“ไม่ขนาดนั้นมั้ง พี่ชาย คนที่สอนวิชาการต่อสู้แก่ฉัน ไม่น่าจะทำร้ายราชวงศ์ต้าเซี่ยของเรา เพราะ…”
เมื่อเย่โฮ่เอ๋อพูดแบบนี้ เธอหยุดปากของเธอราวกับว่ามีบางอย่างที่พูดไม่ได้
หลังจากที่เย่ไป๋เห็นฉากนี้ เขาก็ถามต่อ
“รีบพูดมาว่าเกิดอะไรขึ้น?หากคุณต้องการให้ตระกูลเย่ของเราอยู่รอดตามปกติ คุณก็รีบพูดออกมา”
หลังจากที่เย่โฮ่เอ๋อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ในใจของเธอก็ตัดสินใจไม่ได้
“จำเป็นไหม? ฉันแค่ฝึกวิชาการต่อสู้ ฉันจะไม่แพร่มันออกไปไปเรื่อยอย่างแน่นอน และบุคคลนั้นก็น่าเชื่อถืออย่างแน่นอน”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ เย่ไป๋ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก จับมือน้องสาวของเขาโดยตรง และถามอย่างตื่นเต้นเล็กน้อย
“พูดมาสิ คนนั้นเป็นใคร?”
ในเวลานี้ เย่โฮ่เอ๋อเพิ่งตระหนักได้ว่าเธอหลุดปากของเธอ
“เห้อ พี่ อย่าถามฉันอีกเลยนะ”
หลังจากที่เย่ไป๋ถามเย่โฮ่เอ๋อเป็นเวลาเกือบสองชั่วโมง เย่โฮ่เอ๋อก็พูดออกมาในที่สุด
“อันที่จริง เธอเป็นสมาชิกของตระกูลเย่ของเรา เธอต้องการออกไปดูโลกภายนอกเหมือนฉัน ดังนั้นเราสองคนจึงได้พบกัน”
“เธอบอกฉันว่าเธอรู้ว่าวิชาการต่อสู้ของบุคคลหนึ่งที่แข็งแกร่งมาก หลังจากที่ฉันเรียนมัน ฉันจะมีตำแหน่งในราชวงศ์ต้าเซี่ยอย่างแน่นอน”
เย่ไป๋ยังดูเหลือเชื่อเมื่อเธอกล่าวเช่นนี้
“คุณกำลังพูดถึงใคร?อยู่ในตระกูลเย่ของเรา? ทำไมผมถึงไม่รู้ว่าคนในตระกูลเย่ของเรามีคนอะไรออกไป?”
สำหรับราชวงศ์ต้าเซี่ย การเข้าและออกของบุคลากรถูกควบคุมอย่างเข้มงวด
การให้คนนอกเข้ามาไม่ใช่เรื่องง่าย และไม่ง่ายที่จะปล่อยคนออกจากตัวเองด้วย
ทันใดนั้น เย่ไป๋ดูเหมือนจะคิดได้อะไรบางอย่าง ดูเหมือนว่าเมื่อหลายปีก่อน เหมือนจะมีคนแบบนี้จริงๆ
“หรือว่าคุณกำลังพูดถึงเธอเหรอ?”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ เย่โฮ่เอ๋อมองดูพี่ชายของเธอ ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงตื่นตระหนก
ดวงตาของเย่ไป๋ลดต่ำลง
“บอกความจริงกับคุณนะ ความจริงแล้วคุณยังมีพี่สาว”
“ตอนนั้นคุณยังเด็ก แต่ผมจำได้ชัดเจนมาก เธอชื่อเย่หรูอี้ เป็นเด็กที่พ่อของเรามีที่อื่น”
“ตัวตนของเธอคล้ายกับถังเฉา ไม่เป็นที่ยอมรับ เธอจึงไม่กลับมา เร่ร่อนอยู่ข้างนอก และเล่ากันว่าเธอเป็นลูกบุญธรรมของนักธุรกิจผู้มั่งคั่ง”
“ว่าแต่คุณไปเจอเธอมาได้ยังไง ทำไมเธอต้องช่วยคุณด้วย?”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ สายตาของเย่โฮ่เอ๋อก็เต็มไปด้วยความตกใจ
“ใช่ ฉันบอกแล้วว่า มีคนในครอบครัวเราจริงๆที่อยู่ข้างนอก และเธอก็ได้ช่วยฉันด้วย”
เพราะเธอเติบโตขึ้นมาในราชวงศ์ต้าเซี่ย และเป็นหนึ่งในแปดตระกูลใหญ่
จู่ๆก็เข้าสู่สังคม แน่นอนว่าไม่มีความสามารถในการดำรงชีวิต ถ้าไม่ใช่เพราะเย่หรูอี้ คาดว่าเย่โฮ่เอ๋อจะไม่สามารถกลับมาได้จนถึงตอนนี้
“ฉันไม่รู้ ยังไงก็ตาม ฉันคิดว่าเธอเป็นคนดีและช่วยเหลือฉันมาก ฉันไม่ต้องกังวลเรื่องการกินหรือดื่มเลย แถมยังมีเงินเหลือใช้ สุดท้ายเธอยังแนะนำนักยอดฝีมือให้ฉัน ให้ฉันไปหาเขาเพื่อเรียนวิชาการต่อสู้”
“อย่างไรก็ตาม วิชาการต่อสู้ของฉันเพิ่งเรียนรู้ในเวลานั้น มันไม่ใช่ลัทธิบูชาอย่างที่คุณพูด”
เย่ไป๋ยังคงไม่เข้าใจว่าคนที่ถูกทิ้งโดยราชวงศ์ต้าเซี่ย จะใจดีช่วยเหลือตระกูลที่ขับไล่เธอออกไป
“ไม่ได้ เรื่องนี้ต้องไม่ง่ายอย่างนั้น ผมต้องไปสืบดู”
เมื่อกล่าวเช่นนั้น เย่ไป๋ก็เพิกเฉยต่อน้องสาวของเขาและเดินทางไปยังตระกูลถัง
“ทำไม น้องเย่กลับมาเร็วจัง เพิ่งกลับไปไม่ใช่เหรอ?”
