ชั่วพริบตานี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เร็วจนทุก ๆ คนล้วนไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง
ราวกับว่าเวลาได้หยุดเดินไปในชั่วพริบตา เคลื่อนไหวอย่างเนิบช้าเป็นอย่างมาก
รูม่านตาของหลินชิงเสว่ที่ถูกหวดจนร่วงลงไปเบิกกว้าง แม้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ล้วนแต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง เห็นแค่หลินเจิ้นสงที่เลือดไหลเต็มตัวที่ล้มลงบนตัวของเธอ
โจวเหม่ยหยูนกับหลินฉ่ายเวยมองฉากนี้ด้วยอาการเบิกตากว้างอ้าปากค้าง โจวเหม่ยหยูนยิ่งตกใจจนหนาวสะท้านไปทั้งตัว หัวใจเต้นตึกตักอย่างต่อเนื่อง
จนกระทั่งถึงตอนนี้เธอถึงจะเข้าใจได้ว่าคนที่มาลอบสังหารจะอยู่ข้างนอกตลอดเวลาโดยที่เธอคาดไม่ถึง
รอยยิ้มบนใบหน้าของถังเฉาชะงักค้างไปในทันที เขาหันกลับมามองฉากนี้อย่างไม่อยากจะเชื่อ
ตอนนี้แขกในงานเลี้ยงล้วนแต่กลับกันไปจนหมด เหลือเพียงครอบครัวของหลินเจิ้นสงกับครอบครัวของถังเฉาเท่านั้น
พริบตาต่อมาก็มีเสียงกรีดร้องอย่างน่าเวทนาที่ทำให้ผู้คนฟังแล้วเศร้าใจดังขึ้นในที่นั้น
“คุณพ่อคะ!”
หลินฉ่ายเวยวิ่งเข้าไปอยู่ข้าง ๆ ร่างของหลินเจิ้นสงอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น น้ำตาทะลักออกมานอกเบ้าตา
“มีมือปืนซุ่มยิง!”
ชั่วพริบตาเดียว บนใบหน้าของถังเฉาก็เต็มไปด้วยรังสีสังหาร เพียงชั่วพริบตาเขาก็วิ่งไปจนถึงหน้าต่างของโรงแรม ดึงม่านทั้งหมด
ปิ้ว ๆ!
แล้วก็มีกระสุนอีกสองนัดยิงทะลุกระจกมา ทำให้ผ้าม่านกระจุยกระจาย
หลังจากนั้น ก็ไม่มีข่าวคราวอีก
ถังเฉาประคองหลินชิงเสว่ให้ลุกขึ้น เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ! คุณพ่อเป็น!”
ดวงตาของหลินชิงเสว่แดงก่ำ ท่าทางขวัญหนีดีฝ่อ
บนใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความละอายใจ ทำไมจะดูไม่ออกว่าเพื่อที่จะปกป้องเธอ หลินเจิ้นสงถึงได้โดนยิงเข้า
ในตอนนี้หลินเจิ้นสงขยับตัวเบา ๆ ยกมือขึ้นมาน้อย ๆ จะสัมผัสแก้มของหลินชิงเสว่ “ชิงเสว่… ลูกไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“หนูไม่เป็นไร หนูไม่เป็นไร! พ่อคะ ท่านก็อย่าเป็นอะไรไปเลย!”
ดวงตาของหลินชิงเสว่มีน้ำตาไหลออกมา
บนฝ่ามือของหลินเจิ้นสงเต็มไปด้วยเลือด แต่หลินชิงเสว่ก็ยังกุมมือของเขาเอาไว้ เอาแก้มแนบลงไปบนฝ่ามือด้วยตัวเอง
สัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่ส่งมาจากใบหน้าของหลินชิงเสว่ หลินเจิ้นสงก็แย้มรอยยิ้มออกมา “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ไม่เป็นไรก็ดี…”
ในดวงตาของเขามีความเมตตาและอ่อนโยนอยู่ เหมือนกับกำลังมองลูกสาวของตัวเอง
“พ่อคะ ท่านอย่าพูดอะไรอีกเลย พวกเราจะรีบพาท่านไปโรงพยาบาล!”
