ทุกคนล้วนมองไปทางจิ่งหนิงที่เขาชี้อยู่
สีหน้าของจิ่งหนิงดูพะอืดพะอม ไอเสียงหนึ่งและถามว่า: “แสดงว่าของนั่นอยู่กับเสี่ยวฮัวเหลนสาวของท่านจริงๆ ใช่ไหม”
พอพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าที่ดีใจในตอนแรกของท่านปู่ชิวก็มืดลงมาทันที
เขาถอนหายใจคำหนึ่ง
“ใช่แล้ว อยู่กับเธอ แต่ฉันไม่ได้เป็นคนเอาให้เธอ คือเธอแอบเอาไปเอง”
จิ่งหนิงตะลึง ไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่
“ที่ท่านพูดมานี่หมายความว่าอะไร”
“ฮะ หมายความว่าอะไร!” ท่านปู่ชิวหัวเราะแห้งเสียงหนึ่ง “ยังหมายความว่าอะไรได้อีกล่ะ ก็อีนังเด็กนั่นเป็นไอ้คนอกตัญญูน่ะสิ เสียดายที่ฉันเลี้ยงเธอมาโตขนาดนี้ ตอนแรกยังนึกว่าสามารถดูแลยามแก่จนกระทั่งเสียชีวิตเพื่อตัวเองได้ แต่คิดไม่ถึงเลยนะเนี่ย เจอผู้ชายคนหนึ่ง ฟังคำพูดของเขาไม่กี่ประโยคก็หนีไปกับเขาแล้ว หนีไปยังไม่ค่อยเท่าไหร่ ยิ่งกว่านั้นคือยังเอาของมีค่าในบ้านไปไม่น้อยเลย ของที่พวกแกอยากได้นั้น คงถูกเธอเอาไปกับของมีค่าเหล่านั้นแล้วแหละ เพราะฉะนั้นถ้าพวกแกต้องการรีบได้มาเร็วๆ อย่ามากวนฉันเลย ไปหาเธอเหอะ ถ้าหาเจอก็คือเป็นของพวกแกไปเลย แต่ถ้าหาไม่เจอ”
เขาส่ายหัวและจุ๊ๆ สองเสียง “สิ่งที่ฉันสามารถบอกพวกแกได้ก็บอกไปจนหมดเปลือกแล้ว ถ้ายังหาไม่เจออีกก็อย่ามาโทษฉันล่ะ”
ความจริงแล้วในใจทุกคนล้วนรู้สึกอึ้งเล็กน้อย
จิ่งหนิงเงียบไปสักพัก พยักหน้า “หนูเข้าใจแล้ว ท่านไม่ต้องห่วง พวกหนูต้องหาเจอแน่นอน ถึงตอนนั้นถ้าหาคนเจอแล้วค่อยมาแจ้งให้ท่านนะ”
ครั้งนี้ ท่านปู่ชิวกลับไม่ได้พูดอะไร
กลุ่มจิ่งหนิงจึงลุกขึ้นมาบอกลงกับเขา จากนั้นหันหลังจากไป
ออกไปจากวิลล่าของตระกูลชิว ทุกคนยืนอยู่บนถนน ในใจล้วนมีความงงงวยเล็กน้อย
ตอนแรกยังนึกว่าเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว ขณะนี้กลับเหมือนเป็ดที่ต้มสุกบินไปแล้วอย่างนั้น แต่ละคนล้วนอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
เฉียวฉีถามคนแรกว่า: “ตอนนี้พวกเราต้องทำยังไง”
จิ่งหนิงขมวดคิ้วบอกว่า: “ก็ต้องหาคนอยู่แล้ว แต่ฉันได้ยินมาว่าเสี่ยวฮัวคนนั้นหายตัวไปได้ระยะเวลาหนึ่งแล้ว ท่านปู่ชิวก็เคยไปหาเธอ แต่ไม่มีผลเลย เร็วๆ นี้ก็คงหาไม่เจออยู่ดี พวกเราอยู่ที่นี่ต่อก็ทำอะไรไม่ได้ หรือว่ากลับเมืองหลวงก่อน แล้วค่อยหาวิธี พวกคุณคิดว่ายังไง”
ลู่จิ่งเซินไม่มีปัญหาอยู่แล้ว
กู้ซือเฉียนกลับไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไหร่
คิ้วตาของเขาร้ายกาจโหดอำมหิต เสียงก็เย็นชาเช่นกัน
