ตอนที่ 10: การทำโปรไฟล์
พระอาทิตย์กำลังตกดินอย่างช้าๆ แสงแดดยามเย็นส่องลงมาที่ถนนราวกับไวน์ชั้นดี
สมาชิกหน่วยเดลต้ายังคงสอบปากคำชาวเมืองโดยไม่หยุดพัก พยายามค้นหาเบาะแสเล็กน้อยที่พวกเขาสามารถทำได้เกี่ยวกับที่อยู่ของผู้กระทำความผิด พวกเขาจมอยู่ใต้น้ำเกินกว่าจะรู้สึกเหน็ดเหนื่อย
ทีมงานกระจายไปทั่วเมืองและถามทุกคนเกี่ยวกับเรื่องนี้ น่าเสียดายที่ไม่มีพลเมืองคนใดสามารถให้ข้อมูลที่จำเป็นแก่พวกเขาได้
ไม่มีใครเห็นคนมีเลือดติดอยู่แม้แต่น้อยหรือได้รับบาดเจ็บ ไม่มีใครเห็นใครที่พวกเขาคิดว่าน่าสงสัย
อย่าว่าแต่เห็นคนแบบนั้นเลย ไม่มีใครรับรู้ด้วยซ้ำว่าเห็นชายคนหนึ่งที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อนในเมืองนี้
มีเพียงคนเดียวในเมืองทั้งเมืองที่ได้เห็นลูซิเฟอร์และยังมีชีวิตอยู่ เป็นคนที่บอกลูซิเฟอร์เกี่ยวกับที่อยู่ของเมืองลีเจียน เขายังไม่ได้สอบปากคำ ในขณะที่เขานั่งสบายอยู่ในบ้านของเขา
ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะที่สงบดังก้องไปทั่วผนังบ้านไม้ของเขา เสียงเคาะเข้าที่หูของชายคนนั้น ทำลายความเงียบอันเงียบสงบทั่วทั้งบ้าน
ชายคนนั้นลุกขึ้นจากที่นั่งและเดินไปที่ประตูอย่างเกียจคร้าน ใช้เวลาทั้งหมดของเขา
มันเป็นบ้านหลังสุดท้ายที่ยังไม่ได้สอบปากคำโดยทีมเดลต้า ดังนั้นจึงเป็นความหวังสุดท้ายที่จะหาข้อมูลใดๆ เกี่ยวกับผู้กระทำความผิด
ฟลูเรนมาถามคำถามส่วนตัว ตามด้วยสมาชิกในทีมอีก 2 คน
แซนเดอร์ไม่ได้อยู่ที่นี่แม้ว่า แซนเดอร์กลับไปที่ร้านอาหารกับคนอื่นๆ โดยปล่อยให้ฟลูเรน สอบปากคำบ้านหลังสุดท้าย
ชายผมสีเข้มเปิดประตูและเจอกับฟลูเรน
“เอ่อ คุณเป็นใคร” ชายคนนั้นถามฟลูเรน ซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขา
หลังจากแนะนำตัวอย่างเป็นทางการแล้ว ฟลูเรน ก็ถามคำถามเดียวกันกับที่เขาเคยถามทุกคนอย่างสุภาพและอดทน ชายคนนั้นใช้เวลาคิดทบทวนเรื่องนี้ แต่คำตอบของเขาก็เหมือนกับคนอื่นๆ
เขายังส่ายหัวและอ้างว่าไม่รู้จักใครที่ตรงกับคำอธิบายนั้น
เขาไม่เคยเห็นคนที่เขาสามารถอธิบายได้ว่าได้รับบาดเจ็บ
แม้ว่าเขาจะพบว่าเสื้อผ้าหลวม ๆ ของลูซิเฟอร์แปลก ๆ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจมันมากนัก เนื่องจากคำถามไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้น เขายังคิดว่าคนเหล่านี้กำลังมองหาอาชญากร ใครจะคิดว่าเด็กจะเป็นคนที่พวกเขากำลังมองหา?
คำอธิบายทำให้คนที่พวกเขากำลังมองหา ดูเหมือนอาชญากรที่ชั่วร้ายที่ได้รับบาดเจ็บและเต็มไปด้วยเลือดหรือเดินผิดปกติหรือทำตัวน่าสงสัย ความคิดแรกที่เข้ามาในหัวของผู้คนคือผู้ใหญ่ ดังนั้น ลูซิเฟอร์จึงถูกแยกออกจากความคิดของพวกเขาโดยอัตโนมัติ
ผู้ชายคนนี้ก็ไม่ต่างกันเลยในกรณีนี้ เขาเคยเห็นเด็กที่ไม่รู้จัก แต่เขาไม่เคยเห็นคนบาดเจ็บ ชายคนนั้นปฏิเสธเพียงเพราะเขาบอกว่าเขาไม่เห็นใครแบบนั้น
ฟลูเรนถอนใจด้วยความหงุดหงิด ขณะที่ใบหน้าเศร้าหมองฝังลึกบนใบหน้าของเขา
“พวกคุณล้วนไร้ประโยชน์ ทั้งเมืองนี้ไร้ประโยชน์ ในตอนกลางวันแสกๆ ร้านอาหารถูกทำลาย ผู้คนจำนวนมากถูกฆ่าตาย และไม่มีใครเห็นอะไรเลย!”
“ฉันไม่เคยเห็นเมืองที่ไร้ประโยชน์เช่นนี้ เต็มไปด้วยผู้คนที่ประมาท พวกคุณล้วนไร้ความรับผิดชอบ” ฟลูเรน บ่นด้วยความหงุดหงิดก่อนจะหันหลังกลับ
ชายคนนั้นเกาหลังศีรษะเมื่อเห็นฟลูเรนกระทืบเท้าของเขา
‘ช่างเป็นคนหยาบคายอะไรอย่างนี้!’ เขาคิด
****
ฟลูเรนกลับไปที่ร้านอาหารที่เขาพบแซนเดอร์และแจ้งเขาเกี่ยวกับสิ่งที่เขาค้นพบ… หรือสิ่งที่เขาไม่พบ…
“มันแปลกมาก ผู้กระทำผิดเป็นแม้กระทั่งมนุษย์ เขาเป็นผีหรือใครก็ตามที่มองไม่เห็นหรืออาจเป็นได้ว่าเขามีพลังที่จะกระโดดเข้าไปในเงามืดแล้วหายตัวไป นั่นอาจอธิบายได้ว่าทำไมไม่มีใครเห็นเขาเลย” ฟลูเรนบ่นหลังจากที่เขาจบประโยค เขาค่อนข้างรำคาญและสิ้นหวังในตอนนั้น
“เรามีทฤษฎีมากมายเกี่ยวกับพลังที่อาจมีของเขาอยู่แล้ว สิ่งที่เราทำได้คือรอและหวังว่านิติเวชจะสามารถให้เบาะแสบางอย่างแก่เราว่าผู้ชายหรือผู้หญิงคนนี้เป็นใคร” แซนเดอร์ยอมรับ ใบหน้าของเขามืดลงด้วยความคิด
“คนนี้เป็นใคร แล้วเขาหายไปไหนกันแน่” เขาสงสัยต่อไป
วันนั้นอากาศร้อนและอุณหภูมิสูงกว่า 35 องศาเซลเซียสแล้ว แต่สมาชิกของเดลต้า สควอตไม่รู้สึกร้อน พวกเขาฝึกฝนทั้งในสภาพอากาศที่ร้อนจัดและเย็นจัด
ทีมงานรวบรวมเบาะแสและหลักฐานทั้งหมดที่พวกเขาหามาได้เสร็จสิ้นแล้ว พวกเขายังรวบรวมศพและเตรียมการขนส่ง
มันเป็นช่วงเวลานั้น รถบรรทุกหุ้มเกราะ 3 คันเข้ามาในเมือง
รถบรรทุกหุ้มเกราะได้เคลื่อนตัวไปตามถนนที่ไม่เรียบของเมืองก่อนจะไปถึงร้านอาหารในที่สุด พวกเขาหยุดตรงหน้าแซนเดอร์และคนอื่นๆ
เมแน่ก้าวออกไปพร้อมกับสมาชิกในทีมคนอื่นๆ ซึ่งเริ่มขนส่งศพไปยังรถที่เพิ่งมาถึง
“เมเน่” แซนเดอร์เรียกเมเน่ซึ่งยืนอยู่ใกล้เขา
“ครับกัปตัน?” เมเน่ตอบขณะที่เขาพยายามทำให้แน่ใจว่าร่างกายของเขาจะไม่เกร็งอีก
แซนเดอร์กำลังยืนพิงหลังพิงกำแพง ดวงตาสีม่วงของเขาเฝ้าสังเกตทุกการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของเมเน่
“คุณคิดอย่างไรเกี่ยวกับคดีนี้ คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการทำโปรไฟล์ ให้โปรไฟล์เกี่ยวกับผู้ชายคนนี้กับเราจากสิ่งที่คุณสังเกตเห็นที่นี่”
เมเน่กำหมัดของเขาในขณะที่เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ในที่สุดก็เป็นโอกาสที่เขาจะเปล่งประกาย
ก่อนหน้านี้ เขาเครียดมาก เมื่อแซนเดอร์ถามคำถามเขา ถึงเวลาไถ่ถอนตัวเองแล้ว และเขาไม่อยากทำมันพังอีก เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเริ่มตอบ
“เราไม่มีข้อมูลว่าใครเป็นคนทำ และไม่มีกล้องวงจรปิดด้วย แต่เรารู้แรงจูงใจของเขาดี ผู้ชายคนนั้นกำลังมองหาอาหาร ผมเชื่อว่าเจตนาของเขาไม่ได้ตั้งใจจะฆ่า แต่มีความขัดแย้งบางอย่าง เกิดขึ้นที่นี่ ซึ่งทำให้เขาต้องฆ่า” เมเน่พูดด้วยลมหายใจเดียว ประโยคของเขาออกมาราวกับว่าเขาจำได้
เมื่อเห็นว่าเขาตอบอย่างไร บางคนที่ไม่รู้ตัวอาจถึงกับคิดว่าเขาเตรียมที่จะตอบคำถามนี้มาโดยตลอด
“มันคงเป็นเรื่องยากที่จะหาเขาเจอ แต่ผมแน่ใจว่าเขาจะทำการสังหารหมู่แบบนี้อีกครั้ง แม้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าคนในตอนแรก แต่วิธีที่เขาฆ่าพวกนั้นทั้งหมด ผมรู้สึกว่าเขาสนุกกับการเข่นฆ่า”
“ เขาได้ลิ้มรสผลไม้ต้องห้ามนี้ ถ้าเขาสูญเสียตัวเองในความปรารถนาที่จะรู้สึกแข็งแกร่งเหนือผู้อื่น เขาจะทำมันอีกครั้ง ดังนั้นเราต้องตามหาเขาให้พบ ประสบการณ์นี้อาจสร้างสัตว์ประหลาดตัวจริง”
เมเน่เริ่มอธิบายว่าเขารู้สึกว่าจิตใจของผู้กระทำ ได้ทำงานผิดพลาดอย่างไร แม้ว่าเขาจะพูดด้วยน้ำเสียงปกติ แต่คำพูดแต่ละคำของเขาดูเหมือนจะมีน้ำหนักมากและทำให้กระดูกสันหลังของทุกคนเย็นลง ทำให้เกิดภาพที่น่ากลัวของสัตว์ประหลาดในจิตใจของพวกเขา
ดวงตาของเมเน่จับจ้องอยู่ที่แซนเดอร์ ซึ่งมีใบหน้าไร้อารมณ์ เขาลืมไปว่าการแสดงออกของผู้อื่นที่ได้ยินคำพูดของเขาชัดเจนเพียงใด
เมเน่ยังคงบรรยายต่อไปโดยไม่รอแม้แต่วินาทีเดียวเพื่อหายใจ อย่างไรก็ตาม เขาหายใจสั้น ๆ เป็นระยะ ๆ ราวกับกลัวว่าโอกาสในการพูดของเขาจะถูกพรากไปหากเขาหยุดนานเกินไป
“สิ่งที่ผมไม่เข้าใจคือเราไม่รู้เกี่ยวกับวาเรียนท์แบบนั้นได้อย่างไร เขาหรือเธอคนนั้นน่าจะอายุเกิน 20 ปีแล้ว อย่างน้อยก็เท่าที่ผมคิดได้ แต่วาเรียนท์สามารถปลุกพลังของพวกเขาได้ก็ต่อเมื่อพวกเขาอายุน้อยกว่า 10 ขวบ”
“ดังนั้น จึงไม่เหมือนกับกรณีของคนที่เพิ่งปลุกพลังของเขาและล้มเหลวในการควบคุมพวกเขา” เมเน่อธิบาย “แต่นั่นก็ทำให้เกิดคำถามขึ้นอีก เหตุใดจึงไม่เคยเกิดเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน”
ในท้ายที่สุด เมเน่ก็จบด้วยคำถามที่รบกวนจิตใจเขามานาน “ทำไมคนผู้นี้ถึงใช้เวลาอย่างสงบสุขกว่า 10 ปี และเพิ่งฆ่าเพื่ออะไรเล็กๆ น้อยๆ อย่างความหิวโหย?”
การแสดงออกของแซนเดอร์เปลี่ยนไปเล็กน้อยเป็นครั้งแรกตั้งแต่เมเน่เริ่มพูด
“บางทีเขาอาจจะเป็นฤาษีที่ไม่เปิดเผยพลังของเขาและใช้ชีวิตแบบอยู่ใรที่กำบัง? มันค่อนข้างเป็นไปได้ไหม ที่มันเป็นครั้งแรกที่มีคนมากวนใจเขา ซึ่งทำให้เขาควบคุมอารมณ์ไม่ได้?” ฟลูเรนเดาเมื่อเขาเปลี่ยนสายตาจาก เมเน่ไปที่แซนเดอร์
เมแน่พยักหน้า “แน่นอน มันเป็นไปได้ทีเดียว”
“ไม่ว่าจะเป็นสิ่งนั้นหรือของกินก็เพียงเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเรา” แซนเดอร์พูดสอดรับกับข้อสันนิษฐานที่ยังไม่มีใครคิด
“ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องที่คล้ายกันเกี่ยวกับการฆ่าวาเรียนท์ที่หิวโหยอาหาร แต่อย่างที่เมน่กล่าว บางสิ่งก็ไม่สมเหตุสมผลในเรื่องนั้น” เขากล่าวต่อ
ฟลูเรน,เมเน่ และคนอื่นๆ ต่างก็ครุ่นคิดอย่างหนัก เมื่อได้ยินถึงความเป็นไปได้นี้
เซลล์สมองของพวกเขาเต็มไปด้วยความเป็นไปได้และสาเหตุที่แตกต่างกัน แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครพูดออกมาเป็นคำพูด
แซนเดอร์สังเกตเห็นการแสดงออกของเมเน่เปลี่ยนไปเล็กน้อย
สายตาของแซนเดอร์ไม่พลาดแม้เพียงเสี้ยววินาทีที่ริมฝีปากของเมเน่สั่นสะท้าน ดังนั้นเขาจึงพูดออกไปทันทีว่า “คุณอยากจะพูดอะไรก็พูดได้ เมเน่ อย่ากลั้นไว้เลย”
เมเน่กระแอมในลำคอและบีบยางรัดผมยาวของเขาอย่างประหม่าก่อนจะพูดอีกครั้ง
“เป็นไปได้ไหมที่องค์กรวาเรียนท์อย่าง VU อยู่เบื้องหลัง พวกเขาอาจพยายามทำให้เราเสียเวลาในกรณีนี้ด้วยเหตุผลบางอย่าง เพื่อกันเราออกจากหางของพวกเขา ในขณะที่พวกเขากำลังวางแผนสำหรับบางสิ่งที่ใหญ่และคุกคามมากขึ้น ความเป็นไปได้คือ ผมเชื่อว่าเราไม่สามารถเพิกเฉยได้”
