TB:บทที่ 288 เลือกนักมวย
หลังจากที่ “ผู้ช่วยกัปตัน” แลกชิพให้เฉินหลงโอนเงินไปให้เขาแล้ว แน่นอนว่าเขาทิ้งเงินไว้ให้ตัวเขาแสนดอลลาร์เป็นค่านายหน้า
จากนั้นแล้ว “ผู้ช่วยกัปตัน” ก็พร้อมจะจากไปพร้อมกับลูกเรือและเจ้าหน้าที่แจกไพ่คนสวย
ในตอนนั้นเองที่เฉินหลงและแอนเดสเป็นผู้ชนะเงินได้จำนวนมาก จึงเป็นธรรมดาที่พวกเขาจะอยากโม้ว่ามีปึกเงินดอลลาร์สหรัฐเยอะกว่าสิบปึก พวกเขาจึงโยนให้พวก “ผู้ช่วยกัปตัน” และคนอื่นๆ
ช่วงครู่หนึ่งที่พวกเขาทั้งคู่โปรยเงินเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะรับเงินไปด้วยรอยยิ้ม
“คุณผู้ช่วยกัปตันครับรอสักครู่นะครับ ชายที่จองหองเมื่อครู่คือใครกัน” แอนเดสพลันกล่าวกับผู้ช่วยกัปตัน
สำหรับแอนเดส แม้คู่แข่งจะเป็นเพียงคนธรรมดาก็ตาม แต่เขาก็ยังต้องการจะรู้ตัวตนของฝ่ายตรงข้าม
ผู้ช่วยกัปตันกล่าวไปพร้อมรอยยิ้ม “ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ คุณแอนเดส หน้าที่ของเราคือการรักษาตัวตนของผู้โดยสารทุกคนบนเรือให้เป็นความลับของพวกเขาเอง”
ในขณะนั้น เจ้าหน้าที่หญิงและลูกเรือก็ออกไปจากห้องที่แยกส่วนออกมาทีละคน กล้องพวกนั้นได้หันไปทางอื่นด้วย
หลังจากที่เห็นแอนเดสที่นี่ เขาได้กล่าวไปด้วยรอยยิ้ม “ผมอยากจะรู้ตัวตนของเขาจริงๆนะ เถอะหน่า ผมไม่ทำอะไรแย่ๆกับคุณหรอก”
สิ้นคำ แอนเดสหยิบธนบัติปึกหนึ่งบนโต๊ะมาและใส่ลงไปในกระเป๋าของผู้ช่วยกัปตัน
อย่างไรก็ตาม “ผู้ช่วยกัปตัน” ก็พูดไปอย่างแน่วแน่ “คุณแอนเดสโปรดอย่าทำแบบนี้ ผมมีหลักการและคงเปิดเผยข้อมูลที่เกี่ยวกับผู้โดยสารอื่นไม่ได้”
“ผู้ช่วยกัปตัน” ว่าแบบนั้น แต่เขาไม่ได้ตั้งใจจะหยิบปึกเงินดอลลาร์ที่แอนเดสให้เขาออก
สีหน้าของเขาดูเหมือนจะพูดว่านั่นไม่พอให้ผมขายเรื่องพวกแขกในเรือนะ
เมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่อาจจะทรยศใครได้แล้ว เฉินหลงยิ้มให้ผู้ช่วยกัปตัน และพูดไปว่า
“คุณผู้ช่วยกัปตันที่รักครับ ผมเชื่อว่าทุกอย่างบนโลกนี้มีราคา แม้จะเป็นหลักการก็ตาม นั่นก็มีราคา หากคุณปฏิเสธจะขายคาร์ล นั่นก็เพราะว่าเราให้เงินคุณน้อยไป เอาล่ะหากคุณจะบอกผมว่าคาร์ลเป็นใครแล้ว คุณก็หยิบเงินห้าสิบปึกจากเงินดอลลาร์พวกนี้ไปได้เลย”
เงินดอลลาร์แต่ละปึกนี้มีอยู่หนึ่งแสนเหรียญสหรัฐ และห้าสิบปึกคือห้าล้านเหรียญสหรัฐ เฉินหลงบอกราคาให้ไป แต่เขาไม่เชื่อว่า “ผู้ช่วยกัปตัน” จะยังไม่ยอมบอก
