บทที่115โกรธคนอื่นเพราะความหึงหวง
มีโม่อู๋เยว่อยู่จูนจิ่วกลับไปอย่างปลอดภัยแน่นอนแม้แต่หนอยไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมเลยทีเดียวส่วนพวกสัตว์ที่เจอโม่อู๋เยว่นั้นถือว่าเป็นคราวเคราะห์ก็แล้วกัน!
เมื่อเห็นสถานที่ที่นัดเจอกันอยู่ข้างหน้าจูนจิ่วก็ชะงักเท้าลงมันทีและในวินาทีต่อมานางก็ขมวดคิ้วขึ้นทันทีเพราะได้กลิ่นคาวเลือด!นางเป็นนักกลั่นยาที่แยกแยะออกระหว่างกลิ่นเลือดของมนุษย์และกลิ่นเลือดของสัตว์ทิพย์
ไม่ดีแล้วเกิดเรื่องขึ้นกับพวกเขาแล้ว
จูนจิ่วพุ่งตัวเร็วเหมือนสายลมประเดี๋ยวเดียวก็ไปถึงจุดที่นัดพบกันแล้วเห็นแค่ความระเกะระกะต้นไม้และกิ่งไม้แตกหักเป็นท่อนๆหญ้าแตกกระจายเต็มไปหมดจนกระทั่งแผ่นดินแตกระแหงเลือดกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นดินเห็นถึงการต่อสู้และโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้น
สรุปได้ถึงความอันตรายและความโหดร้ายของสงครามครั้งก่อน
โม่อู๋เยว่เห็นเช่นนี้แล้วกลับไม่มีปฏิกิริยาแต่อย่างใดเขาสนใจเฉพาะจูนจิ่วแค่คนเดียวเท่านั้น
เสี่ยวอู่ตกใจเบิกตากว้าง“เจ้านายมันเกิดอะไรขึ้นที่นี่?”
“มีคนมาโจมตีพวกเขา”จูนจิ่วเอาปลายนิ้วชี้ไปที่ต้นไม้ที่แตกหักลอยไปปลายแหลมคมที่เล็กกระจุ๋มกระจิ๋มไม่เหมือนคนทำธรรมดาทั่วไปยิ่งไปกว่านั้นคงไม่ใช่ลูกศิษย์ของสำนักเทียนโจ้งแน่ดูจากการคิดทบทวนอย่างรอบคอบของนางแล้วน่าจะเป็นฝีมือของนักฆ่า
นักฆ่าอย่างนั้นเหรอ?มีนักฆ่าได้อย่างไรกัน?
ดวงตาของจูนจิ่วนั้นเย็นชาและน่ากลัวสมองของเธอหมุนไปอย่างรวดเร็วคงจะไม่เกี่ยวกับจูนเสี่ยวเหล่ยและหยูนเฉียวอย่างแน่นอนส่วนกู่ซงนั้นนางไม่รู้ถึงตัวตนที่มาของเขาเลยย้อนกลับไปนึกถึงก่อนที่จะเข้าเขตเขาปู้หว่งสายตาของจูนเสี่ยวเหล่ยนั้นจูนจิ่วกำหมัดแน่น
นางคิดว่าสิ่งที่นางคาดเดานั้นแปดในสิบที่เป็นไปได้นักฆ่าต้องมาตามล่าฆ่านางแน่ๆ!หยูนเฉียวและพวกแย่แล้ว
แต่นี่ก็เป็นแค่การคาดการณ์ของจูนจิ่วก็เท่านั้นตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือตามหาหยูนเฉียวกับพวกให้เจอ!
จูนจิ่วเก็บหอกและหันมองไปยังโม่อู๋เยว่“สหายของข้าเกิดเรื่องแล้วข้าจะไปตามหาพวกเขาเจ้า……เจ้าจะไปด้วยไหม?”
“ไปสิ”
“งั้นก็ไปกันเถอะ!สถานการณ์ในการสู้รบที่นี่รุนแรงมากแต่ไม่เจอศพใครเลยดังนั้นข้าคิดว่าพวกเขาน่าจะหนีไปแล้วเลือดเยอะขนาดนี้ไม่รู้ว่าเป็นเลือดของพวกเขาหรือเปล่าหากพวกเขาได้รับบาดเจ็บก็คงจะหนีไปได้ไม่ไกลอีกทั้งยังมีพวกนักฆ่าพวกนั้นตามไปอีก”จูนจิ่วขมวดคิ้วแน่นสายตาเต็มไปด้วยการเข่นฆ่า
ไม่ว่านักฆ่าพวกนั้นจะหมายเอาชีวิตของนางหรือไม่คนที่ทำให้นางเจ็บสมควรตายอย่างเดียว!
นางหันไปมองเสี่ยวอู่และสั่งว่า:“เสี่ยวอู่เจ้าไปตามหาดูบริเวณรอบๆดูว่าหยูนเฉียวได้ทำเครื่องหมายไว้หรือเปล่า”
“เมี๊ยว!รับทราบ!”
