หยานซุ่ยปล่อยพู่แส้หางวัวในมือ แล้วยืนขึ้น
เห็นหยางซุ่ยขว้างพู่แส้หางวัวออกไปอย่างตั้งใจ เด็กสาวที่อยู่ข้างเขาเหลียวมอง จากนั้นก็หยิบพู่แส้หางวัวขึ้นมาอย่างระมัดระวังและวางไว้ในกล่องไม้ยาวถัดจากมัน ซึ่งถูกคลุมด้วยหญ้าแห้ง พู่แส้หางวัวอยู่ข้างใน
หยางซุ่ยเผยรอยยิ้มออกมา “สำหรับเรื่องนี้ อย่างไรก็ไร้ประโยชน์ “
กล่าวอย่างสั้น ๆ
ฉาวซวนรู้เพียงว่า เด็กสาวชื่อเม่ยซู ผู้ซึ่งเติบโตขึ้นมาพร้อมกับหยานซุ่ย ตอนนี้เธอยังเป็นหนึ่งในแม่มดที่ติดตามหยางซุ่ย เธอจะมีส่วนร่วมในการบูชาสังเวย
“ข้าได้ยินมาว่าเผ่าเขาเพลิงของเจ้ากลับมาแล้วเหรอ? เจ้ามาอยู่ที่เขตพื้นที่ศูนย์กลางหรือ? “หยานซุ่ยกล่าว
“ใช่.” เมื่อมองไปที่ใบหน้าของทั้งสองคน ฉาวซวนถามว่า “เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าที่นี่? เจ้าจะถูกขับไล่หรือไม่? “
หยางซุ่ยเกาหัวของเขา “คงงั้น”
เงียบไปครู่หนึ่ง หยางซุ่ยพูดว่า: “หมอผีที่ไม่เหมาะสม ลืมมันไปเถอะ มันก็ดี หากสามารถมีชีวิตอยู่ได้ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่แย่กว่านี้คือ ข้าอาจต้องถูกเผาจนตาย “
“ฮะ!”
ถัดจากเม่ยซู เขาขว้างกล่องไม้ในมือของเขา มองดูพู่แส้หางวัวที่ใส่ไว้ในกล่องหลุดออกมา ไม่สนใจแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น และด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ตะโกน: “หากไม่ได้ขอฝน เจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าขอแล้วฝนจะไม่ตกลงมา!”
“ทุกคนรู้เรื่องนี้”หยางซุ่ยยิ้มอย่างเศร้าๆ และพูดว่า “มันเป็นเรื่องของเวลา ที่จะถูกเผาจนตาย”
“ข้ารู้เรื่องนี้ แต่เนิ่นๆ แต่ทำไมถึงต้องโกหก?” พูดตามตรงว่าเจ้าไม่สามารถขอได้ ทำไมเจ้าต้องยอมรับมัน ! “น้ำตาของเม่ยซูไหลลงมา และถูกเช็ดด้วยมือข้างหนึ่ง และไม่ว่าฝุ่นบนมือจะเปราะเปื้อนใบหน้าหรือไม่ บรรจุพู่แส้หางวัวอีกชิ้นลงกล่อง แล้วกระแทกมันลงไปในมือของหยางซุ่ย และออกมา วิ่งออกไป
ฉาวซวนมองไปที่เม่ยซูที่วิ่งออกไปหลังจากแผงประตูอ้าออก และมองไปที่หยางซุ่ยที่ตกตะลึงที่ยืนอยู่ที่เดิม และถามว่า: “เกิดอะไรขึ้น? เกิดบ้าอะไรขึ้น “
ฉาวซวนรู้ว่าหยานซุ่ยกำลังแข่งขันกับผู้สมัครหมอผีสังเกตเวลาที่ฝนอาจตก จากนั้นจึงทำการหลอกลวง และในที่สุดก็กดดันคู่แข่งรายอื่น
ใบหน้าของหยานซุ่ยน่าเกลียดเกินกว่าที่จะร้องไห้ ”ไม่เสียใจ!”คิดย้อนกลับไปที่สถานการณ์ในเวลานั้น มีแต่ตาย!ในเวลานั้นด้วยการเผยแรงกดดันของหัวหน้าเผ่า
เห็นฉาวซวนอีกครั้ง มันเป็นสถานการณ์หายากที่นี่ หยานซุ่ยพูดสั้น ๆ กับฉาวซวน