แน่ละว่าหลังจากที่ “ผู้ช่วยกัปตัน” ได้ยินที่เฉินหลงพูดแล้ว เขาไม่ได้พูดอะไรอีก เขาหยิบปึกเงินดอลลาร์ห้าสิบปึกจากกองเงินบนโต๊ะพนันและใส่เงินลงกระเป๋าที่คาร์ลและพวกของเขาเอามา
หลังจากเก็บเงินไปแล้ว “ผู้ช่วยกัปตัน” กล่าวไปพร้อมรอยยิ้ม “เรื่องคาร์ล ข้อมูลที่ลงทะเบียนไว้แบบโม้ๆคือเขาเป็นผู้จัดการการแลกเปลี่ยนหุ้นในนิวยอร์ก แต่ในความเป็นจริงคือเขาเป็นสมาชิกอาวุโสของตระกูลอิตาเลี่ยนในนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา เป็นคนไม่ง่ายที่จะท้าทาย ถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นทุกครั้ง ผมคงได้ลาออกไวกว่าเดิมหลายปี”
“ขอบคุณนะ คุณผู้ช่วยกัปตันที่รัก ผมสัญญาว่าจะไม่มีใครรู้เรื่องการสนทนาวันนี้เลย เฉินหลงยิ้มให้ผู้ช่วยกัปตัน อย่างไรเสียหากคนที่มีพรสวรรค์อย่างคุณลาออกไปแล้ว คงเป็นความสูญเสียที่ยิ่งใหญ่สำหรับเรือสำราญนี่”
“อ๊า ขอบคุณสำหรับคำชม” ผู้ช่วยกัปตันยิ้มและออกไปจากห้องส่วนตัวไปพร้อมกระเป๋าใส่เงิน
“เป็นคนที่โลภอะไรแบบนี้” เมื่อเห็นว่าผู้ช่วยกัปตันออกไปแล้ว แอนเดสก็ว่ายิ้มๆ
“ถ้าเขาไม่โลภเงิน คุณจะได้รู้ตัวตนของอีกฝ่ายได้อย่างไรละครับ” เฉินหลงไม่จริงใจนัก
ตราบใดที่คนยังมีสิ่งที่ต้องใส่ใจอยู่ก็ง่ายที่จะควบคุม ดังนั้น สำหรับคนที่โลภเงิน เฉินหลงจึงไม่มีความคิดเห็นอะไรมาก
“ใช่ นั่นก็ด้วย” แอนเดสพยักหน้า คำของเฉินหลงช่างมีน้ำหนักเสียจริง “แต่ผมคาดไม่ถึงว่าคู่แข่งของเราจะเป็นมาเฟีย”
“เป็นอะไรไปหรือ แอนเดส คุณกลัวพวกมาเฟียหรือ” เฉินหลงมองแอนเดส
“คิดว่าอย่างไรละ” แอนเดสถามเฉินหลง
จากนั้นคนทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
ใช่แล้ว ไม่ใช่ว่าเป็นแค่มาเฟียตัวเล็กๆหรือ แล้วพลังของโบสถ์แห่งความมืดในพื้นที่ที่แอนเดสดูแลมีกำลังของทางโลกหรือ
“แต่คุณจะทำอย่างไรกับการต่อสู้ละ” เฉินหลงมองแอนเดส
หากว่าเขาต้องการจะสู้การแข่งขันมวยกับแอนเดสที่มีพลังแบบนี้ เขาแน่ใจว่าเขาจะชนะ แต่อย่างไรเสียเขาก็ต้องใช้เวทย์มนต์อย่างแน่นอน สุดท้ายแล้วร่างของเขาก็ไม่ได้เลิศเลออะไรไปกว่าคนธรรมดา ด้วยพลังการโจมตีของนักมวยเหล่านั้นที่สู้ด้วยมวยศาสตร์มืด เมื่อเขาไม่ได้ใช้เวทย์มนต์ เขาก็เจ็บตัวเช่นกัน ดังนั้นจึงแน่ใจว่าแอนเดสจะไม่ทำอะไรแบบนั้นกับตัวเองได้เลย
“คุณเฉิน คุณจะต้องมีลุกน้องหลายคนแน่เลย หากว่าคุณส่งมาสักคน เราจะต้องชนะแน่ๆ แล้วพวกเราก็จะชนะพนันเขา และได้เงินทั้งหมดของเขามา” แอนเดสมองเฉินหลงด้วยสายตาสุภาพ