ถังเฉาหันหลังกลับทันที พูดกับหลินฉ่ายเวยว่า “รีบเรียกรถพยาบาล!”
พูดจบก็ล้วงเข็มเงินออกมา แทงเข้าไปบนตำแหน่งหลายตำแหน่งบนร่างของหลินเจิ้นสง ช่วยเขาสกัดลมปราณในร่างกาย
แต่ว่าเรื่องที่เขาทำได้ก็มีเพียงเท่านี้ หลังจากนี้ยังต้องไปช่วยชีวิตที่โรงพยาบาล
หลินเจิ้นสงมองไปที่ถังเฉาอีก พยายามที่จะลืมตา เอ่ยฝากฝังว่า “เสี่ยวเฉา ชิงเสว่ต้องส่งต่อให้นายแล้ว ดูแลเธอให้ดี ๆ…”
“รถพยาบาลมาแล้วค่ะ!”
ในตอนนี้เอง หลินฉ่ายเวยก็วิ่งเข้ามา
ถังเฉาไม่พูดคำอื่นอีก เขาอุ้มหลินเจิ้นสงวิ่งลงไปชั้นล่าง
หลินชิงเสว่เองก็อุ้มถังเสี่ยวลี้ขึ้นมา แล้วตามหลินฉ่ายเวยไป
หอประชุมที่ใหญ่เช่นนี้เหลือเพียงโจวเหม่ยหยูน
เธอมองอยู่นานด้วยความยังไม่หายจากอาการตกใจ ปากก็พูดพึมพำว่า “สำเร็จแล้ว… ฉันประสบความสำเร็จแล้ว!”
นาทีต่อมาเธอก็หัวเราะเสียงดังออกมาราวกับบ้าคลั่ง สีหน้าเปลี่ยนเป็นอาฆาตแค้นอย่างรวดเร็ว “หลินเจิ้นสง ฉันไม่ให้แกกับลูกของแกได้คืนดีกันหรอก ไม่เพียงแค่แกตาย เธอก็ต้องตาย แบบนี้ทรัพย์สมบัติทั้งหมดก็จะเป็นของฉันแล้ว ฮ่า ๆ ๆ ๆ…”
……
หลังจากมาถึงโรงพยาบาลแล้ว หลินชิงเสว่ก็เรียกหาหมอทันที “คุณหมอคะ พ่อของฉันโดนยิงค่ะ ฉันขอร้องคุณล่ะ ช่วยพ่อฉันด้วย ไม่ว่าจะเสียเงินเท่าไหร่ก็ไม่เป็นไร!”
ในตอนที่มองเห็นหลินเจิ้นสงที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด คุณหมอก็ตกตะลึงเป็นอย่างมาก ส่งเขาเข้าไปในห้องฉุกเฉินโดยไม่มีความลังเลใจเลยแม้แต่นิดเดียว
หลินฉ่ายเวยกับหลินชิงเสว่นั่งอยู่ด้านนอกด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา เครียดจนเหงื่อออกเต็มฝ่ามือ
“พ่อคะ คุณตาเป็นอะไรเหรอคะ?”
