ตึง—-
เสิ่นชิงหยุนเช็ดเลือดที่เต็มหน้าออก ตัวอ่อนยวบลงบนพื้นโดยตรง สั่นเทาไปทั่วตัวไม่หยุด
“ฉันผิดไปแล้ว ฉันสำนึกผิดแล้ว อย่าฆ่าฉัน ขอร้องนายแหละ……”
นักฆ่าคนนั้นยังไม่ได้ลงมือกับเขา เสิ่นชิงหยุนก็หมอบอยู่ที่พื้นอ้อนวอนขอชีวิต
“ไม่ฆ่าแกจะได้ยังไงกันล่ะ? ฉันรับคำสั่งอันนี้มาด้วยสิ”
นักฆ่าฟันเหลืองทำหน้าตาลำบากใจ ลูบคาง ในปากพูดจาฉะฉานมีเหตุผล “แบบนี้แล้วกัน เดี๋ยวฉันลงมือไวหน่อย จะพยายามให้แกไม่รู้สึกถึงความเจ็บ เป็นยังไง?”
“……”
คำแนะนำของนักฆ่าอันนี้ ยิ่งทำเอาเสิ่นชิงหยุนตกใจจนสีหน้าซีดขาว ถอยหลังอย่างรวดเร็วพลางร้องตะโกนเสียงดังไปด้วย
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยฉันที!”
“ไม่ต้องตะโกนแล้ว ถึงแกจะตะโกนไปจนคอแตก ก็ไม่มีใครมาช่วยแกหรอก”
นักฆ่าเผยฟันเหลือเต็มปากออกมา ยิ้มบอก “คนเราตายไปแล้วก็ไม่มีอะไร มีอะไรน่ากลัวกัน?”
เสิ่นชิงหยุนเกือบกระโดดขึ้นมาด่าแม่แล้ว ใช่น่ะสิคนที่โดนฆ่าไม่ใช่แก—-เขาเป็นคนที่หวงแหนชีวิตอย่างมากมาตลอด ถึงแม้ใกล้จะต้องตายแล้ว ก็ยังหาความเป็นไปได้ที่จะมีชีวิตรอด
แต่เขาค้นพบอย่างน่าเศร้ามาก รอบด้านไม่มีของอะไรสามารถช่วยเขาได้
ภายใต้ความกังวล เขากัดฟัน “ฉันไม่สนว่าใครส่งแกมา แต่พวกแกนักฆ่า ไม่ใช่ฆ่าคนเพื่อเงินหรอกเหรอ อีกฝ่ายให้เงินแกเท่าไร ฉันจะให้เป็นสองเท่า—-ไม่ สามเท่า!”
พูดมาขนาดนี้ ผู้ชายอัปลักษณ์ยังวางมีดในมือลงจริงๆ ด้วย หน้าตาแปลกใจเต็มที่ “แกพูดจริงเหรอ?”
เสิ่นชิงหยุนยังคิดว่าอีกฝ่ายหวั่นไหวแล้ว จึงรีบบอกว่า “ตระกูลเสิ่นของฉันไม่มีอะไรอย่างอื่น มีแค่เงินนี่แหละ แกบอกราคามา ไม่ว่าเท่าไร ฉันจะทำให้แกพอใจได้หมด—-”
เรื่องใดๆ ขอเพียงดึงเรื่องเงินเข้ามา ทุกอย่างล้วนเปลี่ยนไปง่ายดายหมด
แต่ทว่าท่าทางของนักฆ่าคนนั้นดูลำบากใจเร็วมาก “แต่เงินรางวัลของแกคือศูนย์น่ะสิ—-ศูนย์ไม่ว่าคูณสักเท่าไร ก็ยังเป็นศูนย์มั้ง?”
“……”
เสิ่นชิงหยุนเกือบจะสำลักตายเพราะคำพูดนี้ ถ้าไม่ใช่ว่าตอนนี้เขาตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต เขาอยากค้นหานายจ้างที่จ้างมือสังหารมาฆ่าเขาคนนั้นเสียจริง จากนั้นชี้หน้าด่ากราดมันสักตั้ง
สารเลวคนไหนกันตั้งรางวัลของประกาศไว้ที่ศูนย์ นี่ไม่ใช่มาฆ่าคนฟรีๆ เหรอ? คาดไม่ถึงยังมีคนโง่ไปรับคำสั่งนั้นมาจริงๆ
ในขณะเดียวกัน ในใจเสิ่นชิงหยุนยังมีความระทมทุกข์หน่อยๆ จะว่าอย่างไรตนเองก็เป็นคุณชายของตระกูลเสิ่น สถานะสูงศักดิ์ ทำไมค่าหัวถึงแค่ศูนย์ล่ะ?
