หลังจากกลับไปที่โรงแรม ลี่จุนซินก็ให้ผู้ดูแลเองอุปกรณ์กับของที่เธอต้องการมา ก่อนจะวางไว้ในห้องรับแขก เพื่อเตรียมจะกินฮ็อตพอตในคืนนี้กัน
“มีอะไรอร่อยบ้างงั้นเหรอ？” เวียร์มองลี่จุนซินที่กำลังกินฮ็อตพอตอย่างอร่อยด้วยความไม่เข้าใจ เหมือนกำลังกินอะไรที่อร่อยมากอยู่เลยล่ะ
เขาก้มหน้ามองในหม้อ กินฮ็อตพอตในโรงแรมแบบนี้ เหมือนเขาจะยังไม่เคยลองเลย ก่อนหน้านี้เขาไม่ค่อยได้กินฮ็อตพอตด้านนอกเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการกินในบ้านตัวเองเลยล่ะ
“อือ……คุณลองกินดู ฉันปรุงได้อร่อยมากเลยล่ะ” ลี่จุนซินเห็นว่าเวียร์ไม่ขยับตะเกียบ เธอเลยเอาถ้วยเปล่าของเขามา ก่อนจะใส่น้ำจิ้มงา กระเทียม น้ำพริก น้ำตาลทราย แล้วก็คนมันจนละลาย
“คุณกินเผ็ดไหม ฉันจะเพิ่มน้ำมันพริกให้คุณหน่อยดีไหม？” หลังจากที่ทำเสร็จ ลี่จุนซินก็ถามต่อ
“ได้สิ……” เวียร์ตอบรับ เขาพูดอะไรไม่ออก แต่ในใจมีความร้อนรุ่มไม่น้อยเลย
เขามองออก ว่าลี่จุนซินมีการกระทำที่เป็นธรรมชาติเป็นอย่างมาก เหมือนกับว่าทั้งสองอยู่ด้วยกันมานาน เวียร์หวังว่าจะได้อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ให้นานกว่านี้สักหน่อย
ลี่จุนซินช่วยเวียร์ปรุงน้ำจิ้ม โดยที่ไม่รู้ว่าในใจของเวียร์นั้นมันตื่นตามากแค่ไหน เธอเลยให้เขากินฮ็อตพอตเป็นเพื่อนเธอ
ฮ็อตพอตมีควันอุ่นๆ มีวัตถุดิบมากมายลอยอยู่ในนั้น ด้วยความร้อน ก่อนจะมีกลิ่นหอมน่ากินขึ้นมา
ความหอมนั้นมันไม่เหมือนกับเวลาไปกินข้างนอก ทั้งวัตถุดิบและเครื่องแกงมากมาย ทั้งเครื่องยาและพริกต่างๆ มันเป็นกลิ่นธรรมดาๆ ที่สุด และเมื่อใส่อาหารต่างๆ ลงไป สิ่งที่ตุ๋นอยู่คือของที่ซื้อของมาจากในซุปเปอมาร์เก็ตที่ดูธรรมดาๆ ไม่มีอะไรพิเศษเลย
อันที่จริงลี่จุนซินเป็นคนที่ติดดินเป็นอย่างมาก เธอนั้นชอบกินฮ็อตพอตที่บ้านเป็นอย่างมาก เธอคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นมันไม่ได้แย่ไปกว่าการกินข้างนอกเลย ในทางกลับกัน เธอมั่นใจมากว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นมันอร่อยมาก เธอเชื่อว่าเครื่องปรุงที่ตัวเองทำนั้นเวียร์จะต้องชอบเป็นอย่างมากแน่นอน
ถึงจะไม่ชอบก็ไม่เป็นไร เพราะแต่ละคนก็ชอบอาหารไม่เหมือนกัน นอกจากนี้เวียร์ยังเป็นคนต่างชาติอีกด้วย
