“องค์ชายทั้งสอง ขอโทษนะที่ผมพูดตรงๆ รบกวนพวกคุณอย่าทำเหมือนว่าผมเป็นคนโง่นะ ผมยังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องทำ ไม่มีเวลามายุ่งวุ่นวายกับพวกคุณที่นี่ พอเถอะ ผมจะไปแล้ว”
เห็นได้ชัดว่าโจวหลี่โกรธองค์ชายทั้งสอง และจากไปอย่างเด็ดเดี่ยว แต่ในขณะนี้ มูโตะก็หยิบอะไรบางอย่างที่ทำให้โจวหลี่รู้สึกอยากได้มาก
“สิ่งนี้สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของคุณได้หลายเท่าในระยะเวลาอันสั้น หากคุณดื่มสิ่งนี้ เมื่อคุณแข่งขันกับไอ้เด็กคนนั้น ผมมั่นใจว่าคุณจะชนะอย่างแน่นอน และคุณอาจจะทิ้ง ฉากประวัติศาสตร์ไว้ในราชวงศ์ต้าเซี่ยได้”
โจวหลี่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่พักหนึ่ง ตอนนี้ความสามารถของเขาเป็นสิ่งที่ทำให้ราชวงศ์ต้าเซี่ยตกตะลึงอยู่แล้ว หากเก่งขึ้นไปอีกหลายเท่า มันจะทรงพลังอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนในราชวงศ์ต้าเซี่ยไม่ใช่หรอกหรือ?
โจวหลี่มองย้อนกลับไปที่แคปซูลบนฝ่ามือของมูโตะ
“ผมซื้อมันมาในราคาสูง เพียงคุณกินมัน ความแข็งแกร่งของคุณจะพุ่งสูงขึ้น ถึงตอนนั้นคุณยังจะต้องไปกังวลว่าคุณจะเอาชนะคนอื่นได้หรือไม่ไหม?”
โจวหลี่เดินไปอยากจะเอาแคปซูลไป แต่มูโตะไม่ให้
“คุณยังไม่ช่วยเราทำอะไรเลย คุณก็ต้องการเอาสิ่งนี้ไป คุณฝันหวานไปหรือเปล่า”
โจวหลี่ต้องการพลังที่แข็งแกร่งมากกว่านี้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตามองค์ชายทั้งสอง เขาเดินไปตามไปเหมือนสุนัขตัวหนึ่งที่อยู่ข้างหลังพวกเขา แม้ว่าในใจนายท่านโจวจะดูอึดอัดมาก แต่เขาไม่สามารถหยุดลูกชายของเขาได้ เขาทำได้เพียงปล่อยให้โจวหลี่ติดตามองค์ชายทั้งสองไป
“เฮ้อ คนจากราชวงศ์ต้าเซี่ยช่างเหมาะที่จะเป็นหมาจริงๆ ในเมื่อติดตามผมดีแบบนี้ ผมไม่อยากเลี้ยงหมาอีกแล้ว”
เมื่อเห็นท่าทางของโจวหลี่ องค์ชายมิยาโมโตะก็อดไม่ได้ที่จะล้อเลียน
ส่วนโจวหลี่ แม้ว่าจะได้ยินเสียงหัวเราะ แต่ก็ไม่มีความผันผวนใด และเขายังคงติดตามมิยาโมโตะตรงหน้าเขาไปตลอดทาง
“เอาล่ะ ในเมื่อคุณจริงใจเช่นนี้ งั้นผมก็จะไม่ใบ้คำกับคุณแล้ว ผมพูดตรงๆนะ ผมจะให้แคปซูลคุณก่อน แต่ถ้าคุณกินแคปซูลนี้ อย่างแรกเลยคือต้องพาผู้หญิงคนนั้นมาหาผม ไม่อย่างนั้น ผมจะเอาแคปซูลที่เหลือกลับคืนมา”
