บทที่ 170 นางฟ้าตัวน้อย
เฟิงเฉินวิเคราะห์อย่างชัดเจน โดยไม่มีการเข้าข้างผู้กระทำผิดทั้งสอง
ความกตัญญูของลูก ลั่วมั่นเข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างดี เธอพูดอย่างสบายๆ
“ช่างมันเถอะ” ลั่วมั่นถอนหายใจอย่างช้าๆ “นายไล่เธอออกจากบริษัทก็พอแล้ว ฉันจะถือว่ามันไม่ได้เกิดขึ้น”
“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว” เฟิงเฉินจับที่ไหล่ของเธอ สายตาจริงจัง “แต่จะปล่อยไปง่ายๆแบบนี้ไม่ได้ เธอคอยดูนะ ด้วยน้ำเสียงนี้ ฉันจะช่วยให้เธอกลับมาเป็นผู้บริสุทธิ์ จะไม่ให้ใครมาทำให้นางหญิงเฟิงต้องมัวหมอง”
ลั่วมั่นพูดไม่ออกและหน้าแดงจากสิ่งที่เขาพูด เธอมองซ้ายมองขวาก่อนจะถามถึงรอยช้ำที่ตาบนใบหน้า
“ตาของนายไปโดนอะไรมา”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เฟิงเฉินก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ดวงตาของเขา มุมปากของเขากระตุกพลางกัดฟันพูด “นอนดิ้นแล้วก็ตกลงมาน่ะ”
ลั่วมั่นเชื่อว่านั่นคือเรื่องจริง เธอกดที่ไหล่ของเขาเพื่อเช็คอาการบาดเจ็บ พลางพูดบ่น
“ทำไมไม่ระวังเลย โตขนาดนี้แล้วแท้ๆ หลับไปแล้วยังจะลงไปนอนที่พื้นได้อีกเหรอ”
เฟิงเฉินโกรธจัด พลางดึงเธอออกจากตัว เธอกดลงไปที่แผลเพื่อระบายอารมณ์
“โอ้ย เธอทำอะไรเนี่ย เธอดูแผลฉันสิ อย่าจับล่ะ มันคันมากๆ แค่กๆ เธอ…” ลั่วมั่นยิ้มพลางกลิ้งไปมาบนเตียง เธอหัวเราะและพูดเตือนเขา “นายระวังอย่ากลิ้งตกลงไปอีกล่ะ ฮ่าๆ”
ระหว่างที่เธอกลิ้งไปมา คอเสื้อชุดนอนก็เปิดออก เผยให้เห็นเนินอกอวบอิ่ม ซึ่งตกอยู่ในสายตาของใครบางคนได้อย่างแม่นยำ
จู่ๆเฟิงเฉินก็กดไหล่ของเธอและจับตัวเธอไว้ มือหนาใหญ่สอดเข้าไปในชุดนอนของเธอ ดวงตาส่องประกาย เสียงแหบพร่าดังเข้ามาในหูของเธอ ราวกับกระแสไฟฟ้าที่วิ่งไปทั่วร่างกาย
“นางฟ้าตัวน้อย”
เป็นเวลาเช้ามืดที่นอกห้องโดยสาร เสียงคลื่นกระทบผนังเรือ เตียงในห้องโดยสารสั่นไหว เสียงหอบอย่างหนักของชายและหญิงที่กำลังนัวเนียกันอยู่นั่น เพิ่มความสับสนให้กับห้องนี้มากยิ่งขึ้น
สามวันต่อมา
เรือสำราญ “แสงจันทร์” เทียบเข้าท่าเรือ เวลาลงเรือก็จวนจะเที่ยงวัน คณะเดินทางขึ้นเครื่องบินในช่วงบ่ายและบินกลับไปที่เมืองเจียง เมื่อถึงเมืองเจียงก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว
เมื่อกลับถึงวิลล่าจิ่นซิ่ว ลั่วมั่นเห็นภาพลวงตาที่เสมือนอยู่อีกโลกหนึ่ง
ระยะเวลาเพียงครุ่งเดือน ดูเหมือนได้ประสบกับเหตุการณ์ต่างๆมากมายในชีวิต
เมื่อกลับมาที่นี่ กลับมีความรู้สึกที่แตกต่างออกไป
“แม่บ้านหลี….”
ทันทีที่เขาเข้าไปในประตู ลั่วมันตะโกนเรียกแม่บ้านหลีทันที “แม่บ้านหลี เอาน้ำให้ฉันแก้วนึงทีสิ”
ที่ด้านหลัง เฟิงเฉินและหลี่สู้ดึงกระเป๋าเดินทางสองใบและเดินเข้าไปในประตู ทั้งหมดเป็นของที่ลั่วมั่นซื้อระหว่างทาง เวลาที่เฟิงเฉินมีอะไรกับผู้หญิง เขาจะอารมณ์ดีและพาพวกเธอไปช้อปปิ้ง และนี่เป็นครั้งแรกที่ลั่วมั่นซื้อของโดยไม่ลังเล
แต่ลั่วมั่นแตกต่างจากผู้หญิงเหล่านั้น เธอไม่ถามความคิดเห็นของคนอื่น และซื้อเลยทันที หากมีสองสีที่ชอบ ก็จะซื้อทั้งสองสี ซึ่งแบบนี้ทำให้เขาไม่เดือนร้อน
ส่วนเฟิงเฉินเองก็มีความสุขที่คอยจ่ายเงินให้เธออยู่ด้านหลัง
“แม่บ้านหลี”
“หยุดตะโกนได้แล้ว” เฟิงเฉินวางสัมภาระ พลางถอนลมหายใจ “ที่บ้านของแม่บ้านหลีเกิดเรื่องนิดหน่อย เธอเลยลากลับบ้านไปแล้ว สองวันนี้จะไม่มีคนรับใช้ที่วิลล่า มีแต่เราสองคน”
“ห่ะ？” ลั่วมั่นอึ้ง “เป็นไปได้ยังไง ที่บ้านของแม่บ้านหลี……”
เมื่อเห็นท่าทีของเฟิงเฉิน เธอก็รับรู้ได้ทันทีพลางรู้สึกสะเทือนใจขึ้นมา
น่าจะเริ่มตั้งแต่ที่เธอถูกซือโม่พาตัวไป เฟิงเฉินจึงใช้ข้ออ้างให้แม่บ้านหลีและคนรับใช้ออกไปให้หมด เพราะกลัวว่าข่าวจะรั่วไหลจนไปถึงคฤหาสน์เฟิง ซึ่งจะทำให้ลู่จิ่งจูรู้สึกไม่ประทับใจเธอ
เธอไปต่างประเทศคนเดียว ทิ้งปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นในประเทศไว้ข้างหลัง มันยากสำหรับเขาที่ต้องเป็นห่วงเธอ ในขณะเดียวกันก็ต้องทำงานไปด้วย
