สิ่งที่โจวเหม่ยหยูนไม่ได้ค้นพบก็คือ ทุกการเคลื่อนไหวของเธอล้วนอยู่ในสายตาของถังเฉาทั้งหมด
ถังเฉามองส่งเธอขึ้นรถคันหนึ่งไป แล้วยิ้มขึ้นมาอย่างเย็นชา
หลินฉ่ายเวยที่อยู่ข้างหลังใบหน้าซีดเผือด
“ตามไป ผมอยากจะดูซิว่าเบื้องหลังของเธอยังมีใครอยู่”
ถังเฉายิ้มเย็นพูดกับเถี่ยเมี่ยนและหงโฝ
รถยนต์เหยียบมิดมาตลอดทาง หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงก็มาถึงบ้านใหญ่ตระกูลโจว
พอลงจากรถ โจวเหม่ยหยูนก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านตระกูลโจวทันที
“พ่อคะ รีบเปิดประตู หนูเอง!”
“ใครน่ะ? มาเสียดึกดื่น”
ด้านในมีผู้หญิงวัยกลางคนสวมชุดนอนคนหนึ่งเดินออกมา ก็คือโจวเสว่หลิน มารดาของโจวเฉินหยาว
“หา! ทำไมถึงเป็นเธอ?”
ตอนที่มองเห็นโจวเหม่ยหยูนที่มีสีหน้าจนตรอก ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงนั้น โจวเสว่หลินก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมาทันที
มือที่เดิมจะเปิดประตูก็เก็บกลับไปทันตา
“เรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว แกยังจะมาบ้านตระกูลโจวอีกทำไม? คุณพ่อไม่ยอมรับแกเป็นลูกสาวของตระกูลโจวแล้ว!”
ในดวงตาของโจวเสว่หลินเต็มไปด้วยเจตนาร้าย นอกจากนี้แล้วยังมีความหวาดกลัวอยู่อย่างล้ำลึก
ตั้งแต่หลังจากเหตุการณ์การลอบสังหารหลินชิงเสว่ล้มเหลว จิตใจของคนทุกระดับชั้นในตระกูลโจวก็ตกอยู่ในสภาพหวาดผวามาโดยตลอด
อย่าว่าแต่โจวเสว่หลินที่ไม่มีตำแหน่งอะไรในบ้านตระกูลโจวเลย ต่อให้เป็นโจวฉวนกั๋วผู้นำของตระกูลโจวเองก็ต้องนอนด้วยความรู้สึกไม่ปลอดภัย
เพื่อที่จะป้องกันตัวเอง โจวฉวนกั๋วทำจนสุดทางอย่างซื่อตรง เขาขับไล่โจวเหม่ยหยูนออกจากตระกูลโจวเพียงฝ่ายเดียว เพียงแต่ว่าตัวโจวเหม่ยหยูนเองไม่ได้รู้เรื่องด้วย
หลังจากที่ได้รู้ข่าว โจวเหม่ยหยูนก็เหมือนไร้จิตวิญญาณอยู่นาน จากนั้นก็กรีดร้องราวกับเป็นโรคประสาท
“ไอ้แก่ คนที่ยุยงให้ฉันไปจ้างนักฆ่าก็คือแก คนที่ถีบหัวเรือส่งตอนเรื่องถูกเปิดโปงก็คือแก!”
จากนั้นเธอก็มองโจวเสว่หลินด้วยสีหน้าโหดเหี้ยมอำมหิต “กลับไปบอกไอ้แก่นั่น รีบให้ฉันเข้าไป ไม่อย่างนั้นฉันจะซัดทอดพวกแกให้หมดทุกคน ให้ทุกคนรับโทษร่วมกันกับฉัน!”
โจวเสว่หลินตกใจจนหน้าซีด ใช้มือชี้ไปที่โจวเหม่ยหยูน พูดอะไรไม่ออก
“แก… ทำไมแกถึงโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้?”
โจวเหม่ยหยูนยิ้มเย็น “ฉันโหดเหี้ยม? ไม่ใช่ถูกพวกแกบังคับหรอกเหรอ ฉันคนเดียวหาเงินหนึ่งล้านมาไม่ได้หรอก โชคดีที่ได้พวกแกช่วยเหลือ ถึงได้จ้างนักฆ่าคนหนึ่งได้สำเร็จ”
ฟังมาจนถึงตรงนี้ โจวเสว่หลินไหนเลยจะกล้าลังเล รีบวิ่งกลับบ้านตระกูลโจว เรียกทุกคนออกมา
มองฉากนี้อยู่ไกล ๆ ถังเฉาที่อยู่ในรถก็ยิ้มด้วยสีหน้าเย็นชา
“ต่างจากที่ผมคิดไว้ไม่มาก เบื้องหลังของโจวเหม่ยหยูนเป็นตระกูลโจวจริง ๆ”
สีหน้าของหลินฉ่ายเวยก็ขาวซีดยิ่งขึ้น ในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่าถังเฉาตั้งใจปล่อยแม่ของเธอไป เพื่อที่จะจับกุมทั้งกระบวนการ
เถี่ยเมี่ยนเอ่ยถามขึ้นมาทันทีว่า “ต้องบุกเข้าไปฆ่าล้างตระกูลโจวไหมครับ?”
