ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – บทที่ 1839

ในขณะนี้ สภาพของหม่าหลันก็น่าเวทนาเป็นอย่างมาก

เธอถูกลูกน้องของหงห้าส่งไปที่โรงพยาบาลกระดูกที่ดีที่สุดของเมืองจินหลิง ต่อจากนั้นจัดเตรียมผู้เชี่ยวชาญมาดำเนินการผ่าตัดข้อเข่าของเธออย่างเร่งด่วน

อันที่จริงอาการบาดเจ็บอย่างเธอ หนทางที่ดีที่สุดก็คือต้องเข้ารับการผ่าตัดให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ หลังจากที่ยึดตรึงเข่าด้วยเหล็กแผ่นและสกรู ค่อยใช้เฝือกห่อหุ้มเพื่อป้องกัน

แบบนี้ ก็ได้รับผลการฟื้นฟู่ที่ดีที่สุด

หลังจากที่ผ่าตัดเสร็จ กลับไปที่ห้องผู้ป่วย ลูกน้องของหงห้ารอเธออยู่ที่นี่แล้ว

ลูกน้องคนนั้นพูดกับหม่าหลันว่า: “คุณหม่า ครั้งนี้จับกุมหลี่ชุ่ยฮัว คุณทำผลงานได้ดีมาก ดังนั้นค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดของคุณในครั้งนี้ มีทางตำรวจสากลอย่างพวกเรามารับผิดชอบทั้งหมด”

หม่าหลันมองไปที่ขาขวาที่เข้าเฝือก ร้องไห้ออกมาอย่างเป็นทุกข์ และพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า: “คุณตำรวจสากลค่ะ ไม่ว่ายังไงคุณห้ามปล่อยหลี่ชุ่ยฮัวคนนั้นไป!”

คนคนนั้นพยักหน้า และพูดอย่างเคร่งขรึม: “คุณหม่าคุณวางใจเถอะ พวกเราจะต้องลงโทษเธอตามกฎหมาย!”

พูดแล้ว เขาก็พูดกำชับว่า: “ใช่แล้ว คุณหม่า เพื่อความปลอดภัยของตัวคุณเอง ยังมีเรื่องที่ผมต้องเตือนคุณ”

เมื่อหม่าหลันได้ยินเช่นนี้ ยังเกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของตัวเอง รีบพูดว่า: “คุณพูดมา!”

คนคนนั้นพูดอย่างจริงจังว่า: “หลี่ชุ่ยฮัวเป็นนักต้มตุ๋นข้ามชาติ เบื้องหลังของเธอ เป็นแก๊งฉ้อโกงขนาดใหญ่ที่ครอบคลุมหลายสิบประเทศ แม้ว่าครั้งนี้พวกเราจะจับกุมหลี่ชุ่ยฮัวมาดำเนินคดี แต่ว่าพวกพรรคของหลี่ชุ่ยฮัวยังมีอีกหลายคนที่ยังไม่ได้ถูกเราจับกุมมาดำเนินคดี ดังนั้นห้ามบอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาด ไม่อย่างนั้น มีความเป็นไปได้สูงที่จะประสบกับการแก้แค้นของแก๊งฉ้อโกงนี้!”

เมื่อหม่าหลันได้ยินคำพูดนี้ ก็ร้องไห้เสียงดังในทันที!

“โอ้แม่เจ้า นี่ไม่จบสิ้นสักที! ครั้งก่อนเป็นเพราะเรื่องนี้ ทำให้ฉันเข้าสถานที่กักขัง ทุกข์ทรมาน ขายังหักด้วย…”

“ตอนนี้ขาของฉันเพิ่งจะหายดี ยังไม่ทันได้กระโดดโลดแล่นสองวัน ยังเป็นเพราะเรื่องนี้ ก็ถูกทำให้ขาหัก คุณว่าครั้งหน้าพวกเขายังมาแก้แค้นฉัน งั้นจากนี้ไปฉันจะทำยังไงดี…ทำไมชีวิตฉันถึงได้ลำบากขนาดนี้ …”

คนคนนั้นรีบพูดปลอบใจว่า: “คุณหม่า คุณอย่าเพิ่งตื่นเต้น ครั้งนี้ต่างจากครั้งที่แล้ว”

หม่าหลันร้องไห้ถามว่า: “มีอะไรที่ต่างกัน พวกคุณก็ยังไม่ได้จับพวกเขาให้หมดไม่ใช่เหรอ? ตราบใดที่พวกเขายังมีพรรคพวกอยู่ข้างนอก ก็อาจจะมาแก้แค้นฉันได้! ยิ่งไปกว่านั้นครั้งนี้ฉันทำให้หลี่ชุ่ยฮัวลูกพี่ใหญ่ของพวกเขาเข้าไปแล้ว พวกเขาก็ยิ่งไม่มีทางปล่อยฉันไป! ก่อนหน้านี้หักขาของฉัน งั้นต่อไปอาจจะฆ่าฉันก็ได้!”