“แม้ว่าคุณจะกินแคปซูลเม็ดแรกไปแล้วไง หากคุณไม่มีแคปซูลเม็ดที่สองหรือสาม ผลของยาจะลดลงทันที และจากนั้นคุณจะยังอ่อนแอเหมือนเดิม”
มูโตะไม่กลัวที่จะให้โจวหลี่กินแคปซูลก่อน อย่างไรก็ตาม เขาเชื่อว่าเมื่อโจวหลี่กินแคปซูลไป เขาจะไม่ไปจากเขาอย่างแน่นอน
หลังจากได้ยินคำพูดของมูโตะ โจวหลี่ก็พยักหน้าอย่างบ้าคลั่ง ตอนนี้สำหรับโจวหลี่ มันเป็นสิ่งล่อใจที่ร้ายแรง เขาไม่ต้องการปล่อยให้โอกาสดีๆนี้ผ่านไปโดยง่าย
“คุณวางใจได้ หลังจากที่ผมได้รับยาแล้ว ผมจะเชื่อฟังคุณอย่างแน่นอน และผมจะไม่มีวันต่อต้านแน่นอน”
“ใช่แล้ว พวกคุณให้ผมไปฆ่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เหรอ?ไม่เป็นไร พวกคุณแค่ให้ยาผม แล้วผมจะไปฆ่าผู้หญิงคนนี้ทันที”
โจวหลี่มองดูองค์ชายทั้งสองด้วยความตื่นเต้น องค์ชายทั้งสองก็รู้ว่าแผนของพวกเขาประสบความสำเร็จ และมอบยาเม็ดหนึ่งให้โจวหลี่ โจวหลี่กลืนยาเข้าไปทันทีเหมือนกับสุนัขที่ดุร้าย กลืนยาลงในลำคอทันที
“คิดไม่ถึงว่า บุคคลผู้สูงศักดิ์ของราชวงศ์ต้าเซี่ย จะเป็นเหมือนสุนัข แย่งชิงผลประโยชน์เล็กน้อยอยู่ข้างใต้”
หลังจากโจวหลี่กินเสร็จ เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาเต็มไปด้วยพลัง ในชั่วพริบตา หัวใจของเขาก็มีความปรารถนาที่จะรีบไปที่ถังเฉาและฆ่าถังเฉา
“ผมจะไปแก้แค้น อย่ามาห้ามผม”
โดยไม่คาดคิดว่า องค์ชายรองได้ทำอะไรกับแคปซูลด้วย เขาหยิบตัวควบคุมเล็กๆออกจากมือแล้วสะบัดสองครั้ง โจวหลี่รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงในร่างกายของเขา
เนื่องจากความเจ็บปวดอย่างรุนแรง โจวหลี่จึงล้มลงกับพื้น มองดูองค์ชายรองด้วยความสิ้นหวัง
“เจ้าหนู คุณลืมไปแล้วหรือว่าคุณได้ตกลงอะไรกับเราเมื่อครู่นี้? คุณได้พลังมา ก็ต้องการไปทำเรื่องของตนเอง คุณดูถูกผมเกินไปไหม”
โจวหลี่ที่ล้มลงกับพื้นเจ็บปวดมากจนพูดอะไรไม่ออก จนกระทั่งองค์ชายรองกดโหมดควบคุมในมือของเขาอีกครั้ง โจวหลี่จึงหยุดเคลื่อนไหวและหยุดดิ้นรน
“ผมขอโทษ องค์ชายรองเป็นความผิดของผมเอง ผมไม่ควรรีบร้อนขนาดนั้น บอกผมที คนที่คุณต้องการให้ผมฆ่าอยู่ที่ไหน ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
โจวหลี่คุกเข่าลงต่อหน้าองค์ชายรอง และองค์ชายรองก็ยื่นมือออกมาด้วยท่าทางที่ชั่วร้าย ตบหัวของโจวหลี่และพูด
