บทที่259 จะไม่มีใครมาแย่งกับฉันอีกแล้ว
เมื่อผ่านเรื่องที่ถวนจื่อกับเจียงหยุนเอ๋อหายไปครั้งหนึ่งแล้ว ลี่จุนซินก็รู้สึกผิดเป็นอย่างมาก เห็นว่าตอนนี้ถวนจื่อจำอะไรไม่ได้ และไม่สนิทกับลี่จุนถิงแล้ว
เมื่อเห็นอารมณ์ซึมของลี่จุนถิง ลี่จุนซินก็สงสารเป็นอย่างมาก น้องชายของตัวเองแข็งแกร่งจะตายไป มาเสียใจให้กับเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？
มันชัดเจนเลยว่าเขาใส่ใจถวนจื่อกับเจียงหยุนเอ๋อเป็นอย่างมาก
ลี่จุนถิงพูดออกไปอย่างเด็ดขาด： “ยังไงก็ต้องแต่ง”
ถึงลี่จุนถิงจะแน่วแน่ แต่ในใจกลับคิดว่า：แต่ เจ้าสาวต้องไม่ใช่ส้งหวั่นหวั่นแน่นอน แต่ต้องเป็นเจียงหยุนเอ๋อ
เพราะเขาเชื่อ ว่าจะได้เจอเจียงหยุนเอ๋อ
ลี่จุนซินเห็นว่าลี่จุนถิงแน่วแน่แบบนี้ก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เลยได้แต่ถอนหายใจก่อนจะจากไป
ท่านปู่ลี่รีบบอกเรื่องที่ลี่จุนถิงยอมแต่งงานให้กับตระกูลส้งได้รู้
ส้งหวั่นหวั่นรู้ข่าวนี้ ก็ดีใจเป็นอย่างมาก
ดูๆ ไปแล้วปล่อยถวนจื่อไปนี่ก็ถูก แล้วก็ดีที่ลี่จุนถิงไม่เจออะไรเข้า
ดังนั้นคนของทั้งสองครอบครัวเลยมาคุยเรื่องงานแต่งในวันที่สอง
ทั้งสองครอบครัวเป็นตระกูลคนใหญ่คนโต มีหน้ามีตาในเมืองจิ่งเฉิงเป็นอย่างมาก งานแต่งงานนั้นมีรายชื่อผู้เข้าร่วมมากมาย จะเชิญหรือไม่เชิญใครก็ต้องมีวิธีพูดดีๆ
คนของทั้งสองครอบครัวคิดไปคิดมาก็คิดไปถึงชุดแต่งงาน
“จริงสิ ชุดแต่งงานของหวั่นหวั่นยังเตรียมไม่เสร็จเลย ฉันลืมเรื่องนี้ไปสนิทเลย” แม่ส้งตบมือ เหมือนจะนึกขึ้นมาได้ พลางมองลี่จุนถิงด้วยสายตามีนัย
เธอไม่ได้ลืมอยู่แล้ว เพียงแต่อยากให้ลี่จุนถิงกระตือรือร้นกับเรื่องนี้หน่อย เพื่อไม่ให้ลูกสาวตัวเองได้รับความเจ็บปวด
ท่านปู่ลี่ถูกเตือนแบบนี้ ก็รู้สึกผิด เรื่องนี้ไม่ต้องให้ตระกูลส้งเตือนพวกเขาก็ควรเตรียมจนเสร็จ： “ที่ไหนกันเล่า พวกเราผิดเอง เรื่องชุดงานแต่งต้องให้ฝ่ายเราเป็นคนเตรียม”
ถึงแม้ว่าลี่จุนถิงจะไม่ตอบ แต่เห็นแก่ท่านปู่ลี่ แม่ส้งเลยไม่ได้พูดอะไรมาก
แม่ส้งคล้องแขนของส้งหวั่นหวั่น พลางมองส้งหวั่นหวั่นเหมือนกับมองเครื่องประดับ： “หวั่นหวั่น คุณอยากจะให้เป็นแบบไหนเหรอ？”
ส้งหวั่นหวั่นกลอกตา: “พวกเราไม่ได้อยากได้ชุดเจ้าสาวที่เปลืองมาก ฉันจำได้ว่าก่อนหน้านี้จุนถิงเหมือนจะมีชุดหนึ่งอยู่แล้ว”
