ว่าแล้วไอ้หวังก็โบกมือส่งสัญญาณให้คนของเขาบุกเข้ามา
ผู้คนกว่าสิบคนเข้ามารายล้อมถังเฉา ตอนแรกไอ้หวังคิดว่าจะใช้เวลาเพียงแค่สิบกว่าวินาทีในการจัดการถังเฉา ไม่ว่าถังเฉาจะมีฝีมือเก่งกาจเพียงใด ก็ไม่อาจต้านทานการถูกล้อมโจมตีของคนจำนวนมากขนาดนี้ได้
เพียงแต่ว่าการปรากฏขึ้นของสถานการณ์เช่นนี้อย่างกะทันหัน ทำให้ไอ้หวังรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ และเขาก็รู้สึกหวาดกลัวไม่น้อยเช่นกัน
ถึงอย่างไรในชีวิตที่เผชิญมาอย่างโชกโชนของไอ้หวัง ก็ยังไม่เคยเห็นใครที่สามารถต่อสู้หนึ่งต่อสิบได้ แต่วันนี้เขากลับได้เห็นแล้ว
“นี่ นี่มันเป็นไปได้ยังไง ลำพังแค่ความแข็งแกร่งของคนเพียงคนเดียว ก็สามารถเอาชนะคนจำนวนมากของฉันได้?” ไอ้หวังมีสีหน้าตกใจ
ทันใดนั้น ไอ้หวังคิดว่ามันเป็นปัญหาของคนกลุ่มนี้ ไม่ใช่ถังเฉาแข็งแกร่งเกินไป มิฉะนั้นไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็จะไม่แสดงออกมา
ในสถานการณ์ปัจจุบัน มันเป็นไปไม่ได้ที่สถานการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้น เว้นแต่ว่าคนสิบกว่าคนนั้นกำลังเล่นละครอยู่
จากนั้น ไอ้หวังก็รีบเรียกลูกน้องของตัวเองทั้งหมดเข้ามา
“เป็นพวกเศษสวะจริงๆ ให้คนของผมลงมือเองดีกว่า”
แต่ในขณะนั้น จู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก ทุกคนมองไปยังประตูใหญ่ทันที
เห็นชายคนหนึ่งแบกหม่าเฟยเดินเข้ามา
“ผมบอกแล้วว่าสิ่งที่คุณต้องการ ผมจะนำมาให้คุณ”
ถังเฉายิ้มเยาะ มองไปยังหม่าเฟยที่อยู่บนพื้น แล้วมองไปที่ไอ้หวังอีกครั้ง
ในขณะนี้สีหน้าของไอ้หวังนั้นสามารถใช้คำจำกัดความได้เพียงคำเดียว นั่นคือใจคอไม่ดี
เมื่อเห็นการแสดงออกที่บิดเบี้ยวบนใบหน้า ถังเฉาก็หันข้างให้แล้วถามว่า “ว่าไง? คุณหวัง ตอนนี้คุณยังมีอะไรจะพูดอีกไหม? คนคนนี้ไม่ใช่หม่าเฟยที่คุณเน้นย้ำหรอกเหรอ? ตอนนี้เขามาแล้ว”
ในตอนนี้ไอ้หวังไม่กล้าพูดอะไรสักคำ ส่วนพวกลูกน้องที่กำลังจะกรูเข้าไป พอเห็นหม่าเฟยนอนอยู่บนพื้น ก็ไม่กล้าเคลื่อนไหวใดๆ
ทันใดนั้น หม่าเฟยก็ตื่นขึ้นพอดี เมื่อมองเห็นทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ก็แทบจะเบิกตาโพลง
“เกิดอะไรขึ้น หม่าเฟย คุณอธิบายหน่อยซิ เมื่อกี้ที่ประตูไหนคุณบอกว่าจะออกไปจากที่นี่ไม่ใช่เหรอ”
เมื่อจำได้ว่าหลังจากที่ถังเฉาเอาชนะลูกน้องของเขาทั้งหมด ตอนนี้หม่าเฟยก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย
เพียงแต่ว่าเมื่อเห็นว่ามีคนมากมายอยู่รายล้อมไอ้หวัง ไอ้หวังยังไม่ได้คิดจะปล่อยไปตามเวรกรรมจริงๆ แต่กลับมาตั้งต้นใหม่อีกครั้ง ลุกขึ้นยืนอย่างเด็ดเดี่ยว
“บอกว่าจะไปตั้งแต่เมื่อไหร่? คุณกำลังพูดอะไรอยู่? ผมไม่รู้ ไอ้หวังรีบเรียกคนมากำจัดเขาซะ”
เห็นได้ชัดว่าหม่าเฟยแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลย ส่วนไอ้หวังได้ยินดังนั้นก็หัวเราะลั่นเช่นกัน เขาสั่งให้ลูกน้องเข้าไปจับถังเฉาทันที
“หยุดนะ!”
