บทที่ 152 กำจัดโดยไม่ให้ใครรู้
ลี่จุนถิงยิ้มออกมาอย่างเหยียดหยาม แล้วเอ่ยพูดแบบดูถูก : “เธอเหมาะสมที่จะเป็นญาติผู้ใหญ่ด้วยเหรอ?”
ลี่จีถองถูกคำพูดเหล่านั้นของเขาเข้าไป สีหน้าซีดเผือดทันที : “แก……แกพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?”
“เป็นถึงผู้ใหญ่ แต่กลับลงมือรังแกผู้หญิงที่อ่อนแอคนหนึ่งกับเด็ก แม้แต่ลูกของฉันที่ยังไม่ได้ลืมตาดูโลกก็เกือบจะแท้ง เธอยังสมควรพูดว่าตัวเองเป็นญาติผู้ใหญ่ของฉันอีกเหรอ?”
คำพูดของลี่จุนถิงทำเอาลี่เจี้ยนหวากับโม่เสี่ยวฮุ่ยสนใจขึ้นมาทันที พวกเขาหันมามอง แล้วขมวดคิ้วพลางเอ่ยถาม : “แท้ง? จุนถิง มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”
ลี่จุนถิงชำเลืองตามองลี่จีถองอย่างเย็นชา เห็นได้ชัดว่าในดวงตาเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“พ่อกับแม่ก็ไม่ถามผมสักคำว่าเมื่อวานเธอก่อเรื่องอะไรไว้บ้าง ลักพาตัวลูกของหยุนเอ๋อ แถมยังหาคนมาทำร้ายเพื่อสร้างมลทินให้กับหยุนเอ๋อ ตอนนี้ในท้องของหยุนเอ๋อก็มีลูกของผมอยู่ ท้องได้หนึ่งเดือนแล้ว ถูกเธอรังแกไปมาอยู่แบบนี้ จนเกือบทำให้หยุนเอ๋อแท้งลูก”
โม่เสี่ยวฮุ่ยใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยชอบเจียงหยุนเอ๋อ แต่ก็รับไม่ได้กับการกระทำของลี่จีถอง
อีกอย่าง ไม่ว่าเธอจะไม่ชอบเจียงหยุนเอ๋อยังไงก็แล้วแต่ แต่ตอนนี้เจียงหยุนเอ๋อกำลังตั้งท้องเด็กที่เป็นลูกหลานตระกูลลี่ของพวกเขาอยู่
ขณะเดียวกัน ลี่เจี้ยนหวาก็ขมวดคิ้วเป็นปม คิดไม่ถึงว่าลี่จีถองจะกล้าทำเรื่องแบบนี้ได้
ในเมื่อเรื่องเป็นอย่างนี้ งั้นก่อนหน้านี้ที่ลี่จุนถิงจับเธอส่งตำรวจ ที่จริงลี่จีถองก็ไม่ได้เป็นผู้บริสุทธิ์สินะ แถมตัวเองยังอุตส่าห์หาทางช่วยเธอออกมาอีก
สีหน้าของลี่เจี้ยนหวาเริ่มดุดันขึ้นมา หน้าเคร่งขรึมมองไปยังลี่จีถอง : “จีถอง ที่จุนถิงพูดนั่นเป็นเรื่องจริงไหม?”
ลี่จีถองก้มหน้าเพราะกลัวความผิด รู้ดีว่าถ้าตัวเองยอมรับผิดตอนนี้ ตัวเองต้องซวยกว่าเดิมแน่ ๆ
ฉะนั้น……เธอจะยอมรับผิดไม่ได้เด็ดขาด!
ถ้ายอมรับผิดขึ้นมา ก็คงจะโดนคนตระกูลลี่กล่าวโทษแน่นอน เธอไม่อยากกลายเป็นคนผิดที่ถูกทุกคนประณาม
“จีถอง เธอพูดออกมาสิ!” ลี่เจี้ยนหวาตะคอกอย่างโมโห
ลี่จีถองตกใจทันที ตัวสั่นไปทั้งตัว จากนั้นก็ก้มหน้าลงไปอีก ไม่กล้าสบตาพวกเขา
ปากของเธอยังคงปฏิเสธ : “เปล่านะ ฉันไม่ได้อยากทำร้ายเด็กคนนั้น……ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจียงหยุนเอ๋อตั้งท้อง!”
