ที่จริงผู้บ้าการแพทย์ยังไม่แก่
ดูแล้ว น่าจะมีอายุประมาณ 30 ปีเท่านั้น
แค่มีผมขาวทั้งศีรษะ พอมองผ่านๆทำให้เขาดูเหมือนอายุมาก
พอเดินเข้าไปใกล้ๆ ถังเฉาและเจียงไป๋เสว่ก็ได้เห็นใบหน้าของหมอผู้บ้าการแพทย์
หน้าตาเหมือนคนโบราณที่แต่งกลอนเก่ง ชุดจีนขาว คิ้วโค้งเรียวเหมือนดาบ ดวงตาเป็นประกายดุจดวงดาว
ผู้โดยสารในสนามบินเดินผ่านไปมา สายตาของเขากลับมองไปก็เห็นถังเฉากับเจียงไป๋เสว่อยู่ท่ามกลางผู้คน จึงเร่งความเร็วของฝีเท้า
ถังเฉารอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า แต่เจียงไป๋เสว่กับเบะปาก หึเย็นชาหนึ่งที สีหน้าไม่ได้ดีใจเลย
“ขอเรียนถามท่านคือผู้อาวุโสผู้บ้าการแพทย์ ใช่ไหมครับ?”
ทันใดนั้นมีชายชราคนหนึ่งใส่เสื้อผ้าเก่าๆขาดๆ ผมยุ่งเหยิงสกปรกคนหนึ่งเดินโซเซไปทางผู้บ้าการแพทย์
ด้วยสีหน้าที่รีบร้อน ผู้บ้าการแพทย์หยุดเท้าลง และไม่ได้รังเกียจชุดการสวมใส่ของฝ่ายตรงข้าม แต่กลับยิ้มเล็กน้อย “ทักษะทางการแพทย์ไม่มีที่สิ้นสุด บนโลกนี้ไม่มีคนบ้าที่แน่นอน ผู้อาวุโสไม่ต้องพูดอีกชื่อเสียง ‘ผู้บ้าการแพทย์’ เรียกเจียงโม่ว(โม่ว เป็นคำจีนที่เรียกสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่รู้จักอยู่แล้ว)ก็พอ
ชายชราผมยาวได้ยิน ยิ่งตื่นเต้นจนกระโดดโลดเต้น “ตอนยังมีชีวิตอยู่ ในที่สุดก็พบผู้บ้าการแพทย์แล้ว!” คนรอบข้างที่สนามบินต่างก็มองเขาอย่างรังเกียจ ทุกคนเดินอ้อมไปอีกทาง
ชายชราผมยาวก็ไม่ได้สนใจ รีบพูดว่า “ท่านผู้บ้าการแพทย์ ผมมีเรื่องใหญ่อยากให้ท่านช่วยเหลือครับ หลานชายผมทั้งสอนคน คนหนึ่งนอนอยู่ที่โรงพยาบาล เวลานี้ยังสลบอยู่ อีกคนใบหน้าเสียโฉม อยากรบกวนผู้บ้าการแพทย์ไปช่วยรักษาให้หน่อยได้ไหมครับ !”
ผู้บ้าการแพทย์ชะงัก หัวเราะแล้วก็พูดว่า “ผมเข้าใจละ ผู้อาวุโส หลานชายสองคนของคุณ ผมจะไปเยี่ยมนะ เพียงแต่ตอนนี้ผมมีเรื่องเร่งด่วน ต้องรอหลายวันหน่อยได้ไหม?” ผู้บ้าการแพทย์ท่าทางสุภาพ และไม่มีคำพูดที่ไม่เหมาะสม คิดไม่ถึงว่าผู้อาวุโสสีหน้าเปลี่ยนทันที รีบพูดขึ้นว่า “ไม่ได้ ผมรอไม่ไหวแล้ว ตอนนี้คุณรีบตามผมไปช่วยหลานชายทั้งสองของผมเถอะ !”
พูดจบ ก็จับแขนของผู้บ้าการแพทย์ จะฝืนดึงไป
แต่ไม่ว่าเขาจะใช้แรงดึงแค่ไหน ผู้บ้าการแพทย์ก็ยังยืนนิ่งไม่ขยับ
ฟึ่บ!
ผู้บ้าการแพทย์สะบัดแขนเสื้ออย่างแรงทำให้ชายชราผมยาวโซเซถอยหลังไปหลายก้าว
“ผมบอกแล้ว รอผมทำธุระสำคัญเสร็จ ผมก็จะไปหาเอง”
ผู้บ้าการแพทย์พูดอย่างโมโห “ถ้าคุณยังก่อกวนวุ่นวายอยู่ที่นี่อีก อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจนะ ! ”
ความวุ่นวายทางนั้น แน่นอนที่จะดึงดูดความสนใจของถังเฉาที่อยู่ทางนี้
ชายชราผมยาวคนนั้น ถังเฉารู้สึกคุ้นเคย ดูเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“เขาเป็นใคร?”
