บทที่ 88 เค้กน้อยรูปหัวใจ
เมื่อรับประทานอาหารเช้าเสร็จ แม่บ้านหลีเดินไปส่งเธอที่โรงจอดรถ พร้อมเอ่ยเตือนด้วยความห่วงใย
“คุณผู้หญิงไม่ได้กลับบ้านพร้อมกับคุณผู้ชายมาสักระยะแล้ว เมื่อวันคุณนายโทรมา ถามว่าพวกคุณยุ่งมากหรือ ฉันว่าคุณนายคงอยากให้พวกคุณกลับไปบ้าง ถึงแม้คุณนายจะไม่พูดออกมา แต่ในใจเธอคงคิดถึงพวกคุณมาก”
ลั่วมั่นที่อยู่บนรถเรียบร้อยแล้วพยักหน้ารับ พร้อมเอ่ยตอบอย่างใจลอย
“อืม หากมีเวลา ฉันจะลองถามเฟิงเฉินดู”
เธอเลื่อนกระจกขึ้น พลางบีบนวดขมับ ก่อนที่จะขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างประหลาดใจ
คุณผู้หญิงตระกูลเฟิงเพียงแค่ภายนอกดูสุขสบายเท่านั้น ตระกูลที่เก่าแก่มีกฏระเบียบมากมาย
แม้สาวใช้ในบ้านยังเจ้าแผนการ เพียงแค่ถูกจับหางได้เล็กน้อยก็จะถูกลงโทษอย่างหนัก
สามปีมานี้ ชีวิตเธอไม่ง่ายเลย ภายนอกเธอและเฟิงเฉินเป็นสามีภรรยาที่รักใคร่ต่อกัน ภายในเธอต้องเอาใจพ่อแม่สามีและคนใช้ทั้งตระกูล เพื่อปิดปากของทั้งคนภายนอกและภายใน สำหรับเธอแล้วนั่นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เธอต้องทุ่มเททั้งหมดเพื่อปรนนิบัติทุกคนอย่างถึงที่สุด
อุตส่าห์คิดว่าความยากลำบากทั้งหมดกำลังสิ้นสุดลงแล้วแท้ๆ แต่เวินน๋อนกลับโผล่มาอีกคน ความหวังของเธอพังทลายไม่เป็นท่า
หลายปีมานี้เธอจงใจอยู่อย่างสงบเพราะเธอรู้ดีว่าผู้หญิงมากมายของเฟิงเฉินนั้นเป็นเพียงการแสดงเท่านั้น คนที่ส่องแสงทอประกายในใจเขามีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น
สำนักงานใหญ่โรงแรมHY
ลั่วมั่นสั่งให้พ่างพ่างจองตั๋วเครื่องบินทันที ที่มาถึงห้องทำงาน
“ท่านจะไปที่เมืองซีหลี่ด้วยตนเองหรือ? แล้วงานที่สำนักงานใหญ่ล่ะ?”
“ส้งชิงหรูกลับมาแล้วไม่ใช่หรือไง?”
ตอนที่เธอเข้ามายังสำนักงานเธอเห็นส้งชิงหรูถือแก้วกาแฟเข้าไปในห้องรับแขก
เสมือนว่าตั้งใจหลบหน้าเธอ คนอื่นจะคิดว่าเธอเป็นสัตว์ร้าย ที่ชอบทารุณพนักงานเอา
หากแต่พ่างพ่างยังคงไม่เข้าใจ “ประธานลั่ว หมายความว่าจะมอบสำนักงานให้อยู่ในความดูแลของผู้อำขนวยการส้งเหรอคะ?”
“ความสามารถเธอใช้ได้เลย แค่สองวันคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหลอก เธอคอยจับตาดูเธอให้ดี หากเกิดอะไรขึ้นรีบรายงานฉันทันที”
เมื่อได้ยินดังนั้น พ่างพ่างแสดงทีท่าหลงใหลได้ปลื้ม “ฉันเหรอ?”
ลั่วมั่นเปิดเครื่อมคอมพิวเตอร์ ทันใดทั้นเธอพบเข้ากับกล่องสีแดงที่มีลวดลายฉูดฉาด ที่ผูกด้วยโบสวยงาม พร้อมโลโก้ร้านของหวานระดับห้าดาว
“นี่อะไร?”
พ่างพ่างหลุดออกจากภวังค์ “ท่านประธานเฟิงซื้อมาเลี้ยงทุกคนเมื่อเช้านี้ ผู้ช่วยหลี่สั่งเอาไว้ว่านี่เป็นของคุณ”
ลั่วมั่นตัวนิ่งแข็ง
ไม่ใช่วันพิเศษอะไรสักหน่อย ประธานอย่างเขาจู่ๆเลี้ยงเค้กพนักงานงั้นเหรอ?
ขณะที่เธอตกอยู่ในห้วงแห่งความคิด พ่างพ่างที่อยู่อีกทางเอ่ยถามขึ้น
“ประธานลั่ว เมื่อวันเป็นวันเกิดของคุณอย่างงั้นเหรอ?”
สายตาที่จ้องมองที่กล่องเค้กเปลี่ยนไป
พ่างพ่างที่อยู่อีกด้านตกอยู่ในภาพจินตนาการ เธอนึกถึงภาพอันโลแมนติก พร้อม
งานฉลองภายในสำนักงาน ลั่วมั่นกุมขมับอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนที่จะไล่เธอออกไปจองตั๋วเครื่องบิน
กระทั่งพ่างพ่างออกไปแล้วเธอถึงได้แกะกล่องออก ด้วยความหวัง แต่กลับไม่แน่ใจว่าตนกำลังหวังอะไรอยู่กันแน่
เธอต้องการชดใช้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนด้วยเค้กก้อนเดียวงั้นเหรอ?
หากเขารู้อยู่แล้วว่าเป็นวันเกิดตน ทำไมเมื่อคืนเขาถึงได้เข้าโรงแรมไปพร้อมกับเวินน๋อน?
เธอตีโจทย์ไม่แตก และไม่มีความกล้าพอที่จะคิดอะไรไปมากกว่านั้น
ก้อนก้อนเท่าฝ่ามือสลักด้วยตัวอักษรภาษาอังกฤษ “sorry” ลายเส้นยึกยือไม่สมบูรณ์
ตัวS’ เอนไปเอียงมาราวกับสาหร่ายทะเล ตัวO’เป็นดวงตาสีแดงของกระต่ายขาว
ส่วนr’สองตัวเป็นแครอทสีส้ม
เธอสะดุ้งโหยง สบประสานสายตาเข้ากับดวงตากลมโตของกระต่ายสีขาวตัวเท่าเล็บนิ้วมือที่นอนราบอยู่บนเค้ก ทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอหยักยกมุมปากหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น
