เย่เฉินและเซียวชูหรันเดินมาถึงแถวแรก ขณะที่กำลังจะเดินเข้าไปตรงกลาง ก็พบว่าคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าสี่คน ต่างก็เป็นคนคุ้นเคยของตัวเองทั้งนั้น
คนที่นั่งอยู่ใกล้ทางเข้าที่สุดคือหวังตงเสวี่ยน เมื่อเห็นว่าเย่เฉินกับเซียวชูหรันมาที่นี่ เธอก็ลุกขึ้น พูดยิ้มๆว่า “อาจารย์เย่ ประธานเซียว มาด้วยเหรอคะ”
เซียวชูหรันประหลาดใจเป็นอย่างมาก “อ้าว ประธานหวัง คุณก็มาดูคอนเสิร์ตของกู้ชิวอี๋ด้วยเหรอคะ?”
หวังตงเสวี่ยนพูดยิ้มๆ “ฉันเป็นแฟนพันธุ์แท้ของกู้ชิวอี๋ล่ะค่ะ ฉันร้องเพลงของเธอได้ทุกเพลงเลยนะ ครั้งนี้เธอมาที่เมืองจินหลิงทั้งที ฉันจะพลาดได้ไงล่ะคะ”
เซียวชูหรันพยักหน้าหงึกๆ พูดยิ้มๆว่า “คิดไม่ถึงเลยนะคะเนี่ย ปกติคุณงานยุ่งขนาดนั้นไม่คิดเลยว่าจะมีเวลามาติ่งด้วย”
หวังตงเสวี่ยนมองมาที่เย่เฉิน เอ่ยพูดอย่างมีนัยสำคัญ “ฉันน่ะนะ เพราะว่าช่วงนี้เจ้านายไม่ค่อยมาทำงาน ก็เลยแอบอู้ได้เป็นบางครั้ง”
เซียวชูหรันไม่รู้ว่าเจ้านายของหวังตงเสวี่ยนจริงๆแล้วก็คือเย่เฉินสามีตัวเอง จึงรีบพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอกค่ะประธานหวัง ต่อให้เจ้านายคุณรู้ว่าคุณมาดูคอนเสิร์ตก็คงไม่ว่าอะไรคุณหรอก ถึงยังไงตอนนี้ก็เป็นเวลาพักผ่อนนี่นา”
หวังตงเสวี่ยนพูดกลั้วยิ้ม “ไม่แน่เจ้านายฉันอาจจะเป็นแฟนคลับกู้ชิวอี๋ และมาดูคอนเสิร์ตที่นี่เหมือนกันก็ได้นะคะ”
เซียวชูหรันคิดว่าหวังตงเสวี่ยนกำลังพูดเล่น จึงล้อเล่นกับเธอไปด้วย “มาก็ไม่เห็นต้องกลัวเลย ทุกคนมีความชอบเป็นของตัวเองทั้งนั้น ใครก็ไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่าวย!”
ในตอนนี้เองเย่เฉินก็พูดขึ้นมาว่า “ที่รัก อย่ามัวแต่ยืนคุยอยู่ตรงนี้เลย สักพักคงมีคนเข้ามาเดี๋ยวมันไปขวางทางคนอื่น เรารีบไปนั่งที่กันเถอะ”
หวังตงเสวี่ยนได้ยินแบบนั้น ก็รีบพูดว่า “ใช่ๆประธานเซียว คุณกับอาจารย์เย่รีบเข้าไปนั่งเถอะ ไว้เดี๋ยวคอนเสิร์ตจบแล้วค่อยมาคุยกันอีกนะ”
“ได้ค่ะ!” เซียวชูหรันพยักหน้า โบกมือแล้วพูดว่า “ประธานหวัง งั้นพวกฉันไปก่อนนะคะ”
“ค่ะ”
เย่เฉินกับเซียวชูหรันเดินผ่านหวังตงเสวี่ยนไป เพิ่งเดินผ่านมาได้ไม่ทันไร ก็ได้ยินเสียงคุ้นเคยดังขึ้นมาว่า “อาจารย์เย่ คุณมาด้วยเหรอ!”
เย่เฉินก้มหน้ามอง ก็พบว่าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า คือซ่งหวั่นถิงที่แต่งตัวโดดเด่นสะดุดตา
ขณะที่กำลังจะเอ่ยทักทาย ก็เหลือบไปเห็นคนคุ้นเคยอีกหลายคน
คนที่นั่งถัดจากซ่งหวั่นถิง คืออิโตะ นานาโกะในลุคหวานแหวว ถัดไปเป็นฉินเอ้าเสวี่ยนในลุคแสบซน และคนที่ทำให้เย่เฉินไม่คาดคิดที่สุดก็คือเฉินเสี่ยวจาวหลานสาวของท่านซือเทียนฉีที่นั่งถัดจากฉิ่นเอ้าเสวี่ยน
ในตอนนี้เอง ฉินเอ้าเสวี่ยนกับเฉินเสี่ยวจาวก็ลุกขึ้นยืน เอ่ยพูดอย่างนอบน้อมปนเขินอาย “อาจารย์เย่มาด้วยเหรอ!”
เมื่อทั้งสองพูดจบ อิโตะ นานาโกะก็ลุกขึ้นโค้งให้เขาเล็กน้อย “เย่เฉินซัง!”
จู่ๆก็มีสาวสวยหลายคนทักทายเย่เฉินพร้อมกัน อย่าว่าแต่เย่เฉินไม่ทันตั้งตัวเลย แม้แต่เซียวชูหรันที่อยู่ข้างๆยังนิ่งอึ้ง
นอกจากหวังตงเสวี่ยนเมื่อกี้ ในบรรดาผู้หญิงเหล่านี้ เธอรู้จักอยู่สองคน หนึ่งในนั้นคือซ่งหวั่นถิงคุณหนูตระกูลซ่ง ส่วนอีกคนคือเฉินเสี่ยวจาวหลานสาวของซือเทียนฉี
นานมาแล้วในอดีต พ่อของเธอเซียวฉางควานถูกเกาจวิ้นเวยลอบทำร้าย จนเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ โรงพยาบาลวินิจฉัยว่าพ่อของเธอเป็นอัมพาตขั้นผู้ป่วยติดเตียง ในวันนั้นซือเทียนฉีพาเฉินเสี่ยวจาวมาเยี่ยมที่โรงพยาบาล และใช้ยาวิเศษรักษาเซียวฉางควานจนหาย
ส่วนฉิ่นเอ้าเสวี่ยนกับอิโตะ นานาโกะ เซียวชูหรันแค่รู้สึกคุ้นหน้า แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน
อันที่จริงก็เคยดูการแข่งขันในครั้งนั้นของฉินเอ้าเสวี่ยนและอิโตะ นานาโกะอยู่หรอก เพียงแต่ว่าในตอนนั้นสองคนนี้ต่างก็อยู่ในชุดนักมวย ท่าทางดูกระฉับกระเฉง อีกอย่างตอนนั้นอิโตะ นานาโกะก็รวบผมหางม้าเรียบกริบ ส่วนฉินเอ้าเสวี่ยนก็ไว้ผมสั้นสบายๆ
