ฮึ่ม!
รถบรรทุกเหมือนดั่งสิ่งน่ากลัวที่ชั่วร้าย เงามืดขนาดใหญ่พุ่งเข้ามา
หลัวจวินเห็นถึงความผิดปกติของรถบรรทุกคันนี้ ทันใดนั้นในสายตาก็มีความมืดมนแวบเข้ามา
เขารีบหมุนพวงมาลัย
เอี๊ยดๆ!
ล้อรถบดขยี้กับถนนจนเกิดรอยที่ไม่สามารถลบได้ รถรอบข้างต่างก็หลบหนีรถทั้งสองคันนี้
แต่ว่า รถบรรทุกคันนั้นกลับหมุนพวงมาลัยตามมาด้วย
กึงกังๆ!
รถบรรทุกที่มีสิ่งของเต็มคันรถเลื้อยอย่างกับตะขาบ
ท่อเหล็กก่อสร้างขนาดใหญ่ที่ใส่ไว้ด้านหลังกลิ้งตกลงมาส่งเสียงดังมาก
ท่อเหล็กขนาดใหญ่กลิ้งไปด้านหลังไม่หยุด รถที่อยู่ด้านหลังเห็นอย่างนั้นก็รีบเหยียบเบรก
เพื่ออยากจะหมุนกลับ แต่น่าเสียดายที่สายไปแล้ว
ท่อเหล็กฟาดเข้าไปแล้ว
ตึง!
ทางถนนเกิดรถชนกันต่อเนื่องขึ้นอย่างหนัก
เสียงระเบิด เสียงกรีดร้อง เสียงร้องไห้ดังมาไม่หยุด
หลัวจวินเห็นถึงสถานการณ์ด้านหลังได้ผ่านทางกระจกมองหลัง
สีหน้าเขาก็ยิ่งมืดมนมากยิ่งขึ้น
รถบรรทุกคันนี้ จงใจพุ่งมาใส่เขา
“สมควรตาย!”
หลัวจวินกัดฟัน เหยียบคันเร่ง เพื่ออยากจะสะบัดรถบรรทุกคันนั้นให้หลุดพ้น
แต่ว่า รถบรรทุกเป็นรถที่ผ่านการแก้ไขมาก่อน ความเร็วจึงไม่ช้าไม่กว่ารถเก๋งของเขาเลย
โครม!
รถบรรทุกชนเข้ามาเรื่อยๆ ตัวรถเก๋งโซเซ
บนรถบรรทุกยังมีท่อเหล็กก่อสร้างขนาดใหญ่อยู่อีกหลายแท่ง ถ้าชนอีกครั้ง ท่อเหล็กก็จะพุ่งฟาดลงมา
สีหน้าของหลัวจวินเปลี่ยนไป
รีบทิ้งรถแล้วหนีออกมาอย่างไม่คิด
ร่างกายของเขากลิ้งไปถึงพื้นหญ้าที่อุทยานธรรมชาติแห่งหนึ่ง กลิ้งไปหลายตลบ
โครม!
รถเก๋งคันนั้นของหลัวจวินถูกท่อเหล็กฟาดเข้าใส่ กลายเป็นพวกเศษเหล็กไปเลย
เอี๊ยด!
รถบรรทุกจอด คนขับคือคนสองคนที่ใส่ผ้าคลุมสีดำไว้ จากนั้นก็ไล่ตามไป
หลัวจวินเห็นคนสองคนนั้นก็หันหลังวิ่งหนีไปอย่างไม่คิด
ทั้งสองคนไล่ตามอย่างกับผี หลัวจวินคอยหันหลังมองอยู่ตลอด
แต่เมื่อมองไปมองมา จากคนสองคนก็กลายเป็นแค่คนเดียว
ยังมีอีกคนหนึ่งที่ซ่อนตัวไว้แล้ว!
หลัวจวินวิตกกังวล จึงเร่งความเร็ววิ่งเข้าไปในป่า
เหมือนกับว่ามีความรู้สึกอ่อนไหวบางอย่าง เขาเงยหน้าขึ้นมอง
เงามืดร่างหนึ่งลอยลงมาจากฟ้า มีดเสียบเข้ากลางหัวของเขาอย่างแรง
ฉึก!
