ตอนที่ 147 : ออกเดินทาง
เขายกเท้าขวาขึ้นและกระทืบศีรษะของดอกเตอร์ราวด้วยกําลังมหาศาล
ความแข็งแกร่งของเขามีมากจนกระโหลกศีรษะถูกบดขยี้เป็นผง เมื่อเลือดกระจายไปทั่ว เลือดบางส่วนตกบนกางเกงของเขา แต่นั่นเป็นเวลาที่อนุภาคคาร์ดินัลในกางเกงของเขาเริ่มตอบสนอง พวกมันทั้งหมดูดเลือดและทําความสะอาดกางเกงสีดําอีกครั้ง
พายุน้ำแข็งขนาดมหึมาปกคลุมสนามรบเพราะไอย์เผชิญหน้ากับดิออน ซึ่งใช้การควบคุมสภาพอากาศระดับ S ของเขาเพื่อต่อสู้กับการควบคุมน้ำแข็งระดับ S ของ
ไอย์
เมื่อพลังระดับทั้งสองที่อยู่ในระดับ S ปะทะกัน การทําลายล้างครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้นทุกที่ ใครก็ตามที่ก้าวเข้ามาใกล้พวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ดังนั้นจึงไม่มีใครขัดขวางการต่อสู้ของพวกเขาได้
ในทางกลับกัน แซนเดอร์กําลังเผชิญหน้ากับอิโซน่า และดูเหมือนว่าเขาจะได้เปรียบอยู่บ้าง เมื่อเขาหยุดกะทันหันและกระโดดกลับมา ในขณะที่เขาเหลือบมองไปทางสุสานน้ำแข็ง
เขาไม่รู้ว่าทําไม แต่จู่ๆ เขาก็รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนมาจากทิศทางของสุสาน ซึ่งเขารู้สึกแปลกๆ สิ่งนี้ไม่ควรเกิดขึ้น เนื่องจากไม่มีการสู้รบเกิดขึ้นในสุสานน้ำแข็งแห่งนั้น เพราะมีการต่อสู้อยู่ข้างนอก
ขณะที่เขาคิดมากขึ้นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในไม่ช้าเขาก็นึกขึ้นได้บางอย่าง
“ลูซิเฟอร์ไม่อยู่ที่นี่! สุสานน้ำแข็ง! พวกแกหลอกพวกเรา! แซนเดอร์อุทาน ในขณะที่เขาคํารามด้วยความโกรธ
“ไอย์! ลูซิเฟอร์ น่าจะอยู่ในสุสานน้ำแข็ง แน่นอน! ฉันจะเข้าไป!” แซนเดอร์ตะโกนเสียงดังเตือนไอย์ให้เข้ายึดครองพื้นที่
“ไม่ได้หรอกๆ!” อิโซน่ายิ้ม ขณะที่เธอปรากฏตัวอีกครั้งต่อหน้าแซนเดอร์เพื่อหยุดเขา
“ไปให้พ้นทางของฉัน!” แซนเดอร์พูดอย่างหนักแน่นขณะที่ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิง
เขาโบกมือ ทําให้เกิดพายุเปลวเพลิงกระทบ อิโซน่าทําให้เธอลอยกลับไปและล้มลงกับพื้น
