บทที่ 274
เย่เฉินพูดออกไปแล้ว อืม พร้อมพูดว่า : “บ่ายนี้ฉันจะไปหา”
“ดีมากเลยค่ะอาจารย์เย่！” เฉินเสี่ยวจาวโห่ร้องออกมา พูดว่า : “งั้นฉันจะไปบอกคุณตาเดี๋ยวนี้เลยค่ะ เขาจะต้องตื่นเต้นมากแน่ ๆ！”
หลังจากที่เก็บกวาดในห้องครัวเสร็จ เย่เฉินที่เพิ่งจะออกมา ก็เห็นเซียวชูหรันเตรียมที่จะออกจากบ้านแล้ว ดังนั้นเขาก็เลยพูดถามออกไป : “ที่รัก คุณจะไปที่ออฟฟิศเหรอ？”
เซียวชูหรันส่ายหน้า พูดว่า : “แม่โทรศัพท์มาหาฉัน บอกว่ามีเพื่อนอยากจะตกแต่งวิลล่า อยากให้ฉันรับงานนี้ ฉันก็เลยจะออกไปดูหน่อย”
เย่เฉินรีบเอ่ยถาม : “วิลล่าที่ไหนเหรอ？”
เซียวชูหรันพูดตอบ : “วิลล่าริมแม่น้ำ อยู่ที่ข้างแม่น้ำนะ”
เย่เฉินยิ้มพร้อมพูด : “งั้นก็ดีเลย คุณจะได้แวะไปส่งผมที่จี้ซื่อถัง ผมจะไปหาหมอเทพซือ”
เซียวชูหรันพูดถามด้วยความตกใจ : “คุณจะไปพบหมอเทพซือ？ไม่งั้นฉันไปพร้อมกับคุณดีกว่า เราจะได้ถือโอกาสซื้อของเข้าไปเยี่ยมผู้อาวุโสที่บ้านของเขาด้วย！”
เซียชูหรันรู้สึกขอบคุณซือเทียนฉีมาก เพราะว่าเธอคิดมาโดยตลอดว่า ซือเทียนฉีคือคนที่มีความสามารถรักษาผู้ป่วยที่ใกล้ตายให้หายเป็นปกติได้ รักษาโรคอัมพาตครึ่งท่อนล่างของพ่อตัวเองให้หายได้
เย่เฉินยิ้มพร้อมพูด : “คุณไม่ต้องเป็นกังวลนะ คุณพาผมไปส่งที่นั่น แล้วคุณไปทำธุระของคุณเถอะ ผมไปเจอซือเทียนฉีก็พอแล้ว”
เซียวชูหรันกล่าว : “งั้นก็ยิ่งไม่เหมาะสมเลย……”
เย่เฉินยิ้มพร้อมพูด : “ไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะสมนะ อีกอย่างหมอเทพซือก็มีนิสัยแปลกประหลาด หากเราไปด้วยกันทั้งสองคน ไม่แน่ว่าเขาก็อาจจะไม่มีความสุขก็ได้นะ”
เมื่อเซียวชูหรันได้ยินประโยคนี้ ถึงจะพยักหน้าพร้อมพูดว่า : “ก็ได้ งั้นคุณไปก่อน ถ้าโอเคล่ะก็ ก็นัดเวลากับหมอเทพซือ เราเชิญเขาไปทานข้าวด้วยกันสักมื้อ”
“โอเค！”
……
สองสามีภรรยาออกจากบ้านไปพร้อมกัน เซียวชูหรันขับรถ ขับพาเย่เฉินไปทางนอกเมือง
ผ่านไปยังจี้ซื่อถัง เย่เฉินลงจากรถ กำชับให้เซียวชูหรันขับรถระมัดระวังหน่อย ตัวเองก็ก้าวเท้าเข้าไปยังหน้าประตูจี้ซื่อถัง
ซือเทียนฉีในเวลานั้นตรวจดูอาการให้คนป่วยอยู่ที่โรงยา ทันทีที่เห็นเย่เฉินเดินเข้ามา ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที รีบลุกขึ้นไปรับ พูดว่า : “อาจารย์เย่ คุณมาแล้ว！”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย พูดว่า : “คุณทำงานก่อนเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน”
