บทที่ 502
“นี่คือ…..นี่คือ…..” เหอเหลียนเหงื่อท่วมตัวไปหมดแล้ว
ผ่านมาหลายปี เธอได้ใช้วิธีไปนับครั้งไม่ถ้วน ไม่รู้ว่าทำให้คนล้มละลายไปกี่คนแล้ว
การพนันนี้ เดิมทีก็คือเหวที่กลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง บางคนก็ตกไปคนเดียว บางคนก็ลากทั้งครอบครัวไปเลยก็มี
อย่างไรก็ตาม เหอเหลียนไม่เคยสนใจความเป็นตายร้ายดีของคนอื่นอยู่แล้ว เธอคิดว่านี่มันเป็นความสามารถในหาเงินของเธอ หากคนอื่นไม่แพ้เสียเงิน แล้วตนเองจะชนะได้เงินได้ยังไงกัน？
ดังนั้น เธอจึงไม่เคยรู้สึกผิด เย่เฉินสามารถมองคนแบบนี้ได้อย่างทะลุปรุโปร่ง
คนเช่นนี้ ถือเป็นคนที่โหดเหี้ยมมากที่สุดในโลก ช่างไร้ความรู้สึกและเอาแต่สูบเลือดสูบเนื้อ
เธอมีชีวิตอยู่ได้จากการสูบเลือดสูบเนื้อคนอื่น ดังนั้นก็ไม่ได้สนใจว่าคนจะเป็นหรือตาย หรือแม้แต่จะตายอย่างน่ากลัวเพียงใดหลังจากโดนสูบเลือดเนื้อไปจนหมดตัวก็ตาม
เย่เฉินไม่มีความเห็นอกเห็นใจคนประเภทนี้
เขามองไปที่เหอเหลียน เขายิ้มและกล่าวอย่างสนุกสนานว่า “เอางี้ละกัน เราลองมาเล่นกันสักตาสองตาดีไหม？”
เหอเหลียนตกตะลึงและถามด้วยความประหลาดใจว่า “ท่านอาจารย์ ท่านต้องการจะเล่นอะไรเหรอ？”
เย่เฉินกล่าวว่า “ฉันไม่รู้วิธีการเล่นพนัน โป๊กเกอร์ ไพ่นกกระจอก ปายโกว ฉันไม่รู้เลย ฉันรู้แต่การเป่ายิ้งฉุบเฉยๆ”
เหอเหลียนถามอย่างประหลาดใจว่า “ท่านจะเล่นเป่ายิ้งฉุบกับฉันไหมคะ？”
เย่เฉินพยักหน้า “ใช่ ฉันจะเล่นเป่ายิ้งฉุบกับเธอ หนึ่งรอบ รอบละสิบล้าน เธอคิดว่ายังไง？”
“นี่…นี่มัน…..” เหอเหลียนพูดอย่างประหม่าว่า “ท่านอาจารย์เย่ ฉันไม่กล้าเล่นกับท่านหรอกค่ะ….”
เย่เฉินพูดว่า “เธอจะเล่นก็เล่น ถ้าไม่เล่นก็ต้องเล่นอยู่ดี！”
เหอเหลียนพยักหน้าอย่างตื่นตระหนก “งั้นก็ได้…ฟังคำของท่านอาจารย์เย่ค่ะ”
เมื่อพูดจบ เธอก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “ท่านอาจารย์เย่ แล้วพวกเราจะเล่นกันยังไง？”
เย่เฉินยิ้มและกล่าวว่า “อย่ารีบร้อนไป ก่อนเล่น ฉันต้องเตรียมงานอะไรก่อน”
“เตรียมงานเหรอคะ？” เหอเหลียนประหลาดใจ
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “เตรียมงาน เธอไม่รู้หรอกเหรอ？ฉันกำลังจะออกแบบอุบายเหมือนที่เธอทำกับแม่ยายฉันไงล่ะ ฉันเองก็อยากให้เธอจ่ายเงินมาเยอะๆหน่อย”
“ฮะ？！”เหอเหลียนรู้สึกงงงวยไปกันใหญ่….
แค่เป่ายิ้งฉุบ ยังมีอะไรให้ทำอีกงั้นเหรอ？
ฉันก็มีอุบายโกงมาตลอด แต่การเล่นแบบนี้มันทำได้ด้วยเหรอ！
หรือว่าจะรอดูว่าคนอื่นออกอะไรแล้วจะจงใจออกช้ากว่าฝ่ายตรงข้ามสักสองสามนาที？
แบบนั้นมันเป็นวิธีต่ำๆไปหรือปล่า？
เธอไม่รู้ว่าทำไม แต่ในขณะนั้นเย่เฉินก็มาคว้ามือขวาของเธอไว้ จากนั้นก็ยืดนิ้วทั้งห้าของเธอให้ตรง แล้วทุบมันแรง ๆ！
นั่นทำให้นิ้วทั้งห้าของเธอนั้นแตกในทันที！
เหอเหลียนตะโกนร้องอย่างเจ็บปวด จากนั้นเย่เฉินยกมือซ้ายของเธอขึ้นมา แล้วทุบแรงๆแบบเดียวกัน ทำให้นิ้วทั้งห้าของเธอแตก
ตอนนี้ สิบนิ้วของเหอเหลียนไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป นิ้วทั้งสิบนิ้วแหลกสลายรวมกับผิวหนัง นิ้วมือกลับตกลงอย่างธรรมชาติ
เย่เฉินพูดอย่างเฉยเมยว่า “มือของเธอ ฉันยอมรับว่านี่เป็นการยอมรับโดยปริยายว่าเธอออกกระดาษนะ หากเธอต้องการออกค้อน เธอก็ต้องกำนิ้วนะ ถ้าต้องการออกกรรไกร เธอก็ต้องทำมือเป็นตัววีนะ เข้าใจไหม？”
เหอเหลียนร้องไห้และกล่าวว่า “ท่านอาจารย์เย่ นิ้วทั้งสิบนิ้วของฉันก็แตกหมดแล้ว ไม่สามารถออกค้อนหรือกรรไกรได้！”
เย่เฉินกล่าวอย่างเหยียดหยามว่า “ฉันไม่ได้สนใจหรอกนะ เธอจะออกอะไร มันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับฉันอยู่แล้ว พูดอีกก็คือ ตอนที่เธอโกงคนอื่น ก็ไม่ได้ให้โอกาสชนะกับฝ่ายตรงข้ามไม่ใช่เหรอ？วันนี้ก็จะให้เธอมาลองว่า อะไรที่เรียกว่าวิถีมนุษย์และร่างกายของคน”
———–