และในเวลานี้เอง คนคนหนึ่งได้ลุกขึ้นยืน ทำให้ถังเฉารู้สึกตั้งตัวไม่ทัน
บุคคลนี้คือไวโอเล็ต
หลังจากแยกทางกับไวโอเล็ตครั้งสุดท้าย ถังเฉาคิดว่าไวโอเล็ตอยู่กับหว่างเหลี่ยงตลอดเวลา นึกไม่ถึงว่าไวโอเล็ตจะปรากฏตัวที่นี่อีกครั้ง
แต่ไวโอเล็ตไม่รู้จักถังเฉา เธอมองถังเฉาด้วยท่าทีที่อยู่เหนือกว่า
“ถังเฉา นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นคุณจริงๆ ตอนนี้หว่างเหลี่ยงของเราไม่ได้พุ่งเป้ามาที่คุณ คุณควรอยู่ให้ห่างจากเรื่องนี้”
“ถ้าคุณตอบตกลง ว่าจะออกไปจากที่นี่ดีๆ ตอนนี้ ผมจะปล่อยคุณไป และสั่งให้ลูกน้องของผมไม่ทำร้ายคุณ”
ถังเฉาเข้าใจในทันทีว่าไวโอเล็ตหมายถึงอะไร จึงพยักหน้าเบาๆ
เมื่อหม่าเฟยที่อยู่ทางด้านหนึ่งมองเห็นท่าทางอันสง่างามของไวโอเล็ต ไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกว่าวความน่าเกรงขามของตัวเองถูกทำลายลงไป เดิมทีมีท่าทางเหมือนสุนัขรับใช้ คอยทำหน้ายิ้มอยู่ข้างกายไวโอเล็ต
“เฮ้อ นี่คือผู้นำไม่ใช่เหรอ? ทำไมท่านถึงมาที่นี่ได้ล่ะ? ทางนี้ไม่มีเรื่องอะไรใหญ่โต ท่านไม่จำเป็นต้องมาควบคุมงานด้วยตัวเอง”
แม้ว่าหม่าเฟยจะหยิ่งผยองมากที่นี่ แต่เขาก็ยังแยกแยะได้เป็นอย่างดีว่าใครเป็นใคร หัวหน้าก็รู้ดีว่าใครเป็นคนให้ทุกอย่างแก่ตน
หลังจากได้พบกับไวโอเล็ตซึ่งเป็นผู้บริหารสูงสุดห้าดาว ความโกรธทั้งหมดก็หายวับไปทันที กลายเป็นสุนัขรับใช้
“ปล่อยเขาไป ไม่จำเป็นต้องสร้างปัญหาโดยไม่จำเป็น พอถึงตอนนั้น คนของเราทางนี้ตรวจสอบก็เรียบร้อย” ไวโอเล็ตพูดอย่างเฉยเมย
“ครับ…”
ว่าแล้ว หม่าเฟยก็รีบรับปาก จากนั้นก็ให้ลูกน้องของไอ้หวังออกไปทั้งหมด
ไอ้หวังรู้ว่าชายคนนี้เป็นหัวหน้าของหม่าเฟย และหม่าเฟยก็เป็นหัวหน้าของตน ดังนั้นจึงยอมออกไปอย่างรู้งาน
จากนั้นถังเฉาก็ออกจากโรงงานแห่งนี้โดยสวัสดิภาพต่อหน้าหม่าเฟย
“ทำไมองค์กรถึงปล่อยตัวคนคนนี้? คนคนนี้ขัดขวางงานของผมที่นี่มาตลอด ผมอยากจะฆ่าเขามานานแล้ว”
หม่าเฟยแสร้งทำเป็นจริงจังกับงานของตัวเอง ดึงถังเฉาออกมาเป็นแพะรับบาป แต่กลับคิดไม่ถึงว่าวินาทีต่อมาไวโอเล็ตจะหันกลับมา แล้วตบหน้าเขา
ความเจ็บปวดอย่างกะทันหันทำให้หม่าเฟยทำอะไรไม่ถูก แต่ก็ยังคุกเข่าลงด้วยความกลัว
