บทที่ 185 แสดงถึงความซื่อสัตย์（1）
สำหรับเย่เฉิน ให้ซ่งหวั่นถิงไปอีกหนึ่งเม็ด ไม่ถือเป็นเรื่องใหญ่อะไร
แต่ซ่งหวั่นถิง กลับมีความหมายไม่ธรรมดา
ในใจเธอตอนนี้ รู้สึกตื้นตันต่อเย่เฉินอย่างลึกซึ้ง แม้กระทั่งมีความรู้สึกเหมือนสาวน้อย ถูกผู้ชายปกป้อง
ในขณะที่เธอยังค่อนข้างอึ้งตะลึงอยู่นั้น เย่เฉินเดินมาตรงหน้าหวังเจิ้งกาง หยิบยาเม็ดหนึ่งออกมา พร้อมพูดว่า “ประธานหวัง ยาเม็ดนี้ มอบให้คุณ”
หวังเจิ้งกางหดไปทั้งตัว รีบคุกเข่าลงพื้น เรียนแบบเหมือนคนอื่น น้อมรับอยู่อย่างเคารพ
เย่เฉินเอายาวางบนฝ่ามือของเขา หวังเจิ้งกางก็พูดขึ้นว่า “ขอบคุณอาจารย์เย่ที่มอบยาให้ ต่อไปหวังเจิ้งกางจะน้อมรับคำสั่งท่านทุกอย่าง”
เห็นหวังเจิ้งกางคุกเข่าอยู่บนพื้น จึงพูดขึ้นว่า “ประธานหวัง ลูกชายกับหลานของคุณ ก่อนหน้านี้ได้ทำให้ผมโกรธมาก หากไม่ใช่เพราะคุณรู้จักเป็นคน พวกเขาสองคนคงไม่ได้มีชีวิตอยู่แต่แล้ว”
ในใจหวังเจิ้งกางตกตะลึง รีบก้มหัวลงพื้นพร้อมพูดว่า “ขอบคุณอาจารย์เย่ที่เมตตา”
เย่เฉินอืมรับคำ พร้อมพูดว่า “บอกวัยรุ่นในบ้านของคุณด้วยว่า ต่อไปให้รู้จักเรียนรู้หนีบหางตนเองในการดำเนินชีวิต
หวังเจิ้งกางพยักหัวพูดขึ้นว่า “อาจารย์เย่วางใจ ผมจะตักเตือนพวกเขา”
“อืม” เย่เฉินพูดขึ้นว่า “ยานี้คุณเก็บไว้ให้ดี ต่อไปอาจสามารถช่วยชีวิตคุณไว้ได้”
หวังเจิ้งกางได้ยาวิเศษมา ก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าตื้นตันว่า “อาจารย์เย่ ต่อไปหากมีอะไรที่ตระกูลหวังช่วยได้ ขอให้สั่งมาได้เลย”
จากนั้น ก็คือฉินกาง
เย่เฉินรับปากฉินเอ้าเสวี่ยน ว่าจะให้ตระกูลของเธอสองเม็ด ดังนั้นเย่เฉินจึงให้ฉินกางหนึ่งเม็ด และให้ฉินเอ้าเสวี่ยนหนึ่งเม็ด
สองพ่อลูกต่างก็คุกเข่าลงบนพื้น ถ่อมตนอย่างที่สุด
ฉินกางก็รีบพูดขึ้นว่า “ต่อไปนี้ตระกูลฉินของเรา ก็ถืออาจารย์เย่เป็นเหมือนดั่งหัวมังกร”
เย่เฉินยิ้มแย้ม พยักหัวอย่างพอใจ
เวลานี้ ยาที่ควรจะให้ต่างก็ได้ให้หมดแล้ว แต่เขาคิดๆดูแล้ว ก็ตะโกนพูดขึ้นว่า “หงห้า คุณเข้ามา”
ท่านหงห้าที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องพิเศษ รีบรุดเข้ามาพูดขึ้นว่า “ท่านเย่ ท่านต้องการอะไรหรือ?”
พูดเสร็จ ท่านหงห้าก็ยกมือขึ้นประสาน มองดูเย่เฉินอยู่อย่างนอบน้อม
เย่เฉินพยักหัว หัวเราะพร้อมพูดว่า “คุณกับผมก็รู้จักกันมาพอสมควรแล้ว คุณตั้งใจทำงานดี ทำงานอย่างขยันขันแข็ง ยาที่ปรุงมาในวันนี้ ผมได้เตรียมไว้ให้คุณหนึ่งเม็ด”
ท่านหงห้าได้ยินคำพูดนี้แล้ว ก็อึ้งไปทั้งตัว นิ้วมือร้อนผ่าว หัวสมองเหมือนจะระเบิด
เมื่อกี้เขารออยู่ที่หน้าห้องตลอด ได้ยินที่เย่เฉินพูดอยู่ในห้อง ตลอดจนเรื่องที่หลังจากซือเทียนฉีทานยาแล้ว ในใจเขาอิจฉาอย่างที่สุดแต่แรกแล้ว
แต่ว่า ในใจเขาเข้าใจดี คนที่เป็นมาเฟียอย่างขา ไม่มีอะไรน่าภาคภูมิใจ คู่ควรที่จะได้รับยาจากอาจารย์เย่หรือ?
แต่ตอนนี้ เวลานี้ เขาได้ยินเย่เฉินพูดว่า จะมอบยาวิเศษให้กับตน จึงคุกเข่าลงพื้นอย่างไม่ลังเล
“ท่านเย่ ผมหงห้าเป็นแค่อันธพาล พูดจาเพาะๆไม่เป็น ต่อไปชีวิตนี้ขอยกให้กับท่าน ต่อให้ท่านจะสั่งไปบุกน้ำลุยไฟ ผมหงห้าจะไม่ลังเลเลยสักนิด ต่อให้ผมต้องถูกฟ้าผ่า”
ในใจท่านหงห้าตื้นตันอย่างไม่อาจบหักห้าม คุกเข่าอยู่บนพื้น รับยามาจากในมือเย่เฉินอย่างถ่อมตน ตื้นตันเหมือนอย่างกับปฏิบัติกับสิ่งของล้ำค่าในโลก
