บทที่ 171 คุณทำอาหารเป็นด้วยงั้นหรือ
หลี่สู้วางกระเป๋าเดินทางไว้ในห้อง
“ประธานเฟิงครับ ไม่มีอะไรแล้วผมไปก่อน พรุ่งนี้9โมงมีประชุมสรุปผลรายเดือน ผมจะมารับท่านครับ”
“อืม” เฟิงเฉินพยักหน้ารับเบาๆ พร้อมกับเหลือบมองหลี่สู้ “เรื่องบนเรือสำราญนายตัดสินใจจะทำยังไง…..”
หลี่สู้เอ่ยตอบทันที
“จัดการเรียบร้อยแล้วครับ ไม่มีใครแพร่เรื่องนี้ออกไปแน่นอนครับ ประธานลั่วและประธานเฟิงแค่ลาพักร้อนเท่านั้น ระหว่างทางเกิดปากเสียงขึ้นนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็คืนดีกันแล้วครับ”
“อืม ไปเถอะ” เฟิงเฉินถึงได้ปล่อยเขาไป
ในห้องโถง ลั่วมั่นหยิบน้ำเปล่าออกมาจากตู้เย็น ขึ้นกระดกดื่มพลางนวดคลึงหน้าท้องไปด้วย
เสียงท้องร้องดังชัดเจน
“หิวเหรอ?” เฟิวเฉินจับจ้องเธอด้วยรอยยิ้ม
“อืม” เธอพยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา
“ถ้างั้นทำอะไรทานสักหน่อยแล้วกัน”
ลั่วมั่นกระตุกมุมปาก พร้อมกับแบมือทั้งสองข้างออก “ฉันทำไม่เป็น”
“แม้แต่ต้มบะหมี่ก็ทำไม่เป็นอย่างนั้นเหรอ?”
ลั่วมั่นส่ายหน้า อย่างตรงไปตรงมา แม้แต่เตาแก๊สธรรมชาติใช้อย่างไรเธอยังไม่รู้เลย อย่าว่าแต่ต้มบะหมี่เลย ตอนนี้ให้หม้อหุงข้าวเธอหุงข้าวก็ไม่แน่ว่าจะหุงได้
“เธอนี่มันคุณหนูจริงๆ ไปเรียนที่ต่างประเทศไม่ใช่หรือไง? เธอไปเรียนที่นั่นไม่ต้องใช้ชีวิตคนเดียวหรือไง?”
เฟิงเฉินไม่อยากจะเชื่อ
ลั่วมั่นอธิบาย
“เอ่อ…..ตอนฉันไปเรียนที่ต่างประเทศ ฉันอยู่คนเดียว มีแม่บ้านคอยทำความสะอาดด้วยตามเวลาที่นัดเอาไว้”
“แล้วเรื่องอาหารล่ะ?”
เครื่องเตือนฝุ่นควันในต่างประเทศเป็นศัตรูตัวฉกาจกับนักเรียนจีนเกือบทั้งหมด
หากเกิดควันขึ้นแม้แต่น้อยก็อาจจะระเบิดได้ ภายในยี่สิบนาที หน่วยดับเพลิงต้องมาถึงที่แน่นอน เพราะงั้นโดยปกตินักเรียนนอกจะมีเครื่องปกกันการขณะทำอาหาร และมีทักษะการปิดเครื่องแจ้งเตือนที่ดีมาก
“ฉันไม่เลือกทานอาหาร อาหารตะวันตกฉันก็ทานได้”
เฟิงเฉินไร้คำพูด จะพูดอะไรได้อีกล่ะ? เขาได้แต่ถกแขนเสื้อขึ้นทำอาหารให้กับเธอตามชะตากรรม
“คุณทำอาหารเป็นด้วยงั้นเหรอ?”
ลั่วมั่นเสมือนกับได้ค้นพบโลกใหม่ เธอหมุนรอบตัวเขาไม่หยุดราวกับลูกข่าง
“ไม่ได้ทำนานแล้ว”
เฟิงเฉินใส่บะหมี่ลงไปที่หม้อ ตอกไข่ลงไปอย่างช่ำชอง โรยต้นหอมลงไป ก่อนที่จะปิดฝาหม้อ
“คุณจำเป็นที่จะต้องทำอาหารเองด้วยหรือ?” ลั่วมั่นประหลาดใจ
ตระกูลลั่วไม่มีทางสู้ตระกูลเฟิงได้เลย เธอไม่เคยทำงานบ้านเลยตั้งแต่เล็ก แล้วไหนเขาจะเป็นถึงคุณชายของตระกูลเฟิง
“จบการศึกษาจากฮาร์วาดเหมือนกัน สองปีที่ผมอยู่ต่างประเทศ ผมใช้ชีวิตตัวคนเดียว อยู่หอในของนักศึกษา ไม่ได้สะดวกสบายเหมือนคุณหนูลั่วหรอก ที่ไม่ต้องทำอะไรสักอย่าง”
เฟิงเฉินตั้งใจเอ่ยด้วยน้ำเสียงประหลาด เพื่อยั่วยุให้ลั่วมั่นโมโห
แต่กลับตรงกันข้าม ลั่วมั่นตบบ่าเขา ด้วยสีหน้าเซอร์ไพรส์ “ใช่สิ หากคุณอยู่มหาลัยเดียวกับฉัน คุณอยู่หอพักนักศึกษา ฉันได้ข่าวว่าหอพักนักศึกษาชอบรวมตัวกันทำเกี๊ยวทานกระทะหม้อไฟ คุณคงทำเกี๊ยวเก่งมากเลยสินะใช่ไหม?”
สายตาที่ตั้งอกตั้งใจของเธอ เฟิงเฉินรู้สึกเหมือนขุดหลุมฝังตัวเอง ในตอนนี้ เขารู้สึกว่าตนเองตั้งใจกระโดดลงไปในนั้นเสียเอง
“ก็พอได้บ้าง”
“ถ้างั้นพรุ่งนี้เราทานเกี๊ยวกัน”
“ก็ได้” ใครบางคนตอบตกลงอย่างเหลืออด
ขุดหลุมใหญ่ขนาดนี้ พระเจ้ารู้ดีว่าการทำเกี๊ยวเป็นเรื่องที่เขาเคยทำเมื่อหลายปีก่อน ตอนไปเป็นบัณฑิตที่ฮาร์วาด หอพักนักศึกษาที่เขาอยู่มียนักเรียนหญิงอยู่มาก แถมยังมีชาวเหนืออีกสองคน ทำให้มีประสิทธิภาพมากขึ้นในการทำเรื่องแบบนี้ เขาเป็นราชาแห่งความนิยมให้หมู่สาวๆ ในหอพักนักศึกษา สาวๆ อยากโชว์เหรือ เพราะงั้นในตอนนั้นเขามีหน้าที่ทานอย่างเดียว
เขาไม่อยากพูดเรื่องนี้กับลั่วมั่นอยู่แล้ว หากก่อให้เกิดการเข้าใจผิดโดยไม่จำเป็นมีแต่จะเป็นการสูญเสีย
ส่วนการห่อเกี๊ยวนั้น เอ่อ….คงไม่ยากนักหรอกมั้ง?
