พอที่ปรึกษาเห็นจ้าวไท่กลับมาแล้ว ก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าดีใจ แต่จ้าวไท่กลับทุบโต๊ะอย่างแรง
“ไอ้เดรัจฉาน ฉันยังนึกว่าที่เจ้าหญิงพาฉันไปที่ตระกูลถังในวันนี้ เพื่อที่จะไปพูดคุยเรื่องการสมรสซะอีก แต่คิดไม่ถึงว่าแค่ไปขอโทษเท่านั้น ไม่ได้การ พรุ่งนี้ฉันจะไปอีกรอบ ต้องจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จเรียบร้อยซะ”
“ถ้าไม่แต่งงานกับถังเชียนเชียน ฉันไม่กลับ”
วันนี้จ้าวไท่ได้เห็นถังเชียนเชียนอีกครั้ง ในใจก็รู้สึกหวั่นไหวไม่น้อย แต่แค่ว่าถังเชียนเชียนในตอนนั้นกำลังร้องไห้อยู่ จ้าวไท่กลัวว่าเจ้าหญิงจะเข้าใจผิดคิดว่าตัวเองรังแกถังเชียนเชียน แล้วจะล้มเลิกการหมั้นหมาย ก็เลยไม่กล้าเข้าไปแต๊ะอั๋งถังเชียนเชียน
“ว่าไงนะ? ที่ไปวันนี้ยังไม่ได้เอาถังเชียนเชียนมาอยู่ในกำมืออย่างนั้นเหรอ?”
ที่ปรึกษาถามขึ้นด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ ส่วนจ้าวไท่แค่จ้องเขม็งที่ปรึกษาอย่างโหดเหี้ยมเท่านั้น
“ทำไม? นายรังเกียจที่ฉันไร้ความสามารถสินะ? ฉันบอกกับนายแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าจะต้องเอาเธอมาอยู่ในกำมือให้ได้！ที่นายถามขนาดนี้ กำลังหัวเราะเยาะฉันอยู่ใช่ไหม?”
พูดจบ จ้าวไท่ก็เดินตรงไปหาที่ปรึกษา ที่ปรึกษามองจ้าวไท่ด้วยสีหน้าหวาดกลัว
“เปล่านะครับ ท่านนายพล ผมแค่ถามก็เท่านั้น ผมจะไม่เชื่อคุณได้ยังไงกันล่ะครับ พรุ่งนี้ผมจะไปด้วยกันกับคุณ จะต้องช่วยคุณภรรยาของคุณกลับมาแน่นอน”
แม้ว่าที่ปรึกษาของจ้าวไท่จะกำลังหัวเราะเยาะตนเองอยู่ แต่พอได้ยินที่ปรึกษาบอกว่าจะไปด้วยกันกับตนเองแล้ว ก็รู้สึกดีใจอยู่ไม่น้อย ถึงยังไง แม้ว่าที่ปรึกษาจะไม่เคยจัดการใครมาก่อน แต่หัวสมองของเขาก็ถือว่ามีประโยชน์อยู่ไม่น้อย
ส่วนในตอนค่ำ ถังเชียนเชียนไปหาถังเฉาอีกครั้ง
ตอนที่ถังเฉาเจอถังเชียนเชียนในตอนค่ำ ถังเฉาก็ยังไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมาในทันที
“เป็นอะไร เชียนเชียน มีใครรังแกเธอเหรอ? บอกฉัน ฉันจะช่วยจัดการให้เอง”
พูดตามตรง ถังเฉานึกว่าถังเชียนเชียนถูกรังแกจริงๆ กลับคิดไม่ถึงว่าคนที่แหย่ให้ถังเชียนเชียนร้องไห้ก็คือตนนั่นเอง
“คุณยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ คุณไม่รู้เหรอว่าใครเป็นคนรังแกฉัน? ไม่รู้เหรอว่าฉันร้องทำไม?”
ตอนแรกถังเชียนเชียนนึกว่าถังเฉาไม่มีน่าจะทึ่มขนาดนั้น แต่กลับคิดไม่ถึงว่าถังเฉาจะเดาไม่ออกจริงๆ
“ไม่ใช่ เชียนเชียน ฉันทำอะไรที่ทำให้เธอไม่มีความสุขอย่างนั้นเหรอ เธอพูดออกมาก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงยังร้องไห้แบบนี้อยู่อีก?”