มองดูหลินชิงเสว่ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโทษตัวเอง ถังเสี่ยวลี้ก็อดไม่ไหว กอดถังเฉาเอาไว้ เอ่ยถามเสียงเบา
“คุณตาป่วยค่ะ”
ถังเฉาฝืนเค้นรอยยิ้มออกมา จุ๊บลงบนใบหน้าของถังเสี่ยวลี้หนึ่งที “เด็กดี ไปกอดคุณแม่สิคะ”
ถังเสี่ยวลี้ได้ยินก็พยักหน้า หลังจากนั้นก็มาอยู่ตรงหน้าของหลินชิงเสว่กับหลินฉ่ายเวย เอ่ยด้วยใบหน้าตั้งอกตั้งใจว่า “คุณแม่ขา คุณน้าขา พวกท่านอย่าร้องเลยนะคะ คุณตาจะต้องหายแน่นอนค่ะ”
หลินชิงเสว่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่กอดถังเสี่ยวลี้ไว้แน่น ๆ
สีหน้าของถังเฉาเยือกเย็นหาใดเปรียบ ในดวงตามีความเดือดดาลพุ่งขึ้นมาอย่างเบาบาง
เขาโทรศัพท์ออกไปสายหนึ่ง “เช็กให้ฉันทีว่ามือสังหารที่ดักซุ่มอยู่รอบ ๆ โรงแรมริเยว่เมื่อสิบห้านาทีที่แล้วคือใคร แล้วมือมืดที่อยู่เบื้องหลังคือใคร!”
“ครับ!”
ปลายสาย จิตใจของต่งวี่ซู่สั่นไหว ทางฝั่งเขาเองก็ได้รับข่าวมาแล้วว่าหลินเจิ้นสงบิดาของถังเฉาถูกยิงไปหลายนัด อยู่ในภาวะวิกฤต
เพียงแค่สิบนาที ด้านนอกของโรงพยาบาลก็มีเสียงไซเรนดังขึ้นถี่อยู่พักหนึ่ง รถตำรวจจำนวนมากออกปฏิบัติการ ไม่ปล่อยร่องรอยเบาะแสใดใดทิ้งแม้เพียงนิด
โจวเหม่ยหยูนรีบร้อนตามมาถึงโรงพยาบาล ประโยคแรกก็เอ่ยถามว่า “เจิ้นสงเป็นอย่างไรบ้าง?”
“คุณหมอบอกว่าคุณพ่อเสียเลือดมากค่ะ อาการไม่ค่อยสู้ดีนัก ยังอยู่ในห้องฉุกเฉินค่ะ”
หลินฉ่ายเวยพูดไปร้องไห้ไป
บึ้ม!
พอคำนี้ลั่นออกมา โจวเหม่ยหยูนก็หน้ามืด ทั้งร่างอ่อนปวกเปียกจนทรุดตัวนั่งลงไปบนเก้าอี้ด้านนอก
พริบตาต่อมาเธอก็มองไปที่หลินชิงเสว่ กรีดร้องพลางโถมตัวเข้าไป
“เป็นเพราะผู้หญิงกินผัวอย่างแก ที่ทำให้เจิ้นสงต้องกลายเป็นแบบนี้ ฉันจะสู้กับแกจนสุดชีวิต!”
พูดจบก็จะไปคว้าผมของหลินชิงเสว่
“หยุดมือ!”
หลินฉ่ายเวยขัดขวางโจวเหม่ยหยูนเอาไว้ จ้องเธอเขม็ง “นี่มันเกี่ยวอะไรกับพี่หลินด้วยคะ คุณพ่อได้รับบาดเจ็บเพราะพี่หลินก็จริง แต่ถ้าหากคุณพ่อรู้ตัวไม่ทันเวลา คนที่จะเกิดเรื่องก็คงจะเป็นพี่หลินไปแล้วนะคะ!”
โจวเหม่ยหยูนถูกหลินฉ่ายเวยขวางเอาไว้ แต่ก็ยังกรีดร้องไปทางหลินชิงเสว่
“แกยังมีหน้ามาแต่งเข้าตระกูลหลินอีกเหรอ? ผู้หญิงชั่วอย่างแก ฉันจะบอกให้นะ ถ้าหากเกิดเรื่องอะไรกับเจิ้นสงจริง ๆ ละก็ ทั้งครอบครัวแกจะไม่ได้ตายดี!”
“พอได้แล้ว!”