ถังเฉาถาม
เจียงไป๋เสว่มองไปแล้วพูดเบาๆ “เขาเป็นปู่ของซ่งหรูอี้ ก่อนหน้านั้นเป็นผู้นำตระกูลซ่ง ซ่งสวิน”
“เป็นเขา?”
ถังเฉาประหลาดใจเล็กน้อย พอดูชัดๆ ก็นึกขึ้นได้
เมื่อครึ่งปีก่อน เขาไปที่ตระกูลซ่งเพื่อขอความยุติธรรม ภายใต้ความโกรธ เลยทำลายตระกูลซ่งจนพินาศ สิบกว่าชีวิต ถูกจับกุมหมด หนึ่งในนั้นก็มีผู้นำตระกูลซ่ง ซ่งสวิน เพียงแต่ซ่งสวินในเวลานั้นอารมณ์ร้อนสามารถสั่งได้ทุกอย่าง ไม่ใช่แต่งตัวขอทานเหมือนเวลานี้?
ถังเฉาก็ถอนหายใจเล็กน้อย ใครจะนึกได้ว่า ขอทานที่แก่ชราคนนี้ เคยเป็นถึงผู้นำของตระกูลซ่งที่สูงส่ง?
“เขาควรอยู่ในคุกไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงอยู่ที่นี่?” ถังเฉาถาม
เจียงไป๋เสว่พูดว่า “นี่เป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ หลี่เถ่ไม่ได้แจ้งให้คุณเหรอคะว่าปีนี้ซ่งสวินอายุแปดสิบกว่าแล้ว ไม่สามารถรับความทุกข์ยากลำบากในคุกได้ หลายครั้งเกือบตาย เพื่อความปลอดภัยของซ่งสวิน พวกเขาก็เลยติดต่อซ่งหรูอี้”
“ซ่งหรูอี้ได้จ่ายเงินก้อนหนึ่ง ช่วยซ่งสวินออกมา แต่ว่าหลังจากประกันตัวออกมา ซ่งหรูอี้ไม่ได้ให้ซ่งสวินกลับไปที่ตระกูลซ่ง ปล่อยให้เขาไปตามยถากรรม—-เป็นผู้หญิงที่โหดร้ายจริงๆ”
“โหดร้ายเหรอ… ”
เรื่องนี้ถังเฉาได้แต่หัวเราะอย่างขมขื่น
เมื่อห้าปีที่แล้วการแต่งงานของเขากับซ่งหรูอี้ เดิมก็เพื่อที่จะขับไล่ซ่งหรูอี้ เพียงแต่ ซ่งหรูอี้ไม่ต้องการนั่งรอความตาย เลยเสนอวิธีให้ถังเฉาแต่งเข้าบ้าน
ผู้กระทำผิดคือซ่งสวิน ตามนิสัยของซ่งหรูอี้ที่มีแค้นต้องชำระ ไม่ปล่อยให้เขาตายในคุกถือว่าเมตตามากแล้ว
เพียงแต่ว่า ถังเฉามองซ่งสวินในเวลานี้มีแต่ความสงสาร
โดดเดี่ยวคนเดียวเวลาตายก็ไม่มีใครไว้ทุกข์ ในสถานการณ์แบบนี้ยังจำหลานชายสองคนได้ ถังเฉาอยากเกลียดก็เกลียดไม่ลง
หลานชายสองคนของเขาซ่งเทียนซานกับซ่งชิงอวิ๋น คนหนึ่งถูกเจียงไป๋เสว่ตีจนกระดูกหักทั้งร่าง จนทุกวันนี้กลายเป็นมัมมี่ และซ่งชิงอวิ๋นทั้งใบหน้าถูกเผาจนเสียโฉม
ในโลกนี้สามารถช่วยได้ ก็มีเพียงผู้บ้าการแพทย์แล้วมั้ง
ซ่งสวินก็โมโหแล้วเหมือนกัน “คุณรู้ไหมว่า หลานสาวของผมเป็นใคร?”
“ตอนนี้เธอเป็นผู้นำตระกูลซ่งที่มีชื่อเสียงใหญ่โต หญิงงามที่ทุกคนเกรงกลัว ถ้าหากวันนี้คุณไม่ไปกับผม ผมรับรองว่า คุณจะไม่สามารถออกจากเมืองหมิงจูนี้ไปได้ !”
ซ่งสวินโกรธจนหน้าดำหน้าแดง เพื่อที่จะให้ผู้บ้าการแพทย์รีบไปช่วยหลานชายของตัวเอง จึงต้องใช้วิธีข่มเหง
“จริงเหรอ ผมจำได้ว่าตระกูลซ่งก่อนจะล่มสลาย ก็ไม่เคยมีอำนาจขนาดนี้มั้ง?”
ทันใดนั้น มีเสียงที่นิ่งสงบดังขึ้น
“รองหัวหน้า !”
เห็นร่างที่กำลังเดินมาทางนี้ ผู้บ้าการแพทย์ก็ยิ้มทันที แล้วพูดด้วยความดีใจ
“ฮื!”