เสี่ยวอู่ก็รีบวิ่งไปหาทันที
จูนจิ่วกับโม่อู๋เยว่ก็ตามหาเช่นกันโม่อู๋เยว่ไม่ได้เปล่งเสียงอะไรออกมาแต่ในใจนั้นก็คิดว่าจ้องหาหยูนเฉียวและพวกให้เจอ!และไม่สนใจว่าพวกเขาจะเป็นหรือจะตายแต่เขาจะไม่ยอมให้จูนจิ่วเป็นกังวลแบบนี้อีกอย่างแน่นอน
เสี่ยวจิ่วเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นแบบนี้ทำให้เขาหึงหวง
……
ห่างออกไปร้อยลี้
กู่ซงใช้มือข้าวหนึ่งจับนักฆ่าคนหนึ่งโยนเข้าไปในพื้นดินนี่คือหลุมงูที่กว้างและยาวมากหลุมงูนี้ด้วยจิตของเขาและเขาก็เอาทั้งสองคนเข้าไปในหลุมงูนี้โดยที่ไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย
หากว่าเขาลังเลพวกเขาก็ต้องตกอยู่ในมือของนักฆ่าพวกนี้
ทันทีที่เข้าไปในถ้ำก็ได้กลิ่นฉุนและกลิ่นคาวเลือดกู่ซงแทบจะไม่อ่อนเพลียใดใดเลยกู่ซงหายใจย่างยากลำบากและพูดขึ้นด้วยความยากลำบากเช่นกันว่า:“ทั้งฉุนทั้งเหม็นแต่ที่นี่มันสามารถปกปิดกลิ่นคาวเลือดของพวกเจ้าได้ไม่อย่างนั้นแล้วล่ะก็พวกหมาป่ากลุ่มนั้นได้กลิ่นเข้าก็จะตามมาทัน”
โชคดีเป็นอย่างมากที่เจ้าของหลุมงูไม่ได้อยู่ที่นี่เขาจะได้ไม่ต้องเปลืองแรงต่อสู้กับสัตว์ทิพย์อย่างงูบางทีหากลงมือทำอะไรไปมันจะทำให้พวกนักฆ่าเหล่านั้นตามเรามาได้เมื่อถึงตอนนั้นก็ซวยกันพอดี!
เขาเดินเข้าไปค่อนข้างลึกมากถึงจะปล่อยมือหยูนเฉียวกับจูนเสี่ยวเหล่ยนั่งบนพื้น
ร่างของพวกเขาทั้งสามเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดมีทั้งเลือกของพวกเขาเองและยังมีเลือดของพวกนักฆ่าด้วย
จูนเสี่ยวเหล่ยได้รับบาดเจ็บอาการสาหัสอายุยังเยาว์วัยก็เลยเป็นลมหมดสติไปเขาไม่เชื่อกู่ซงยิ่งไปกว่านั้นก็คือกลัวกู่ซงหนีพวกนักฆ่าแล้วทิ้งพวกเขาไปเมื่อเห็นว่าเข้ามาในหลุมงูแล้วถึงจะวางใจ
เจ็บปวดไปทั้งตัวใบหน้าของหยูนเฉียวเต็มไปด้วยเลือดเขามองหน้ากู่ซงแล้วพูดขอบคุณ“ขอบใจเจ้ามาก”
พวกเขาและกู่ซงไม่ได้มีความสนิทสนมกันแต่อย่างใดถึงแม้ว่ากู่ซงจะทิ้งพวกเขาก็ไม่ได้มีความผิดอะไรแต่กู่ซงคอยป้องกันพวกนักฆ่าให้ทั้งสองอยู่ด้านหลังตลอดพาพวกเขาทั้งสองที่ได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัสด้วยความเหนื่อยและความยากลำบากความมีน้ำใจนี้ทำให้หยูนเฉียวเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อเขา
กู่ซงนั่งลงด้วยความหอบเขาเอามือเช็ดเลือดที่อยู่บนใบหน้าของเขายังไม่สะอาดดีพร้อมทั้งหันไปมองหยูนเฉียวกู่ซงพูดขึ้นมาว่า:“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับพวกเจ้าทั้งสองกันแน่นักฆ่าพวกนั้นไม่ได้ตามมาฆ่าข้าแน่ดังนั้นต้องตามพวกเจ้ามาแน่ๆ”
กู่ซงพูดไปด้วยพร้อมทั้งชี้ไปที่จูนเสี่ยวเหล่ยไปด้วย:“เด็กน้อยคนนี้ยังเยาว์วัยเป็นไปไม่ได้ที่นักฆ่าพวกนั้นจะตามฆ่านางเจ้า?คุณชายหยูนรองเจ้าไปผิดใจกับใครมาใช่ไหม?”