“แบบนี้สิ นี่จึงจะเป็นสุนัขแสนดีของผม ตอนนี้เธออยู่ในตระกูลไป๋ แต่ตอนนี้ถังเชียวก็อยู่ที่นั่นด้วย ความแข็งแกร่งของคุณ ผมก็ไม่แน่ใจ ว่าจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้หรือเปล่า ดังนั้นคุณรอจนกว่าเขาจะไปจากตระกูลไป๋แล้วค่อยไปดู ถ้าโอดะไออยู่ที่นั่น คุณก็ฆ่าเธอโดยตรง ถ้าไม่อยู่ คุณก็แอบตามถังเชียวไป”
หลังจากได้ยินเช่นนี้ โจวหลี่ก็พยักหน้า คิดว่าขอแค่เขาได้พบถังเฉา เขาจะฆ่าถังเฉาโดยตรง เพราะว่า ตอนนี้เขาได้ครอบครองพลังอันทรงพลังไว้ โจวหลี่จึงคิดว่า ในโลกนี้ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของเขา
ถ้าองค์ชายรองไม่มีรีโมทควบคุมอยู่ในมือ คาดว่าเขาคงไม่กล้าหยิ่งทะนงแบบนี้กับเขา
“หลังจากที่ผมทำสิ่งต่างๆเสร็จ ผมก็จะกลับมาฆ่าคุณ แต่ก่อนอื่น ผมต้องทำให้คุณผ่อนคลายไม่ระแวงผมก่อน”
โจวหลี่ไม่ใช่คนโง่ แอบคิดในใจและตั้งใจว่าจะฆ่าองค์ชายรอง
“ได้ องค์ชายรอง ข้าน้อยรู้ว่าต้องทำอย่างไร ผมจะไปฆ่าเด็กคนนั้นเดี๋ยวนี้”
จากนั้นองค์ชายรองก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ โจวหลี่หายไปในบ้านของตระกูลโจว
ในเวลานี้ ในบ้านของตระกูลไป๋ ถังเฉาได้ปล่อยผู้นำไป๋ลงแล้ว และผู้นำไป๋ก็นั่งอยู่บนเก้าอี้ มองไปที่ถังเฉาตรงหน้าเขา ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ
“คุณช่วยคนจากประเทศญี่ปุ่นมาจัดการกับราชวงศ์ต้าเซี่ยของเรา คุณเป็นสุนัขรับใช้จริงๆ!”
ถังเฉาเดินไปตรงหน้าผู้นำไป๋อย่างไม่เกรงกลัว และเอามือตบหน้าเขา ผู้นำไป๋ไม่กล้าพูดอะไร แม้ว่าถังเฉาจะไม่ให้เกียรติผู้อาวุโสเลย เขาก็ไม่กล้าไปบอกความจริงกับราชวงศ์ เพราะยังไงซะ เขาอยากหนีไปฝั่งญี่ปุ่น
หากเป็นเพียงพลเมืองธรรมดาไปในญี่ปุ่นก็ไม่เป็นไร แต่ผู้นำไป๋เป็นบุคคลผู้ยิ่งใหญ่ในราชวงศ์ต้าเซี่ยเลยนะ ทรงเก็บความลับของราชวงศ์ต้าเซี่ยไว้มากมาย ดังนั้นเมื่อถังเฉาจับหางของผู้นำไป๋ไว้ได้ ผู้นำไป๋ก็ไม่กล้าที่จะยั่วยุถังเฉา
“คุณถัง เมื่อกี้ต้องโทษผม ผมประมาทเอง ปล่อยผมไปเถอะ”
ผู้นำไป๋พูดอย่างกล้าๆกลัวๆ ถังเฉาแค่หัวเราะเสียงดัง
“ผมสามารถปล่อยคุณไป แต่อำนาจทั้งหมดที่อยู่ในมือของคุณจะต้องเป็นของผม มิฉะนั้น ผมจะทำลายล้างทุกสิ่งที่คุณมี”
