บทที่ 159 อาการเดินละเมอประหลาด
“ปัง”
เสียงยิงปืนในสนามยิงปืนส่วนตัวดังขึ้นทีละนัด บนหน้าจอนับคะแนนปรากฏวงแหวนหกวงซึ่งแทบจะไม่สามารถเก็บแต้มหนึ่งถึงสิบตรงหน้าได้ เห็นได้ชัดว่าเป็นระดับที่ไม่เสถียรอย่างยิ่ง
“ฝีมือยิงตกซะแล้ว”
ซือโม่ก้าวไปข้างหน้าหยิบปืนขึ้นมาอย่างสบายๆ เล็งไปที่เป้าที่อยู่ไกลและเสียงปืนอีกนัดก็ดังขึ้น “10 แต้ม”
ลั่วมั่นรู้สึกเบื่อหน่ายจึงถอดที่ปิดหูกันเสียงและอุปกรณ์ป้องกันออก แล้วหันมานั่งบนโซฟาข้างๆ เขา และพูดอย่างขอไปทีว่า
“เทียบกับคุณประธานสมาคมปืนพกแห่งลอสแองเจลิสไม่ติดหรอก”
“นี่ “นี่ไม่ใช่ระดับของเธอ ทักษะยิงปืนของเธอฉันก็สอน มันไม่ได้แย่ไปกว่านักยิงปืนมืออาชีพหรอก” ซือโม่ก็ยังตามมา ยื่นแก้วน้ำผลไม้ให้เธอพร้อมประโยคหนึ่งที่ตรงประเด็น “มันเป็นเพราะเธอใจไม่นิ่ง ”
ลั่วมั่นเลิกคิ้วขึ้นอย่างใจเย็นและพูดอย่างเกียจคร้านว่า “ไม่ฉันมีเรื่องอะไรให้ใจไม่นิ่งด้วย”
“วันที่ห้าแล้วนะ” ซือโม่เตือน
ห้าวันผ่านไปนับตั้งแต่มีการเสนอเรื่องเดิมพันในวันนั้นและเฟิงเฉินก็ยังไม่มาหาที่นี่
“สุดท้ายแล้วที่นี่คือสหรัฐอเมริกาไม่ใช่เมืองเจียงตระกูลเฟิงมีเส้นสายในเมืองเจียง ออกนอกประเทศแล้วจะไปหาคนคนหนึ่งได้ง่ายขนาดนั้นได้ไง ฉันไม่คิดว่ามันมากเกินไปที่จะรอสักสิบกว่าวัน”
เมื่อฟังคำแก้ต่างแทนเฟิงเฉินของลั่วมั่น แววตาของซือโม่ก็ไม่พอใจเล็กน้อยแต่ในไม่ช้าสายตาของเขาก็เปลี่ยนไป “งั้นก็ดี ถ้าเธอจะอยู่ที่นี่แปดปีหรือสิบปี เขาอาจจะล้มเลิกความคิดที่จะตามหาเธอแล้ว”
“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น” สีหน้าของลั่วมั่นเปลี่ยนไปและเธอพูดอย่างรีบร้อน “ฉันคิดว่าพี่พาฉันไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ และให้เขาหาใครสักคนเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร อย่างน้อยพี่ควรให้เบาะแสเขา ทำได้แค่รออยู่แบบนี้ ฉันรู้สึกไม่ยุติธรรม ”
“ไม่ยุติธรรมเหรอ” แววตาดูถูกฉายอยู่ในดวงตาของซือโม่ และเขาพูดอย่างหนักแน่นว่า “ถ้ามีคนพาเธอไปฉันจะหาเธอเจอภายใน 24 ชั่วโมงไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไรก็ตาม”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ลั่วมั่นก็นิ่งไปครู่หนึ่ง และหันหน้าไปดูดน้ำผลไม้ในแก้วอย่างเงียบๆ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็พูดอย่างระมัดระวังว่า “ที่จริงแล้ว ฉันไม่คิดว่าการพนันนี้มีอะไรน่าสนใจ ไม่งั้นให้ฉันไปเถอะ ฉันไม่อยากให้เขากังวลมากเกินไป”
“เขากังวลจริงเหรอ”
ซือโม่มองอย่างเย็นชา“ถ้าเขากังวลจริงทำไมในประเทศตอนนี้ ไม่มีข่าวเกี่ยวกับการหายตัวไป กลัวว่าทันทีที่เธอจากไปเขาจะรอไม่ไหวแล้วที่จะให้คนบางคนเข้าไปในห้องแล้ว”
“ไม่” ลั่วมั่นมั่นใจอย่างบอกไม่ถูก แม้จะโกรธเล็กน้อย “พี่ซือโม่อย่าว่าเขาแบบนั้นเขาไม่ใช่คนแบบที่พี่คิดจริงๆ”
ซือโม่ขมวดคิ้ว เมื่อบังเอิญมีคนยิงเป้าจากระยะไกล เขาดึงอารมณ์กลับมาอย่างฉับพลันหายใจเข้าลึกๆเขาก็พูดอย่างอดกลั้นว่า “มั่นมั่น ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่ปล่อยเธอไป อาการป่วยของเธอยังไม่หายดีเธอแน่ใจเหรอว่าอยากให้เขาเห็นสภาพแบบนี้ ”
เมื่อเอ่ยถึงอาการป่วย แววตาที่สดใสของลั่วมั่นก็หม่นลงในทันที
นับตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุเมื่อห้าวันก่อนเธอต้องฝันร้ายทันทีที่หลับไป และมีอาการละเมอเดินเธออยู่ในอาการหวาดผวาเกือบสิบห้าหรือสิบหกชั่วโมงต่อวันตลอด 24 ชั่วโมง เมื่ออาการนี้ปรากฏครั้งแรกเธอก็ตกใจคนรับใช้ในบ้านและเมื่อเธอตื่นขึ้นมาในตอนเช้ารอบตัวเธอก็ระเกะระกะไปหมด สิ่งของทุกสิ่งล้วนถูกเธอทำลาย
ด้วยเหตุนี้ห้องของเธอจึงถูกเปลี่ยนหลายครั้ง
เมื่อฉันตื่นมันจะเป็นตอนบ่ายเสมอ ตอนแรกมันเป็นเพียงเพราะกลัวแต่หลังจากสามวันติดต่อกัน ซือโม่และเธอก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติหลังจากพบแพทย์สองครั้งก็ไม่พบปัญหาใดๆ เพียงแค่จ่ายยาระงับประสาทชั่วคราว เพื่อบรรเทาแต่เวลาละเมอเดินของลั่วมั่นกลับยิ่งนานขึ้นทุกวัน
“ไม่ต้องห่วง” ซือโม่ทนไม่ไหวที่เห็นเธออึดอัดจึงตบไหล่เธอเบาๆ “จอห์น หาจิตแพทย์ที่ดีที่สุดในสหรัฐอเมริกามา เครื่องบินในช่วงบ่ายเกือบจะมาถึงที่นี่แล้ว ถึงตอนนั้นก็ตรวจดีๆว่าปัญหาคืออะไรกันแน่ ”
ลั่วมั่นขมวดคิ้วและเบ้ปาก
เธอไม่สนใจเดิมพันของซือโม่เลย ถ้าไม่ใช่เพราะอาการละเมอเดินแปลกๆ นี้ เธอคงจะกลับไปตอนนี้แต่พระเจ้าก็ไม่ได้ทำตามความปรารถนาของมนุษย์เสมอไป