เมื่อได้ยินที่ลี่จีถองพูด สีหน้าลี่จุนถิงยิ่งดุดันถมึงทึงมากขึ้น
มิน่าล่ะ ก่อนหน้านี้เจียงหยุนเอ๋อถึงไม่ยอมบอกตัวเองเรื่องที่เธอตั้งท้อง เพราะตอนนี้มีคนที่คิดร้ายกับเธอมากมายนั่นเอง……
ถ้าเรื่องนี้รู้ไปถึงหูของทุกคนแล้ว เธอจะมีชีวิตอยู่ได้อีกเหรอ?
อารมณ์ของลี่จุนถิงโมโหมากขึ้นไปอีก เจียงหยุนเอ๋อเจอเรื่องแบบนี้ เขารู้สึกผิดต่อเธออย่างมาก และรู้สึกไม่สบายใจมากด้วย อีกทั้งคนที่ทำเรื่องแบบนี้……กลับเป็นคนในครอบครัวของเขาเอง!
เขารู้มานานแล้วว่าลี่จีถองจงใจรังแกเจียงหยุนเอ๋อมาหลายต่อหลายครั้งไม่ว่าจะในที่ลับหรือที่แจ้ง แต่เขากลับไม่สามารถดูแลปกป้องเจียงหยุนเอ๋อได้
ถ้าแม้กระทั่งผู้หญิงที่ตัวเองรักสุดหัวใจยังไม่สามารถดูแลปกป้องให้ดีได้ งั้นผู้ชายอย่างเขาจะไปมีประโยชน์อะไรอีก?
ลี่จุนถิงกำมัดแน่น แววตาเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น
อยู่ ๆ เขาก็หันหน้าไปหาพ่อแม่ของตัวเอง แล้วเอ่ยพูดเสียงแข็ง : “พ่อครับ แม่ครับ เรื่องนี้ ผมหวังว่าพ่อกับแม่จะไม่เข้ามายุ่ง นี่เป็นเรื่องที่เธอทำผิด เธอก็ควรต้องได้รับผลในสิ่งที่เธอทำ ถ้าหากพ่อกับแม่ยังคิดจะขัดขืนในสิ่งที่ผมพูด ก็อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจแล้วกัน”
เมื่อเผชิญหน้ากับลี่จุนถิงที่ดุร้ายน่ากลัวเช่นนี้ ถึงแม้ในใจลี่จีถองจะกลัวหัวหด แต่ก็ไม่ยอมให้ตัวเองแสดงความอ่อนแอออกมา
“ฉันจะบอกแกให้นะ ลี่จุนถิง ไม่ว่าแกจะพูดยังไง ฉันก็เป็นป้าของแก ตอนนี้ถ้าฉันไปเรียกทานปู่มา ฉันไม่เชื่อว่าต่อหน้าเขา แกจะยังกล้าไล่ฉันออกจากตระกูลลี่!”
พูดจบ ลี่จีถองก็โกรธฟึดฟัดแล้วจากไป
แต่ทว่า ความมั่นใจของเธอมีเท่าไหร่นั้น มีเพียงตัวเธอเองเท่านั้นที่รู้ดี
มองหลังลี่จีถองที่กำลังจากไป สีหน้าของลี่จุนถิงก็ดูเย็นชาเคร่งขรึมมาก
เหอะ ต่อให้เรียกทานปู่มา เขาก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจเด็ดขาด!