“น่าประหลาดใจมาก นายได้เรียนรู้เทคนิคใหม่ๆ 2-3 อย่างเมื่อเทียบกับครั้งที่แล้ว” อิโซน่า กล่าวขณะที่เธอยืนขึ้นปัดฝุ่นเสื้อผ้าของเธอ
เธอมองไปทางแซนเดอร์เพื่อตระหนักว่าเขาไปแล้ว แซนเดอร์กําลังวิ่งไปที่โรงงาน
“ฉันไม่ให้นายไปหรอก” อิโซน่า กล่าวขณะที่เธอเริ่มวิ่งไปที่โรงงาน
ในความโกลาหลทั้งหมดนี้ ทั้งสองฝ่ายลืมไปว่าเวก้าไม่ได้อยู่ที่นี่เช่นกัน เขาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เริ่มต้น แต่ในระหว่างการต่อสู้ เขาได้หายตัวไป
ลูซิเฟอร์ได้ทําลายกะโหลกศีรษะของด็อกเตอร์ราว โดยไม่ทิ้งร่างของเขาไว้
เมื่อวางร่างของเรย์แมนบนเครื่องจักรแล้ว ลูซิเฟอร์ยังบอกให้เคนเริ่มดําเนินการตามขั้นตอน
ดังนั้น กระบวนการที่เจ็บปวดจึงเริ่มต้นขึ้น ซึ่งทําให้ดอกเตอร์เรย์แมนต้องพบกับนรกแบบเดียวกับที่ลูซิเฟอร์และดอกเตอร์ราวเคยประสบมา
ดอกเตอร์เรย์แมนใช้เวลาไม่นาย และถึงแม้จะสั้นกว่าเขาเสียชีวิตเมื่อดัชนีความเจ็บปวดมีเพียง 50 เปอร์เซ็นต์ เคนไม่มีโอกาสได้เพิ่มเป็น 100 เปอร์เซ็นต์ต่อไป
“เฮ้อ ผู้ชายคนนี้ยิ่งอ่อนแอลงไปอีก ช่างน่าผิดหวังจริงๆ” เคนกล่าวขณะที่ถอนหายใจ เขาปิดแล็ปท็อปเครื่องนั้นและยืนขึ้น
“เอาล่ะ ลูซิเฟอร์ ตอนนี้คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง” เคนถามลูซิเฟอร์ “ในที่สุด คุณก็ทําทุกอย่างเสร็จสิ้น และการแก้แค้นของคุณก็จบลง คุณได้รับความอุ่นใจที่คุณหวังไว้หรือไม่”
“ผมรู้สึกยังไงหรอ” ลูซิเฟอร์ทวนคําถามอีกครั้ง ในขณะที่เขาเหลือบมองร่างของดอกเตอร์เรย์แมนและดอกเตอร์ราว “ผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกยังไง”
“คุณมีเวลาคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนั้น สําหรับอนาคต ฉันแน่ใจว่าเราสามารถพูดถึงเรื่องนั้นเมื่อเรากลับบ้าน มาเถอะ” เคนบอกกับลูซิเฟอร์ โดยบอกให้เขาออกไป
ลูซิเฟอร์เริ่มออกจากห้องแล็บ ในที่สุดก็จบชีวิตบทนี้มันจบลงแล้ว จุดประสงค์ในชีวิตของเขาเสร็จสมบูรณ์แล้วและตอนนี้เขาเป็นอิสระแล้ว แต่เขาสงสัยว่าอิสระของเขาจะสําคัญอีกต่อไปหรือไม่?