“ฉันไม่เห็นด้วย ใครจะรู้ไอ้แก่นั่นโกหกอยู่หรือเปล่า ถ้าเกิดว่าของนั่นไม่ได้อยู่กับเหลนสาวของเขาเลยล่ะ”
จิ่งหนิงมองเขา “แล้วคุณอยากทำยังไง”
“ค้นบ้าน”
เขาหยุดทีหนึ่ง สุดท้ายก็รู้สึกว่าทำแบบนี้ไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ ดังนั้นจึงเพิ่มเติมอีกประโยคหนึ่ง “ถ้าไม่ค้นผมไม่ตายใจ”
จิ่งหนิงเงียบได้สักพัก สุดท้ายพยักหน้า “ได้ งั้นเอาแบบนี้ พวกเราวางแผนขากลับก่อน แต่พวกเรายังไม่ต้องไป รอฟ้ามืดแล้วพวกเราไปค้นบ้านตระกูลชิวกับคุณหนึ่งรอบ ถ้ายังไม่เจออะไรอีกพวกเราค่อยกลับ จากนั้นค่อยหาวิธีหาเสี่ยวฮัว”
กู้ซือเฉียนพยักหน้า
หลังจากทุกคนคุยตกลงกันแล้วก็ไม่ได้อยู่ต่ออีกและไปจากที่นี่
ไม่นาน พระอาทิตย์ตกดิน เข้ากลางคืนแล้ว
เงาสี่คนแอบเข้าไปในวิลล่าของตระกูลชิว
เวลานี้ท่านปู่ชิวหลับแล้ว
จิ่งหนิงลักลอบเข้าไปในห้องนอนเป็นคนแรก ใช้มือทุบท่านปู่จนสลบเลยเป็นอันดับแรก จากนั้นก็กํากับสามคนที่เหลือเริ่มหาในวิลล่าด้วยกันอย่างละเอียด
จะบอกว่าวิลล่าใหญ่ก็ไม่ใหญ่ เล็กก็ไม่เล็ก
แผ่นหยกก้อนนั้นน้อยแค่นั้นเอง ถ้าจะหาจริงๆ ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเรื่องหนึ่ง
อีกสามคนออกไปจากห้องนอนไปหาที่อื่น จิ่งหนิงรับผิดชอบหาห้องนอนที่ท่านปู่อาศัยมาหลายปีมากห้องนี้
หลังจากเธอหาได้รอบหนึ่งแล้ว ก็ไม่เจอแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์อยู่ในห้องนอนอยู่ดี
สุดท้ายจำเป็นต้องวางจุดสนใจให้กับท่านปู่ชิว
พูดตามความจริง จิ่งหนิงไม่ได้ไม่ชอบท่านปู่ชิว
ดังนั้น ขณะนี้เมื่อต้องเผชิญกับการค้นตัว เธอก็จะรู้สึกผิดนิดหน่อย
ยืนอยู่หน้าเตียง สองมือพนมมือไว้ พูดเบาๆ ว่า: “ท่านปู่ชิว ต้องขออภัยจริงๆ เมื่อเจอเรื่องสำคัญก็ต้องปฏิบัติไว้ก่อน พวกหนูไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆ วันนี้ล่วงเกินแล้ว วันหลังถ้ามีโอกาสจะชดเชยเป็นสองเท่าแน่นอน”
พูดจบจึงยื่นมือค้นตัวของเขา
แต่หลังจากหาแล้วรอบหนึ่ง ก็ไม่เจอแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ก้อนนั้นในตัวท่านปู่เลยเหมือนกัน
เธอลองหาบริเวณรอบๆ เตียงอีกรอบหนึ่งอย่างละเอียด แม้กระทั่งใต้พื้นเตียงไม้ก็หาไม่เจออยู่ดี
ได้แต่จำใจถอนหายใจคำหนึ่ง หันหลังเดินออกไปข้างนอก
ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง อีกสามคนก็หาเสร็จออกมาแล้วเช่นกัน
ทั้งสี่คนรวมตัวอยู่ที่ห้องรับแขก จิ่งหนิงถามว่า: “เป็นไง หาเจอไหม”
ทั้งสามคนต่างส่ายหัวกันโดยไม่ได้นัดหมาย
