เพียงหนึ่งลมหายใจเท่านั้น ฮงจินแต่เดิมยืนอยู่บนพื้นดินเหมือนคนอื่นๆ ใต้เอว ทั้งหมดติดอยู่ในพื้นดิน
ในตอนแรก ฉาวซวนยืนอยู่ต่อหน้าฮงจิน และไม่กี่คนที่ต้องการเล่นกับฉาวซวน ฟังเสียงปัง และรู้สึกว่าเหมือนว่าจะอยู่ในร่างของเขาเอง ฟังเสียงอย่างมึนงงศรีษะชาหนึบ
นี่คือสิ่งนี้ … ชายคนนี้เอากำปั้นและใช้มันเป็นค้อน! มันไม่เจ็บเหรอ? กระดูกในมือจะไม่แตกหรือ? ทำไมไม่ใช้มีดล่ะ? ฉาวซวนไม่มีมีดหรือ?
ทำไมไม่ใช้มีดล่ะ?
มีคนไม่กี่คนในกลุ่มที่รู้อย่างชัดเจน ถ้าฉาวซวนใช้มีดจริงๆ ฮงจินจะตายไปนานแล้ว
กำลังรอให้ฉาวซวนหยุด ฮงจินยังคงอยู่ในท่ายกมีด และติดอยู่ที่นั่น
ฉาวซวนมองไปที่หวางเซี๊ยะแล้วถามว่า: “ใช้ได้ไหม?”
หวางเซี๊ยะทำเสียงอู้อี้ในคอ “เอิ่มมม”
“ นั่นคือ ข้ามีสิทธิ์เข้าร่วมหรือไม่?”ฉาวซวนถามต่อไป
“แน่นอน”หวางเซี๊ยะกล่าว
“โอ้ เช่นนั้นลาก่อน”
หลังจากฉาวซวนพูด เขาก็ยกเท้าขึ้นและจากไป
กู่ฉี่รู้สึกถึงสายตาของหวางเซี๊ยะและฉีกู่ และรู้สึกใบหน้าแก่ๆ ของเขาแดงก่ำ ก่อนหน้านี้ เขายังปล่อยให้ฮงจิน “ใส่ใจและรอบคอบ”
ผู้คนของเผ่าหยูรีบดึงตัวฮงจินออกมา และมีดหินที่มีความกว้างและหนาที่พวกเขาเฝ้าดู ยังคงรักษาอุณหภูมิที่ได้รับ บางส่วนก็ร้อน
ตรวจดูบาดแผลบนร่างกายของฮงจินไม่หนักหนาจนเกินไป แต่มันค่อนข้างน่าสังเวช และรู้สึกเหมือนปวดกล้ามเนื้อบนร่างกาย
“ฮงจิน เจ้าควรถือมีดหงายขึ้น มันจะสามารถปิดกั้นได้อย่างแน่นอน! บางทีเมื่อกำปั้นของเด็กนั้นปะทะลงมา เขาก็ถูกเฉือนด้วยมีด “บางคนอดไม่ได้ที่จะพูด
“ใช่ถูกต้อง และในเวลานั้น เจ้าควร … “
“หุบปาก!” หน้าผากของฮงจินมีเส้นเลือดเขียวเข้มปูดโปน และตะโกนออกมา“ เจ้าโง่หรือไง ไม่ใช้มีดหรอกเหรอ?! หรือว่าฉาวซวนโง่ ไม่รู้จะหลบหลีกใบมีดอย่างไร? มีโอกาสจริง ๆ ข้ายังคงมีสภาพเช่นนี้ได้ไหม? ! เจ้าเด็กนั้นยังไม่ได้ไปไกล เจ้าหยิบมีด และออกไปสู้สิ! “
คนอื่นๆ เงียบสนิท
แม้ว่าอาวุธของฮงจินจะไม่ใช่มีด ไม่มีใครมีความเชี่ยวชาญในการใช้มัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รู้วิธีใช้ มันง่ายมากที่จะมองดู แต่เมื่อเผชิญหน้ากับมันจริง ๆ แรงกดดันที่รู้สึกแตกต่างกันมาก ในเวลานั้น ฮงจินเห็นภาพลวงตาจริงๆ ดูเหมือนว่าจะต้องเผชิญกับสัตว์ร้ายที่พุ่งออกจากป่า
เมื่อเขาปิดกั้นการโจมตีของคู่ต่อสู้ เขารู้สึกว่ากระดูกมือของเขาจะแตก และแม้แต่การกระชับด้ามจับก็ยาก พลังและแรงถูกกดข่ม และความเร็วถูกเพิ่มขึ้น ฮงจินรู้ว่าเขาพ่ายแพ้ สิ่งที่เขาไม่ควรทำในตอนแรก คือมองเขาต่ำไป จนเขาอยู่ในสภาพไร้การโต้ตอบ และพ่ายแพ้อย่างโง่เง่ามากๆ
“ข้ารู้ว่าข้าควรใช้อาวุธของตัวเอง”ฮงจินส่งยื่นคืนมีดแล้วเดินไปที่ด้านหน้าของกู่ฉี และส่งมีดกลับไป กล่าวอย่างโกรธๆ ว่า: “รอข้าก่อน จะใช้อาวุธของตัวข้าเองในครั้งต่อไป! “หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ก็กล่าวเสริมว่า: “ข้าไม่สามารถจะพ่ายแพ้ได้ แค่รู้สึกว่าพลังของตัวเองยังไม่ได้ใช้ออกมา!”