การรักษาที่เหลือเชื่อของเขาทําให้เขาเป็นอมตะ แต่ความเป็นอมตะนี้มีประโยชน์อะไรกับเขาเมื่อภารกิจของเขาสิ้นสุดลง? เขาไม่มีครอบครัวหรือใครก็ตามที่เขาห่วงใย สําหรับมนุษย์แล้ว เขาไม่ไว้ใจใครเลย
เขามีชีวิตที่ยืนยาว แต่เขาเริ่มรู้สึกว่าชีวิตของเขาไม่มีจุดหมายแล้ว เขาแค่จะคิดเกี่ยวกับอนาคตของเขาคนเดียว
เขามีความคิดบางอย่างในใจอยู่แล้ว ออกจากประเทศไปตลอดกาลและเดินทางไปทั่วโลกเพื่อค้นหาสถานที่ที่จะให้ความสุขแก่เขา? หรือทํางานร่วมกับ แวเรียนท์เกิดใหม่เพื่อมุ่งสู่เป้าหมายในอนาคตที่ทั้งคู่จะตกลงกันได้? หรืออยู่อย่างโดดเดี่ยวและใช้ชีวิตโดยไม่ได้ทําอะไรเลยนอกจากใช้ชีวิต
มีคําถามมากมายที่เขาไม่เคยคิด เขารู้ว่าเขาต้องการคําตอบสําหรับคําถามเหล่านี้เมื่อนานมาแล้ว แต่เขาทิ้งมันไว้ในภายหลังเนื่องจากเขายังมีจุดประสงค์ในขณะนั้น
ตอนนี้เขาไม่มีแล้ว เขารู้ว่ามันจะเป็นกระบวนการคิดที่ยาวนาน
เคนและลูซิเฟอร์ก้าวออกจากห้องแล็บและเริ่มเดินไปที่ทางออก ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงจุดที่พวกเขาควรจะพบกับคนอื่นๆ ในทีม
เฮนริกและคนอื่นๆ กําลังรอพวกเขาอยู่ที่นั่นแล้ว
“เด็กพวกนั้น?” เคนถามในขณะที่เขาเหล่ตาเมื่อเห็นเด็กหลายคนที่อยู่ข้างหลังเฮนริก
“เราพบพวกมันที่อีกฟากหนึ่งของห้องทดลอง เห็นได้ชัดว่าพวกมันถูกเก็บไว้ที่นั่น และพวกมันก็ไม่ชอบสถานที่นี้ด้วย ฉันเชื่อว่าเราสามารถช่วยแวเรียนท์เล็กๆ เหล่านี้ได้เช่นกัน” เฮนริกกล่าวพร้อมชี้ไปที่เด็กๆ ที่ด้านหลัง
“นอกจากพวกเขาแล้ว เราเห็นแค่ผู้พิทักษ์บางคนที่เราสังหารที่นั่น” เขากล่าวเสริม
ลูซิเฟอร์ชําเลืองมองดูเด็กๆ เช่นกัน ซึ่งต่างวัยกัน แต่ทุกคนก็แก่กว่าเขา
“ชิ ฉันจะไม่รับภาระเช่นนี้ในเวลาเช่นนี้ เราอยู่ในภาวะฉุกเฉินและจําเป็นต้องจากไปโดยเร็ว เฮนริกคนนี้! เขาตัดสินใจโง่ ๆ เช่นนี้ได้อย่างไร? เคนคิด
แต่ฉันก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เช่นกัน ลูซิเฟอร์อยู่ข้างหลังความประทับใจของเราจะตกอยู่ในใจเขาก่อนถ้าฉันทําอย่างนั้น”
“นายทําได้ดี” เคนพูดกับเฮนริกในที่สุดขณะที่เขาพยักหน้า
“เราสามารถช่วยเด็กเหล่านี้ได้เช่นกัน จากเงื้อมมือของมนุษย์ชั่วร้าย แต่นั่นก็ทําให้ฉันสงสัยเช่นกัน” เขากล่าวเสริม “ถ้าเด็กจํานวนมากต้องทนทุกข์ทรมานในสถานที่แห่งเดียวนี้ จะมีเด็กอีกกี่คนที่ต้องทนทุกข์ในสถานที่อื่นๆ ในเมืองนี้ มีกี่คนในประเทศนี้ มีกี่คนในโลกนี้”
ขณะที่เขาพูด ดูเหมือนว่าเขาจะแสดงความกังวลของเขาอย่างแท้จริง แต่ในความเป็นจริง เขาพยายามทําให้ลูซิเฟอร์ได้ยินคําพูดของเขา
“มนุษย์ได้ทําลายชีวิตของ แวเรียนท์ไปทุกหนทุกแห่งในขณะที่ยังคงใช้ แวเรียนท์เพื่อรักษาความปลอดภัยให้กับพวกมัน! และมันสามารถหยุดได้ก็ต่อเมื่อเรากลับสถานะเดิมและรับพลังกลับคืนมาให้เรา .. หากเราไม่ทํา แวเรียนท์ จํานวนมากจะตาย “เคนกล่าว