เวียร์ยื่นมือมารับ นิ้วของเขาแตะโดนนิ้วของลี่จุนซินอย่างไม่ตั้งใจ มันเหมือนมีกระแสไฟส่งผ่าน ความชาของนิ้วส่งผ่านไปที่ปลายนิ้วของเขา เขามองลี่จุนซินตรงๆ อดไม่ได้ที่จะอึ้งไป
ลี่จุนซินคีบเนื้อเข้าปาก จากนั้นก็หลับตาเคี้ยว ก่อนจะรีบกลืนลงไป พลางรับรู้ได้ถึงสายตาของเวียร์ เธอถามด้วยความไม่เข้าใจ： “ทำไมคุณไม่กิน ไม่ชอบเหรอ？”
เวียร์ชะงักไป เขาชักมือเข้าทันที เขาไม่กล้ามองตาของลี่จุนซินอย่างน่าแปลกใจ เขาคิดว่าความร้อนของฮ็อตพอตนั้นมันร้อนเกินไป ทำให้ใบหน้าของเขามันร้อนขึ้นมา
เวียร์กวนหาเนื้อในหม้อ ก่อนจะจิ้มน้ำจิ้มแล้วเอาใส่ปาก มันเป็นรสชาติธรรมดาๆ ความหอมของเนื้อกับซอสงานั้นมันใช้คำนี้มาอธิบายได้เท่านั้น แต่กลับอร่อยเป็นอย่างมาก เหมือนกับกินอาหารที่ไม่ได้โดดเด่นอะไรแต่กินไม่มีวันเบื่อเลย
“เป็นอย่างไรบ้าง？” ลี่จุนซินมองเวียร์อย่างคาดหวัง
“อร่อย……” เวียร์ตอบ
ลี่จุนซินยิ้มอย่างมีความสุขขึ้นมาทันที
เมื่อเวียร์เห็นลี่จุนซินดีใจขนาดนี้ น้ำในท้องก็ตีขึ้นมา เมื่อเขาเห็นลี่จุนซินเอาลูกชิ้นเข้าปาก ก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมา： “ค่อยๆ กิน เดี๋ยวสำลัก ไข่ของฉันไม่ได้เล็กกว่ามันเท่าไหร่ เดี๋ยวค่อยๆ กินเข้าใจไหม？”
“อือ……” ลี่จุนซินสนใจแต่การกิน เลยพยักหน้าโดยไม่ได้ใส่ใจ
เธอเลยเบิกตาโพลง เพื่อมองเวียร์ เธอเพิ่งจะรู้ว่าเมื่อครู่ผู้ชายคนนั้นพูดอะไร
“ค่อกๆ ……” ลี่จุนซินตบหน้าอกของตัวเอง เพราะเธอสำลัก
เวียร์รีบเดินไป ก่อนจะตบหลังของเธอเบาๆ พลางพูดว่า： “บอกแล้วว่าคุณอย่าสำลัก คุณยังไม่ระวังขนาดนี้ มันถูกแล้วเหรอ？หิวโซจริงๆ เลย……”
ลี่จุนซินได้ฟังดังนั้น ก็โกรธขึ้นมาจากในใจ เธอเลยกลืนลูกชิ้นลงไป ในท้องของเธอเต็มแรง เธอหายใจจนเต็มปอด พลางชี้ไปที่เวียร์……
“คุณ……คุณ……” ลี่จุนซินโกรธจนพูดอะไรไม่ออก ด้วยความหน้าแดงขึ้นมาพร้อมกัน
“ทำไมคุณถึงได้เป็นขนาดนี้……”
“เปลี่ยนไปยังไงเหรอ？” เวียร์เอียงคอมองเธอเล็กน้อย
ลี่จุนซินกลอกตาใส่เขา โดยที่ไม่ได้สนใจเขา
เวียร์เห็นว่าเธอไม่เป็นอะไรแล้ว เขาก็กลับไปนั่งที่โต๊ะอาหารเหมือนเดิม ก่อนจะหาลูกชิ้นออกมาจากหม้อ หลังจากที่มันเย็นแล้ว ก็กินแบบเดียวกับลี่จุนซิน เขากัดเต็มแรง จนน้ำซุปในนั้นมันไหลออกมา
