ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – บทที่ 3256 อย่าขอร้องแทนเขา

07.00 น.

สุสานบรรพบุรุษตระกูลว่าน

ว่านพั่วจวินและทหารทุกคนแห่งสำนักว่านหลง ทั้งหมดเปลี่ยนมาสวมชุดไว้ทุกข์สีขาวที่ทำจากผ้ากระสอบ

ขบวนแห่ศพ 100 คนนี้พร้อมออกเดินทาง

ซูเฉิงเฟิงที่เพิ่งดื่มเหล้าจนเมาเมื่อคืนก็ตื่นแต่เช้า ทันใดนั้นก็รีบมาที่สุสานบรรพบุรุษตระกูลว่าน

ตามแผนเดิม เขากำลังจะไปที่ภูเขาเย่หลิงซานกับขบวนแห่ศพของว่านพั่วจวิน

ซูเฉิงเฟิงในวันนี้ รู้สึกตื่นเต้นลึกๆภายในใจ

เพิ่งมาถึงสุสานบรรพบุรุษตระกูลว่าน เขาพบกับว่านพั่วจวินที่สวมชุดไว้ทุกข์สีขาว:  พั่วจวิน! ทุกสิ่งที่คุณทำเมื่อวาน ท่ามกลางตระกูลใหญ่ในเย่นจิง ไม่มีใครไม่รู้ไม่เห็น! ใครก็คิดไม่ถึง คุณจากไป 20 ปี วันนี้กลับมาอย่างสง่าผ่าเผยได้ ถ้าวันนี้คุณเหยียบย่ำตระกูลเย่ใต้เท้าของคุณ ในอนาคต ครอบครัวใหญ่ทั้งหมดในเย่นจิงจะเคารพคุณ! 

ว่านพั่วจวินพูดอย่างเฉยเมยว่า:  ถึงเวลาออกเดินทางแล้ว ฉันให้คนเตรียมชุดไว้ทุกข์ให้คุณแล้ว รีบเปลี่ยนซะ จากนั้นก็ไปกับกองทหาร! 

ซูเฉิงเฟิงยิ้มอย่างเก้ๆกังๆเล็กน้อย:  พั่วจวิน คุณดูอายุฉันสิ แก่กว่าพ่อแม่คุณมาก สวมชุดไว้ทุกข์มันไม่ค่อยเหมาะหรือเปล่า…… 

ว่านพั่วจวินพูดอย่างเย็นชาว่า:  ให้คุณสวมคุณก็สวมสิ! วันนี้เพื่อฝังศพพ่อแม่ฉัน สำนักว่านหลงทุกคนต่างก็สวมชุดกระสอบกันทั้งนั้น หากคุณไม่สวม งั้นก็ออกไปเราฉันไกลๆเลย! 

ซูเฉิงเฟิงคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าคำพูดของว่านพั่วจวิน จะไม่เกรงใจกันเลยสักนิด

แม้ว่าในใจเขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่ในตอนนี้เขาก็ไม่กล้าสะบัดเสื้อจากไป

ว่านพั่วจวินจัดการตระกูลเย่ สำหรับตระกูลซูแล้ว เป็นเพียงแค่การลดคู่ปรับไปหนึ่งคนเท่านั้น

แต่ถ้าอยากให้ตระกูลซูอยู่ในระดับที่สูงขึ้นในอนาคต พวกเขาต้องมีความสัมพันธ์ที่ดีกับว่านพั่วจวิน

สุดท้ายแล้วผู้อยู่เบื่องหลังที่แข็งแกร่งอย่างสำนักว่านหลง ตัวเองถึงจะไม่ต้องมีอะไรเป็นกังวลแล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งปรมาจารย์ลึกลับที่ซ่อนอยู่ในเมืองจินหลิง เป็นคนสนิทของซูเฉิงเฟิงมาโดยตลอด

เขารู้ว่าเขาไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยตัวเอง ทางเดียวคือฝากความหวังไว้ที่ว่านพั่วจวิน