ในตอนแรก หลังจากที่คนพวกนี้ได้ที่เฉินหลงพามานั้น พวกเขาทำให้แอนเดสตกใจ ยกเว้นหญิงญี่ปุ่นทั้งหก พวกคนที่เหลือนั้นเกิดมาอย่างผู้เชี่ยวชาญที่ซื่อสัตย์ต่อเฉินหลงเป็นที่สุด ในการต่อสู้ครั้งนี้ แน่นอนว่า แอนเดสจะต้องไปต่อยกับพวกนั้น
“ได้เลย ฉันจะเอาเงินหกสิบเปอร์เซ็นนะถ้าฉันชนะ” แอนเดสเอาประโยชน์เข้าตัวเอง เฉินหลงจะไม่ปล่อยให้เขาได้ประโยชน์ไปง่ายๆแน่
“ไม่มีปัญหา” แอรเดสตกลง หากว่าพวกเขาไม่ได้อยากทำ
“ได้สิ ไปเลือกนักมวยกัน” เฉินหลงยิ้มและออกจากห้องไปพร้อมแอนเดส
จากนั้น เฉินหลงก็เชิญผู้ชวนทั้งหมดและลูกน้องที่มากับเขา รวมถึงพี่น้องโอโนะด้วย
“เอาล่ะ พวกเราจะต้องสู้กับชายที่เล่นสกปรก พวกคนพวกนั้นพร้อมจะฉีกเราออกได้ในการสู้เพื่อให้ได้เงินสิบล้านดอลลาร์เมื่อชนะแล้ว” เฉินหลงว่าไปพร้อมรอยยิ้ม
แต่เต๋ากวนหานและพวกเขาทั้งหมดยังคงสู้เพื่อเฉินหลง
ในที่สุด แอนเดสก็เลือกเต๋ากวงหาน คำของเขาคือเต๋ากวงหานดูเหมือนจะเป็นคนที่แก่ที่สุดและมีพลังน้อยที่สุดในบรรดาคนพวกนี้
เมื่อเห็นว่าแอนเดสเลือกนักดาบเต๋ากวงหานแล้ว เฉินหลงทำได้เพียงภาวนาให้มือเท้าของเต๋ากวงหาน เพราะแม้กำลังที่เขามีในตอนนี้จะเป็นระดับกำเนิด แต่ก็เป็นพลังที่แข็งแกร่งที่สุดในตัวของเต๋ากวนหานแล้ว
และแม้เต๋ากวงหานจะเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ใช้ดาบ แต่เขายังแข็งแกร่งอย่างมากและเลวร้ายเมื่อเขามีมีดอยู่ในมือ
ภายใต้การจัดการของผู้ช่วยกัปตัน แอนเดสและคาร์ลพบกันอีกครั้งพร้อมกับเต๋ากวงหาน คาร์ลมองเต๋ากวงหานที่แอนเดสเอามาด้วยและพลันกล่าวไปพร้อมรอยยิ้มว่า “นี่คือนักสู้ที่นายลงพนันไว้ครั้งนี้หรือ ดูผอมไปนะ ฉันคิดว่านายตั้งใจจะแพ้ให้ฉันเสียอีก” เต๋ากวงหานดูเหมือนจะไม่มีกำลังอะไรเลย แอนเดสยังคงมองว่าเขาเป็นนักสู้ เขาจะแพ้ไม่ได้ คาร์ลสนใจนักสู้ที่ดุดันมากนานแล้ว เขาเชื่อวาสนักสู้ของเขาจะต้องฆ่าเต๋ากวนหานได้แน่ๆด้วยการโจมตีครั้งเดียว
“เช่นนั้นหรือ ฉันจะไปเจอนายในสังเวียนหลังจากนี้” แอนเดสมองคาร์ลด้วยสายตาดูถูก
และเต๋ากวงหานที่สีหน้าเย็นชาก็มองคาร์ลอย่างขบขัน การแสดงออกบนใบหน้ายังคงเรียบเฉยอยู่
“เยี่ยมเลยคุณผู้ช่วยกัปตัน ไปจัดความอลังการในค่ำคืนนี้กันเถอะ” เนื่องจากเขากลัวว่าแอนเดสจะกลับคำ คาร์ลจึงพลันพูดกับผู้ช่วยกัปตันไป
