลกำไรของอุตสาหกรรมของความงามมีมาก คุณดูบริษัทของเจียงหยุนเอ๋อสิ ตอนนี้ตลาดดีมากแค่ไหน”
“ใช่สิ ทำไมฉันถึงคิดไม่ถึง พวกเราสามารถไปแข่งขันกับเจียงหยุนเอ๋อได้นิ”ลี่จีถองปรบมือ และมีความสุขชั่วครู่ และก็ราวกับว่าคิดอะไรออก แล้วก็เริ่มถอยตัวออก“แต่ว่าหวั่นหวั่น คนอย่างฉันเล่นธุรกิจไม่ขึ้น เมื่อก่อนฉันก็เคยคิดจะเปิดบริษัทของตัวเอง แต่ก็ทำให้ครอบครัวของฉันต้องชดใช้เงินไปมากมาย”
“ฉันว่าคุณน้า นี่มันมีอะไรล่ะ”ส้งหวั่นหวั่นดึงมือของลี่จีถองมาแล้วตบเบาๆ“คุณก็เป็นผู้บริหารที่ไม่ต้องทำงานได้นิ แล้วฉันจะจัดเตรียมคนที่มีความสามารถคนหนึ่งมาช่วยคุณเอง ส่วนด้านของเงินทุน ฉันจะเป็นผู้นำเอง คุณก็แค่เป็นผู้ควบคุมและตัวแทนของบริษัทก็พอแล้ว”
“วิธีนี้ดี ฉันชอบ”ลี่จีถองดีใจจนหัวเราะออกมา
เมื่อนึกถึงต่อไปนี้ไม่ต้องถูกลี่จุนถิงควบคุมเรื่องการเงินแล้ว ลี่จีถองก็มีความสุขอย่างมาก
“ใช่แล้ว คุณน้าฉันมีคำขออีกข้อหนึ่ง คุณสามารถให้อวิ๋นเจิ้งซีมาช่วยฉันด้วยได้ไหม？”ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างลี่จีถองและอวิ๋นเจิ้งซีกำลังดี และในใจของเขาก็หวานชื่น
“แน่นอนได้สิ”บนพื้นผิวส้งหวั่นหวั่นมีความเต็มใจมากที่จะร่วมมือกับลี่จีถอง แต่ในใจของเธอกลับหัวเราะอย่างเย็นชา ผู้หญิงโง่คนนี้ที่ไม่มีความสามารถและหื่นกระหาย คนที่สมบูรณ์แบบอย่างลี่จุนถิงมีน้าแบบนี้ได้อย่างไร
ลี่จุนถิงคิดว่าวันนี้จะนัดเจียงหยุนเอ๋อออกมาทานข้าวเย็นด้วยกัน
“หยุนเอ๋อ คุณเลิกงานหรือยัง ？ออกมาทานอาหารเย็นกันเถอะ”วันนี้งานของลี่จุนถิงเสร็จเรียบร้อยแล้ว และคิดว่าอยากพาเจียงหยุนเอ๋อออกไปผ่อนคลายหน่อย
“จุนถิง ขอโทษด้วยนะ งานของฉันในวันนี้ยังไม่เสร็จเลย เรื่องของซีรี่ย์บิวตี้ยังมีส่วนหลังที่ยังทำไม่เสร็จ และพวกเรายังต้องเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ วันนี้ฉันต้องทำงานล่วงเวลา พวกเราค่อยนัดกันใหม่ในภายหลังนะ”เจียงหยุนเอ๋อพูดขอโทษเล็กน้อย แต่งานในมือของเธอก็ไม่หยุด
“ทำไมคุณทำงานล่วงเวลาอีกแล้ว？”ลี่จุนถิงไม่พอใจเล็กน้อย“นี้เป็นครั้งที่ห้าแล้วนะ สัปดาห์นี้ฉันโทรหาคุณ คุณก็บอกว่ายุ่งทุกวัน คุณจะทำงานทั้งวันทั้งคืนแบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าหากว่าร่างกายเหนื่อยจนทนไม่ไหวแล้วจะทำอย่างไร？”
ลี่จุนถิงสามารถจินตนาการได้ว่าเจียงหยุนเอ๋อทำงานอยู่ที่บริษัทคนเดียวตอนดึกๆ
“โอ้ยจุนถิง”คำพูดนี้ของเจียงหยุนเอ๋อมีลักษณะออดอ้อนเล็กน้อย“คุณวางใจเถอะ ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ ร่างกายของฉันฉันรู้ตัวเอง คุณก็วางใจเถอะ”
“ในสายตาของฉันคุณก็เป็นเหมือนเด็กน้อยอย่างถวนจื่อ”ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จักดูแลรักตัวเองเลยจริง ๆ
“โอเคโอเค ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว ฉันจะต้องยุ่งอีก แค่นี้นะ รอฉันมีเวลาว่างแล้วค่อยว่ากัน บ๊ายบาย”เจียงหยุนเอ๋อพูดแล้วก็วางสายโทรศัพท์
“เฮ้ย หยุนเอ๋อ……”ลี่จุนถิงกำลังจะพูด แต่ก็มีเสียงตุ๊ดตุ๊ดตุ๊ดออกมาจากในหูของเขา
ลี่จุนถิงโกรธจนทุบโทรศัพท์ลงบนโซฟา เจียงหยุนเอ๋อตัวดี กล้าที่จะละทิ้งตัวเองเพื่อการทำงานของเธอ น่ารังเกียจชะมัด
ถึงแม้ว่าเขาจะโกรธ แต่ว่าลี่จุนถิงก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรเจียงหยุนเอ๋อจริง ๆ
แต่พูดตามตรง ที่เจียงหยุนเอ๋อตอนนี้กลายเป็นแบบนี้ก็เพราะตัวเองทั้งนั้น เพราะว่าตัวเองนั้นเป็นเจ้านายผู้อยู่เบื้องหลังของเธอ ที่เธอทำงานทุกวันทุกคืนนั้นก็เพราะตัวเอง แต่ตัวเองกลับผ่อนคลายสบายมาก คิดไปคิดมาแล้วเขาก็รู้สึกผิดเล็กน้อย
ลี่จุนถิงคิดอยู่พักหนึ่ง พรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์แล้ว ดังนั้นพรุ่งนี้ก็พาเจียงหยุนเอ๋อออกไปเล่นละกัน
วันรุ่งขึ้น ลี่จุนถิงมาถึงประตูหน้าบ้านของเจียงหยุนเอ๋อแต่เช้า
ขณะที่ลี่จุนถิงกำลังจะกดกริ่งเขาก็พบว่าประตูบ้านของเจียงหยุนเอ๋อเปิดแล้ว
ทันใดนั้นลี่จุนถิงก็เห็นเจียงหยุนเอ๋อที่แต่งตัวเรียบร้อยปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของเขา
