ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – บทที่ 1764

ส่วนเย่เฉินตั้งแต่เล็กจนโต คำเรียกส่วนใหญ่จะเป็นคุณหนูกับคุณชาย

น้ำเสียงเย่อหยิ่งของเย่ฉางหมิ่นดังขึ้นมาจากในสาย “เสี่ยวเฉิน ตอนนี้แกอยู่ที่เมืองจินหลิงใช่ไหม?”

เฉินจื๋อข่ายรีบเอ่ยตอบอย่างสุภาพครับ “ครับคุณหญิง ผมอยู่ที่เมืองจินหลิง”

เย่ฉางหมิ่นตอบอืม แล้วพูดว่า “พรุ่งนี้จองห้องเพรสซิเดนสูทในโรงแรมป๋ายจินฮ่านกงให้ฉัน แล้วก็เตรียมขบวนรถมารับฉันที่สนามบินด้วย ฉันน่าจะถึงประมาณบ่ายๆ”

เวลาเย่ฉางหมิ่นออกเดินทาง ส่วนใหญ่ก็มักจะนั่งเครื่องบินส่วนตัว จึงไม่มีเวลาขึ้นลงเครื่องที่แน่นอน

ตื่นเช้า ก็ไปเช้า ตื่นสาย ก็ไปสาย

เมื่อเฉินจื๋อข่ายฟังปลายสายพูดจบ ก็เอ่ยถามอย่างตกใจว่า “คุณหญิงจะมาที่เมืองจินหลิงเหรอครับ?! ไม่ทราบว่าต้องเตรียมอะไรไว้อีกไหมครับ?”

เย่ฉางหมิ่นเอ่ยถามขึ้นมาว่า “ช่วงนี้เย่เฉินทำอะไร?”

“คุณชายเฉินเหรอครับ….” เฉินจื๋อข่ายมองผ่านกระจกหลัง เมื่อเห็นเย่เฉินที่นั่งอยู่เบาะหลังตีหน้านิ่ง จึงเอ่ยพูดขึ้นมาว่า “คุณชายเฉินไม่ได้ทำอะไรครับ น่าจะอยู่ที่บ้านกับภรรยา”

เย่ฉางหมิ่นเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม “คุณชายตระกูลเย่ผู้มีเกียรติ แต่งงานกับลูกสาวครอบครัวฐานะพื้นๆในพลเมืองชั้นสามไม่เท่าไหร่ ตระกูลอุตส่าห์ยกตี้เหากรุ๊ปให้ ยังไม่คิดจะบริหารให้ดีๆ วันๆเอาแต่ขลุกอยู่กับเมีย ทำเป็นแต่งานบ้าน ไม่ได้เรื่อง!” เฉินจื๋อข่ายอึดอัดสุดๆ ไม่รู้ว่าควรต่อบทสนทนายังไง เขาครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ ถึงได้เอ่ยถามว่า “คุณหญิง ที่คุณจะมา เพราะต้องการเจอคุณชายเฉินหรือเปล่าครับ?”

“ใช่” เย่ฉางหมิ่นเอ่ยพูด “พรุ่งนี้เย็น บอกให้เย่เฉินมาเจอฉันที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกง บอกเขาว่าฉันเลี้ยงเอง”

เฉินจื๋อข่ายรีบพูดขึ้นมาว่า “อ่อครับ เดี๋ยวผมบอกคุณชายเฉินให้”

“อืม” เย่ฉางหมินพูดขึ้นมาอีกว่า “ใช่สิ ฉันค่อนข้างเป็นคนติดเตียง เตียงที่ใช้ในห้องนอนที่โรงแรมเป็นของยี่ห้ออะไร?”

เฉินจื๋อข่ายครุ่นคิด แล้วพูดว่า “เหมือนจะเป็นของsimmonsสหรัฐอเมริกานะครับ เป็นของนำเข้าทั้งหมด”

เย่ฉางหมิ่นหลุดปากพูดออกไปว่า “ไปเปลี่ยนซะ! เปลี่ยนเป็นแบรนด์ของHastens และต้องเป็นเซ็ทที่แพงที่สุดด้วย”

พูดได้เลยว่าเครื่องนอนของแบรนด์นี้ เป็นแบรนด์ที่แพงที่สุดในโลก แค่ผ้าปูที่นอนนำเข้าแบรนด์ชั้นนำทั่วไป ก็ปาไปประมาณแสนกว่าๆแล้ว ส่วนของแบรนด์นี้แค่ผ้าปูที่นอนก็ปาไปเกือบล้าน

ถ้าคำนวณรวมเตียงด้วยล่ะก็ ก็คงประมาณสองล้านเป็นอย่างต่ำ

ถึงแม้จะเป็นโรงแรมห้าดาว ก็ไม่น่าจะใช้เตียงโอ่อ่าราคาแพงขนาดนี้หรอก

แต่ในเมื่อเย่ฉางหมิ่นเอ่ยพูดออกมาแล้ว เฉินจื๋อข่ายก็จำต้องรับปาก “คุณหญิง ที่เมืองจินหลิงไม่น่าจะมีช็อปของแบรนด์นี้ เอาอย่างนี้แล้วกันครับ พรุ่งนี้เช้าผมจะส่งคนไปซื้อให้ที่เมืองจงไห่ แล้วค่อยขนมาเปลี่ยนให้คุณ”

“อืม” เสียงของเย่ฉางหมิ่นเริ่มฟังดูพึงพอใจ จากนั้นก็พูดต่อว่า “ใช่สิ ยังมีผ้าห่ม ฉันอยากได้ผ้าห่มที่ทำมาจากขนเป็ดไอเดอร์ในไอซ์แลนด์ แกซื้อมาให้ฉันด้วยแล้วกัน”

ขนเป็ดไอเดอร์ เป็นขนเป็ดที่มีราคาสูงและหายากมากที่สุดในโลก ทำมาจากขขนอ่อนบริเวณอกและใต้ปีกของเป็ดไอเดอร์ จึงเป็นของที่มีค่ามากๆ เมื่อนำมาทำเป็นผ้าห่ม ก็ต้องใช้หนึ่งล้านเป็นอย่างต่ำ

นั่นหมายความว่า การที่เย่ฉางหมิ่นมาที่นี่หนึ่งคืน เอาแค่เตรียมเตียงกับผ้าห่มไว้ให้ ก็เสียไปแล้วตั้งสามล้าน

เย่จื๋อเฉินไม่กล้าสงสัยอะไร รีบเอ่ยปากพูดว่า “ครับคุณหญิง พรุ่งนี้ผมจะเตรียมไว้ให้เรียบร้อย”

เย่ฉางหมิ่นตอบอืม แล้วพูดว่า “เอาล่ะ ประมาณนี้แล้วกัน ฉันวางละ”

พูดจบ ก็กดตัดสายไปในทันที

ตอนนั้นเองเย่เฉินก็ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “อาของฉันคนนี้ อยู่ดีๆก็อยากมาเจอฉัน ต้องการอะไรกันแน่?”