บทที่ 46 ผู้หญิงคนนั้น กลับมาแล้ว!
“แต่ผมคิดว่าคุณคงจะไม่มีเวลา? ถ้าอย่างนั้นก็ไม่รบกวนคุณก็ได้”
ใบหน้าลั่วมั่นผ่อนคลายลง
ใช่สิ ไปฉีดสามารถไปด้วยตัวเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้เธอพาไปหนิ?
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะให้เบอร์คุณหมอที่นัดไว้กับคุณ คุณ……”
“ผมก็ยุ่งเหมือนกัน แต่ก็มีคนบอกว่าระยะเวลาของโรคกว่าค้นพบก็ 20 ปี ถ้าไม่ไปก็คงไม่เป็นไร” เฟิงเฉินเอนกายพิงกรอบประตู ใบหน้าไม่แยแส
“ไม่ได้”
ลั่วมั่นปฏิเสธอย่างเด็ดขาด เพราะกลัวว่าถ้าเขาหันตัวกลับไป จะลืมเรื่องการฉีดยาไป เธอจึงลุกขึ้นทันที “รอฉันครู่หนึ่ง ฉันขอเก็บของก่อน แล้วไปกันค่ะ”
ด้านหลังโต๊ะเต็มไปด้วยเอกสาร ร่างบางรีบเร่ง ที่ดูหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ดวงตาของเธอตั้งใจแน่วแน่มาก
ดวงตาของเฟิงเฉินเปล่งประกายแห่งความสำเร็จ
โรงพยาบาล
หลังจากพยาบาลฉีดยาเสร็จ เฟิงเฉินก็กดที่แขนห้ามเลือดของเขา ลั่วมั่นก็ตามเขาออกมา
“ที่เหลืออีกสี่เข็มจะต้องมาฉีดให้ครบภายในหนึ่งเดือนนะคะ เมื่อถึงเวลาคุณหมอจะติดต่อคุณไป ฉันก็ไม่จำเป็นต้องมาแล้ว”
เฟิงเฉินไม่ได้พูดตอบ และโยนสำลีลงถังขยะ
“นี่ คุณทำอะไร?” ลั่วมั่นอุทานออกมา และรีบนำสำลีแผ่นสำรองมาปิดไว้ มีเสียงพึมพำออกมา
“เลือดยังออกอยู่นะ”
น้ำเสียงของเฟิงเฉินราบเรียบ
“ปวดมือแล้ว”
“งั้นฉันช่วยคุณกด”
ลั่วมั่นก้มหัวลงและกดหยุดเลือดให้เขา โดยไม่ได้สังเกตเห็นความอบอุ่นในดวงตาของเขา
พวกเขาสองคนเดินไปตามทางเดินของโรงพยาบาลแห่งนี้ ดึงดูดสายตาให้คนหันกลับมามองไม่น้อย
ชายหญิงรูปงามอยู่ด้วยกันต่างสะกดสายตา ใครๆ ก็อยากจะมองกันทั้งนั้น
ลั่วมั่นจ้องบาดแผลที่แขนของเฟิงเฉินโดยไม่สนใจสายตาของคนอื่น เพียงแค่พูดพึมพำไปตลอดทาง
ในขณะที่เธอเดินไปที่ลิฟต์ เธอก็หยิบสำลีขึ้นและเหลือบมอง บาดแผลเหลือแค่รอยช้ำจางๆ และไม่มีเลือดออกอีกแล้ว
“ฉันไปหาถังขยะทิ้งสำลีก่อน รอฉันครู่หนึ่งนะคะ”
“อืม”
เฟิงเฉินดึงข้อมือของเขากลับมา และมองกลับไปที่ร่างที่เร่งรีบอย่างเห็นได้ชัด ภายในใจรู้สึกดีอย่างลึกลับ
เมื่อละทิ้งสิ่งที่ผ่านมา ตอนนี้ก็ดีเหมือนกันนะ
ประตูลิฟต์เปิด ‘ติ้ง’ อย่างช้าๆ มีร่างบางเดินออกมาและเงยหน้าขึ้น แต่ก็ตะลึงอยู่หน้าลิฟท์ มองที่เฟิงเฉินด้วยความประหลาดใจ และดีใจ
“เฟิงเฉิน?”
เฟิงเฉินหันกลับไป เมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามา สายตาเขาซับซ้อนอยู่เล็กน้อย
“เวินน๋อน”
“บังเอิญจัง ทำไมถึงพบคุณที่นี่อีกแล้วล่ะคะ?”
เวินน๋อนก้าวไปข้างหน้า นัยน์ตาแสดงถึงความแปลกใจ
ปลายสายตาของเฟิงเฉินเหลือบมองออกไป และพบว่าลั่วมั่นเดินห่างไปไกลแล้ว จากนั้นก็พูดอย่างขอไปทีว่า “บังเอิญจังนะครับ คุณเป็นอะไรรึเปล่า? ไม่สบายตรงไหนเหรอครับ?”
เวินน๋อนนิ่งเงียบเล็กน้อย “เปล่าหรอกค่ะ ที่ตรวจสุขภาพครั้งที่แล้ว ครั้งนี้เลยมารับผลตรวจค่ะ”
“แล้วคุณล่ะคะ? ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”
“ไม่มีอะไรครับ” เฟิงเฉินขมวดคิ้ว สีหน้าราบเรียบ “แค่โดนแมวข่วนนิดหน่อยครับ”
“จริงเหรอคะ……” ใบหน้าเวินน๋อนตกใจ “คุณเกลียดแมวและหมามากไม่ใช่เหรอคะ? ทำไมถึงไม่ระวังล่ะคะ?”
“อุบัติเหตุหน่ะ”
“……”
ลั่วมั่นโยนสำลีทิ้ง และหันหลังกลับ ก็เห็นว่าเฟิงเฉินกำลังพูดคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าลิฟต์ ผู้หญิงคนนั้นจับมือของเฟิงเฉิน และอีกมือวางไว้ที่คอของเขา อย่างสนิทสนม
มองจากมุมด้านหลัง ดูเหมือนเฟิงเฉินจะไม่ได้รังเกียจเลย
เมืองเจียงใหญ่ขนาดนี้ ผู้หญิงที่เกี่ยวข้องกับเฟิงเฉินก็มีเยอะจนแถบนับไม่ได้ ไม่น่าแปลกใจที่เขาจะเจอคนรู้จัก เพียงแต่เมื่อเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น ลั่วมั่นก็ยังตกตะลึงอยู่ที่เดิม
ผู้หญิงคนนั้น กลับมาแล้ว!
“แผลลึกมาก ไม่เป็นไรจริงๆ เหรอคะ?” สายตาของเวินน๋อนเป็นห่วงมาก
