ทันใดนั้นเสียงของโจวเหม่ยหยูนก็แหลมขึ้น ทุกคนในห้องต่างพากันตกใจ
ทันใดนั้นในห้องก็เงียบลง ทุกคนก็มองที่โจวเหม่ยหยูนด้วยท่าทางประหลาดใจ
โจวเหม่ยหยูนก็ตระหนักได้ว่าปฏิกิริยาของตัวเองใจร้อนเกินไป และรีบดึงหลินฉ่ายเวยให้นั่งลง “ฉ่ายเวยเอ้ย แม่ก็เป็นห่วงความปลอดภัยของเจิ้นสง เธอดูคนนั้น ทั้งตัวตั้งแต่บนจรดล่างตรงไหนเหมือนแพทย์ทางการ?”
พูดไป โจวเหม่ยหยูนยังยื่นนิ้วมือชี้ไปที่เสื้อผ้าของเจียงสือเหนียง สีหน้าเต็มไปด้วยความดูถูก
“เสื้อกาวน์สีขาวไม่ใส่เสื้อกาวน์สีขาว สมัยไหนแล้ว ยังใส่เสื้อคลุมจีนยาว เชยมาก”
หลินฉ่ายเวยไม่รู้ว่าผู้บ้าการแพทย์คำนี้แทนอะไร และก็รู้สึกว่าคำพูดของโจวเหม่ยหยูนนั้นสมเหตุสมผล อดไม่ได้ที่จะมองผู้บ้าการแพทย์ด้วยความสับสน
“ใครบอกคุณ ว่าแพทย์จะต้องใส่เสื้อกาวน์สีขาว?”
ถังเฉาตอบกลับมาอย่างเย็นชา
“เสื้อคลุมยาว มีไว้เพื่อแขวนเสื้อโปร่งใสสะอาด เพื่อรักษาช่วยชีวิตผู้บาดเจ็บ ทำไมมันถึงเหมือนสิ่งสกปรกในสายตาของคุณ?”
“สองแขวนเสื้อโปร่งใสสะอาด…”
โจวเหม่ยหยูนหัวเราะขึ้นมาอย่างดูถูก และชี้ไปที่เจียงสือเหนียง แล้วพูดว่า “คุณดูชุดที่เขาแต่งตัว ยังย้อมผมสีขาว ไหนจะมีแพทย์ที่แต่งตัวแบบนี้?”
“ถ้าให้ฉันดู เขาก็คือหมอที่ไม่มีฝีมือในการรักษาที่ถังเฉาหาจากบนถนนคนเดิน ไม่มีความสามารถอะไร มาหลอกเอาเงิน!”
“ฉายเว่ย คุณต้องอย่าให้เขารักษาเจิ้นสงนะ ถ้ารักษาตาย ทุกอย่างก็จบ!”
ใบหน้าของโจวเหม่ยหยูนกระวนกระวาย ท่าทางราวกับจริงใจต่อหลินเจิ้นสงจริงๆ ดึงมือหลินฉ่ายเวยไว้แน่น
ผู้บ้าการแพทย์สีหน้าตกใจ หันไปมองถังเฉาอย่างประหลาดใจ
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นผู้หญิงโวยวายไร้เหตุผลเช่นนี้ ที่น่าขำก็คือ คนนี้ถึงขนาดเป็นแม่เลี้ยงของรองหัวหน้า
“เกี่ยวกับเรื่องนี้คุณวางใจได้ ผมสามารถพิสูจน์ทักษะทางการแพทย์ของเขา ในประเทศนี้ไม่มีใครเทียบได้”
ในเวลานี้ มีเสียงที่สงบเยือกเย็นแว่วมา
สายตาของทุกคน จับจ้องไปที่หลินชิงเสว่
เห็นแต่ดวงตาที่เย็นชามองเธอ มองโจวเหม่ยหยูนอย่างเรียบเฉย
ทันใดนั้นเหม่ยหยูนทั้งอายทั้งโกรธ ชี้ไปทางหลิงชิงเสว่และด่าว่า “คุณพูดอะไรก็อย่างนั้น? คุณเอาอะไรมาพิสูจน์ แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญที่นี่ก็ไม่รู้ว่าเจิ้นสงจะตื่นเมื่อไหร่ เขาจะรู้เหรอ?”
“แม่ แม่ไม่ต้องพูดแล้ว…”
สีหน้าของหลินฉ่ายเวยดูไม่ได้ แล้วก็รู้สึกว่าโจวเหม่ยหยูนนั้นโวยวายไม่มีเหตุผลแม้แต่น้อย
ถังเฉาจ้องไปที่โจวเหม่ยหยูนอย่างเย็นชา ทันใดนั้นก็พูดขึ้นว่า “คุณไม่อยากให้ผู้บ้าการแพทย์รักษาพ่อขนาดนี้ เพราะเดิมที่ก็ไม่อยากให้พ่อผมฟื้นมั้ง?”
“คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร?”
พริบตาเดียวนัยน์ตาของโจวเหม่ยหยูนก็ลุกลี้ลุกลน แต่ความปากร้ายก็คืนกลับมาอย่างรวดเร็ว ชี้ไปที่ถังเฉาด่าว่า “ฉันว่าคุณนั่นแหละถึงไม่อยากให้เจิ้งสงตื่นขึ้นมา ดังนั้นจึงหาใครสักคนในยุทธภพมาโกหกหลอกลวงพวกเรา!”
“ไม่แน่ คุณต่างหากที่อยู่เบื้องหลังเรื่องชั่วๆนี้ทั้งหมด ภรรยาของคุณเป็นประธานกรุ๊ป มูลค่ามากกว่า 100 ล้าน คุณโลภทรัพย์สมบัติของเธอ คุณจึงจ้างมือปืนลอบสังหารภรรยาของคุณเพื่อรับมรดกของเธอ สุดท้าย คุณถูกเจิ้งสงขวางไว้ เรื่องดีๆก็สูญเปล่า ไฟในใจของคุณก็ลุกขึ้นมา ฉันพูดไม่ผิดใช่ไหม?”
โจวเหม่ยหยูนเท้าสะเอว มองไปที่ถังเฉาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเหน็บแนม
ทันใดนั้นเธอก็ได้สติ ชี้เป้าไปที่ผู้บ้าการแพทย์ไม่ได้แน่นอน ได้แต่ลงมือกับถังเฉาและหลินชิงเสว่ ถึงจะสามารถทำให้คำพูดของเธอน่าเชื่อถือ
คำพูดของโจวเหม่ยหยูน ก็พูดจนทำให้หลินชิงเสว่ตกตะลึง มองโจวเหม่ยหยูนอย่างคาดไม่ถึง
เธอไม่อยากเชื่อเลยว่า นี่ก็คือแม่ยายในอนาคตของเธอ ไม่นึกเลยว่าจะชั่วร้ายขนาดนี้
“แม่ คุณเงียบดีไหม หยุดใส่ร้ายคนดีอีกเลย!”
หลินฉ่ายเวยโกรธมาก แม้แต่เธอ ก็ทนดูต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว
“ฉ่ายเวย แม้แต่คุณก็ไม่เชื่อแม่เหรอ? นี่เธอคือลูกสาวของฉันนะ!”
โจวเหม่ยหยูนทั้งโวยวายทั้งร้องไห้ เขย่าไหล่ของหลินฉ่ายเวยตลอดเวลา “แม้แต่เธอก็ยังไม่เชื่อฉัน ฉันทำกรรมอะไรไว้ ถึงให้กำเนิดลูกสาวอย่างเธอ…”
“พอแล้ว!”
หลินฉ่ายเวยทนไม่ได้ สลัดหลุดจากมือของโจวเหม่ยหยูน ดวงตาของเธอแดงก่ำ “ฉันเก็บมันไว้ไม่ได้แล้วแม่ ทำไมคุณถึงกลายเป็นแบบนี้? ไม่รู้จักคุณแล้วด้วยซ้ำ”
หลังจากพูด ทันใดนั้นเธอก็มองไปที่ถังเฉาและหลินชิงเสว่ และโค้งคำนับอย่างสุดซึ้ง “ขอโทษ ถังเฉา ขอ
โทษ พี่หลิน!”
“จริงๆ เมื่อคืน แม่ของฉันไม่เพียงแต่จะตีเสี่ยวลี้เท่านั้น แต่ยังจะตีพี่หลินที่หมดสติด้วย ถ้าหากไม่ใช่เพราะฉันมาทัน เกรงว่าคง…”
บู้ม!
ทันทีที่พูดเช่นนี้ ราวกับว่าก้อนหินตกลงไปในทะเล พริบตาเดียวบรรยากาศทั่วห้องผู้ป่วยกลายเป็นความอัดแน่นไปหมด
ทันใดนั้นสีหน้าของถังเฉาเปลี่ยนเป็นเย็นชา เต็มไปด้วยความอาฆาต มองไปที่โจวเหม่ยหยูน
“ที่เธอพูด เป็นเรื่องจริงทั้งหมดใช่มั้ย”
“คุณกล้าลงมือกับลูกเมียผม”
เสียงของถังเฉามีความอาฆาต ดวงตาเย็นชาถึงสุดขีด
โจวเหม่ยหยูนตกใจจนหน้าซีด ตุ้บนั่งลงบนเก้าอี้ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง
หลินชิงเสว่ก็มองไปที่เธออย่าคาดไม่ถึง ตัวเองเพื่อช่วยหลินเจิ้นสง เธอสูญเสียเลือดไปสองถุงใหญ่ๆ สุดท้ายแม้แต่จะยืนเธอก็ไม่มีเรี่ยวแรง
โจวเหม่ยหยูนถึงกลับฉวยโอกาสลงมือตอนเธอสลบอยู่ ไม่เพียงจะจัดการเธอ แต่ยังจะลงมือกับลูกสาวของเธอด้วย
“เธอหุบปาก!”