“หัวเราะ”
กูซีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“เจ้าหัวเราะอะไร?”ฮงจินจ้องมอง
“เจ้าทำขนนกของเจ้าหาย”กูซีชี้นิ้วและพูด
ใบหน้าของฮงจินแดงก่ำ สูดหายใจ: “กูซี เจ้ารอก่อน รอข้าหายดีแล้วเจอกัน!”
ไม่ว่าจะกี่คนหนุ่มสาวที่ทะเลาะกัน หวางเซี๊ยะถอนหายใจอยู่ข้างๆ กู่ฉี่และฉีกู่: “ตอนนี้ข้าเชื่อว่าเผ่าตี้ซาน หูม่า เขาเป็นคนฆ่า”
ก่อนหน้านี้ หวางเซี๊ยะเคยได้ยินข่าวลือว่าคนเผ่าตี้ซานถูกฆ่าตายจากชายหนุ่มที่มีนกอินทรีในเผ่าเขาเพลิง แต่พวกเขาไม่เชื่อเนื่องจากข่าวลือที่พูดเกินจริงกว่า9ใน10ส่วนและไร้สาระ ทำให้เผ่าเขาเพลิงเพียงหนึ่งเดียวอยู่ในการถกเถียงพูดคุยที่ร้อนแรง พวกเขาไม่จริงจังกับข่าวที่ได้ยินในเวลานั้น
แต่ตอนนี้มีโอกาสมากที่จะเป็นฉาวซวน
“เฮ้!” กู่ฉี่ตบไปที่หน้าผาก ” ลืมไปเลยกับการทดสอบ และดูว่าเขารู้จักนกสองตัวที่หายไปหรือไม่”
ไม่ได้กล่าวทักทายกับเผ่าเขาเพลิง อย่างลับ ๆ พร้อมกับนกสองตัวในฐานะสายลับ ทุกคนจะสงสัยแรงจูงใจ ในกรณีนี้เมื่อเจ้าพบนกแปลก ๆ และน่าสงสัย ความเป็นไปได้ที่จะจัดการยิงทันทีนั้นมีมาก
“จะหาทางออกอย่างไร?” กู่ฉี่ค่อนข้างทุกข์ใจกับนกทั้งสอง เขาฝึกทำให้มันเชื่องมานานและไม่เคยถูกจับในอดีต คราวนี้เขาไม่ได้คาดหวัง เผ่าเขาเพลิงดูเหมือนจะยังคงมีความลับมากมาย
ในวันถัดมา โอวหัวหน้าเผ่าเขาเพลิงกำลังมองไปที่หวางเซี๊ยะเมื่อพวกเขาทั้งสามคนเดินมา พวกเขาเห็นนกที่ตายสองตัวบนโต๊ะหิน จากนั้นมองไปที่ใบหน้าของนักรบเผ่าเขาเพลิงที่ล้อมรอบ หวางเซี๊ยะตอนนี้ได้แต่รู้สึกปวดหัว
“ทำไมถึงไม่เห็นฉาวซวน”ฉีกู่หันมาและถาม
“เขายังมีสิ่งต่างๆ ต้องทำ”โอวไม่คิดจะพูดอะไรมากกว่านี้
หวางเซี๊ยะกวาดสายตามอง นอกจากฉาวซวนแล้ว หัวหน้ากลุ่มทั้งสองของเขาเพลิงไม่อยู่ที่นั่นเขาทำอะไรอยู่? ลืมมันไปซะ ไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไรก็ช่าง ตราบใดที่พวกเขาไม่ได้ไปที่เผ่าหว่านฉี
โอวไม่สนใจความสงสัยของหวางเซี๊ยะ เพียงแค่จ้องมองไปที่นกทั้งสองตัว แล้วโต้เถียงกับผู้คนของเผ่าหยู
ในอีกด้านหนึ่ง ยามเช้าตรู่ ฉาวซวนออกจากเผ่าพร้อมกับทาและกุยฮี และไปที่ป่าภูเขาสัตว์ร้าย
ไม่ไกลจากชายแดนของเผ่า มีกลุ่มคนหลายสิบคนรออยู่ที่นั่น และข้างพวกเขา มีสัตว์ในเผ่าที่ยังไม่ปรากฏในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา
หมอผีคิดว่าสัตว์ร้ายเหล่านี้ไม่ได้ใช้งาน และเมื่อพวกเขาไปที่ลึกของป่าภูเขา พวกเขาจะพาพวกมันมารวมกัน อย่าอยู่ในเผ่านานเกินไป ความดุร้ายจะถูกทำลาย สัตว์ร้ายยังคงเป็นส่วนที่ดี
“ทุกคนอยู่ที่นี่ครบนะ?” ฉาวซวนมองผู้คนรอบข้างและเอ่ยถาม
“ทุกอย่างดี”กุยฮีกล่าว
ทาพยักหน้า
“เช่นนั้นออกเดินทาง!
