ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – บทที่ 2943

เพิ่งพูดจบ หงห้ามือข้างหนึ่งถือถาดสวยงามไว้ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ผลักประตูเข้ามา

บนถาด วางแก้วน้ำที่เติมน้ำแร่บริสุทธิ์ไว้สามแก้ว รวมทั้งมีดปอกผลไม้ความยาวคืบหนึ่งด้วยอีกเล่มหนึ่ง

หงห้าวางถาดลงตรงหน้าของเย่เฉินอย่างระมัดระวัง พูดอย่างเคารพว่า “อาจารย์เย่ น้ำและมีดที่คุณต้องการอยู่นี่หมดแล้วครับ”

เย่เฉินพยักหน้า ยิ้มเล็กน้อย “ลำบากนายแล้ว”

หงห้ารีบพูดว่า “อาจารย์เย่เกรงใจเกินไปแล้วครับ ถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรแล้วงั้นผมก็ออกไปก่อนละครับ”

“ได้”

เมื่อหงห้าจากไปแล้ว กู้ชิวอี๋ก็ถามเย่เฉินว่า “พี่เย่เฉิน พี่ขอน้ำกับมีดมาทำอะไรคะ?”

เย่เฉินพูดยิ้มๆ “เดี๋ยวเธอก็รู้แล้ว”

พูดจบ เขาก็ล้วงเอากล่องไม้จันทน์สีแดงที่สวยประณีตเป็นอย่างมากออกมาจากกระเป๋า

เมื่อเขาเปิดกล่องไม้จันทน์สีแดงออก กู้เย้นจงก็ดูเม็ดยาที่วางอยู่ด้านในนั่นออกในทันที

เขารู้ว่านี่คือยาวิเศษที่เคยช่วยชีวิตเขารวมทั้งทำให้เขาดูอ่อนเยาว์ลงสิบยี่สิบกว่าปีในชั่วพริบตา

หลินหว่านชิวและกู้ชิวอี๋สองแม่ลูก ก็เห็นความมหัศจรรย์นี่ด้วยตาตัวเอง ดังนั้นจึงมีความทรงจำฝังลึกต่อยาอายุวัฒนะนี้เป็นอย่างมาก

เพียงแต่ ทั้งสามคนต่างก็ไม่รู้ว่า ทำไมจู่ๆเย่เฉินถึงได้เอาสมบัติที่ล้ำค่านี้ออกมา

เย่เฉินในเวลานี้ หยิบเอายาอายุวัฒนะเม็ดนั้นออกมา จากนั้นก็เอามีดปอกผลไม้ที่หงห้านำมาให้ แบ่งยาอายุวัฒนะออกเป็นสามส่วน

ในเวลานี้ทั้งสามคน ก็รู้ถึงเป้าหมายที่เย่เฉินทำแบบนี้แล้ว

กู้เย้นจงและภรรยาของเขาหลินหว่านชิว ความรู้สึกในเวลานี้มีทั้งความประหม่า ตื่นเต้น รวมทั้งแอบมีความรอคอยอยู่ด้วย

ไม่ใช่ว่าพวกเขาคอยมีความโลภต่อยาอายุวัฒนะ แต่เป็นเพราะว่าพวกเขาทั้งสองคนต่างก็เกือบจะมีอายุถึงห้าสิบแล้ว ยิ่งมาถึงอายุนี้ ก็ยิ่งต้องการถึงความอ่อนวัยของตัวเองที่หมดไปแล้ว

ปกติแล้วพวกเขาก็ไม่กล้าเพ้อฝัน ว่าตัวเองจะยังมีโอกาสได้สัมผัสถึงยาอายุวัฒนะอีก ดังนั้น เมื่อเห็นว่าเย่เฉินหยิบเอาออกมาหนึ่งเม็ด แล้วยังแบ่งออกเป็นสามส่วน ทั้งสองก็รู้แล้วว่าเย่เฉินจะทำอะไร ในใจจึงได้มีความตื่นเต้น

ตามมาด้วยพวกเขาเห็นว่าเย่เฉินเอายาอายุวัฒนะสามส่วน แบ่งใส่เข้าในแก้วน้ำแร่บริสุทธิ์ทั้งสามแก้ว

พูดแล้วก็น่ามหัศจรรย์ ยาอายุวัฒนะที่เป็นก้อน เมื่อเข้าไปอยู่ในน้ำแร่บริสุทธิ์ ก็ละลายในทันที ไม่นานก็ละลายรวมตัวกับน้ำจนหมด

น้ำแร่บริสุทธิ์ที่ละลายรวมกับยาอายุวัฒนะ กลับไม่เปลี่ยนสีอะไรเลย เหมือนกับว่ายาอายุวัฒนะนี้ได้หายไปจากในน้ำ

จากนั้น เย่เฉินก็เอาน้ำที่ละลายรวมกับยาอายุวัฒนะทั้งสามแก้ว ยื่นไปตรงหน้าให้กับทั้งสามคน เอ่ยปากพูดว่า “ลุงกู้ น้าหลิน หนานหนาน ตอนนี้ร่างกายพวกคุณต่างก็ยังแข็งแรงดีมาก เพียงแค่งานที่หนัก จึงทำให้ร่างกายดูอ่อนล้านิดหน่อย โดยเฉพาะน้าหลินที่เห็นได้ชัดที่สุด เพราะยังไงซะช่วงนี้คุณก็ยิ่งทำงานหนักกว่าหน่อย แล้วก่อนหน้านี้ที่ลุงกู้ไม่สบาย คุณก็เครียดกังวลไปไม่น้อย”

“ในน้ำสามแก้วนี้ ทุกแก้วล้วนมีหนึ่งในสามส่วนของยาอายุวัฒนะ แม้ว่าจะไม่สามารถทำให้ทั้งสามคนอายุน้อยลงสิบยี่สิบปี แต่อย่างน้อยก็สามารถทำให้ร่างกาย ผิวพรรณ รวมทั้งสภาพจิตใจของทั้งสามคนฟื้นตัวกลับสู้ห้าถึงแปดปีก่อน”

“ขณะเดียวกันก็สามารถเติมเต็มความกระฉับกระเฉงที่ร่างกายต้องการ แล้วยังสามารถทำให้พลังกายและใจในการทำงานใช้ชีวิตของทั้งสามคนดีขึ้นเป็นอย่างมากอีกด้วยครับ”

พูดถึงนี่ เย่เฉินมองหลินหว่านชิวที่มีสีหน้าตื่นเต้น พูดยิ้มๆว่า “น้าหลินครับ ถ้าหากว่าคุณดื่มน้ำแก้วนี้ไป ไม่เพียงแต่สภาพร่างกายที่ดูอ่อนล้าจะดีขึ้นแล้ว ผิวพรรณรวมทั้งร่างกายเองก็จะอ่อนเยาว์ลงด้วย คาดว่าถึงตอนนั้นแล้ว คนที่ไม่รู้คงจะคิดว่าคุณยังอายุไม่ถึงสามสิบห้าปี！”

“ส่วนคุณลุงกู้ สภาพของคุณน่าจะสามารถกลับสู่ได้ถึงสักสามสิบแปดเก้าปีครับ”

“ส่วนหนานหนาน คาดว่าความรู้สึกของทั้งตัว คงจะสามารถกลับสู้ได้ถึงสภาพตอนอายุสิบแปด”