ในขณะที่ถูกถังเฉาจับเป็นตัวประกัน เหยหู่ก็กดโทรออกจากโทรศัพท์มือถือ
หงเหลียนนึกว่าจะส่งข่าวดีกลับมา แต่ทันทีที่เธอรับสาย เหยหู่ก็บอกว่าเขาถูกทำร้าย
“อะไรนะ? คุณกินข้าวหรือว่ากินขี้กันแน่ คนจำนวนมากถูกทำร้าย! พวกคุณแก้ปัญหากันเอง ถ้าทำได้ก็ทำไป แต่ถ้าทำไม่ได้ ฉันจะให้คนไปแบนพวกคุณ”
เหยหู่มีสีหน้าตื่นตระหนก รีบพูดกับโทรศัพท์
“พวกเราทำได้ พวกเราทำได้ ท่านหงเหลียน คุณไม่ต้องห่วง ผมทำได้แน่นอน”
ถ้าเขาถูกแบนในหว่างเหลี่ยง นั่นก็เท่ากับตายไปแล้ว นอกจากนี้ตำแหน่งของเหยหู่ก็ไม่ได้ต่ำต้อย ถ้าเขาทำภารกิจไม่สำเร็จ ต่อให้หงเหลียนแค่ต้องการจะไล่เขาออกไป เธอก็คงจะฆ่าเขาแน่ นี่คือกฎของหว่างเหลี่ยง
เหยหู่รีบวางสาย ไม่อย่างนั้นเรื่องนี้ก็จะทำให้เขาตายแน่นอน
เหยหู่ขยิบตาให้คนที่อยู่ข้างหลัง จากนั้นทั้งหมดก็รีบวิ่งขึ้นไป
เดิมทีเขาคิดว่าหากโจมตีพร้อมกันเป็นจำนวนมาก ก็น่าจะสามารถสังหารถังเฉาที่อยู่ตรงหน้าได้ภายในเสี้ยววินาที
เหยหู่โกรธและถูกบีบจนหมดหนทาง เขาพยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว
ผลที่ตามมาสามารถจินตนาการได้ เหยหู่ตายที่นี่ แยกย้ายกระจัดกระจาย เหลือเพียงคนของเหยหู่ที่สำคัญแค่ไม่กี่คน
“พี่ใหญ่ท่านนี้ พวกเราแค่ผ่านมาที่นี่ แล้วพี่น้องเราเกิดทำเจ้าชู้เกินไปหน่อย จนทำให้ท่านขุ่นเคือง ท่านมีเงื่อนไขอะไรก็บอกมาได้เต็มที่ ขอเพียงปล่อยพวกเราไป พวกเราจะไม่มาปรากฏตัวต่อหน้าท่านอีกเลย”
เมื่อมองดูผู้คนที่อยู่ตรงหน้า ถังเฉาก็รู้ว่าคนกลุ่มนี้มาจากหว่างเหลี่ยง และตั้งใจจะมาฆ่าพวกเขา
แต่ในเวลานี้หลินชิงเสว่ก็เข้ามา
“ถังเฉา!”
เมื่อได้ยินเสียงของหลินชิงเสว่ ทุกคนก็รู้ว่าถังเฉาไม่ต้องการลงมือแล้ว เหยหู่จึงพูดขึ้นมาทันที
“พี่ใหญ่ ผมเข้าใจแล้ว ผมจะจัดการศพเหล่านี้ให้สะอาดเรียบร้อยเดี๋ยวนี้ แล้วพวกเราจะไปจากที่นี่ทันที”
ถังเฉาพยักหน้าเช่นกัน เหยหู่ยังมีลูกน้องของตัวเองที่จะจัดการคนเหล่านี้ให้สะอาดเรียบร้อย เพื่อแลกกับการที่ถังเฉาต้องปล่อยพวกเขาไป
“ผมอยู่ตรงนี้ ที่รัก”
ในเวลานี้หลินชิงเสว่ก็เข้ามา เธอมองไปที่ถังเฉา ในดวงตาเต็มไปด้วยประกายแสง
“คุณไปไหนมา คุณทำให้ฉันตกใจแทบตาย พอฉันตื่นขึ้นมาคุณก็หายไปแล้ว”
ถังเฉายิ้ม หรี่ตาลงจนเป็นเส้นเดียว
“คิดมากทำไมน่ะ ด้วยความเคยชินในการทำงานของผม ผมมักจะครุ่นคิดอยู่เสมอ ดังนั้นเมื่อผมได้ยินเสียงเล็กๆ น้อยๆ ก็ตามไป กลายเป็นแมวกลางคืน”