หยูนเฉียวไม่ได้ตอบกู่ซงถึงแม้ว่าเขาจะขอบคุณที่กู่ซงได้ช่วยชีวิตเขาเอาไว้แต่เรื่องบางเรื่องก็ไม่สามารถเล่าให้คนนอกฟังได้
กู่ซงเหลือบไปมองปฏิกิริยาของเขา“เฮ้!ข้ากู่ซงยอมพลีชีพช่วยชีวิตเจ้าไว้ขนาดนี้แล้วเจ้ายังจะปิดบังข้าอยู่อีกเหรอ?แต่ก็ช่างเถอะหากเจ้าไม่อยากพูดเจ้าก็ไม่ต้องพูดข้าก็ไม่ได้อยากรู้นักหรอกก็แค่ต่อสู้กันโดยที่ไร้เหตุผลไร้ที่มาก็แค่นั้นเชอะ”
“พวกเราหนีกันมาที่นี่ไม่รู้ว่าแม่นางจูนจะรู้หรือไม่?”หยูนเฉียวพูดขึ้นอย่างอ่อนแอ
พวกเขาหนีมาอย่างหัวซุกหัวซุนโดยที่ไม่รู้ว่าพวกนักฆ่ากลุ่มนั้นมาจากไหนเพราะเหตุใดถึงได้ตามไล่ฆ่าพวกเขาได้ถึงขนาดนี้อีกทั้งยังไม่ทันได้ทำเครื่องหมายอะไรเลยสักอย่างดังนั้นพวกเขาไม่ได้ทำเครื่องอะไรไว้เลยยากนักที่จูนจิ่วจะตามหาพวกเขาเจอ
สิ่งที่หยูนเฉียวเป็นกังวลมากที่สุดนั่นก็คือกลัวว่าจูนจิ่วจะเจอกับพวกนักฆ่าเหล่านั้น!
หยูนเฉียวปิดตาลงวิเคราะห์เหตุการณ์ก่อนหน้านี้เป็นเพราะการเตือนของกู่ซงพวกเขาถึงได้รู้ว่ามีนักฆ่านักฆ่ากลุ่มนั้นลงมือได้อย่างโหดเหี้ยมพวกมันมีระบบมีแผนการและมีกลยุทธ์มันเป็นคนของแคว้นเทียนโจ้งที่ไม่มีอำนาจมาก่อนที่แท้ก็มาจากสิบแคว้นเหรอ?
ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้นเสียงกรอกแกรกก็ดังขึ้นจากด้านนอก
“ฮู!”กู่ซงเอามือปิดปากเขาเอาหูแนบฟังเสียงนั้นที่แท้เจ้าของหลุมงูก็กลับมาแล้วแถมมันยังเลื้อยมาทางนี้อีกด้วยมันเจอพวกเขาแล้ว!
กู่ซงหน้าดำคร่ำเครียด“ทำไมถึงได้ซวยขนาดนี้เนี่ยหนีนักฆ่ามาได้แต่กลับมาเจองูอีก”
เมื่อพูดจบทันใดนั้นเสียงต่อสู้ด้านนอกก็ดังขึ้น!ดูเหมือนว่ากู่ซงยังไม่ทันมีปฏิกิริยาใดใดเสียงด้านนอกก็ได้เงียบลงหลงเหลือก็เพียงแต่เสียงที่เดินเข้ามาเบาๆ
นักฆ่าเหรอ?
กู่ซงขมวดคิ้วขึ้นพร้อมทั้งกำดาบยาวในมือแน่นเขาหันไปมองหยูนเฉียวและจูนเสี่ยวเหล่ยทำปากบอกพวกเขาหากเป็นนักฆ่าจริงๆและเกิดมันชุลมุนขึ้นมาเขาจะปกป้องทั้งสองไว้ไม่ได้ให้พวกเขาดูแลตัวเองกันดีดี
เสียงเท้าค่อยๆใกล้เข้ามามาแล้ว!
กู่ซงออกไปพร้อมกับดาบ!สองมือกำดาบแน่นแต่เมื่อกู่ซงออกไปนั้นเขาก็ไม่ได้ลงมือทำอะไรเขานิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง:“จูนจิ่วเจ้านี่เอง!”
“แม่นางจูน!”เมื่อหยูนเฉียวเห็นใบหน้าเขาก็เต็มไปด้วยดีใจและแปลกใจ
จูนจิ่วเดินเข้ามามองทั้งสามคนนางยื่นยาให่กู่ซงทันที:“เอายานี่ป้อนพวกเขาคนละสามเม็ดหลังจากนั้นให้นอนพักห้ามขยับตัว”
หยูนเฉียวกับหยูนเสี่ยวเหล่ยบาดเจ็บสาหัส!
เหลิ่งยวนหาพวกเขาเจอระหว่างทางก็เจอสัตว์ทิพย์อย่างงูขั้นสองตัวหนึ่งโม่อู๋เยว่ก็ฆ่ามันทันทีหลังจากนั้นก็ให้นางเข้ามาหาพวกเขาแต่เขากลับไม่ชอบสภาพแวดล้อมที่มืดแบบนี้จูนจิ่วคิดขึ้นมาได้ในใจว่าโม่อู๋เยว่เกลียดงูอย่างนั้นเหรอ?