ครั้นแล้ว เขาก็พูดจาประจบประแจงทันที:  พั่วจวินคุณพูดถูก ยังไงซะ ผู้ตายคือผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เป็นการเหมาะสมที่จะสวมใส่ผ้ากระสอบและความกตัญญูกตเวที

พูดจบ ซูเฉิงเฟิงรู้สึกร้อนผ่าวบนใบหน้า

เขาไม่เคยคุกเข่าเลียใครแบบนี้มาก่อนในชีวิต และนี่ถือเป็นครั้งแรก

ว่านพั่วจวินเห็นเขาที่ยอมเชื่อฟัง จึงพยักหน้าอย่างพอใจ และพูดว่า:  ให้เวลาคุณ 2 นาทีรีบเปลี่ยนชุดไว้ทุกข์ พวกเราจะออกเดินทางแล้ว! 

 ได้เลย!  ซูเฉิงเฟิงรับชุดไว้ทุกข์จากมือของว่านพั่วจวิน ขณะที่สวมเสื้อให้ตัวเอง ก็พูดกับว่านพั่วจวินว่า:  พั่วจวิน จัดการตระกูลเย่เสร็จแล้ว คุณจะต้องจำไว้ ต้องหาทางไปตามหาที่อยู่ลุงของคุณให้เจอ ล่าช้ามานานแล้ว ฉันเกรงว่าเขาจะรอดกลับมายาก 

ว่านพั่วจวินกล่าวอย่างเคร่งขรึม:  ลุงซูเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลว่านของเรา ฉันจะต้องคิดทุกวิถีทางเพื่อช่วยเอาออกมาอย่างปลอดภัย ในขณะเดียวกันฉันจะหาว่าใครอยู่เบื้องหลัง และช่วยจัดการทุกอย่างให้คุณลุงในภายหลัง! 

ขณะที่พูด ว่านพั่วจวินกล่าวอีกว่า:  วันนี้หลังจากที่ฝังศพพ่อแม่ฉันภูเขาว่านหลิงซาน ฉันจะไปที่ตะวันออกกลาง จัดการเรื่องทางนั้น แต่ฉันจะให้ลู่เห้าเทียนอยู่ต่อ ให้เขาพาคนไปตรวจสอบที่จินหลิง หลังจากที่ฉันจัดการเรื่องที่ตะวันออกกลางจบ ฉันจะรีบกลับมาทันที และออกตามหาที่อยู่ของลุงซูด้วยตัวเอง! 

ซูเฉิงเฟิงวางใจ กล่าวอย่างมีความสุขว่า:  โธ่เอ๋ย นั่นก็ดีมากเลยล่ะ! 

ขณะที่พูดอยู่ เขาได้สวมชุดไว้ทุกข์เรียบร้อยแล้ว

ในขณะนี้ กองทหารงานศพของว่านพั่วจวินได้รวมตัวกันแล้ว

เขาถือเตาอั้งโล่ไว้เผากระดาษให้พ่อแม่ มาอยู่ตรงหน้ากองทหาร มองไปทางภูเขาเย่หลิงซานอย่างเงียบๆอยู่นาน

ลู่เห้าเทียนเดินมา และกระซิบข้างหูว่า:  ประมุข ถึงเวลาอันเป็นมงคลแล้ว! 

 ได้!  ว่านพั่วจวินตะโกนเสียงดัง พูดดังๆว่า:  ทหารทุกคนแห่งสำนักว่านหลงฟังคำสั่ง! 

ผู้คนหลายร้อยคนตะโกนพร้อมกันทันที:：  เชิญประมุขออกคำสั่ง! 

ว่านพั่วจวินตะโกนว่า:  วันนี้ พวกคุณเพื่อร่วมกันล้างแค้นให้กับพ่อแม่ฉัน กำจัดทุกสิ่งที่ขวางตรงหน้า กำจัดทุกสิ่งที่ขวางตรงหน้า! 

ทุกคนตะโกนเสียงดังพร้อมกันว่า:  กำจัดทุกสิ่งที่ขวางตรงหน้า กำจัดทุกสิ่งที่ขวางตรงหน้า！ 

ว่านพั่วจวินพูดเสียงสูงทันที:  ทั้งหมดพร้อม ออกเดินทาง!!!