“องค์ชายรองนั้นไม่ธรรมดาจริงด้วย แค่เปิดปากก็พูดในสิ่งที่ผมต้องการทันที”
“เงื่อนไขของคุณค่อนข้างน่าสนใจ แต่ผมก็อยากรู้ด้วยว่าพี่ชายของคุณจะให้อะไรผม ถ้าเขาเสนอเงื่อนไขที่น่าดึงดูดใจมากกว่าคุณ ผมควรทำอย่างไร?”
แน่นอนว่าองค์ชายรองเดาได้อยู่แล้วว่าตระกูลไป๋จะถามคำถามนี้ และเขาก็ไม่รู้สึกแปลกใจ ตรงกันข้าม เขาพูดอย่างเฉยเมย
“แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าพี่ใหญ่จะให้อะไรกับคุณ แต่คุณก็น่าจะรู้ว่า ด้วยนิสัยของเขา ประเทศญี่ปุ่นยังไม่ทันสงบสองปี และเขาคงจะนำประเทศเข้าสู่สงครามอีกครั้ง”
“คุณอยากอยู่ในที่ๆคุณหวาดกลัวทุกวันไหม?”
“ผมแย่งชิงบัลลังก์ก็เพื่อทำให้ญี่ปุ่นเป็นประเทศที่เหมือนกับราชวงศ์ต้าเซี่ย”
กับสิ่งนี้ ผู้นำไป๋ไม่ได้สงสัยเลยแม้แต่น้อย เพราะเขารู้ว่าองค์ชายรองต้องการอะไร
ทุกคนรู้ดีถึงนิสัยเจ้าชู้ขององค์ชายรอง เขาแค่ต้องการครอบครองบัลลังก์โดยที่ไม่ต้องอยู่ภายใต้การควบคุมขององค์ชายใหญ่ และหลุดออกจากสงคราม มีความสุขกับหญิงสาวของเขาในประเทศญี่ปุ่น
เพียงแต่ว่านี่คือความฝันลมๆแล้งๆขององค์ชายรองเท่านั้น ในประเทศ หากพระราชาทรงคิดถึงแต่ผู้หญิงทุกวัน ประเทศนี้คงอยู่ได้ไม่นาน ด้วยเหตุนี้ เจ้าหญิงอายาเสะจึงไม่ยอมให้องค์ชายรองขึ้นครองตำแหน่ง
แต่เรื่องนี้ สำหรับตระกูลไป๋ไม่มีผลกระทบใดๆ เพราะองค์ชายรองในเวลานี้ ยังไม่รู้ว่าตระกูลไป๋ต้องการอะไร
“เงื่อนไขดี แต่ผมจะเชื่อได้อย่างไรว่าคุณจะทำตามที่คุณพูด”
“เพราะยังไงแล้ว ประเทศของคุณไม่ได้เต็มไปด้วยคนโง่เขลา”
ประโยคนี้ดูเหมือนจะเป็นการชมเชย แต่ก็ดูเหมือนจะเป็นขู่เช่นกัน
สิ่งที่องค์ชายรองสามารถให้ได้เป็นเพียงการรับปาก ไม่ว่าคำพูดจะพูดได้สวยสักเพียงใด ตระกูลไป๋ก็ไม่ยอมช่วยตัวเขา เว้นแต่ตัวเขาจะนำบางสิ่งออกมาเพื่อทำให้ตระกูลไป๋เชื่อมั่นในตนเอง
“ไม่ต้องห่วง เจรจาธุระกิจกับตระกูลไป๋ ผมมาคุยด้วยความจริงใจอยู่แล้ว”
ขณะพูด องค์ชายรองจึงหยิบของบางอย่างออกมาจากพัสดุของเขา
“ผมเชื่อในตระกูลไป๋จึงนำสิ่งนี้มาที่นี่ ตอนนี้ผมมอบให้กับตระกูลไป๋ของคุณ เมื่อคุณรับสิ่งนี้ไว้ ก็ไม่ต้องกังวลว่าผมจะผิดสัญญา”
สิ่งที่อยู่ในมือขององค์ชายรองคือตราพยัคฆ์แห่งญี่ปุ่น เมื่อมีตราพยัคฆ์นี้ ราวกับมีกองกำลังทหารขององค์ชายรอง