จิ่งหนิงรู้เลยว่าหาไม่เจอ
เธอถอนหายใจคำหนึ่ง พูดเสียงเบาว่า: “ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ก็แสดงว่าของไม่อยู่ที่นี่ พวกเราไปเถอะ”
ลู่จิ่งเซินพยักหน้า ทุกคนจึงออกไปจากวิลล่าของตระกูลชิว
แต่สิ่งที่พวกเขาไม่เห็นคือ เมื่อพวกเขาก้าวออกไปแล้ว ข้างหลัง ท่านปู่ชิวที่นอนอยู่ในห้องนอนอยู่ตลอดเวลาก็ลืมตาขึ้นมาและลุกขึ้นมานั่ง
เขามองออกไปหน้าต่าง ทางที่คนกลุ่มนั้นจากไป จากนั้นลงมาจากเตียง หยิบเสื้อกันหนาวที่อยู่ข้างๆ ตัวหนึ่งขึ้นมาสวมใส่ ก้าวเท้าเดินออกไปข้างนอก
ไม่นานกลุ่มจิ่งหนิงก็นั่งรถมาเข้าถึงในเมืองและมาถึงสนามบินแล้ว
ลมแห่งคืนฤดูใบไม้ร่วงหนาวมากอยู่แล้ว ทุกคนมาอย่างดีใจ แต่กลับไปอย่างท้อใจ แต่ละคนล้วนอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
จิ่งหนิงตบไหล่ปลอบโยนเฉียวฉี พูดเสียงเบาว่า: “อย่าเสียใจเกินไปนะ ยังดีที่พวกเรารู้แล้วว่าของอยู่กับเสี่ยวฮัว ต่อมาแค่ต้องพยายามหาเธอให้เจอ ต้องมีวี่แววแน่นอน”
เฉียวฉีพยักหน้า จำใจยิ้มออกมา
ทุกคนขึ้นเครื่องบินแล้ว
ส่วนตอนนี้ อีกฝั่ง
ท่านปู่ชิวมาถึงใต้ต้นไม้แก่ที่อยู่ท้ายสุดของหมู่บ้านต้นหนึ่งอย่างเร่งรีบ มองซ้ายมองขวาดู ผิวปากเสียงหนึ่ง
ไม่นานเงาดำหนึ่งเงาก็เดินออกมาจากความมืด
ท่านปู่ชิวมองเขาด้วยสายตาดูถูก “คนล่ะ”
คนนั้นหัวเราะเสียดสีเสียงหนึ่ง “ใจร้อนอะไร ของยังไม่เอาให้ฉันเลย”
สีหน้าของท่านปู่ชิวเปลี่ยนแล้ว
“แกพาคนออกมาฉันดูก่อน ฉันจะให้ของต่อเมื่อเห็นคนแล้ว”
คนนั้นทำหน้าเย็นชา “ตกลงแกเป็นคนสร้างเงื่อนไขหรือฉันกันแน่ ถ้ายังไม่เอาของออกมาให้อีก แกเชื่อไหมว่าฉันจะฆ่าตัวประกันทิ้งทันที!”
เพิ่งพูดจบลง อยู่ๆ ก็มีคนปรบมือเดินออกมาจากละแวกนั้น
“ช่างสนุกจริงๆ เลย ความจริงแล้วที่ท่านไม่ยอมบอกพวกเราแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์อยู่ที่ไหนก็เพราะเหตุผลนี้นั่นเอง!”
ทั้งสองคนต่างตกใจ หันหน้ากลับไปดู กลับเห็นพวกจิ่งหนิงกับลู่จิ่งเซินเดินออกมาจากที่มืด
เปลี่ยนสีหน้าทันที
ชายเสื้อดำคนนั้นหันหลังวิ่งหนีเลย กู้ซือเฉียนเปลี่ยนสายตาและก้าวขาไปตามทันที สองคนหายไปในชั่วพริบตา
จิ่งหนิงยิ้มแย้มเดินมาข้างหน้าท่านปู่ชิว ท่านปู่ชิวชี้พวกเขาอย่างตกอกตกใจ “แก พวกแก…”
จิ่งหนิงยิ้มพูดว่า: “ท่านปู่ นึกไม่ถึงเลยใช่ไหม ไม่ต้องรีบหรอก ที่นี่หนาวเกินไปแล้ว พวกเรากลับไปบ้านคุยที่บ้าน”
สีหน้าของท่านปู่ชิวเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก สุดท้ายก็ได้แต่กลับไปกับพวกเขาอย่างโมโห
