บทที่ 87 ที่แท้ยาถ้วยนั้นไม่ใช่ฝีมือเขา
“ไอ้สารเลว!” แม่บ้านหลีโมโหจนตัวสั่น เธอตะคอกเสียงดังลั่น “แกเอาความกล้ามาจากไหน ถึงได้ปิดบังคุณชายบีบบังคับให้คุณผู้หญิงดื่มยาขับเลือด หากคุณนายรู้ขึ้นมา แกไม่รอดแน่!”
สาวใช้ตกอกตกใจจนไร้สีเลือด คุกเข่าร้องห่มร้องไห้กับพื้น
เสียงคร่ำครวญและเสียงติเตือนปกคลุมไปทั่วห้อง
ลั่วมั่นตัวแข็งทื่อ ผ่านไปสักพัก กระทั่งแม่บ้านหลีสงบลง เธอจึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความอึ้ง
“เมื่อกี้เธอบอกว่า ยาที่เธอเอาให้ฉันดื่มวันนั้น อันที่จริงเฟิงเฉินไม่ได้สั่งเธอเอาให้ฉันดื่ม?”
สาวใช้น้ำตานองหน้า ถูกแม่บ้านหลีเอ็ดจนไม่กล้าเอ่ยใดๆ แม่บ้านหลีฟาดสาวใช้อย่างแรง เสียง
ฝ่ามือกระทบกับแก้มนวลดังกึกก้อง “อยากตายใช่ไหม? ยังไม่คายความจริงออกมาอีก!”
คนใช้สาวดึงสติกลับมา เธอเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ไม่ใช่คุณชาย คุณหลัวสั่งการฉันเองโดยที่คุณชายไม่รู้ความ คุณหลัวบอกว่า นิสัยอย่างคุณไม่มีทางแพร่งพรายออกมาแน่ ก็เลย…..”
ท้ายประโยค สาวใช้เสียงแผ่วลง แม่บ้านหลีโกรธจนถีบสาวใช้ล้มลงกลิ้งกับพื้น
“วิธีชั้นต่ำไร้ยางอาย มันมาจากไหนกัน เก่งแต่ในหลืบในรู! แกนี่มันหน้ามืดตามัวไม่เข้าเรื่อง!”
ได้ยินเสียงร้องขอความเมตตาปนกับเสียงก่นด่าดังขึ้นที่ข้างหู ลั่วมั่นกลับใจอ่อน ความโมโหค่อยๆมลายหายไป
ที่แท้ยาขับเลือดถ้วยนั้นไม่ใช่ฝีมือของเขา
หลังขับไล่สาวใช้ออกไป แม่บ้านหลีโมโหจนตัวสั่น เธอเอ่ยขึ้นด้วยความอุกอาจ
“คุณผู้หญิง รักษาสุขภาพด้วย เรื่องนี้ฉันจะไปบอกคุณนายเพื่อให้ความยุติธรรมกับคุณ ดาราตัวประกอบเล็กๆพวกนี้ คิดว่าตัวเองหน้าตาดีหน่อย ถึงกับกล้าลองดีกับคุณผู้หญิงของตระกูลเฟิง จะปล่อยไปไม่ได้เป็นอันขาด!”
หากแต่ลั่วมั่นยกแก้วน้ำผลไม้ขึ้นดื่มอย่างไม่สะทกสะท้าน ก่อนที่จะวางน้ำผลไม้ลง
“แม่บ้านหลี ฉันรบกวนอะไรคุณหน่อยได้ไหม”
“คุณผู้หญิงสั่งมาได้เลย”
“เรื่องนี้อย่าบอกคุณแม่เลยนะ ถือซะว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ได้ไหม?”
แม่บ้านหลีนิ่งไปอย่างฉงน “ทำไมเหรอคะ?”
“พ่อกับแม่ท่านอายุมากแล้ว พวกท่านเหนื่อยกับเรื่องของฉันและเฟิงเฉินมามาก ช่วงนี้อุตส่าห์ได้พักผ่อนบ้าง หากรายงานเรื่องนี้กับพวกท่านทั้งสอง ต่อให้เสียใจ หรือโกรธแค้น ครั้งนี้เป็นฉันเองที่ไม่ระวัง ถือว่าช่วยฉัน คุณว่ายังไง?”
ลั่วมั่นเอ่ยไปเช่นนี้ ไม่เพียงเพราะเหตุผลที่กล่าวไปหลอก นิสัยของลู่จิ่งจูเธอรู้ดี หากรู้เรื่องนี้เข้า เธออาจจะลงมือทำอะไรบางอย่างกับหลัวแมนจีที่กล้าคิดแผนชั่วทำร้ายเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลเฟิง ไม่ใช่เพื่อเธอแต่เพื่อศักดิ์ศรีของตระกูลเฟิงต่างหาก เธอเป็นผู้หญิงที่มีแต่ตระกูลเฟิงเท่านั้น
ในความคาดเดาของเธอที่มีต่อแม่ยาย หากเธอรู้เรื่องเข้า ตนคงต้องคุกเข่าร้องขอการอภัยเป็นแน่
อันที่จริงเป็นเธอเองที่ไม่ระวัง ถึงได้ตกเป็นเหยื่อของคนอื่น
ยาถ้วยนั้นคนอื่นยกให้เธอดื่มเธอก็ดื่มงั้นเหรอ?
เพราะเหตุนี้เธอจึงหวังว่าแม่บ้านหลีจะช่วยตนปิดบังเรื่องนี้
แต่ยังไงซะแม่บ้านหลีก็เป็นคนของลู่จิ่งจู เธออาจจะไม่ยอมช่วยตนง่ายๆ ประโยคร้องขอการอภัยก็คงได้ใช้บ้าง ยังไงซะตนก็เป็นผู้เสียหาย แม่บ้านหลีโพลงออกไปแบบนั้น ยังไงซะลู่จิ่งจูก็ต้องเห็นถึงความกตัญญูของตนบ้าง
แม่บ้านหลีถอนหายใจออกมา “คุณผู้หญิงกตัญญูเสียจริง หากคุณนายรับรู้ เธอคงจะเป็นกังวลมาก เรื่องนี้เอาไว้ก่อนแล้วกัน ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นก็ได้ย้ายออกไปแล้ว คุณผู้หญิงต้องใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับคุณผู้ชายนะคะ”
“อืม” เธอพยักหน้ารับ ด้วยความสับสนในใจ