“อือ……อร่อย……” เวียร์พูดอย่างคลุมเครือ： “ฉันเองก็มีน้ำ แต่คุณกัดไม่ได้นะ……”
ลี่จุนซินแทบบ้า จู่ๆ เธอก็คิดว่าฮ็อตพอตที่อร่อยขนาดนี้กลับทำให้เธอใจเย็นลงไม่ได้ เมื่อมองเวียร์ ใบหน้าที่กินอย่างเอร็ดอร่อยนั้น กำลังกินอาหารหลายอย่างเข้าไป
“โกรธแล้ว มากินเถอะ เมื่อกี้ล้อเล่นนะ……” เมื่อเวียร์เห็นว่าลี่จุนซินไม่พอใจอยู่อย่างนั้น เลยรีบหาลูกชิ้นในหม้อก่อนจะเอาใส่จานให้ลี่จุนซิน พลางพูดดีด้วย： “อร่อยจริงๆ นะ เป่าให้เย็นหน่อย คุณก็กินได้แล้ว”
“ฉันอิ่มแล้ว……” ลี่จุนซินตอบด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีเท่าไหร่
“อย่าทำแบบนี้เลย มากินเถอะ ไม่งั้นฉันจะให้คุณกินอย่างอื่น” เวียร์เลิกคิ้วขึ้น ดูเป็นใบหน้าที่ดูไม่ดีเลย
“คุณกล้า……” ตอนที่ลี่จุนซินพูด เสียงนั้นต่ำลงไปเอง ด้วยความอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่
“ชิ……” เวียร์ส่งเสียงออกมาด้วยความตั้งใจ เขาจ้องตาลี่จุนซิน ก่อนจะพบว่าลี่จุนซินนั้นหลบตาเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ เขาเลยถามกลับ： “ฉันกล้าหรือไม่ คุณไม่รู้จริงๆ เลย อยากลองไหม？”
เวียร์พูดพลางเอามือของตัวเองยกขึ้นต่อหน้า ก่อนจะชมด้วยความเห็นใจ： “มือของฉันทำไมมันเหมือนผู้ชายขนาดนี้นะ？คุณคิดว่าอย่างไรล่ะ？”
เสียงของเวียร์เพิ่งจะพูดไป ลี่จุนซินก็กลับไปนั่งที่ที่นั่งของเธอ ก่อนจะยกถ้วยของตัวเองขึ้นมา แล้วกินด้วยความไม่สบอารมณ์
เวียร์มองหัวของลี่จุนซิน ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ พลางมีความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก แต่ว่าเขากำลังจะหัวเราะไม่ออกแล้ว
หลังจากที่ทั้งสองคนกินเสร็จ แล้วให้ผู้ดูแลเอาของไปเก็บแล้ว ก็นอนพักที่โซฟา
ลี่จุนซินหยิบโทรศัพท์ไปทำอะไรไม่รู้ เวียร์เห็นว่ามือของเธอกำลังเล่นอยู่เท่านั้น
เขาอยากจะเข้าไปใกล้สักหน่อย ลี่จุนซินก็รีบเอาโทรศัพท์แนบตัว ก่อนจะหันมา แล้วมองเขาด้วยความระแวง
“คุณทำอะไร？”
เวียร์นั่นลง “ฉันแค่อยากรู้ว่าคุณกำลังทำอะไร”
“คุณอยากรู้จริงๆ เหรอ？” ลี่จุนซินยิ้มร้ายๆ ให้เขาเล็กน้อย
จู่ๆ เวียร์ก็รู้สึกถึงอะไรที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เขาถูกลี่จุนซินจ้องจนเหงื่อแตก
“รีบพูดเร็ว” จู่ๆ เวียร์ก็เข้ามา ก่อนจะจูบลี่จุนซินเล็กน้อย