หลังจากเห็นเย่ไป๋ ถังเฉาก็ก้าวไปข้างหน้าและถาม
ใบหน้าเย่ไป๋ดูเศร้าโศก มองไปที่ถังเฉาที่อยู่ข้างหน้าเขา
“พี่ถัง ผมมีปัญหา ผมไม่รู้ควรทำยังไง ผมไม่มีวิธีจึงมาที่นี่เพื่อตามหาคุณ”
โดยปกติเย่ไป๋พบปัญหาอะไร ถ้าเขาสามารถแก้ไขได้ เขาก็จะไม่มาหาถังเฉาอย่างแน่นอน
และเมื่อเขามาถึงบ้าน ก็พูดได้ว่าเรื่องนี้สาหัส
“พูดมาเถอะ ถ้าผมสามารถช่วยอะไรได้ ผมจะช่วยคุณอย่างแน่นอน”
จากนั้นเย่ไป๋กล่าวว่า ในบรรดาผู้คนทั้งหมดที่ผมรู้จัก คุณเป็นคนเดียวที่อยู่ข้างนอกมาระยะหนึ่งแล้ว ดังนั้นคุณจึงรู้จักโลกภายนอกดีที่สุด ตอนนี้น้องสาวของผมได้พบเรื่องใหญ่ ผมต้องการให้คุณไปสืบให้ผมหน่อย ”
ถังเฉามองไปที่เย่ไป๋อย่างสงสัย “น้องสาวคุณกลับมาแล้วไม่ใช่หรือ?ทำไมยังไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องภายนอกอีก?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่ไป๋ก็แสดงรอยยิ้มขอบคุณบนใบหน้าของเขาในที่สุด
“น้องสาวของผมไปเจอใครบางคนข้างนอก แล้วเธอก็เรียนวิชาการต่อสู้ ผมสงสัยว่ามันเกี่ยวข้องกับลัทธิบูชา”
“ถ้าเป็นเพียงแค่การเดาของผม ผมก็ไม่คิดมากอยู่แล้ว แต่เมื่อผมพบนายพลในตอนเช้า เขาบอกผมว่า วิชาการต่อสู้ของน้องสาวผมไม่ธรรมดาเลย”
ถ้าเป็นเช่นนี้ ถังเฉาเพิ่งรู้ว่า ได้ค้นพบว่าเมื่อเย่โฮ่เอ๋อกำลังต่อสู้กับถังเชียนเชียน วิชาการต่อสู้ที่เธอใช้ไม่ได้มาจากราชวงศ์ต้าเซี่ย
เพียงเพราะเขาไม่รู้สึกว่ามันแข็งแกร่งเป็นพิเศษ เขาก็เลยไม่สนใจอะไรมาก
เมื่อได้ยินเย่ไป๋พูดเช่นนี้ ก็อยากรู้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้น
“งั้นคุณหมายความว่ายังไง? คุณต้องการที่จะสืบว่าเธอเรียนวิชาการต่อสู้ที่ไหนเหรอ?”
เย่ไป๋พยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดกับถังเฉา
“ใช่ เพราะคนที่ช่วยเธอคือคนในตระกูลเย่ของเรา แต่ถูกตระกูลเย่ของเราขับไล่ออกไป”
“สิ่งที่ผมกังวลในตอนนี้ก็คือ คนๆนั้นสอนบางอย่างที่ไม่ควรสอนให้น้องสาวของผมเพราะความแค้นของเธอหรือเปล่า”
เมื่อถังเฉาได้ยินเช่นนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เพราะว่า เขาคิดไม่ถึงว่าคนในตระกูลเย่จะมีคนที่เหมือนตัวเขาและแย่กว่านั้นด้วยซ้ำ
“ไม่มีปัญหา แต่อย่างน้อยคุณต้องให้รูปถ่ายของเธอแก่ผม มิฉะนั้น ผมสืบไปก็เปล่าประโยชน์”
เย่ไป๋รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและขอรูปถ่ายจากน้องสาวของเขา
เมื่อเรื่องของเย่โฮ่เอ๋อถูกเปิดเผย เย่โฮ่เอ๋อก็ไม่มีอะไรต้องปิดบัง ดังนั้นเธอจึงส่งรูปถ่ายของตัวเองที่ถ่ายกับเย่หรูอี้ไปยังพี่ชายของเขาโดยตรง
“เป็นคนนี้”