ส้งหวั่นหวั่นพูดแบบนี้ ทุกคนก็มองไปทางลี่จุนถิง
ส้งหวั่นหวั่นยังจำฉากที่เห็นลี่จุนถิงกับเจียงหยุนเอ๋อแล้วก็ถวนจื่ออยู่ที่ร้านตัดชุดแต่งงานได้อยู่เลย เลยอยากจะพูดต่อหน้าทุกคน บอกลี่จุนถิง ให้เอาชุดเจ้าสาวที่ตัวเองชอบนั้นให้ตัวเองดีกว่า
ถึงแม้จะตัดเพื่อเจียงหยุนเอ๋อแต่ก็ไม่เป็นไร ถึงอย่างไรตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเจียงหยุนเอ๋อเป็นตายร้ายดีอย่างไร เดี๋ยวรอเธอกลับมา ทุกอย่างก็จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ลี่จุนถิงปฏิเสธส้งหวั่นหวั่นอย่างไร้เยื่อใย: “ชุดเจ้าสาวชุดนั้นไม่เหมาะกับคุณ ชุดเจ้าสาวต้องตัดเฉพาะถึงจะสวยไม่ใช่เหรอ”
เมื่อลี่จุนถิงพูดแบบนี้ ส้งหวั่นหวั่นที่ยิ้มแย้มก็นิ่งไป เพราะไม่พอใจเป็นอย่างมาก
ผู้หญิงคนนั้นไม่อยู่แล้วแท้ๆ ทำไมลี่จุนถิงยังไม่ยอมเอาชุดเจ้าสาวชุดนั้นให้ตัวเอง？
แต่เรื่องนี้มันเป็นแค่เรื่องเล็กๆ เท่านั้น ขอเพียงแค่ลี่จุนถิงยอมแต่งงานกับตัวเอง เรื่องอื่นก็ไม่ใช่ปัญหา
ท่านปู่ลี่มีสีหน้าไม่พอใจ ถ้าเกิดไม่มีพ่อแม่ของส้งหวั่นหวั่นก็พอจะพูดได้ แต่ตอนนี้อยู่ต่อหน้าพ่อแม่ของพวกเขายังปฏิเสธออกมาอย่างไม่ลังเลอีก ไม่รู้จะพูดอย่างไรแล้ว
“ในเมื่อชุดเจ้าสาวไม่ต้องเอาแบบสำเร็จรูป ฉันจำได้ว่าคุณเคยไปประมูลFREYWILLEมาชุดหนึ่งไม่ใช่เหรอ？เอาเครื่องประดับนั้นให้หวั่นหวั่นสิ ฉันว่ามันเหมาะกับหวั่นหวั่นมากนะ” ท่านปู่ลี่รู้ว่าลี่จุนถิงประมูลมาให้เจียงหยุนเอ๋อ แต่ว่าเขาจะให้ลี่จุนถิงเย่อหยิ่งแบบนี้ต่อไปไม่ได้
ลี่จุนถิงส่ายหัวอย่างไร้เยื่อใย: “ไม่ว่าจะพูดอย่างไร หวั่นหวั่นเองก็เป็นหนึ่งเดียว ฉันจะเอาของที่เคยให้คนอื่นมาให้หวั่นหวั่นไม่ได้ ฉันรู้สึกผิดกับหวั่นหวั่น”
ลี่จีถองยิ้มเยือกเย็น： “เหอะ จุนถิง คุณพูดแบบนี้ฉันไม่เชื่อหรอก？”
เธอไม่เชื่อว่าลี่จุนถิงคิดแบบนี้จริงๆ ถ้าเกิดเขาคิดแบบนี้จริงๆ ก่อนหน้านี้คงไม่ปฏิเสธที่จะแต่งงานหรอก
ลี่หยูนห่วนเห็นว่าเป็นโอกาสที่ดี เลยรีบพูดขึ้น： “จริงด้วยพี่ คุณทำแบบนี้เพราะยังลืมเจียงหยุนเอ๋อไม่ได้ใช่ไหม？”
พูดจบ ลี่หยูนห่วนก็มองลี่จุนถิงอย่างเป็นนัย
ลี่จีถองได้ฟังลี่หยูนห่วนพูด ทั้งสองพูดกับเป็นปี่เป็นขลุ่ย： “ฉันก็ว่าอย่างนั้น ไม่อย่างนั้นทำไมจุนถิงดูไม่มีแรง แถมก้มหัวไม่พูดอะไรเลยล่ะ”
