บทที่ 56 ฉันเดินเองได้
ในตอนที่เฟิงเฉินเหวี่ยงไม่กอล์ฟนั้น สายตาของเขาก็เห็นร่างที่คุ้นเคยในระยะไกล เดินโซเซเข้ามา
หลังจากเดินมาเพียงสองก้าว ก็สะดุดล้มลง
ดวงตาของเฟิงเฉินเบิกกว้าง มือของเขาสั่นเล็กน้อย ทำให้เขาตีเฉไปเล็กน้อย
“น่าเสียดาย” สายตามองไปที่ส่วนโค้งสีขาวในอากาศ เผยให้เห็นถึงความเสียดายเล็กน้อย “ปกติฝีมือคุณไม่ได้เป็นอย่างนี้หนิ”
ทันทีที่พูดจบ ผู้หญิงในเสื้อสีขาวก็หัวเราะเบาๆ “ฉันเกรงว่ามันจะไม่เกี่ยวข้องกับฝีมือหน่ะสิคะ ประธานเฟิงคงใจไม่แข็งพอ”
ชายในชุดดำมองไปที่ผู้หญิงคนที่พูด และมองตามสายตาที่เธอมองไปในระยะไกล ยิ้มอย่างสื่อความหมาย
“ผมก็ยังพูดอยู่ ว่าทำไมวันนี้คุณถึงดูเหมือนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย”
เฟิงเฉินรู้สึกไม่สบายใจและขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเห็นร่างนั้นล้มอยู่บนสนามหญ้า ในตอนที่กำลังจะก้าวออกไป ก็เห็นว่าลั่วมั่นได้ยืนขึ้นแล้ว และปัดดินบนร่างกาย ก่อนจะก้มลงถอดรองเท้าส้นสูงมาถือไว้ในมือและเดินตรงมาหาเขา
“นางหญิงเฟิงเป็นคนตรงไปตรงมาเสมอเลยนะครับ” การประเมินของประธานหูดังขึ้นอยู่ข้างหู
ใบหน้าของเฟิงเฉินนั้นแข็งชะงักเล็กน้อย ในหัวนึกถึงฉากที่โรงแรมในวันนั้น ที่เธอเซ็นสัญญากับเจ้านายของบริษัทอู้เหม่ย
ทันทีที่เปิดประตูก็เห็นเธอถือรองเท้าส้นสูงคู่หนึ่ง
แต่ที่นี่เป็นสนามกอล์ฟ ไม่รู้หรือไงว่าก่อนจะมาควรจะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน หรือว่าจะมาแค่เพื่องานของตัวเองเท่านั้น?
เฟิงเฉินโกรธเคืองเล็กน้อย
ในตอนนั้น ลั่วมั่นก็เดิมมาถึงตรงหน้าเขา และพูดเสียงเรียบ “เฟิงเฉิน”
เฟิงเฉินเหลือบมองมาที่เธอด้วยความไม่พอใจ ไม่รู้จะโทษที่เธอใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยหรือว่าอย่างอื่น ก่อนจะแนะนำว่า
“นี่คือประธานหูและคุณหญิงหู”
ลั่วมั่นเหลือบมองไปที่ประธานหูและผู้หญิงที่อยู่ข้างเขา หลังจากรับรู้ตัวตนของคนสองคนจากความทรงจำ ก่อนจะนำมือที่ถือรองเท้าส้นสูงซ่อนไปที่ด้านหลัง และยิ้มเชิงขอโทษเล็กน้อย
“ประธานหู คุณหญิงหูไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ”
ประธานหูไม่ได้รู้จักกับลั่วมั่นมากนัก ก่อจะเหลียวมองภรรยาของเขาเล็กน้อย คุณหญิงหูเข้าใจและยิ้มตอบ
“ไม่ได้เจอคุณนานแล้ว คงจะครึ่งปีได้แล้ว ครั้งสุดท้ายที่เจอกัน ก็ที่งานเลี้ยงวันเกิดของประธานเฟิง”
หลังจากทักทาบกันเสร็จ คุณหญิงหูเสนอให้ตีเธอตีด้วยกัน
ลั่วมั่นสวมรองเท้าอย่างรวดเร็ว มันไม่เหมาะที่จะยืนเท้าเปล่าต่อหน้าคนอื่น พื้นหญ้านั้นไม่เรียบ เมื่อเธอใส่เสร็จก็เกือบจะล้มลงอีกครั้ง แต่มีเฟิงเฉินมาพยุงอย่างรวดเร็ว
“ขอบคุณค่ะ”
เฟิงเฉินขมวดคิ้ว และพูดข้างหูเธอ
“ไม่รู้จักเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยมา”
ลั่วมั่นรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะมา เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้มากนัก คิดว่าคงแค่มาถามแล้วก็แยกย้าย ใครจะรู้ว่าจะต้องมาตีกอล์ฟกับเขาด้วย?
ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก ประธานหูที่มองเห็นแบบนั้นก็ยิ้มขึ้นมา และพูดกับภรรยาเบาๆ ว่า “รู้ว่าเธอเดินไม่ถนัด คุณก็ยังเสนอให้ตีอีก คุณตั้งใจใช่ไหม?”
คุณหญิงหูยิ้มและไม่พูดอะไร
ความรู้สึกอึดอัดใจและความจริงใจของคนหนุ่มสาว ไม่ได้เห็นมานานหลายปีแล้ว
เกือบครึ่งลำตัวของลั่วมั่นอยู่บนแขนของเฟิงเฉิน หลังจากเดินไปเพียงสองก้าว เธอก็รู้สึกทำตัวไม่ถูก ก่อนจะดิ้นออกจากอ้อมแขนนั้น “ฉันเดินเองได้ค่ะ”
แรงในมือของเฟิงเฉินไม่ได้ลดลง และกุมเอวของเธอ และพูดขึ้น “คุณคิดจะต่อหน้าคนอื่นและจะทำให้ผมขายหน้าอีกใช่ไหม?”
หลังจากพูดจบ เธอถึงยอม
ความแข็งแรงของแขนที่โอบเอวนั้นมีมาก จนบางครั้งเท้าก็ได้เหยียบแค่อากาศ แต่ก็ถูกยกขึ้นมาทันเวลา และอยู่ๆ ก็มีความรู้สึกมั่นคงเกิดขึ้นในใจ ลั่วมั่นเม้มริมฝีปาก ใบหน้าอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเล็กน้อย