ถังเชียนเชียนสีหน้าที่กำลังจะร้องไห้ออกมา แถมยังสูดน้ำมูกอีกด้วย พูดกับถังเฉาด้วยสีหน้าโมโห
“ตอนที่คุณเปิดประตูในตอนเช้า ฉันเห็นน้องน้อยโจวอยู่ในห้องของคุณ ไหนคุณว่ามาสิ ทำไมถึงให้ผู้หญิงที่เพิ่งจะรู้จักกับคุณเข้าไปนอนในห้องของคุณได้ คุณทำอะไรกันด้วยใช่ไหม?”
เพราะว่าเรื่องนี้ ถังเชียนเชียนก็เลยร้องมาตลอดทั้งวันแล้ว จนกระทั่งตอนนี้ถึงได้ตัดสินใจมาถามกับถังเฉาให้ชัดเจนแจ่มแจ้งกันไปเลย
พอถังเฉาได้ยินถังเชียนเชียนร้องไปพลาง พูดบ่นตนเองไปพลางถึงเรื่องเมื่อตอนเช้า ก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้
“เธอกำลังคิดอะไรอยู่? เมื่อวาน น้องน้อยโจวได้รับบาดเจ็บกลับมา เพราะว่าไปช่วยขโมยสัญญาหมั้นของเธอนะ เมื่อวานฉันแค่รักษาให้กับเธอเท่านั้น ฉันนอนอยู่บนเก้าอี้ แล้วฉันจะไปทำเรื่องอะไรกับเธอได้ล่ะ?”
หลังจากที่ได้ยินประโยคนี้ ใบหน้าของถังเชียนเชียนก็นิ่งชะงักไปทันที มองถังเฉาด้วยใบหน้าเหลือเชื่อ
“อะไรนะ? เธอไปช่วยขโมยสัญญาหมั้นมาให้ฉัน? หรือว่าขโมยสัญญาหมั้นของจ้าวไท่อย่างนั้นเหรอ?”
ถังเชียนเชียนสีหน้าเหลือเชื่อ
ถังเชียนเชียนรู้ว่าจ้าวไท่แข็งแกร่งสุดๆ แต่เมื่อตะกี้ถังเฉาเพิ่งจะบอกว่าน้องน้อยโจวไปช่วยขโมยสัญญาหมั้นของจ้าวไท่มาให้กับตนเอง ก็เลยรู้สึกไม่อยากจะเชื่อขึ้นมาเล็กน้อย ไม่ว่ายังไงเรื่องนี้มันก็เป็นเรื่องที่อันตรายมากๆเรื่องหนึ่งเลย！
“จริงเหรอ? คุณบอกว่าน้องน้อยโจวไปช่วยฉันขโมยสัญญาหมั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นเธอได้รับบาดเจ็บสาหัสไหม? ฉันกล่าวหาเธอแล้วใช่ไหม?”
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของถังเฉา ถังเชียนเชียนสีหน้าก็รู้สึกผิด
“หมดกันๆ เธอช่วยฉันขนาดนี้ แต่ฉันกลับจะคิดกับเธอแบบนี้ ฉันควรจะไปขอโทษเธอตอนนี้เลยดีกว่า ไม่อย่างนั้นใจของฉันคงจะรู้สึกผิดอยู่ไม่สุขแน่ๆ”
ถังเชียนเชียนพูดขึ้นด้วยสีหน้ากังวลกระวนกระวาย
แต่เธอคิดไม่ถึง ว่าในเวลานี้น้องน้อยโจวกำลังนั่งอยู่บนหลังคา มองการกระทำของถังเชียนเชียนแล้วก็ถังเฉาอยู่
ไม่รู้ว่าทำไม พอน้องน้อยโจวเห็นท่าทางแบบนี้ของถังเชียนเชียนแล้ว ก็รู้สึกไม่พอใจสุดๆ
“เธอหยุดเสแสร้งได้แล้ว ร้องมาตลอดทั้งวันขนาดนี้ ตอนนี้เพิ่งจะมาขอโทษ ถ้าจะขอโทษล่ะก็ เธอก็ควรจะมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ?”