คนที่ทำร้ายเจียงหยุนเอ๋อ เขาไม่ยอมปล่อยไปแม้แต่คนเดียวแน่! โดยเฉพาะอย่างยิ่ง……กับคนที่ไม่รู้จักสำนึก
ถ้าหากทานปู่ได้รู้เรื่องราวทั้งหมด ก็คงไม่เข้าข้างลี่จีถองแน่นอน
จะว่าไปแล้ว ในมือของเขายังมีความลับของลี่จีถองอีกมากมาย เขาไม่เชื่อว่าลี่จีถองจะกล้าไปบอกให้ทานปู่รู้เรื่องราวทั้งหมด
อีกด้านหนึ่ง เมื่อลี่จีถองออกจากคฤหาสน์ตระกูลลี่มาแล้ว ก็รีบไปหาส้งหวั่นหวั่นกับเจียงหนิงเอ๋อทันที
ส้งหวั่นหวั่นกับเจียงหนิงเอ๋อรู้เรื่องที่ลี่จีถองถูกลี่เจี้ยนหวารับตัวจากสถานีตำรวจออกมาแล้ว และก็เดาได้ว่าลี่จุนถิงกลับมาคราวนี้ไม่มีทางปล่อยเธอไปง่าย ๆ แน่ ดังนั้นพวกเธอจึงไม่อยากติดต่อข้องเกี่ยวกับลี่จีถองมากนัก
แต่ว่า น้ำเสียงของลี่จีถองในโทรศัพท์ฟังดูโมโหและอึดอัดใจมาก ดึงดันที่จะเรียกพวกเธอทั้งสองคนออกมาพบให้ได้
ด้วยความจำใจ สุดท้ายส้งหวั่นหวั่นและเจียงหนิงเอ๋อจึงได้ออกมาพบกับลี่จีถองที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
“หวั่นหวั่น เธอว่าไหม ลี่จุนถิงถึงขนาดให้ฉันไปคุกเข่าต่อหน้าศาลบรรพบุรุษ แบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ!”
เมื่อถึงร้านอาหาร ลี่จีถองก็บ่นอย่างเคียดแค้นที่รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้รับความเป็นธรรม
เธอไม่ทันได้สังเกต ว่าในแววตาของส้งหวั่นหวั่นกับเจียงหนิงเอ๋อแฝงมีความดูถูกแฝงอยู่
“เธอทำเรื่องแบบนี้ ถ้าลี่จุนถิงไม่โกรธก็แปลกแล้วล่ะ!” ส้งหวั่นหวั่นรู้อยู่แล้วว่าลี่จีถองต้องได้รับผลแบบนี้
เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าลี่จีถองก็แสดงความไม่พอใจออกมา : “ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ ว่าผู้ช่วยของเขาจะรู้ข่าวเร็วขนาดนี้!”
พูดจบ ลี่จีถองก็กัดฟันกรอด : “ตอนนี้ลี่จุนถิงถูกเจียงหยุนเอ๋อคนนั้นทำให้หลงจนหัวปักหัวปำแล้ว! ตอนนี้ในเมื่อเขารู้แล้วว่ามีเด็กคนนี้อยู่ วันหลังคงไม่ง่ายที่จะกำจัดทิ้งแล้ว!”
เมื่อได้ฟังถึงตรงนี้ ส้งหวั่นหวั่นอดไม่ได้ที่จะแอบกำมือจนแน่น รู้สึกเกลียดลี่จีถองจนกัดฟันแน่น
ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้ทำเรื่องโง่ ๆ ไร้ประโยชน์อย่างนี้ล่ะก็ ตัวเองก็คงสามารถหาโอกาสกำจัดเด็กคนนั้นของเจียงหยุนเอ๋อไปได้โดยที่ไม่มีใครรู้
แต่นี่อะไรล่ะ!
ทั้งหมดนี่ถูกลี่จีถองทำเรื่องโง่ ๆ จนพังไม่เป็นท่า!
ตอนนี้ลี่จุนถิงรู้เรื่องแล้ว เขาต้องยิ่งปกป้องดูแลเจียงหยุนเอ๋อมากขึ้นกว่าเดิมแน่นอน
อยากจะเข้าใกล้เจียงหยุนเอ๋อ ต่อไปคงกลายเป็นเรื่องยากแล้ว ยิ่งถ้าถูกลี่จุนถิงจับได้ขึ้นมา ต้องตายแน่ ๆ!
ตอนนี้ส้งหวั่นหวั่นยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น แทบอยากจะตบหน้าลี่จีถองเข้าสักฉาด แต่ท้ายที่สุดก็สามารถอดกลั้นเอาไว้ได้
เธอไม่สามารถวู่วามแบบนั้นได้ อย่างน้อยก็ถือว่า พวกเธอยังคงเป็นพันธมิตรกันอยู่
ดังนั้นต่อให้ลี่จีถองทำเรื่องโง่แค่ไหน เธอก็ทำได้แค่แอบด่าอยู่ในใจ
ขณะเดียวกัน ส้งหวั่นหวั่นก็คิดเรื่องอื่นขึ้นมาได้
ในเมื่อลี่จีถองทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้ ทางฝั่งบริษัทใหม่นั้น ไม่รู้ว่าลี่จุนถิงจะหาเรื่องอะไรขึ้นมาหรือเปล่า