แน่นอนว่าเสิ่นชิงหยุนที่รู้ข่าวนี้เข้าคงราวกับถูกโจมตีอย่างมหาศาล อย่างน้อยทำให้เขารู้ว่าผู้จ้างวานคนนี้ไม่อาจเป็นคู่แข่งขันของตระกูลเสิ่นได้
ไม่อย่างนั้นรางวัลไม่อาจเป็นศูนย์ได้
“สรุปฉันไปผิดใจใครเข้า คำสั่งฟรีๆ แกยังรับ!”
เขามองนักฆ่าคนนั้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเสียใจและโกรธเคือง “ถึงต้องตาย อย่างน้อยก็ต้องให้ฉันได้ตายแบบกระจ่างสิ?”
ทว่านักฆ่าคนนั้นกลับส่ายหน้า “ข้อแรก ทำอาชีพอย่างพวกฉัน ที่สำคัญที่สุดคือรักษาสัตย์ ไม่เปิดเผยข้อมูลนายจ้าง เป็นกฎพื้นฐาน ข้อสอง—-ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าแกผิดใจใคร ถึงทำให้นักฆ่าสาวอันดับหนึ่งของโลกคนก่อนต้องจัดการแก”
คำพูดเพิ่งจบลง เขาก็ไม่พูดไร้สาระอีก ฟันมีดไปยังเขา
เขาเปิดเผยความลับออกมามากพอแล้ว ควรส่งคนไปตายเสียที
สำหรับเสิ่นชิงหยุนตกใจค้างกับคำว่า’นักฆ่าสาวอันดับหนึ่งของโลกคนก่อน’ แม้แต่นักฆ่าสาวอันดับหนึ่งของโลกคนก่อนเป็นใครเขายังไม่รู้
“อย่าฆ่าฉัน! อย่าฆ่าฉัน! ใครก็ได้ช่วยฉันที!”
เห็นคมมีดแหลมคม แทงมายังคอของเขา เสิ่นชิงหยุนกลัวจนหลับตาสนิท
แต่ทว่าผ่านไปตั้งนาน ความเจ็บปวดที่มีดแทงทะลุร่างกายเขายังไม่โผล่ขึ้นมาเลย เสิ่นชิงหยุนตะลึงนิดหน่อย ลืมตาขึ้นอย่างระมัดระวัง
เห็นเพียงนักฆ่าคนนั้นถลึงดวงตากลมโต มองตนเองอยู่
จ้องมองกันค้างอยู่แบบนี้สามวินาทีได้ นักฆ่าคนนั้นส่งเสียงเฮือกทันใด ล้มลงต่อหน้าเสิ่นชิงหยุน
ร่างกายของเขาไม่มีบาดแผลสักนิด ตาหูจมูกปากกลับมีเลือดสดไหลออกมาอย่างน่าประหลาด ตายตาไม่หลับ
“อ่า!”
เสิ่นชิงหยุนตกใจจนรีบหดเข้ามุมหนึ่งไป มองศพของนักฆ่าแบบตกตะลึง ทำไมถึงจะไม่เข้าใจว่าเขาตายอย่างไร
เมื่อสักครู่เขาหลับตาเพียงหนึ่งวินาทีสั้นๆ ใครสามารถฆ่าคนคนหนึ่งอย่างไร้เสียงในช่วงเวลาสั้นๆ ขนาดนี้ได้?
“ซู้ดๆๆ—-”
ตอนที่เสิ่นชิงหยุนอกสั่นขวัญแขวน ในห้องพักกลับมีเสียงหลอดดูดน้ำเสียงหนึ่งที่ไม่เข้าพวกมากๆ ลอยมา
พอหมุนตัวฉับพลัน เสิ่นชิงหยุนมองเห็นที่ด้านข้างตู้เย็น เด็กสาวที่สวยสดงดงามคนหนึ่ง ในมือประคองนมเปรี้ยวกล่องใหญ่กำลังดื่ม
เธอเหมือนจะชอบดื่มนมเปรี้ยวมาก ดื่มจนมุมปากสองข้างล้วนเป็นหยดนมเปรี้ยวสีขาวๆ
สายตาของเสิ่นชิงหยุนกลับตกใจถึงขั้นสุด ราวกับเส้นประสาทถูกกดจม หลุดปากพูดออกมา “เธอเป็นใครกัน?”