มากกว่า 50 คนเดินตามฉาวซวน ไปจนถึงระดับความลึกของป่าภูเขาสัตว์ร้าย
ประมาณห้าสิบร่าง นอกจากนี้ยังมีเงาสัตว์ที่กำลังวิ่งอยู่
เส้นทางที่พวกเขาเดินทาง คือเส้นทางผ่านของฉาวซวน สามารถบอกพวกเขาได้ว่าสัตว์ชนิดใดที่ต้องให้ความสนใจ ด้วยวิธีนี้สัตว์และพืชอันตรายในป่าคืออะไรที่ควรให้ความสนใจ มีอีกส่วนหนึ่งที่ฉาวซวนยังไม่เคยไปมาก่อน
ครั้งที่แล้วที่ฉาวซวนเข้าป่า เขาไปทิศทางที่ชาช่าบอกเป็นครั้งแรก และเปลี่ยนทิศทางตรงกลาง เมื่อเขากลับไปเอาหิน ครั้งนี้พวกเขาเริ่มจากเผ่า เพื่อที่จะไปรับร่างบรรพบุรุษ และ “ประวัติศาสตร์” เป็นเวลาเกือบพันปีของเผ่าเขาเพลิงที่หยุดชะงักเอากลับมาโดยเร็วที่สุด และพวกเขาเกือบจะพุ่งตรงเข้าไป
มีอันตรายที่ไม่อาจรู้ได้จำนวนมาก สัตว์ที่คาดเดาไม่ได้มากขึ้นและสภาพแวดล้อมที่รุนแรง แต่พวกเขาก็ไม่กลัวสำหรับสภาพแวดล้อมดังกล่าว พวกเขาสูญเสียความกลัวต่อเผ่าอื่น ๆ และบางคนก็แค่ตื่นเต้นกับความท้าทายและความเพียรและความเร่งด่วนที่จะนำบรรพบุรุษและ “ประวัติศาสตร์” กลับมา
ในเวลาเดียวกัน ถนนสายนี้มีแนวโน้มที่จะเป็นเส้นทางการล่าสัตว์ใหม่ของพวกเขาในอนาคต
จากเวลาที่พวกเขากลับไปยังสถานที่ พวกเขาไม่ได้ตัดสินใจเกี่ยวกับเส้นทางการล่าสัตว์ใหม่ อย่างไรก็ตาม บรรพบุรุษช่วยให้พวกเขาแก้ปัญหาได้ บางที นี่อาจเป็นทางชี้แนะของบรรพบุรุษ
ในสมัยนั้น บรรพบุรุษจะต้องใช้เส้นทางนี้บ่อยครั้งมาก ตอนนี้ ผู้คนของเผ่าเขาเพลิงเหล่านี้จะกลับไปที่ถนนสายนี้ และบอกเล่าฉากป่าภูเขา ผู้คนที่จากไปในสมัยนั้นพากลับมา
เสียงฟาดฟันของมีดหินนั้นไม่มีที่สิ้นสุด เลือดที่สาดกระเซ็นเต็มไปด้วยกลิ่นอายสังหารที่ทำให้หายใจไม่ออก เสียงแผดคำรามก้องของสัตว์ป่าบนภูเขานั้นทำให้ฝูงนกตกใจกลัวร้องออกมา บินไปทางทิศที่พระอาทิตย์ตก
ภายใต้ท้องฟ้าสีคราม เส้นทางที่อาบไปด้วยเลือด พร้อมกลับการมุ่งไปข้างหน้า