น้องน้อยโจวกระโดดลงมาจากหลังขา จากนั้นก็เดินเข้ามาด้วยท่าทางหยิ่งยโส
ถังเฉาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าที่แท้น้องน้อยโจวก็มีมุมที่หยิ่งยโสขนาดนี้
“พอแล้ว พอแล้ว พวกเธอสองคนหยุดทะเลาะกันได้แล้ว รีบกลับไปนอนที่ห้องนอนเถอะ ตอนนี้มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ถึงพวกเธอสองคนไม่นอน แต่ฉันจะนอน”
ในเวลานี้เองน้องน้อยโจวก็ผลักถังเฉาออก พร้อมกับพูดขึ้นกับถังเฉา
“ไม่เป็นไร ถังเฉาถ้าคุณจะกลับไปนอนล่ะก็ คุณก็กลับไปตอนนี้เลย เรื่องนี้ฉันจะพูดกับเธอให้รู้เรื่อง ฉันไม่ได้คิดที่จะไปขโมยสัญญาหมั้นเพื่อเธอสักหน่อย แต่ฉันแค่อยากที่จะช่วยคุณเท่านั้น”
พอได้ยินน้องน้อยโจวพูดสารภาพแสดงอำนาจของตัวเองออกมาแล้ว ถังเชียนเชียนจะรับไหวได้ยังไง?
“เธอนึกว่าฉันต้องการให้เธอไปช่วยเอาสัญญาหมั้นมาอย่างนั้นเหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะพี่กลัวว่าฉันจะแต่งให้กับจ้าวไท่ แล้วเขาจะให้เธอช่วยไปขโมยสัญญาหมั้นมาเพื่อฉันเหรอ? เธอมันก็แค่เครื่องมือเท่านั้น”
หลังจากที่น้องน้อยโจวได้ยินคำพูดนี้แล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที รังสีความหยิ่งยโสเมื่อตะกี้นี้จางหายไปจนหมด ตอนที่หันไปมองถังเฉาที่อยู่ข้างๆกำลังจะพูดอธิบายอยู่นั้น น้องน้อยโจวกลับชักสีหน้า หันตัวกำลังจะเดินจากไป
“เห้อ เชียนเชียน นี่เธอกำลังพูดอะไรอยู่ ฉันพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่ให้เธอมาช่วยเธอ แล้วทำไมเธอถึงไปยุให้เธอโกรธจนกลับไปซะอย่างนั้น”
ถังเชียนเชียนเชื่อฟังถังเฉามาโดยตลอด แต่หลังจากที่ถังเฉาพูดคำพูดนี้ออกมา ถังเชียนเชียนกลับไม่ยอมเชื่อฟัง หันหน้าของตัวเองไปทางอื่นทันที
“ไม่สน ถึงยังไงเธอก็ไปทำเรื่องนี้เพื่อฉันเอง ฉันไม่ได้ขอให้เธอช่วยสักหน่อย”
ถังเฉามองผู้หญิงทั้งสองฝั่งต่างก็หันหลังให้กับตัวเอง ในเวลานี้เขาจึงได้รู้ว่า ที่แท้ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่ยุ่งยากซับซ้อนมากเหลือเกิน
“ให้ตายสิ ยุ่งยากเหลือเกิน กลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆ”
“พอได้แล้ว พวกเธอทั้งสองคนอยากทำอะไรก็ทำเถอะ ฉันกลับไปนอนแล้ว ฉันรับไม่ไหวจริงๆ”
พูดจบถังเฉาก็กลับไปที่ห้องของตัวเองจริงๆ เหลือหญิงสาวสองคนยืนอยู่ตรงประตู
“เธอยังไม่ไปอีกเหรอ? รออยู่ที่ทำไม ยังคิดที่จะเข้าไปในห้องของพี่ฉันอีกหรือไง ฉันจะบอกเธอให้นะ ไม่มีทางซะหรอก วันนี้ฉันจะยืนเฝ้าที่นี่เอง”
พูดจบ น้องน้อยโจวก็ยังยืนอยู่ตรงหน้าประตูของถังเฉาจริงๆ ส่วนถังเชียนเชียนก็ไม่ได้ไปไหน จ้องเขม็งน้องน้อยโจวอยู่ตลอดเวลา ไม่ให้น้องน้อยโจวเข้าไปในห้องของถังเฉา
“ได้ ในเมื่อเป็นแบบนี้ล่ะก็ พวกเราสองคนก็ยืนอยู่ตรงนี้ไปตลอดนั่นแหละ ไม่ต้องมีใครไปไหนทั้งนั้น”