ซือเทียนฉีพยักหน้า รีบเอ่ยทักทายเฉินเสี่ยวจาวที่จัดยาอยู่ข้างหลัง : “เสี่ยวจาว อาจารย์เย่มาแล้ว！ รีบมาออกมาดูแลหน่อย！”
เฉินเสี่ยวจาวรีบวางงานที่อยู่ในมือ เดินก้าวเท้าเข้ามาพร้อมก้อนเมฆสีแดงๆสองก้อนบนแก้ม
“อาจารย์เย่คุณมาแล้ว！”
น้ำเสียงคมชัดและไพเราะของเฉินเสี่ยวจาว ใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มที่ไร้เดียงสา โดยเฉพาะลักยิ้มตื้นๆทั้งสองข้าง ดูแล้วทำให้คนรักและเอ็นดูเป็นพิเศษ
ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่ทำให้เย่เฉินประหลาดใจก็คือ รูปร่างของเฉินเสี่ยวจาวไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ มักจะมีกลิ่นน้ำหอมจางๆ ติดตัวเธอมาด้วยเสมอ เป็นกลิ่นสมุนไพรหอมจางๆ
ร้านยาส่วนใหญ่ ยาที่อยู่ด้านในจะมีกลิ่นแรง เวลาได้กลิ่นก็ไม่ถึงขั้นหอม แต่กลิ่นบนตัวของเฉินเสี่ยวจาว กลับว่ามีกลิ่นหอมอ่อนๆ ถึงขั้นทำให้คนรู้สึกผ่อนคลายได้หลายนาทีเลย
เย่เฉินมองไปที่เธอ ยิ้ม : “ตอนนี้ตาของคุณสุขภาพกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมแล้ว คุณก็ถอยเป็นอยู่เบื้องหลัง เป็นผู้ช่วยแล้ว？”
“ใช่ค่ะ”เฉินเสี่ยวจาวพูดด้วยรอยยิ้มที่หวาน : “แต่ว่าฉันก็ไม่ได้เป็นผู้ช่วยอยู่ตลอด ทุกวันคุณตาจะเป็นคนตรวจอาการคนป่วยเอง 5 คน ส่วนคนป่วยที่เหลือฉันจะเป็นคนดูอาการให้”
เย่เฉินพยักหน้า พูดว่า : “ฝีมือการรักษาโรคของคุณก็ยอดเยี่ยมอยู่แล้ว เชื่อว่าใช้เวลาไม่นาน คุณก็จะกลายมาเป็นหมอเทพน้อยที่มีชื่อเสียงในจินหลิง”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ”เฉินเสี่ยวจาวพูดออกมาอย่างเขินอาย : “ฝีมือการรักษาของฉัน ยังห่างไกลจากคุณตาเยอะเลยค่ะ ยิ่งไปกว่านั้นยังห่างจากอาจารย์เย่มากราวฟ้ากับเหวเลย”
ในเวลานี้ ซือเทียนฉีส่งคนไข้แล้ว พูดกับผู้ช่วยในโรงยาว่า : “ไปบอกคนไข้ที่รอตรวจอาการนะ บอกว่าฉันมีลูกค้า VIP จึงต้องหยุดตรวจอาการครู่หนึ่ง บอกให้พวกเขาทราบหน่อย ขอให้ทุกคนโปรดให้อภัย”
พูดจบ เขาก็รีบก้าวเท้าเดินไปตรงหน้าเย่เฉิน คารวะแบบจีนพร้อมโค้งคำนับด้วยความเคารพ เอ่ยพูด: “สวัสดีครับ อาจารย์เย่！”