ลี่จุนถิงมองไปทางสองคนนั้น ด้วยสายตาเย็นชา ดูน่ากลัวเป็นอย่างมาก
ถ้าตอนแรกไม่ใช่ลี่หยูนห่วนออกแบบให้เจียงหยุนเอ๋อ ยิ่งไม่ต้องทำให้เจียงหยุนเอ๋อมีชื่อเสียงไม่ดีกับลุงเลยล่ะ ท่านปู่ลี่เองก็คงจะไม่รู้สึกแย่กับเจียงหยุนเอ๋อขนาดนี้ และคงไม่เป็นแบบวันนี้
บัญชีนี้เขายังไม่ได้คิดเลย สุดท้ายลี่หยูนห่วนเริ่มพูดขึ้นมาอีก มันเลยทำให้เขาเก็บเอาไว้ แล้วจะคิดบัญชีทีเดียวเลย
ลี่หยูนห่วนเห็นลี่จุนถิงมองตัวเองแบบนั้น ก็เงียบไป
มีท่านปู่ลี่อยู่ด้วย ลี่จีถองไม่กลัวหรอก
ลี่จีถองอยากจะพูด แต่กลับถูกท่านปู่ลี่ขัดเอาไว้
ท่านปู่ลี่ก็มีสีหน้าไม่ค่อยดี ในใจก็ไม่พอใจกับการกระทำของลี่จุนถิง แต่ในตอนนี้ก็หักหน้าไม่ได้
ส้งหวั่นหวั่นมองแล้วก็ทำตัวไม่ถูก เลยทำเป็นแม่ศรีเรือนเห็นอกเห็นใจ เพื่อไม่ให้บรรยากาศเป็นแบบนี้： “ไม่เป็นไร จุนถิงพูดถูก ฉันเป็นคนสำคัญ ฉันว่าจุนถิงคงเลือกสิ่งที่เหมาะกับฉันมากที่สุดใช่ไหมจุนถิง？”
ตอนนี้พวกนี้ไม่สำคัญ เพราะเมื่อลี่จุนถิงแต่งกับตัวเองแล้ว อยากจะได้อะไรก็ได้ จะใส่ใจกับเครื่องประดับและชุดเจ้าสาวทำไม？
ขนาดเจียงหยุนเอ๋อ เหอะ ประสบอุบัติเหตุไป เจียงหยุนเอ๋อน่าจะตายไปแล้ว
ถึงแม้ไม่ตายแล้วจะทำไมเหรอ？เธอก็มีวิธีทำให้เจียงหยุนเอ๋อเจ็บปวดอยู่ดี ชีวิตนี้ อย่าหวังว่าจะได้มาแย่งลี่จุนถิงกับตัวเองอีกเลย
ส้งหวั่นหวั่นพูดไปพลางมองไปทางลี่จุนถิงอย่างมีความหวัง
ลี่จุนถิงเอาแต่ก้มหัวเล่นโทรศัพท์ ไม่ได้ตกลงแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ
ส้งหวั่นหวั่นเห็นว่าลี่จุนถิงไม่ได้ตอบ เลยยิ้มให้แต่ก็ไม่ได้ตอบ ใครๆ ก็ทำตัวไม่ถูกจนท่านปู่ลี่ต้องหัวเราะขึ้นมา： “ปู่ งั้นพวกเรายังไม่คุยเรื่องนี้ก็แล้วกัน ชุดเจ้าสาวอะไรยังมีเวลาอยู่ เดี๋ยวค่อยซื้อก็เหมือนกันนั่นแหละ วันนี้พวกเราคุยกันเรื่องรายชื่อที่จะเชิญก่อนเถอะ”
ท่านปู่ลี่เห็นว่ามีทางลง เลยพูดดีกับส้งหวั่นหวั่นไปด้วยเลย： “ใช่ๆ พวกเราคุยเรื่องรายชื่อแขกที่จะเชิญก่อนเถอะ”
พูดไปก็กลับมาคุยเรื่องที่ค้างกันอยู่
แต่ฝั่งลี่จุนถิงไม่ได้ออกความเห็นอะไรเลย เขาไม่อยากจะสนใจว่าจะมีใครมาบ้าง ขอเพียงเจียงหยุนเอ๋อมาก็พอแล้ว
นั่นคือคนสำคัญของเขาลี่จุนถิงในงานแต่งงาน ขาดเจียงหยุนเอ๋อไป ก็ถือว่าเป็นงานแต่งงานจริงๆ ไม่ได้