“ผู้บริหารสูงสุด ผมขอโทษ! ผมผิดไปแล้ว”
เมื่อมองไปที่ใบหน้าของหม่าเฟย ไวโอเล็ตก็รู้แก่ใจว่าสุนัขรับใช้เช่นนี้ แม้ว่าจะไม่ได้ทำอะไรผิด แต่การถูกตัวเองตบหน้าครั้งเดียวก็สามารถทำให้เขายอมรับความผิดพลาดในทันที
ไวโอเล็ตไม่พูดอะไร หม่าเฟยคนนี้ยอมรับเองทุกอย่าง
รวมทั้งเรื่องที่เขาก่อความวุ่นวายให้หลินชิงเสว่ด้วย
“เงินมากมายขนาดนี้ไม่ได้ให้คุณมาเล่นสนุกที่นี่ ถ้าคุณทำภารกิจที่หัวหน้ามอบหมายให้ไม่สำเร็จ ผมจะหาคนมาแทนคุณ”
หม่าเฟยซึ่งกว่าจะพลิกชีวิตกลับมาได้รู้สึกใจหายวาบเมื่อได้ยินประโยคนี้ จึงรีบห้ามเขา
“ไม่มีทาง ท่านวางใจเถอะ ครั้งนี้เป็นความผิดพลาดของผม ผมสัญญาว่าเหตุการณ์แบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก”
ไวโอเล็ตพยักหน้า แล้วจากไปอย่างเงียบๆ
หลังจากออกไปแล้ว ไวโอเล็ตก็ไปที่บ้านของถังเฉาก่อน
ในเวลานี้หลินชิงเสว่ออกไปข้างนอกพอดี ถังเฉาก็เปิดประตูให้เธอ
ก่อนเข้าบ้านไวโอเล็ตไม่ลืมมองซ้ายมองขวาดูว่ามีใครตามเธอมาหรือเปล่า หลังจากแน่ใจว่าปลอดภัยแล้ว ถึงกล้าเข้าไปในบ้านของถังเฉา
“ถังเฉา ช่วงนี้ทางนี้เป็นยังไงบ้าง พี่สาวของฉันอยู่ที่ไหน?”
ไวโอเล็ตถามด้วยความกังวล
ถังเฉาแค่ส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “ทางนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดี แค่การปรากฏตัวของหม่าเฟยอย่างกะทันหันนั้น ทำให้ผู้คนรู้สึกคาดไม่ถึง”
ในเวลานี้ไวโอเล็ตถอนหายใจออกมา ราวกับว่ากำลังมีบางอย่างในใจ
“หม่าเฟยคนนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับหว่างเหลี่ยงด้วยหรือเปล่า แต่มันก็ไม่สำคัญแล้ว”
ไวโอเล็ตพยักหน้า แววตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าโศก “คุณพูดถูก บุคคลนี้ถูกส่งมาจากพวกเราทางนั้นจริงๆ แล้วยังมาคอยจับตาดูฉันเป็นพิเศษ แต่นึกไม่ถึงว่าหัวหน้าจะส่งคนโง่แบบนี้มาจับตาดูฉัน ฉันก็ไม่รู้ว่าเจตนาคืออะไร”
ถังเฉาเพียงแค่ยิ้มเยาะ แล้วมองไวโอเล็ตด้วยท่าทางจริงจัง พลางพูดอย่างสงบว่า “เรื่องนี้ไม่ง่ายดายขนาดนั้น คุณควรระวังตัวให้ดี จำไว้ว่าจะปล่อยให้เขาพบว่าคุณได้เอาไมโครชิปออกมาแล้วไม่ได้เด็ดขาด มิฉะนั้นชีวิตของคุณก็ยากที่รักษาไว้”
