บทที่ 55 ทุกคนก็ฉลาดที่จะปกป้องตัวเอง
“เล่อสวี้บอกว่า……ไม่มาค่ะ”
ลั่วมั่นขมวดคิ้ว “ไม่มา?”
“ค่ะ” พ่างพ่างพูดต่อว่า “เธอบอกว่า คุณเคยพูดว่าไม่ได้บีบบังคับ……เลยไม่มาค่ะ”
ลั่วมั่นถึงกับเป็นใบ้ เธอพูดอย่างนั้นในที่ประชุมเมื่อวานนี้
เล่อสวี้นี่ถอดความหมายได้ตรงเกินไปจริงๆ
เธอชำเลืองมองทุกคนที่เงียบราวกับเป็นใบ้ และถอนหายใจอย่างเงียบๆ ในใจ เมื่อเทียบกับคนที่เหมือนเป็นใบ้เหล่านี้ เหมือนเธอจะซะกว่า
เมื่อนึกถึงตรงนี้ เธอก็แค่ปิดแฟ้มเอกสาร และพูดอย่างตรงไปตรงมา “เลิกประชุมเถอะ”
การประชุมที่ไม่มีความหมายนั้นก็มีแต่จะเสียเวลา ตัวเองไปคิดวิธีอื่นยังจะดีซะกว่า
ทุกคนโล่งใจ
ในห้องน้ำ ผู้หญิงสองคนที่เพิ่งออกมาจากห้องประชุมจัดระเบียบเสื้อผ้าของพวกเธอในกระจก
“ในที่สุดก็เลิกแล้ว การประชุมสามครั้งในช่วงสองวันที่ผ่านมา ชุดแบบแผนก็เป็นฉบับนั้นตลอด ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ แบบแผนฉบับนั้น ฉันเกือบจะทนไม่ไหวพูดอะไรออกไป
“โชคดีถ้าเธอไม่ได้พูด ยังไงก็ถูกเลื่อนอยู่ในปลายเดือนนี้อยู่ดี ประสิทธิผล 15 จุด จะเป็นไปได้อย่างไร?”
“ฉันแค่คิดว่าประธานลั่วดูแลแผนกนี้ดีมากๆ ก่อนหน้านี้ก็เลี้ยงอาหารพวกเรา ไม่เหมือนกับคนที่ใช้อารมณ์จนเกินเหตุ พวกเราพูดเกินไปรึเปล่า?”
“ทุกคนก็ฉลาดที่จะปกป้องตัวเองไง? เมื่อถึงตอนนั้นประธานลั่ว ก็แค่ละมือ และกลับไปเป็นภรรยาของท่านประธาน แต่พวกเรายังอยู่ที่เดิม ก็เชื่อฟังประธานรองส้งเอาไว้ดีกว่า เธออย่าพูดออกไปนะ”
มีเสียงกดน้ำดังขึ้น ผู้หญิงสองคนมองหน้ากัน ใบหน้าซีดเซียว
มีร่างเข้มมืดออกมาจากห้องน้ำ เดินไปที่อ่างล้างมือและเปิดก๊อกน้ำ ล้างมืออย่างสบายๆ โดยไม่ทำให้คนอื่นทำตัวไม่ถูก
“เล่อสวี้? เมื่อครู่นี้เธออยู่ที่นี้ตลอดเลยเหรอ?”
หลังจากที่หญิงสาวล้างมือเสร็จ ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ มือของเธอก็ดึงกระดาษสองแผ่นส่งให้อย่างรวดเร็ว แล้วพูดอย่างระมัดระวังว่า “คือ เรื่องที่พวกเราเพิ่งพูดไป”
เล่อสวี้เงยหน้าขึ้นมองเธอ อายไลเนอร์สีเข้มที่เปลือกตา ในตอนที่มองออกไปนั้น ทำเอาทั้งร่างดูดุดันขึ้นมาทันตา ผู้หญิงคนนั้นตกใจอย่างเห็นได้ชัด และรู้สึกผิดมากขึ้น
เล่อสวี้เพียงแค่หลีกเลี่ยงมือที่ผู้หญิงคนนั้นยื่นมา และพูดออกไปอย่างไม่แยแส
“ฉันไม่ได้ยินอะไร”
หลังจากสะบัดหยดน้ำบนมือ มือที่เปียกชื้นก็ลูบเข้ากับกางเกง หันตัวและออกจากห้องน้ำไป
เหลือแค่ผู้หญิงสองคนที่มองหน้ากัน
“เธอคงไม่พูดออกไปใช่ไหม?”
“ไม่หรอก!” ผู้หญิงอีกคนพูดเสียงเบา “จากที่ได้ยินแผนกที่สองพูดกัน เธอเงียบมาก ไม่ค่อยสนใจอะไร”
ตอนเที่ยง ทุกคนในฝ่ายขายออกไปทานอาหารกลางวัน
ลั่วมั่นก็กำลังจะออกไป แต่ถูกเรียกกลับมาโดยเฟิงเฉินทางโทรศัพท์
“สนามกอล์ฟตึ้งฝู่ซางจวน ถ้าคุณอยากรู้เกี่ยวกับเล่อสวี้ก็มาที่นี่”
แบบแผนไม่คืบหน้า พนักงานดั้งเดิมของแผนกก็ไม่ได้ให้ความสนใจเท่าไหร่ เวลาก็น้อยเกินไป ความหวังเดียวที่เธอมีตอนนี้ก็คือเล่อสวี้ เธอจึงไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ และขับรถตรงไปยังสถานที่ที่เฟิงเฉินบอก
ตึ้งฝู่ซางจวนเดิมทีเป็นรีสอร์ตในแถบชานเมือง เป็นสโมสรเอกชนขนาดใหญ่ มีพื้นที่เยอะ สองปีก่อนได้ทำลายภูเขาสองลูกที่ล้อมรอบ และขยายสนามกอล์ฟออกไป ปัจจุบันนี้เป็นสถานที่ที่นักท่องเที่ยวชอบไปมากที่สุดในเมืองเจียง
เฟิงเฉินต้องเซ็นสัญญากับคนคนหนึ่ง และไม่น่าแปลกใจที่เขาจะเลือกมาในสถานที่แห่งนี้
“นางหญิงเฟิง คุณมาแล้ว”
บริกรของสโมสรจอดรถไว้ที่ขอบสนาม และชี้ไปที่กลุ่มคนไกลๆ “ประธานเฟิงอยู่ตรงนั้นครับ เล่นกอล์ฟกับประธานหู”
ลั่วมั่นยกมือขึ้นและวางไว้ที่คิ้วเพื่อป้องกันแสงแดด และมองไปตามมือของบริกร เห็นคนอยู่สามคนอยู่ตรงนั้น ที่อยู่ในระยะไกล สามารถคาดเดาจากส่วนสูงของร่างที่สวมชุดกอล์ฟสีน้ำเงินได้ ว่าเป็นเฟิงเฉิน