เลือดพุ่งเหมือนท่อน้ำ ตายคาที่
………
หลังจากนั้นสิบนาที สมาคมการต่อสู้เจียงเฉิง
หงเทียนหยานั่งอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง เดินวนไปมาไม่หยุด
เขากำลังรอให้หลัวจวินกลับมารายงาน
นักบู๊ทุกคน ในสายตาของเขาก็คืออัจฉริยะที่มีเพียงหนึ่งเดียว ล้วนมีค่า
แต่ว่า เวลาผ่านไปตั้งนานแล้ว หลัวจวินก็ยังไม่กลับมา
หงเทียนหยากำลังจะออกคำสั่งให้ลูกน้องไปดูที่จวี้เฟิงกรุ๊ป อยู่ๆประตูก็เปิดออก
นักบู๊คนหนึ่งของสมาคมวิ่งเข้ามาอย่างตื่นตระหนก
“หัว หัวหน้าครับ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”
เดิมทีหงเทียนหยาก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ยิ่งโมโหมากกว่าเดิม “เรื่องอะไร ทำไมตื่นตระหนกขนาดนี้?”
นักบู๊คนนั้นมีสีหน้าหวาดกลัว “เมื่อกี้มีชายชุดดำสองคนมาที่สมาคม เห็นรูปร่างหน้าตาไม่ชัด แต่ว่าพวกเขาล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งเพียงหนึ่งเดียวทั้งนั้น!”
“ชายชุดดำ?”
หงเทียนหยาคิ้วขมวด ถามว่า “มาหาเรื่อง?”
ผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ จะเกิดปัญหาบ้างก็เป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้
ระหว่างโรงบูโดก็ยิ่งมีเรื่องการหาเรื่องกันอยู่บ่อยครั้ง
“นั่นก็ป่าวครับ…..”
นักบู๊คนนั้นส่ายหัว “สองคนนั้นก็แค่มาให้ของสิ่งหนึ่ง”
“ให้อะไร?”
หงเทียนหยาขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม ในใจมีความรู้สึกที่ไม่ดี
“นะ นี่ครับ….”
ลูกน้องเอาถุงผ้าที่เปื้อนเลือดออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ
หงเทียนหยาเปิดถุงออกดู แล้วก็ตะโกนออกมา สีหน้าแปรเปลี่ยน
ถุงในมือก็ตกลงกับพื้น
มีหัวคนกลิ้งออกมา
นั่นก็คือหลัวจวิน
“อ๊าก….”
ลูกน้องคนนั้นตกใจจนหน้าซีด ตะโกนออกมาอย่างตกใจ
ตอนที่รับถุงนั้นมา ถุงก็เปื้อนรอยเลือดเต็มไปหมดแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นหัวคน!
“หลัวจวิน!”
หงเทียนหยาดวงตาแดงก่ำ เรียกออกมาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศก
วินาทีต่อมา รอบตัวของเขาก็เต็มไปด้วยความอาฆาต
“ถังเฉา! แกกล้าฆ่าสมาชิกสมาคมการต่อสู้ของฉัน ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่!”
จากที่เขาดู ปล่อยหลัวจวินไว้แข่งขันคนเดียว ถังเฉาไม่ใช่คู่ต่อสู้แน่นอน ดังนั้นจึงได้ใช้แผนการน่ารังเกียจฆ่าหลัวจวินทิ้ง
แล้วก็เอาหัวของหลัวจวินส่งกลับมา มากเกินไปแล้วจริงๆ!
กริ๊ง!
ในตอนนี้ โทรศัพท์ของหงเทียนหยาดังขึ้น
เริ่นจวินตงเป็นคนโทรมา
“เริ่นจวินตง!”
น้ำเสียงของหงเทียนหยากราดเกรี้ยวมาก หยิบโทรศัพท์มาแล้วก็ตะคอกเสียงดัง
เริ่นจวินตงกำลังจะรายงานเรื่องการแข่งขันกับหงเทียนหยา แต่จู่ๆก็โดนหงเทียนหยาตะคอกใส่ด้วยน้ำเสียงอาฆาต เขาถึงกับตกใจสะดุ้ง
“หัวหน้าหง เป็นอะไรครับ ทำไมโมโหรุนแรงขนาดนี้?”
ก็แค่แพ้การแข่งขันเอง?
จำเป็นต้องโมโหขนาดนี้เลยหรอ?
เริ่นจวินตงยังไม่รู้ข่าวที่หลัวจวินตายแล้ว
“หลัวจวินตายแล้ว!”