พูดตามตรง เด็กสาวที่งดงามคนนี้เป็นคนที่ทำให้ผู้คนชื่นชอบมากๆ แต่ตรงหน้ากลับเป็นคนตายสองคน ทว่าเด็กสาวคนนี้กลับดื่มนมเปรี้ยวอย่างไม่รู้สึกรู้สา นี่ผิดปกติอยู่หน่อย
โดยเฉพาะเสื้อผ้าของเธอก็แปลกประหลาดมากเช่นกัน
บนตัวที่อ่อนช้อย กลับใส่กระโปรงยาวสีแดงตัวใหญ่ บนกระโปรงแดงปักลายหนอนและงูที่แปลกประหลาดไว้มากมาย
บนศีรษะของเธอสวมมงกุฎดอกไม้งดงามที่เอาดอกไม้ต้นหญ้ามาเรียงร้อยกันไว้ บนคอยังห้อยห่วงอันใหญ่สีเงิน บนห่วงใหญ่แกะสลักอักษรโบราณสารพัดรวมกันเป็นสัญลักษณ์อายุยืน
“ฉันชื่อหงโฝ”
เด็กสาวดื่มนมเปรี้ยวจนหมด เลียลิ้นแบบยังดูดไม่จุใจ คิดแล้วเหมือนแบมือไปยังเสิ่นชิงหยุน “นมเปรี้ยวหมดแล้ว ยังมีอีกมั้ย?”
เสิ่นชิงหยุนมองเธอแบบหวาดผวา และยื่นนมเปรี้ยวไปให้เธออีกขวดหนึ่ง ถามว่า “เป็นเธอที่ช่วยฉันเหรอ?”
หงโฝมองนักฆ่าคนนั้นไม่ไหวติงแวบหนึ่ง จากนั้นพยักหน้า
เสิ่นชิงหยุนถอนใจแรงทีหนึ่ง “ขอบคุณเธอมากจริงๆ นะ เธอเป็นเด็กสาวตระกูลไหนกัน ดึกขนาดนี้แล้วทำไมถึงออกมาเดินเล่นด้านนอก?”
หงโฝตะลึง จากนั้นหัวเราะขึ้นมาอย่างไม่มีพิษภัย “พี่ชาย ทำไมฉันถึงมาที่นี่ นายเดาไม่ออกเหรอ?”
เสิ่นชิงหยุนกำลังอยากพูด แต่ว่ามองศพนักฆ่าที่นอนบนพื้น ชั่วพริบตาเดียว สายตาของเขาเปลี่ยนไปตกใจกลัว “เธอ—–เธอก็คือ—-”
“ฮิๆ แรงกดดันในการแข่งขันสูงขนาดนี้ ฉันมักต้องฆ่าคนอาชีพเดียวกัน ถึงไม่ให้เสียงานไป”
หงโฝจัดผมสวยบนไหล่อยู่ พูดอย่างใจกว้าง “เห็นแก่ที่พี่ชายเอานมเปรี้ยวให้ฉันดื่ม ฉันจะไม่เอานายเก็บมาเป็นตัวอย่างทดลองหรอก”
เสียงของเธอหวานละมุน ดังกังวานเหมือนนกสกายลาร์คท่ามกลางภูเขา เสิ่นชิงหยุนฟังจบ ตกใจกับประโยคนี้จนเกือบเป็นลมลงไป
ทำเป็นตัวอย่างทดลอง?
นี่เป็นวิธีการโหดร้ายแค่ไหน ถึงสามารถทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้?
เสิ่นชิงหยุนหมดหวัง เดิมคิดว่าหนีพ้นเงื้อมมือจิ้งจอกแล้ว นึกไม่ถึงจะตกลงมาในถ้ำเสื้ออีก ถ้าเป็นช่วงปกติ ตีให้ตายเขาคงไม่เชื่อว่าเด็กสาวที่อ่อนช้อยงดงามคนนี้จะเป็นคนอำมหิตที่ฆ่าคนแบบไม่กะพริบตา
มองหงโฝที่ส่วนสูงเพียงแค่หนึ่งเมตรยี่สิบ สีหน้าเสิ่นชิงหยุนเปลี่ยนไปอึมครึมทันใด “เธอเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง จะมีแรงต่อสู้อะไร เธอไม่กลัวฉันจะฆ่าเธอเหรอ?”
“โอ๊ย นายยังกล้าต่อต้าน?”
หงโฝมองเสิ่นชิงหยุนแบบตกใจ จากนั้นหัวเราะคิกคัก “งั้นนายมาลองดูมั้ย?”
เสิ่นชิงหยุนกำลังอยากไปจับหงโฝ ทันใดนั้นได้ยินในร่างนักฆ่าที่ด้านหลัง มีเสียงเล็กน้อยสวบสาบลอยมา
หลังจากนั้น เขาก็มองเห็นเรื่องไม่ดีงามในชีวิต—-
เดิมทีศพที่ตายไปแล้วในดวงตา ในจมูก ในปาก ในหู ค่อยๆ มีหนอนสีสันฉูดฉาดแต่ละตัวผุดออกมา คลานเข้ามายังหงโฝกันแน่นขนัด
