ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – บทที่ 2224

ช่วงหลายวันมานี้ที่มาถึงออสเตรเลีย อารมณ์ของเขาย่ำแย่ ไม่เพียงแค่ภรรยาของเขาตู้ไห่ชิงจะหย่ากับตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากที่ข่าวเสียๆหายๆได้แฉออกมา ภาพพจน์ของตนในมุมมองของคนอื่นก็กลับตาลปัตร

ตอนนี้คำวิจารณ์ของโลกภายนอกสำหรับเขาแล้ว เรียกได้ว่าเป็นผู้ชายที่เลวที่สุดในช่วงหลายปีมานี้ของหัวเซี่ย หนึ่งเดียวเท่านั้น

เพราะ เขาไม่เพียงมั่วสุมภายนอกลับหลังภรรยา ยังมีลูกสาวนอกสมรสอีก

เขายังปลอมตัวลูกสาวนอกสมรสให้เป็นการ์ดแล้วรับกลับบ้าน มาอยู่กับภรรยาและลูก

สิ่งที่เกินไปกว่านั้นคือ เขายังสั่งการลูกสาวนอกสมรสของตนทำผิดกฎหมายในต่างประเทศอีกด้วย! เท่านี้ยังไม่พอ

สิ่งที่ทำให้ภายนอกรังเกียจที่สุด คือเพื่อหลีกเลี่ยงการแฉข่าวเสียๆหายๆ นึกไม่ถึงว่าเขาจะร่วมมือกับกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่น ฆ่าลูกสาวแท้ๆของตัวเอง

นี่คืออะไร?

นี่คือการแต่งงานแล้วนอกใจ ปิดฟ้าข้ามทะเลต่อทุกคน ให้ลูกสามนอกสมรสเป็นเครื่องมือสังหาร แล้วยังเป็นสัตว์เดรัจฉานที่ฆ่าลูกสาวเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง

ถึงขั้นพูดได้ว่า คนๆหนึ่งเมื่อมีความผิดมากมายขนาดนี้ติดตัว งั้นเขาอาจจะเทียบไม่ได้กับสัตว์เดรัจฉานตัวหนึ่งเสียด้วยซ้ำ

โหดร้ายยิ่งกว่าสัตว์เสียอีก!

แม้ซูโสว่เต้ารู้ ว่าทั้งหมดนี้คุณท่านใหญ่ซูเฉิงเฟิงทำไปเพื่อยัดเยียดข้อกล่าวหาให้ตน เพื่อโยนความผิด

แต่เขาเข้าใจดีมาก เมื่อข้อกล่าวหาเหล่านี้มาถึงตัวเขา ตนก็สลัดไม่ออกแล้ว

ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ ซูโสว่เต้าก็เกลียดจนกัดฟันแค้น

เพราะเขาถึงขั้นสังหรณ์ ว่าชาตินี้ตนจะหลุดจากชื่อเสียงฉาวโฉ่เหล่านี้ไม่ได้อีกแล้ว

ซูโสว่เต้าเขาไม่ใช่คนที่ใช้วิธีไม่ชอบเพื่อให้ได้มาซึ่งชื่อเสียง แต่ สิ่งที่เขากังวลที่สุด คือเมื่อตัวเองมีชื่อเสียงฉาวโฉ่ แล้วต่อไปจะมีโอกาสได้สืบทอดตระกูลซูมั้ย

ยังไง ตนก็สามารถปล่อยไปไม่แก้ไขได้ ไม่สนใจเรื่องฉาวโฉ่ แต่ตระกูลซูไม่ได้ ไม่แน่ตอนที่คุณท่านถ่ายโอนอำนาจ แล้วรู้สึกว่าชื่อเสียงตัวเองแย่มาก จึงปฏิเสธการควบคุมอำนาจสูงสุดของตระกูลซูกับตน

ถ้าเป็นแบบนั้น ความพยายามครึ่งค่อนชีวิตของตน ก็จะสูญเปล่า

เมื่อนึกถึงจุดนี้ ซูโสว่เต้าก็เกลียดจนแค้น!

“ทำไม?! ทำไมต้องให้ฉันแบกความรับผิด ในสิ่งที่ตาแก่เป็นคนทำขึ้นมาเองด้วย?! ทำไมตาแก่ต้องทำลูกสาวของฉันหายสาบสูญไป เป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่รู้ แล้วกลับทำร้ายฉันจนหมดทางฟื้นตลอดไป!”

เขาอดที่จะด่าไม่ได้ แล้วฉวยวอดก้าดื่มไปเกินครึ่งข้างๆกายขึ้น ขว้างลงไปในทะเลที่คลื่นซัดเบื้องล่างอย่างแรง

ในขณะเดียวกันนี้ จู่ๆมือถือก็ดังขึ้น

และชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ ทำให้เขาต้องชะงักไป

“เมีย?” ซูโสว่เต้าลังเลไปสักพัก จากนั้นก็รีบหยิบมือถือ กดรับสาย แล้วพูดว่า “ที่รัก! และแล้วคุณก็ยอมโทรหาผมเสียที!”

ตู้ไห่ชิงปลายทาง กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า “ซูโสว่เต้า ที่ฉันโทรมา จะพูดเรื่องการหย่า ตอนนี้คุณอยู่ที่ออสเตรเลีย ชั่วครู่ชั่วยามก็กลับมาไม่ได้ ไม่งั้นคุณมอบอำนาจให้ทนายช่วยคุณจัดการเอกสารที่เกี่ยวข้องเถอะ”

ซูโสว่เต้าไม่คาดคิด ว่าเป้าหมายที่ตู้ไห่ชิงโทรมา คือจะพูดคุยเรื่องหย่าร้าง จู่ๆเขาก็เกรี้ยวกราดขึ้นมา

เขาอดที่จะดูแคลนไม่ได้ว่า “ตู้ไห่ชิง เพียงแค่เรายังไม่หย่ากัน ก็ยังคงเป็นสามีภรรยา คุณไปเมืองจินหลิงในขณะที่เราเป็นสามีภรรยากันและผมก็ไม่ผ่านการอนุมัติจากผม เรื่องนี้ผมไม่ห้ามคุณและไม่กล่าวโทษคุณ ก็ถือว่าให้เกียรติคุณมากพอแล้ว”

“แต่ตัวคุณอยู่ที่เมืองจินหลิง นึกไม่ถึงว่ายังกล้าโทรหาผมพูดเรื่องหย่าร้างอีก เกินไปหน่อยมั้ย? คุณไม่แคร์ความรักของชีวิตคู่ของเรายี่สิบกว่าปีนี่แม้แต่น้อยเลยเหรอ?!”