พูดตามตรง ผู้นำไป๋หวั่นไหวแล้ว
แต่ในธุรกิจทฤษฎีกบต้มนั้นสำคัญ ผู้นำไป๋ไม่ได้รับตราพยัคฆ์มาในทันที
“ถ้ามันเป็นอย่างที่คุณพูดจริงๆ ผมก็เห็นด้วย ผมจะยอมรับตราพยัคฆ์ไว้ แต่กองกำลังใต้ดินของตระกูลไป๋ ให้คุณได้เพียงครึ่งเดียว และอีกครึ่งหนึ่งจะต้องถูกควบคุมโดยลูกชายของผม มิเช่นนั้น เมื่อเวลานั้นคุณลงมือ ผมก็จะไม่มีที่ว่างสำหรับการตอบโต้”
องค์ชายรองหัวเราะ
“ไม่มีปัญหา เอาแบบนี้ กองกำลังเหลือครึ่งหนึ่งเป็นลูกชายของคุณ แต่คุณต้องให้ลูกชายของคุณช่วยผมสู้กับพี่ชายของผม”
ขณะที่พูด ทั้งสามคนก็หัวเราะ
“ไม่มีปัญหา องค์ชายรองจะสัญญากับท่านเช่นนั้น”
องค์ชายรองมีความสุขมาก และในขณะเดียวกันก็นึกถึงชายที่หักแขนของเขาจนหัก
“ใช่แล้ว ผู้นำไป๋ สำหรับมือของผม คุณต้องแก้แค้นให้ผมด้วย เพราะคนฝั่งนี้มาจากราชวงศ์ต้าเซี่ยของพวกคุณ ผมก็ไม่สะดวกที่จะลงมือที่นี่ ดังนั้น เรื่องนี้รบกวนคุณช่วยผมหน่อย”
ผู้นำไป๋ไม่ทราบว่าคนที่องค์ชายรองกำลังพูดถึงคือถังเฉา ดังนั้นเขาจึงตอบตกลงทันที
“ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ผมจะให้คุณเห็นความแข็งแกร่งของการต่อสู้ของลูกชายผมดู เพราะยังไงแล้ว สิ่งที่คุณต้องการไม่ใช่เศษไม้ที่ไร้ประโยชน์ และผมก็ไม่กล้าเอาไอ้คนไร้ประโยชน์ไปที่ประเทศญี่ปุ่น เขาไปที่นั่นนั้นมีความหมาย”
หากคุณต้องการยืนหยัดในตำแหน่ง ไม่เพียงแค่มีความสัมพันธ์ แต่ยังต้องมีความแข็งแกร่งด้วย ไม่เช่นนั้น องค์ชายรองจะสังหารไป๋ตี๋อย่างแน่นอนในอนาคต และแย่งกองกำลังในมือของไป๋ตี๋มาไว้ในมือของเขาเอง เว้นแต่ตัวเองจะใช้ไป๋ตี๋ เพิ่มความแข็งแกร่งให้ตนเอง
พูดถึงความแข็งแกร่งส่วนตัว องค์ชายรองไม่เชื่อว่าจะมีคนแข็งแกร่งได้มากจนเขาไม่อยากเชื่อ ยกเว้นถังเฉาที่ใช้ประโยชน์จากกับดักเมื่อเช้านี้
“ถ้าจะฆ่าคนนั้น ก็ลองกับผมก่อนหน่อยไหม เพราะมือของผมโดนเขาหักไป ถ้าพวกคุณไปแล้วไม่สามารถฆ่าคนๆนั้นได้ ถึงตอนนั้นก็อย่ามาโทษผม”
ไป๋ตี๋เพิ่งถูกถังเฉาบดขยี้เมื่อไม่นานมานี้ เขาเชื่อว่าจะไม่มีวันมีคนแบบนี้อยู่ในโลก ที่สามารถแข็งแกร่งมากจนเขาไม่เข้าใจ ดังนั้นเขาจึงยอมรับการท้าทายขององค์ชายรอง เพราะองค์ชายรองแขนหักไปหนึ่งข้าง แม้จะแข็งแกร่งแค่ไหน ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขา
ไป๋ตี๋ยอมรับอย่างเด็ดขาด และจากนั้นก็เริ่มต่อสู้กับองค์ชายรอง
เดิมทีคิดว่าไป๋ตี๋จะมีความสามารถอยู่บ้าง คิดไม่ถึงว่าโดนองค์ชายรองล้มลงกับพื้นโดยตรงเพียงไม่กี่กระบวนท่า
ทั้งคู่ไม่ได้ใช้กำลังภายใน และความแตกต่างของทักษะทางกายภาพเพียงอย่างเดียวก็ใหญ่มาก หากเพิ่มกำลังภายใน ผลที่ตามมาจะยิ่งเลวร้ายมากขึ้นไปอีก
“มันยังอ่อนแอเกินไป แต่ก็ไม่เป็นไร สิ่งที่ผมต้องการไม่ใช่ความแข็งแกร่งในการต่อสู้ส่วนตัวของพวกคุณ แต่เป็นกองกำลังของราชวงศ์ต้าเซี่ย”
“เท่าที่ผมรู้ ไม่มีตระกูลใดกล้ามีเรื่องกับตระกูลของคุณแบบตัวต่อตัว”
ขณะที่เขาพูด ผู้นำไป๋ปกปิดความอายของเขาด้วยรอยยิ้มของเขา
“ใช่ ใช่ ตระกูลไป๋ของเราอยู่ที่นี่ หากเราพูดหนึ่งจะไม่มีใครกล้าพูดสอง”
เห็นได้ชัดว่า ผู้นำไป๋คิดไม่ถึงว่า องค์ชายรองที่เขาดูถูกมาตลอด ความแข็งแกร่งนั้นไม่ได้แกร่งกว่าไป๋ตี๋แค่นิดเดียว
ถ้าให้ไป๋ตี๋ช่วยองค์ชายรองฆ่าคนที่หักแขนขององค์ชายรอง โดยพื้นฐานแล้วมันคงเป็นไปไม่ได้ เว้นแต่จะมีคนอื่นมา
และคนนี้คือคนที่เดิมวางแผนจะออกตัวในการแข่งขันสมาคมวรยุทธ์ แต่ตอนนี้การแข่งขันสมาคมวรยุทธ์ ถูกเลื่อนออกไป ตระกูลไป๋ต้องการจะดูว่าเครื่องมือของพวกเขาเก่งแค่ไหน
“พอแล้ว องค์ชายรองคุณกลับไปก่อน ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง รอฟังข่าวดีจากผมได้เลย”
เมื่อพูดจบ องค์ชายรองก็ออกจากประตูหลังอย่างมีความสุข
ไป๋ตี๋ยืนขึ้นอย่างตื่นเต้น แม้ว่าเขาจะแพ้ แต่เขาก็ยังมีความสุขมาก เพราะเขาจะได้เป็นราชาอีกไม่นานแล้ว
ขณะที่ไป๋ตี๋เพิ่งลุกขึ้น ผู้นำไป๋โบกมือ
“นั่งลง การเจรจายังไม่จบ และมีอีกคนจะมา”
หลังจากผู้นำไป๋พูดจบ ไป๋ตี๋ก็มองดูผู้นำไป๋ด้วยใบหน้าที่สงสัย
“คุณฟังดู นี่ก็มาแล้วไม่ใช่เหรอ?”
ในเวลาเดียวกัน บ้านหลังใหญ่ที่ประตู เห็นว่าทหารทุกคนที่เฝ้าประตูของตระกูลไป๋กลับไปหมดแล้ว เขาจึงแอบเข้ามา แต่ไม่คิดว่านี่จะเป็นแผนการของผู้นำไป๋
ปั้งๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
ราวกับว่าทำเรื่องเดิมจนสำเร็จเป็นครั้งที่สอง ประวัติศาสตร์ช่างคล้ายคลึงกันมาก