“ต้องขอโทษจริงๆ คราวหน้าถ้าผมจะไปไหนผมจะบอกคุณ คุณจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงผม”
ความรู้สึกที่หลินชิงเสว่มีต่อถังเฉา เรียกได้ว่ามั่นใจเต็มร้อย หลังจากได้ยินสิ่งที่ถังเฉาพูด เธอก็กลับไปกับถังเฉาโดยไม่ลังเล
ทางเหยหู่จะยอมแพ้ง่ายๆ เช่นนี้ได้อย่างไร แม้ว่าจะรับปากกับถังเฉาแล้วว่าจะจากไปโดยเร็วที่สุด
ในฐานะนายพลของหว่างเหลี่ยง แต่มาถูกตีจนอยู่ในสภาพนี้ กลับไปจะพูดอย่างไรได้
“ไม่ได้ เป็นครั้งแรกที่หว่างเหลี่ยงของเราถูกรังแกแบบนี้ ยังไงพวกเราก็ต้องฆ่าคนคนนั้นอยู่ดี ทำให้เรื่องนี้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
ลูกสมุนใต้บังคับบัญชาไฉนเลยจะไม่คิดเช่นนี้ พวกเขารีบพยักหน้าเห็นด้วย
“แต่ว่าบอสครับ พวกเราจะจัดการกับเจ้าหมอนั่นยังไง ดูเหมือนว่าพวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลย”
ประโยคนี้เหมือนไม่ได้พูด เหยหู่ได้ตระหนักถึงจุดที่สำคัญที่สุดแล้ว พอได้ยินดังนั้น เหยหู่ก็รู้สึกหมดหนทาง
“ช่างมันเถอะ ตอนนี้เรามาทำเรื่องที่ท่านหงเหลียนมอบหมายให้เสร็จกันเถอะ ไม่เช่นนั้นกลับไปเราจะไม่มีผลงาน”
เมื่อเทียบกับถังเฉา คนกลุ่มนี้กลัวหงเหลียนมากกว่า อย่างน้อยกับถังเฉาก็ยังพอพูดคุยกันได้ แต่ถ้าเป็นหงเหลียน หากล้มเหลวก็ต้องตาย
พูดจบพวกเขาก็กลับไปทำงานต่อ
ส่วนหงเหลียนที่อยู่อีกด้านหนึ่ง เธอได้ดำเนินการไปแล้ว
“บ้าเอ๊ย! ไอ้พวกนี้เป็นพวกเศษสวะจริงๆ นึกไม่ถึงเลยว่าจะถูกตีจนอยู่ในสภาพนี้ แล้วยังโทรศัพท์มาขอความช่วยเหลืออีก”
“ไม่ได้ เรื่องนี้ฉันจะล้มเหลวไม่ได้”
หงเหลียนรีบหากลุ่มทหารชั้นยอด แล้วมุ่งหน้าไปที่หมู่บ้านภูเขาหม่าหลันเพื่อช่วยเหลือเหยหู่ และในเวลานี้ ไวโอเล็ตก็เดินเข้ามาพอดี
“หงเหลียน เป็นอะไรไป ดึกป่านนี้แล้วยังไม่นอน ดูท่าทางเป็นกังวลมาก ไม่เป็นไร มีเรื่องอะไรก็คุยกับฉันได้เสมอ เพราะยังไงเราก็เป็นเพื่อนร่วมงานกัน”
ตั้งแต่ได้เห็นภาพไวโอเล็ตและถังเฉาพบกันคราวก่อน หงเหลียนก็แน่ใจว่าไวโอเล็ตต้องทรยศหว่างเหลี่ยง แต่หว่างเหลี่ยงยังเสียดายความสามารถของพวกเขามาก แล้วจะยอมปล่อยไวโอเล็ตไปง่ายๆ ได้อย่างไร
เมื่อหงเหลียนมองเห็นท่าทางเยาะเย้ยของไวโอเล็ต ในสายตาก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ยังพยายามข่มความโกรธ
หงเหลียนมองไวโอเล็ตที่อยู่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม
“ทำไมเหรอ ผู้บริหารสูงสุดไวโอเล็ต ดึกป่านนี้แล้วคุณก็ยังไม่นอนเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? ถ้าฉันกังวลกับบางเรื่อง แล้วคุณล่ะ? คงไม่ได้คิดหักหลังหว่างเหลี่ยงหรอกนะ”
ไวโอเล็ตย่อมรู้ว่าเธอจะพูดแบบนี้ ดังนั้นจึงหัวเราะเสียงดัง
“จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ? คุณลืมไปแล้วเหรอ? หงเหลียน ในสมองของฉันมีไมโครชิปอยู่นะ ถ้าฉันไม่เชื่อฟัง คนที่ตายเร็วที่สุดก็คือฉัน”
“ฉันยังอายุน้อย ฉันยังไม่อยากตาย ถ้าต้องเกิดอะไรขึ้น ฉันยังหวังว่าจะเป็นคุณ”
หงเหลียนยิ้มเยาะพร้อมกับมองไวโอเล็ต แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นดุดันอย่างมาก
“ทางที่ดีคุณอย่าทำให้ฉันจับได้เรื่องหักหลังหว่างเหลี่ยงก็แล้วกัน มิฉะนั้นฉันจะทำให้คุณต้องตายอย่างไร้ที่ฝังศพแน่นอน”
หงเหลียนพูดเช่นนั้น ไวโอเล็ตก็ไม่ได้ตื่นตระหนก เพราะเธอรู้ว่าหว่างเหลี่ยงจะยังไม่โจมตีตนเองในตอนนี้ เพียงแค่ดูถูกสภาพของหงเหลียน
ถึงอย่างไรในหว่างเหลี่ยง แม้ว่าหงเหลียนจะเป็นผู้บริหารสูงสุดห้าดาว แต่เห็นได้ชัดว่าตำแหน่งของหงเหลียนไม่สูงเท่ากับของไวโอเล็ต มิเช่นนั้นหว่างเหลี่ยงก็จะไม่ยอมให้ไวโอเล็ตไปเมือง L ก่อนเช่นกัน
ทันใดนั้น เงาร่างสีดำก็ปรากฏขึ้นในสวนหลังบ้านอันเงียบสงบนี้
“พวกคุณสองคนจะเถียงกันเรื่องอะไรกันอีก? หากมีเวลามาเถียงกันที่นี่ สู้รีบไปยึดเมือง L มาให้ผมโดยเร็ว”
“ผมได้จัดกำลังคนในเมือง L แล้ว เมื่อถึงเวลานั้น ไวโอเล็ตจะแอบช่วยคุณอย่างลับๆ เมื่อคุณไปที่นั่นอีกครั้ง ช่วยให้คุณยึดเมือง L ได้เร็วขึ้น”
ในเมื่อหว่างเหลี่ยงบอกว่าเป็นคนที่สามารถช่วยไวโอเล็ตได้ ตำแหน่งก็ย่อมไม่ต่ำต้อย
เรื่องนี้ทำให้ไวโอเล็ตอยากรู้ว่าคนคนนี้คือใคร เมื่อเห็นว่าหว่างเหลี่ยงไม่ได้คิดจะพูดออกมา ไวโอเล็ตจึงถามนำขึ้นมาว่า “แล้วคนนี้เป็นใครกันแน่ ช่วยบอกฉันที คราวหน้าฉันจะได้ระวังไม่เกิดอุบัติเหตุอีก ไม่งั้นถ้าเผลอถูกฉันนับรวมไปด้วย มันจะเกิดความสูญเสียขึ้น”
หว่างเหลี่ยงยิ้มอย่างเย็นชา
“เรื่องนี้คุณคิดมากไปเอง ไม่มีใครสำคัญไปกว่าแผนนี้ ผู้บริหารสูงสุดไวโอเล็ต คุณฆ่าคนได้เต็มที่ จะฆ่าคนคนนี้ก็ไม่เห็นเป็นไร ส่วนเรื่องฐานะของคนคนนี้ คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอก”
เห็นได้ชัดว่า หว่างเหลี่ยงยังคงสงสัยในตัวไวโอเล็ต ดังนั้นจึงไม่ได้ตั้งใจจะบอกไวโอเล็ต ไวโอเล็ตรู้ว่าถ้าตนถามต่อไป ก็เท่ากับรนหาที่ตาย จึงพูดด้วยรอยยิ้ม
“ท่านช่างคิดได้รอบคอบถี่ถ้วนจริงๆ”
