บทที่324 สำคัญอย่างยิ่งในใจเขา
อีกฝั่ง บนรถบัส ลี่จุนถิงแต่งตัวให้เป็นเหมือนคนงานกับชิงโม่ทั้งหมดสี่คน ก่อนจะรวมตัวเข้าไปในโรงงานอย่างฉลุย
ที่นี่มีคนเยอะมาก ดังนั้นเลยไม่มีใครสังเกตเห็นพวกเขา ในสถานการณ์แบบนี้พวกเขาก็หลอกลวงได้แล้ว มันเดายากว่าที่แท้จริงเขาเป็นใคร
ทั้งสี่คนผ่านเข้าไปง่ายๆ เพื่อจะให้เหมือนกับคนงานธรรมดา ท่าทีของพวกเขาเลยเปลี่ยนไปมาก
ถ้าเกิดตอนนี้เอาเจียงหยุนเอ๋อมาเจอได้ เกรงว่าจะเดาแทบไม่ออกเหมือนกันว่านี่คือลี่จุนถิง
เป็นลูกน้องของลี่จุนถิง ชิงโม่ไม่เคยเห็นลี่จุนถิงทำขนาดนี้เพื่อคนอื่นเลย
ไม่พูดไม่ได้เลย ว่าเจียงหยุนเอ๋อนั้นสำคัญมากในใจของลี่จุนถิง
ก่อนหน้านี้ ชิงโม่เคยบอกเขาแล้วว่าที่นี่อันตราย อีกอย่างยังโน้มน้าวลี่จุนถิงด้วยว่าไม่ให้มาเอง แต่ก็ถูกลี่จุนถิงปฏิเสธ
“ไม่ได้ ถ้าไม่มาหาเธอเอา ฉันก็ไม่วางใจ”
ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้จะได้ยินมาบ้าง แต่สำหรับลี่จุนถิงนั้น ก็เป็นครั้งแรกที่เข้ามา ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เครียดขนาดนั้น แต่ถึงอย่างไรเมื่อรู้ว่ามีความอันตราย ลี่จุนถิงเลยต้องระแวงระวังเป็นอย่างมาก
ตอนที่ทั้งสี่คนเข้าไปอยู่ในกลุ่มนั้น เพียงไม่นานก็เหมือนกับเจียงหยุนเอ๋อ ที่ถูกคนพามาอยู่ด้านหน้าคนดูแล
แต่ว่า ที่ที่พวกลี่จุนถิงถูกพาไปนั้นมันเป็นคนละที่กับเจียงหยุนเอ๋อ เมื่อเห็นโรงงานใหญ่มาก ในใจของลี่จุนถิงก็ยังคงมึนงง
ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะมาอยู่ที่นี่แล้ว ก็เชื่อว่าจะมาช่วยเจียงหยุนเอ๋อได้
แต่ที่นี่มันใหญ่มาก อยากจะออกไปหาเจียงหยุนเอ๋อก็กลัวว่าจะต้องใช้เวลามาก แล้วไม่รู้เลยว่าช่วงนั้นเจียงหยุนเอ๋อจะเกิดเรื่องอะไรบ้างหรือเปล่า
ตอนนี้ สิ่งเดียวที่ลี่จุนถิงจะทำได้ ก็ต้องรีบหาเธอให้เจอ แล้วพาเธอออกจากที่อันตรายแห่งนี้ให้ได้
“คุณชายลี่” จู่ๆ ชิงโม่ก็พูดเสียงเบาข้างๆ หูลี่จุนถิง “พวกเราต้องไปแล้ว”
เมื่อได้ยินเสียงของชิงโม่ ลี่จุนถิงก็มีสติกลับมา จากนั้นก็พบว่าคนข้างๆ ตัวเองออกไปจากตรงนั้นแล้ว แต่เขาก็ยังยืนอยู่ที่เดิมนานกว่าจะมีสติกลับมาได้
“คนทางนั้น ยังยืนอยู่ทำไม？” คนดูแลที่ยืนอยู่ไม่ไกลพูดด้วยความไม่พอใจ
คนที่มีตัวตนอย่างลี่จุนถิง เคยถูกคนอื่นมาตะโกนใส่แบบนี้ที่ไหนกัน
แต่ว่า ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่สามารถแสดงตัวตนตัวเองออกมาได้ ดังนั้นลี่จุนถิงก็ไม่ได้พูดอะไร เลยเดินไปที่หอพักกับอีกสามคน
“พวกเราจะไปหาเจียงหยุนเอ๋อได้ตั้งแต่เมื่อไหร่？” ในระหว่างทาง ลี่จุนถิงนั้นร้อนใจเป็นอย่างมาก หลังจากถึงหอพัก สุดท้ายเขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา
เมื่อเห็นท่าทีของเขาที่ร้อนใจแบบนั้น ชิงโม่ก็ส่ายหัวอย่างทำอะไรไม่ได้
ลี่จุนถิงนั้นเป็นคนที่สามารถแยกแยะดีเลวได้อย่างแม่นยำ ทำไมมาถึงตอนนี้ ถึงได้ไม่มีสติแบบนี้？
“คุณชายลี่ คุณอย่าเพิ่งร้อนใจนะ ไม่ว่าอย่างไร พวกเราก็ต้องทำตัวดีๆ หน่อย การจะโพล่งออกไปหามันจะมากเกินไปแล้ว！”
ชิงโม่ขมวดคิ้วใส่ลี่จุนถิงพลางพูดขึ้น
ถึงแม้ว่าลี่จุนถิงจะไม่ได้คิดอะไรมากมาย แต่ลูกน้องของเขาก็ต้องคิดอย่างดี จะไม่สามารถปล่อยให้ลี่จุนถิงทำตามใจได้