คนคนนั้นอธิบายว่า: “คือแบบนี้คุณหม่า พวกเรายังคงระมัดระวังเป็นอย่างมาก เรื่องที่จับกุมหลี่ชุ่ยฮัวไม่ได้ทำให้ข่าวรั่วไหลออกสู่โลกภายนอก ตราบใดที่เราไม่เปิดเผย และทางคุณไม่เปิดเผยเรื่องนี้ ก็ไม่มีใครที่จะเชื่อมโยงไปถึงตัวของคุณได้”

หม่าหลันถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และรีบถามอีกว่า: “แต่ว่าคุณดูสภาพที่น่าสมเพชตอนนี้ของฉัน ขาหักแล้ว หน้าก็โดนตบจนบวมเป็นหัวหมู ผมยังถูกหลี่ชุ่ยฮัวดึงขาดหนึ่งช่อ ฉันจะอธิบายกับคนในครอบครัวยังไง?”

คนคนนั้นรีบพูดว่า: “อันที่จริงเรื่องนี้อธิบายได้ง่ายมาก ครั้งก่อนคุณเข้าไปในสถานที่กักขังอธิบายกับคนในครอบครัวยังไง?”

หม่าหลันพูดว่า: “ตอนนั้นฉันบอกกับพวกเขาว่าฉันถูกหลอกให้เข้ากลุ่มแชร์ลูกโซ่ ต่อจากนั้นถูกนำตัวไปที่สถานที่กักขังในฐานะพนักงานของแชร์ลูกโซ่…”

คนคนนั้นพยักหน้า และพูดว่า: “ครั้งนี้คุณก็บอกกับคนในครอบครัวของคุณว่า สมาชิกหลายคนของกลุ่มแชร์ลูกโซ่ตั้งใจวางแผนแก้แค้นคุณ ดังนั้นทำร้ายจนคุณกลายเป็นสภาพแบบนี้ ผมคิดว่าพวกเขาน่าจะเชื่อ”

หม่าหลันก็ถอนหายใจ: “เฮ้อ เรื่องราวดำเนินมาถึงตอนนี้ก็ทำได้เพียงทำแบบนี้แล้ว…”

คนคนนั้นหยิบโทรศัพท์ของหม่าหลันออกมา และยื่นให้เธอแล้วพูดว่า: “คุณหม่า คุณสามารถติดต่อกับคนในครอบครัวของคุณได้ เพื่อหลีกเลี่ยงข้อสงสัย ผมก็ขอตัวกลับก่อนแล้ว”

หม่าหลันพยักหน้า มองไปที่ชายคนนั้นด้วยท่าทางตื่นตระหนก และพูดกำชับว่า: “คุณตำรวจสากล โปรดเก็บเรื่องของวันนี้ไว้เป็นความลับอย่างเคร่งครัดด้วย อย่าให้พรรคพวกของหลี่ชุ่ยฮัวรู้ว่าฉันทำให้เธอเข้าไป ไม่อย่างนั้นฉันต้องตายแน่ๆ ขอร้องคุณล่ะ…”

คนคนนั้นพูดอย่างจริงจังว่า: “คุณสบายใจได้ เราต้องเก็บเป็นความลับอย่างเคร่งครัด!”

พูดแล้ว คนคนนั้นก็พูดว่า: “คุณหม่า คุณพักผ่อนรักษาบาดแผลให้เต็มที่ ผมขอตัวก่อนแล้ว”

หลังจากที่คนคนนั้นกลับไป หม่าหลันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และรีบโทรหาเซียวชูหรัน

เมื่อรับสาย ก็ร้องไห้พูดในทันที: “ชูหรันลูกสาวสุดที่รักของแม่! รีบมาหาแม่ที่โรงพยาบาลเถอะ! แม่ขาหักอีกแล้ว…ลูกว่าทำไมชีวิตแม่ถึงได้ลำบากขนาดนี้…”