ถังเฉาส่ายศีรษะ “ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา ดูต่อไป”
ทุกคนดูต่อ
เห็นโจวฉวนกั๋วเดินออกมาด้วยสีหน้าเขียวคล้ำ ถึงแม้ว่าในใจจะไม่ยินยอมเป็นอย่างมาก แต่ก็ยังเปิดประตูให้โจวเหม่ยหยูน
“เหอะ”
คนมากมายขนาดนี้กำลังจ้องเธอด้วยความเดือดดาล โจวเหม่ยหยูนจ้องกลับอย่างไม่ให้เห็นว่าตนด้อยกว่า เธอเดินเข้าไปในบ้านตระกูลโจวอย่างยิ่งใหญ่
เธอหิวจัดจริง ๆ ถูกขังอยู่ในโกดังนานขนาดนั้น ข้าวสักคำ น้ำสักหยดก็ยังไม่ได้กิน พอเข้าไปในบ้านก็กินอย่างมูมมาม
พวกของโจวฉวนกั๋วกับโจวเสว่หลินก็มองอยู่ในสายตา ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทุกคนมีลางสังหรณ์ว่าหายนะกำลังจะมาเยือน
โจวฉวนกั๋วพูดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ “เหม่ยหยูน กินอิ่มหรือยัง? กินอิ่มแล้วก็รีบไปเสียเถอะ”
“ไป? ทำไมฉันต้องไป?”
โจวเหม่ยหยูนยิ้มเย็นซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ฉันไม่เพียงแต่จะไม่ไป แต่ฉันยังจะอยู่ที่บ้านตระกูลโจวอีกด้วย พวกเราล้วนแต่เป็นญาติกัน มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน ไม่ใช่หรือ?”
“ใครจะไปมีทุกข์ร่วมต้านกับแก?”
โจวเสว่หลินกรีดร้องหนึ่งที “ภัยที่แกหามาเอง อย่าให้มันมาถึงตระกูลโจว”
แกร็ก!
โจวเหม่ยหยูนโยนตะเกียบอย่างแรง ตวาดด้วยความเดือดดาลว่า “แก นังหญิงชั่ว แกไม่มีสิทธิ์จะมาพูดที่นี่!”
จากนั้นก็มองไปยังโจวฉวนกั๋วอีกครั้ง “พ่อคะ เงินหนึ่งล้านที่ไปจ้างนักฆ่ามา หนูออกแค่สองแสน อีกแปดแสนที่เหลือพ่อเป็นคนออก คนที่อยู่ที่นี่ล้วนมีส่วน ไม่มีใครหนีไปได้”
“ถ้าหากฉันโดนจับไป พวกแกก็ยากที่จะรักษาตัวเอง พวกแกไม่กลัวว่าฉันจะไปมอบตัวเหรอ?”
โจวเหม่ยหยูนเอ่ยอย่างเย็นชา
ฉับพลันนั้น ไม่มีใครพูดจา ทุกคนในตระกูลโจวล้วนแต่มีสีหน้าไม่น่ามองจนถึงที่สุด
“อย่างนั้นก็ได้ เหม่ยหยูน แกต้องการอะไร?”
น้ำเสียงของโจวฉวนกั๋วอ่อนลงส่วนหนึ่ง
“ง่ายมาก ทำกับฉันอีกครั้ง”
ในดวงตาของโจวเหม่ยหยูนคือความบ้าคลั่ง “บริษัทของเมียถังเฉา ก็คือหลินชิงเสว่ นังผู้หญิงนั่นเจ๊งไปแล้ว ผู้หญิงที่หมดอำนาจไปแล้วคนหนึ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนช่วยเหลือเธอ นี่เป็นโอกาสดีที่หาได้ยากในพันปีของพวกเรา!”
“ฆ่าถังเฉากับหลินชิงเสว่เสียก่อน แล้วค่อยหาโอกาสฆ่าหลินเจิ้นสง! ส่วนลูกสาวของฉัน ไม่ต้องเป็นห่วง เธอไม่กล้าแจ้งตำรวจแน่!”