“โอเค”
ลี่จุนถิงก็รู้ว่าคำพูดของชิงโม่นั้นมันมีเหตุผลมาก สุดท้ายก็ทำได้เพียงอดทนเอาไว้
เมื่อจัดแจงอะไรเสร็จ ลี่จุนถิงก็อดไม่ได้ที่จะพาชิงโม่และพวกเขาไปหาเจียงหยุนเอ๋อ
จากนั้นก็หาในเขตนี้อยู่นาน แต่ไม่เจอแม้แต่เงาของเจียงหยุนเอ๋อเลย
“มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย？ทำไมไม่เจอใครเลยล่ะ？”
อารมณ์ของลี่จุนถิงนั้นมันหนักอึ้งเลย เพราะกลัวว่าตัวเองจะมาสายเกินไป
ที่นี่มันมีแต่งูเงี้ยวเคี้ยวขอเต็มไปหมด จะให้เกิดอะไรที่เหนือความคาดหมายไม่ได้
ลี่จุนถิงในตอนนั้นเองหลังจากที่หาเงาของเจียงหยุนเอ๋อไม่เจอก็ร้อนใจเป็นอย่างมาก เมื่อไม่เห็นเจียงหยุนเอ๋อ เขาจะใจเย็นลงได้อย่างไร
“คุณชายลี่ คุณอย่าเพิ่งรีบเลย ที่นี่มันใหญ่เกินไปแล้ว วันนี้พวกเราก็หาได้เพียงทางเขตเรา คุณนายอาจจะอยู่เขตอื่นก็ได้นะ”
เมื่อเห็นท่าทีที่ร้อนใจของลี่จุนถิง ชิงโม่ก็รีบโน้มน้าว
ลี่จุนถิงกำหมัดเบาๆ ถึงแม้ว่าในใจจะคิดวิธีการมากมาย สุดท้ายก็ทำได้เพียงตอบว่า “อือ”
“พวกเราแยกกันไปหาเถอะ ก่อนที่มันจะมืดนะ” ชิงโม่มองสีของท้องฟ้า สำหรับคนอื่นๆ สองคนที่เรียกมานั้น ลี่จุนถิงก็ต้องไปตามข่าวให้เร็วที่สุด
ตกกลางคืน หลายๆ คนก็มาเจอกันที่หอพัก แล้วก็มาแบ่งปันข่าวกัน
ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้คนรับผิดชอบจะเคยพูดไว้แล้ว ตกกลางคืนทุกคนต้องมาอยู่ที่หอพัก ไม่อย่างนั้นถ้าถูกพบจะต้องถูกลงโทษอย่างหนัก
เพื่อไม่ให้มีคนเดินไปมากลางดึก ในโรงงานเลยมีกล้องวงจรปิดอยู่เต็มไปหมด
แน่นอน ว่าสำหรับพวกลี่จุนถิงนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ตอนเช้าพวกเขารู้จุดที่มีกล้องวงจรปิดทั้งหมด ก็รู้ว่าจะทำอย่างไรไม่ให้ถูกพบ
ลี่จุนถิงเชื่อมือของตัวเอง พวกคนที่เขาพามานั้นไม่เลวเลย เพราะได้เตรียมแผนการตอนกลางคืนเอาไว้ตั้งนานแล้ว
หลังจากที่รอจนถึงตอนกลางคืน ข้างนอกก็เงียบกริบ
ถายในห้องนั้นมองหน้ากัน จากนั้นชิงโม่ก็พูดเสียงเบาขึ้นมา： “ไปกันเถอะ”
หลายๆ คนค่อยๆ เปิดประตู จากนั้นทั้งสองคนก็แยกย้ายกันไปในความมืด
ในตอนนั้นเอง อีกฝั่ง ทั้งสองคนก็เริ่มลงมือของพวกเขาเอง
อยากจะหาเจียงหยุนเอ๋อให้เจอ พวกเขาก็ต้องใช้โอกาสในตอนกลางคืนมาหาในหอพัก ถึงอย่างไรตอนเช้าก็ไม่ได้เจอผู้หญิงคนไหนเลย
พวกเขาสอดส่องในหอพักแต่ละที่อย่างใจเย็น เพียงไม่นานก็หาไปครึ่งหนึ่งแล้ว
“ทำไมหาไม่เจอเลยล่ะ？หรือว่าข่าวที่ได้มมันผิดเหรอไง？” หนึ่งในนั้นพูดด้วยความไม่พอใจ
อีกคนหนึ่งมองเขา พลางด่าออกไป： “พูดอะไรเนี่ย？ก่อนหน้านี้ก็ได้ฟังแล้วไม่ใช่เหรอ？น่าจะอยู่ที่นี่ เพียงแต่ว่าพวกเรายังหาไม่เจอเท่านั้นเอง”
“ก็ได้ งั้นก็หวังว่าจะหาเจอให้เร็วที่สุด” คนแรกเบ้ปากนิดหน่อย เพราะเริ่มเกลียดงานที่ทำอยู่แล้ว
ทั้งสองคนก็ไปหาหอพักที่เฟิงจิงเป่ยกับเจียงหยุนเอ๋อเจอ
ตอนเช้าพวกเขาได้ยินว่ามีครอบครัวหนึ่งอยู่ ในใจก็เดาได้ว่านี่อาจจะเป็นที่ที่เจียงหยุนเอ๋ออยู่
“น่าจะห้องนี่ใช่ไหม？คนพวกนั้นพูดแบบนี้น่ะ” มีคนหนึ่งเงยหน้าขึ้นมามองเลขห้อง พลางพูดขึ้นเสียงเบา
อีกคนหนึ่งพยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็พูดขึ้น： “ลองเคาะประตูดูก็รู้ไม่ใช่เหรอ？”