เจียงไป๋เสว่ที่อยู่ด้านข้าง กลับฮึด้วยใบหน้าที่เย็นชา ราวกับว่าไม่ได้อยากพบเจอผู้บ้าการแพทย์
ผู้บ้าการแพทย์ยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้ใส่ใจสายตาที่ไม่เป็นมิตรของเจียงไป๋เสว่
“ถัง…..ถังเฉา ?”
แต่แววตาของซ่งสวินกลับหวาดกลัว ถอยหลังไปสามก้าวติดกัน แล้วฟุบนั่งลงกับพื้น
“รองหัวหน้า”
ผู้บ้าการแพทย์โน้มตัวด้วยความเคารพ หลังจากนั้นก็พูดด้วยเสียงจริงจัง “ได้ข่าวว่ารองหัวหน้ามีเรื่องต้องการใช้ผม ผมเลยรีบมาเมืองหมิงจูทันทีครับ !”
ถังเฉาพยักหน้า ” ใช่ ”
ผู้บ้าการแพทย์จ้องๆมองๆข้างหลัง “เฟิ่งหวงเด็กสาวนั่นล่ะ?”
“เธออยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อคุ้มครองความปลอดภัยญาติของผม”
ถังเฉาพูด
เฟิ่งหวงเรียกเขาว่ารองหัวหน้า ทั้งหมดนี้ก็เพราะเรียกตามพวกชีชือ เห็นได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาดีมาก
เห็นพวกเขาพูดคุยอย่างสนุกสนาน สีหน้าของซ่งสวินยิ่งกว่าขี้เถ้า กว่าจะหาผู้บ้าการแพทย์เจอไม่ง่ายเลย ที่จะสามารถช่วยซ่งเทียนซาน คิดไม่ถึงถังเฉากลับโผล่ออกมากลางทาง
ยิ่งไปกว่านั้น ยังเรียกถังเฉาว่า‘รองหัวหน้า’
วินาทีนี้ดับความหวังของซ่งสวินลงทันที
“พวกเราไปกันเถอะ”
ถังเฉาตั้งใจที่จะพาผู้บ้าการแพทย์ไปที่โรงพยาบาล
ซ่งสวินกลับตะโกนเรียก “ช้าก่อน !”
ถังเฉาและคนอื่นต่างก็หยุดลง หันมองซ่งสวิน
เมื่อก่อนเคยเป็นถึงผู้นำตระกูลซ่ง ตกอับได้ถึงขนาดนี้ ถังเฉาก็ไม่อยากคิดที่จะไปจัดการกับเขาแล้ว
แน่นอน ว่าเขาก็ไม่คิดที่จะไปหาเรื่องก่อน
ขณะนี้ ลมพัดจนผมซ่งสวินยุ่งเหยิง ใบหน้าของเขาดูแล้วเหมือนผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชน
จ้องมองถังเฉา ทันใดนั้นคุกเข่ากระแทกลงต่อหน้าถังเฉา
หน้าผาก โขกลงกับพื้นอย่างแรง พริบตาเดียวเลือดก็ไหลออกมา
สีหน้าถังเฉาเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย “นี่คุณกำลังทำอะไร?”
ความแค้นเมื่อห้าปีที่แล้วได้จบสิ้นลงตอนที่ตระกูลซ่งพินาศ ลบล้างไปหมดแล้วระหว่างเขากับตระกูลซ่ง ไม่มีใครติดค้างใครนานแล้ว
ศีรษะของซ่งสวินยังแนบอยู่กับพื้น พูดด้วยเสียงต่ำ “ขอร้องคุณให้ผู้บ้าการแพทย์ช่วยหลานชายผมด้วย !”
“ผมยอมใช้ชีวิตแก่ๆของผมแลกเปลี่ยน !”
ถังเฉาดูฉากนี้อย่างเฉยเมย จากน้ำเสียงของซ่งสวิน เขาสามารถรู้สึกได้ว่าเขาเสียใจจริง ๆ และก็รู้สึกผิดแล้วจริงๆ
เขาในตอนนี้ ไม่ใช่ผู้นำตระกูลซ่ง เป็นเพียงแค่ขอทานชราที่ห่วงใยหลานชายของเขาเท่านั้น
เขาถอนหายใจเบาๆ “คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ ผู้บ้าการแพทย์บอกไปแล้ว รักษาญาติของผมหายแล้ว เขาจะไปรักษาซ่งเทียนซานเอง”
“นี่ไม่ใช่ฟังคำสั่งใคร แต่ปฏิบัติตามจรรยาบรรณของแพทย์!”
เขามีชีวิตอยู่มาแปดสิบปี แต่กลับมองอาณาจักรไม่ดีเท่าชายหนุ่มคนหนึ่ง
ในทางตรงกันข้าม คนนี้ยังเป็นคนที่ลูกเขยแต่งเข้าบ้าน ที่เขาใช้มากดขี่หลานสาวของเขาเอง
โลกนี้ไม่แน่นอนจริงๆ เป็นเรื่องน่าเศร้า!