คำพูดของโจวเหม่ยหยูนทำให้สีหน้าของหลินชิงเสว่ขาวซีดในทันที
ถังเฉาตวาดเสียงดังในทันที ปกป้องหลินชิงเสว่ไว้ข้างหลัง “ถ้าคุณยังกล้าด่าอีกประโยค ก็ไสหัวออกไปได้เลย!”
โจวเหม่ยหยูนพูดอะไรเขาก็สามารถเพิกเฉยไม่ใส่ใจได้ แต่ก็ไร้หนทางที่จะอดทนให้เธอมาด่าหลินชิงเสว่อย่างโหดร้ายเช่นนี้
เธอเองก็เป็นผู้เคราะห์ร้าย ถ้าหากไม่ใช่เพราะหลินเจิ้นสงช่วยชีวิตเธอเอาไว้ คนที่จะบาดเจ็บสาหัสก็คือหลินชิงเสว่
พอคิดมาถึงตรงนี้ ความดุร้ายในใจของถังเฉาก็พุ่งขึ้นมาอย่างระงับไว้ไม่ได้
“คุณรีบพาพี่หลินกลับไป ถ้ามีความคืบหน้าฉันจะโทรไปแจ้งกับคุณเองค่ะ”
หลินฉ่ายเวยขวางโจวเหม่ยหยูนไว้อย่างสุดกำลัง เอ่ยขึ้นกับถังเฉา
“โอเคครับ!”
ถังเฉาพยักหน้า เอ่ยขอบคุณ แล้วก็พาหลินชิงเสว่กับถังเสี่ยวลี้จากไป
“แล้วยังมีตัวซวยอย่างแกอีก ก็จะไม่ได้ตายดีเหมือนกัน เป็นคู่สร้างคู่สมกับยัยผู้หญิงกินผัวนั่นจริง ๆ!”
ใบหน้าของโจวเหม่ยหยูนเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น ผู้หญิงกินผัวเป็นแค่สิ่งที่เธอแต่งเรื่องขึ้นมา นึกไม่ถึงว่าจะพูดจนติดเป็นนิสัย ร้องเรียกในโรงพยาบาลเสียเสียงดัง
ถังเฉาขับรถกลับไป หลินชิงเสว่นั่งอยู่ตรงเบาะข้างคนขับด้วยอาการขวัญหนีดีฝ่อ ในสมองเต็มไปด้วยคำพูดกระทบกระเทียบของโจวเหม่ยหยูน
เธอมองไปทางถังเฉาด้วยดวงตาแดงก่ำด้วยความรวดเร็ว “ฉันลากครอบครัวของพวกเขาเข้าไปเกี่ยวพันด้วยจริง ๆ ใช่ไหมคะ?”
เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายพุ่งเป้ามาที่เธอ แต่ว่าท้ายที่สุดเธอไม่เป็นอะไร ครอบครัวของหลินเจิ้นสงกลับแตกกระจัดกระจาย
ในใจของเธอละอายใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ นี่ก็คือเหตุผลว่าทำไมเธอถึงยอมให้โจวเหม่ยหยูนด่าเธอได้ตามใจโดยที่เธอไม่ได้โต้แย้งแม้แต่ประโยคเดียว
ถังเฉาเองก็ปวดใจอย่างถึงที่สุด รีบเอ่ยขึ้นทันทีว่า “นี่ไม่เกี่ยวกับคุณหรอกครับ คุณพ่อจะต้องไม่เป็นอะไร คุณอย่าคิดมากไปเลยนะครับ”
หลินชิงเสว่ตกอยู่ในความเงียบ ไม่ได้พูดอะไรออกมา
หลังจากถึงบ้าน ตอนที่ถังเฉากำลังจะปลอบใจหลินชิงเสว่อยู่นั้นเอง โทรศัพท์กลับดังขึ้นมา
“ลูกนอกสมรสทั้งหมดของตระกูลจ้าวสมรู้ร่วมคิดกันก่อกบฏ!”