ทั่วทั้งบ้านตระกูลโจวเงียบสงัด มีเพียงเสียงอึมครึมของโจวเหม่ยหยูน
ทุกคนล้วนมองโจวหม่ยหยูนด้วยอาการเบิกตากว้างอ้าปากค้าง นึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะรู้สึกแปลกหน้ากับเธอในตอนนี้เป็นอย่างยิ่ง
นี่เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ในสายตามีแต่ความอาฆาตแค้น
ทำความผิดไปเรื่องหนึ่ง ก็สามารถทำความผิดอีกหลายเรื่องเพื่ออำพรางความจริง
พอเห็นว่าไม่มีใครพูดจา โจวเหม่ยหยูนก็เอ่ยต่อว่า “หรือว่าพวกแกคิดว่าจะมีทางถอย ฉันจะบอกความจริงพวกแกให้นะ เมื่อกี้ฉันเพิ่งจะหนีออกมาจากเงื้อมมือของถังเฉา อีกไม่นาน ฝั่งตำรวจจะต้องมาหาถึงบ้านแน่ พอถึงตอนนั้นพวกแกทุกคนก็จะต้องไปกินข้าวในคุก!”
“จะทำหรือไม่ทำ เลือกมา!”
โจวเหม่ยหยูนเอ่ยเสียงเย็น
คำพูดพวกนี้โน้มน้าวให้โจวฉวนกั๋วเห็นด้วย เขามองทุกคน ในดวงตามีความแน่วแน่ “ตกลง ทำกับแกอีกครั้งหนึ่ง ฆ่าพวกเขาสามคน ไม่สำเร็จก็พลีชีพ!”
พูดจบก็ผลักประตูออกไป
แอ๊ด!
ทว่าพริบตาที่ผลักประตูเปิดทุกคนก็นิ่งไป
ที่ประตูมีตำรวจยืนอยู่แน่นขนัด ในมือของทุกนายล้วนมีปืนอยู่หนึ่งกระบอก
ปากกระบอกปืนที่เย็นเยียบเล็งอยู่ที่ศีรษะของพวกเขาทุกคน
ไม่เพียงเท่านี้ พวกเขายังเห็นว่าตำรวจที่อยู่แถวหลังถือโล่กันกระสุนอยู่ในมือ
ที่ตัวสวมเสื้อเกราะระดับสาม ศีรษะสวมหมวกกันน็อกระดับสาม
ชั่วพริบตานี้บรรยากาศเยือกแข็งถึงขีดสุด
ทุกคนในตระกูลโจวล้วนแข้งขาอ่อนแรงล้มลงไปอยู่บนพื้นดังตุ้บ
โจวเหม่ยหยูนเองก็ถูกฉากที่อยู่ตรงหน้าทำให้ตกตะลึงนิ่งไป รีบชูมือทั้งสองข้างขึ้นทันที กุมศีรษะนั่งยองลงบนพื้น
ผู้หญิงในชุดเครื่องแบบคนหนึ่งเดินออกมาจากในขบวน ก็คือหวางเยี่ยน
ดวงตาเยียบเย็นของเธอกวาดตามองทุกคนแวบหนึ่ง “ฉันขอจับกุมทุกคนในโทษฐานพยายามฆ่า ลักพาตัว รวมตัวกันกระทำความผิด รวมถึงพกพาอาวุธปืนโดยไม่ได้รับอนุญาต!”
โจวเหม่ยหยูนเหมือนไร้จิตวิญญาณไปนาน ในที่สุดก็ได้เข้าใจว่าตอนนี้เธอตกอยู่ในสภาพแบบไหน
“พวกคุณอาศัยอะไรมาจับพวกเรา!”
เธอตวาดด้วยความเดือดดาลอย่างคลุ้มคลั่งอยู่บ้าง
หวางเยี่ยนหัวเราะเสียงเย็น ล้วงเครื่องบันทึกเสียงออกมา
เสียงเย็นเยียบของโจวเหม่ยหยูนส่งออกมาจากในตัวเครื่องทันที
“ฆ่าถังเฉากับหลินชิงเสว่เสียก่อน แล้วค่อยหาโอกาสฆ่าหลินเจิ้นสง! ส่วนลูกสาวของฉัน ไม่ต้องเป็นห่วง เธอไม่กล้าแจ้งตำรวจแน่…”
นาทีนี้โจวเหม่ยหยูนก็มีสีหน้าไร้วิญญาณ ล้มลงไปนั่งอยู่บนพื้นดังตุ้บ
ในตอนนี้ด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาทันที
ผู้ชายคนหนึ่งเดินก้าวยาว ๆ เข้ามา
หวางเยี่ยนแสดงความเคารพหนึ่งครั้ง “คุณถัง!”
“ถังเฉา?!”
พอเห็นผู้ที่มาอย่างชัดเจน สีหน้าของโจวเหม่ยหยูนก็ราวกับไม่มีชีวิต ในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่านี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น