โจวเหม่ยหยูนตกใจสุดขีด จนกรีดร้องใส่หลินฉ่ายเวยติดๆกัน
สีหน้าของถังเฉายิ่งเย็นชามากขึ้น ไม่ได้สอบถามโจวเหม่ยหยูนต่ออีก แต่ มองไปที่ถังเสี่ยวลี้
“เสี่ยวลี้ ทั้งหมดที่น้าฉ่ายเวยพูดเป็นความจริงมั้ย?”
เจ้าตัวเล็กซ่อนตัวอยู่ข้างหลังของถังเฉา พยักหน้าอย่างขี้อาย “คุณยายไม่เพียงจะทุบตีเรา ยังดุด่าพวกเรา….”
ฟรึ่บ！
ถังเฉาเดินไปทางโจวเหม่ยหยูนทันที จ้องไปที่ดวงตาของเธอ เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า
ความอดทนของเขาที่มีต่อโจวเหม่ยหยูน ในที่สุดก็ถึงขีดสุด
“คุณ คุณจะทำอะไร?”
“ ใครก็ได้มานี่เร็ว มีคนจะฆ่าคน!”
จ้องมองถังเฉาที่เดินเข้ามาหาเธอ โจวเหม่ยหยูนตกใจจนกรีดร้องไม่หยุด
“ถังเฉา อย่า!”
ในขณะนี้ หลินฉ่ายเวยขวางอยู่ข้างหน้า โจวเหม่ยหยูน ร้องไห้และพูดกับถังเฉา “ฉันรู้ว่าแม่ของฉันผิด แต่ไม่ว่ายังไง เธอก็เป็นแม่ของฉัน!”
“ถังเฉา…”
หลินชิงเสว่ก็คว้าแขนของถังเฉา และพูดด้วยน้ำเสียงที่เมตตา”ช่างเถอะ ฉันกับเสี่ยวลี้ ก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วนี่”
หลินชิงเสว่กับหลินฉ่ายเวย ต่างก็อ้อนวอน แต่ถังเฉาก็ยังจมอยู่กับความเมินเฉย
เป็นเวลานาน เขาจ้องมองไปที่โจวเหม่ยหยูน “นี่เป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ ถ้าหากมีครั้งต่อไปอีก ผมรับรองว่าไม่เพียงแต่คุณ แม้แต่ตระกูลโจวก็จะหายสาบสูญไปทั้งตระกูล!”
รู้สึกถึงความอาฆาตในน้ำเสียงของถังเฉา โจวเหม่ยหยูนสั่นสะท้านไปทั้งตัว ยิ่งทำให้เธอตั้งใจแน่วแน่ว่า จะไม่ปล่อยให้หลินเจิ้นสงฟื้นเด็ดขาด
มิฉะนั้น ถังเฉาคงฆ่าตัวเองจริงๆ
ชะงักครู่หนึ่ง เขามองไปที่เฟิ่งหวงอีกครั้ง “โทรเรียกหงโฝมา และจับตาดูผู้หญิงคนนี้ให้ผมด้วย!”
“ค่ะ รองหัวหน้า”
เฟิ่งหวงตอบรับ แล้วออกไปโทรหาหงโฝ
“เริ่มกันเลย”
ถังเฉามองไปที่ผู้บ้าการแพทย์และพูด
ผู้บ้าการแพทย์พยักหน้า และเดินตรงไปข้างๆหลินเจิ้นสง
มีคำเตือนจากถังเฉา โจวเหม่ยหยูนไม่กล้าที่จะขัดขวางอีก
เธอซ่อนตัวอยู่ข้างๆด้วยความกังวล เหมือนหนามทิ่มแทงบนหลังของเธอ อยู่ไม่เป็นสุข
ผู้บ้าการแพทย์วางมือลงบนข้อมือของหลินเจิ้นสง ผ่านไปครึ่งชั่วโมงเต็มๆ กับการวินิจฉัยได้จบลง
“ต้องขอบคุณเลือดที่มาช่วยทันท่วงที ไม่งั้นก็จะเป็นอันตรายได้”
“คุณพ่อของคุณไม่เป็นไร เพียงแค่รอตื่น และต้องการโอกาส”
ถังเฉารีบถาม “โอกาสอะไร?”
ดวงตาของผู้บ้าการแพทย์มองใบหน้าของทุกคนที่อยู่ในห้อง ถอนหายใจเบาๆ “ผมทำได้แค่ใช้วัตถุแปลกปลอมเพื่อกระตุ้นประสาทสัมผัสทั้งหกของเขา การที่จะตื่นขึ้นจริงๆ ได้แต่พึ่งพาญาติสนิทที่เขาคิดถึงมากที่สุด เพื่อเรียกให้เขาได้ยิน”