หงเทียนหยาดวงตาแดงก่ำ น้ำเสียงแหบแห้งนิดหน่อย “นายบอกฉันมา ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถังเฉาคนนั้นมันสั่งให้คนมาฆ่าหลัวจวินใช่มั้ย!”
พลังของหลัวจวินถือว่าต่ำในกลุ่มพวกตัวเด่น แล้วตอนนี้เทคโนโลยีก็ล้ำสมัยขนาดนี้ อยากจะฆ่าคนๆหนึ่งเงียบๆมันง่ายมากๆ
“อะไรนะครับ?หลัวจวินตายแล้ว?”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น เริ่นจวินตงเองก็มีสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ
จากนั้นเขาก็บอกทุกอย่างกับหงเทียนหยา
หงเทียนหยาฟังจบ ก็ยิ่งมีสีหน้าไม่อยากจะเชื่อมากยิ่งกว่า
“นายว่าไงนะ? ถังเฉาคนนั้น ที่จริงแล้วเป็นยอดฝีมือ?”
“หลัวจวินจบสลบในหมัดเดียว?”
ปัง!
หงเทียนหยาฟาดมือลงกับโต๊ะอย่างแรง โต๊ะไม้ที่แข็งแรง พังลงในทันที
หงเทียนหยาฝึกแรงภายในได้แล้ว!
“งั้นมันจะต้องเป็นคนฆ่าหลัวจวินแน่ๆ จะต้องเป็นมันแน่ๆ!”
เขาโมโหจนถึงที่สุด ทั้งห้อง เต็มไปด้วยความอาฆาต
แล้วเริ่นจวินตงก็พูดอีกว่า “แต่ว่าหลัวจวินออกไปก่อนหน้าผม ถังเฉาไม่ได้ฆ่าเขานะครับ”
“นอกเสียจากว่า ให้ลูกน้องเป็นคนลงมือ!”
เริ่นจวินตงลังเลสักพัก แล้วก็พูดความคาดเดาของตัวเอง
หงเทียนหยาในตอนนี้ได้เสียสติไปแล้ว ในสมองมีความคิดเพียงอย่างเดียว
นั่นก็คือ : ถังเฉาฆ่าหลัวจวิน!
“ฉันจะต้องให้มันชดใช้ด้วยเลือด ให้มันรู้ว่า จุดจบของการฆ่าสมาชิกสมาคมการต่อสู้ของฉันนั้นเป็นยังไง!”
หงเทียนหยาพูดอย่างโกรธเกลียด
เริ่นจวินตงมึนงงอยู่นาน รู้เพียงแค่ว่า สมาคมการต่อสู้จะทำการลงมือกับถังเฉาแล้ว
งั้นเขาก็เป็นผู้รับชมทั้งสองทะเลาะกันเอง แล้วเป็นผู้ที่ได้รับผลประโยชน์แล้วสิ?
ไม่นานสีหน้าของเริ่นจวินตงก็ปรากฏรอยยิ้มออกมา
เวลาเดียวกัน
เย่หรูอี้มาถึงโรงแรมที่ดีที่สุดในเจียงเฉิง สวนพระจันทร์เทียนกง
จู่ๆเย่หรูอี้ก็รู้สึกว่ามีความเหนื่อยล้านิดหน่อย จึงพูดกับเย่อู๋เหินว่า “คุณลุงเย่คะ ฉันขึ้นห้องไปพักผ่อนก่อนนะคะ”
“ครับ คุณหนู”
เย่อู๋เหินพยักหน้า ไม่นานก็ออกไปจากที่นี่
เย่หรูอี้กลับถึงห้องพัก ก็อาบน้ำเย็น
เพิ่งจะใส่เสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวตัวหนึ่งออกมา หน้าต่างของโรงแรมก็เปิดออกอย่างแปลกประหลาด
ฟู่ๆๆ!
ลมแรงพัดผ้าม่านสีขาวสองข้าง
เย่หรูอี้แปลกใจ
ก่อนอาบน้ำ เธอจำได้ว่าปิดหน้าต่างไว้
ในขณะที่กำลังเตรียมจะปิดอีกครั้ง จู่ๆผ้าม่านก็ถูกเปิดออก
ชายหนุ่มผ้าคลุมดำคนหนึ่งยืนกลับหัวอยู่ที่ชายคาระเบียง มองเธออย่างเย็นชา