หลังจากเดินทางกลับ เขาเป็นหมอผีจริง ๆ อย่างไรก็ตาม เมื่อถึงปลายปีที่แล้ว หัวหน้าเผ่าคนใหม่เข้ารับตำแหน่ง หัวหน้าเผ่าสนับสนุนผู้แข่งขันรายอื่น ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าหยางซุ่ย“ โกง” อย่างไร เมื่อเขาขึ้นลานพิธีทำหน้าที่ หาเรื่องไม่สิ้นสุด บวกปีนี้ถึงปัจจุบัน ฝนยังไม่ตก หัวหน้าเผ่าคนใหม่ให้โอกาสกับหยางซุ่ยขอฝน
หยางซุ่ยกล่าวว่าเป็นการยากที่จะทำ
ถ้าเป็นคนอื่น มันจะไม่เป็นไร แต่อย่างไรก็ตาม หัวหน้าเผ่าคนใหม่ต้องการดึงคนของตัวเขาเองขึ้นมา เขาตั้งคำถามอย่างตรงไปตรงมาถึงความสามารถของหยางซุ่ยในการขอฝน เขาบอกว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญที่เขาเจอฝน นอกจากนี้ยังหลอกลวงทุกคน ไม่สุภาพต่อบรรพบุรุษและสัญลักษณ์ ด้วยเหตุนี้พระเจ้าจะลงโทษ และปีนี้ฝนจะไม่ตกหากสิ่งนี้ยังคงดำเนินต่อไป เนื่องจากสภาพอากาศร้อนขึ้นและร้อนขึ้น ผืนดินจะแห้งแล้งอย่างรวดเร็วและพืชผลในทุ่งนาจะตายอีกไม่นาน หลังจากความปั่นป่วน ก็ใช้ประโยชน์เพื่อหลอกลวงเทพเจ้าด้วย
อะไร? กล่าวว่าเป็นความคิดของหัวหน้าเผ่าตั้งแต่แรกหรือ? ให้ตายเถอะ! แม้แต่กล้าที่จะละเลยหัวหน้าเผ่าที่ล่วงลับไปแล้ว หยางซุ่ย เจ้าควรเผาให้ตาย!
“ เขาขอให้ข้าขอฝน ถ้าข้าไม่สามารถขอได้ ข้าก็จะทำให้พระเจ้าโกรธและเผาข้าให้พระเจ้าสงบจากแรงพิโรธของพระเจ้า” หยานซุ่ยเอาแส้หางวัวในกล่องออกมา และแกว่งไปมา ปากพูดต่อ: “ในความเป็นจริง หลายคนรู้ว่าพวกเขาไม่สามารถขอฝน มันเป็นข้อแก้ตัว แต่ไม่มีทางที่หัวหน้าเผ่าจะพูด นอกจากนี้ อยู่ที่การสนับสนุนของเขา หลายคนคิดว่าถ้าข้าไม่สามารถขอฝนได้ เขาสามารถแก้ปัญหาด้วยการเผาข้า “
ในอดีต หยานซุ่ยสามารถดำรงตำแหน่งได้สำเร็จ และอดีตหัวหน้าเผ่าอยู่ในตำแหน่ง อดีตหัวหน้าเผ่ารู้ว่ามีความบังเอิญในเรื่องขอฝน แต่ในเวลานั้นเขาต้องการที่จะรักษาเสถียรภาพของเผ่า และต้องการโอกาสที่จะขยายชื่อเสียงของเขา ในเวลานั้นเขารู้สึกกดดันเมื่อหยางซุ่ยทำการโต้แย้ง
“ ตอนนี้มีกี่คนที่ให้การสนับสนุนเจ้า”ฉาวซวนถาม
เนื่องจากหัวหน้าเผ่าไม่กล้าเผาหยานซุ่ยทันที เขายังคงต้องลากแล้วลากอีกเลื่อนออกไป และบนบ่ายังต้องแบกศีลธรรม
“ข้ามีมากกว่าครึ่งหนึ่งของผู้สนับสนุนของหัวหน้าเผ่า” แต่หลังจากวันพรุ่งนี้ อาจไม่มีใครสนับสนุนข้าอีกต่อไป “หยางซุ่ยยิ้ม
“หลังจากวันที่ขอฝน? ฉาวซวนถาม
วันนี้ กำลังเตรียมขอฝนข้ายังฝึกฝนแบบส่วนตัวสองสามครั้ง พู่แส้หางวัวเหล่านี้เป็นสิ่งที่ข้าฝึก “หยานซุ่ยจับพู่แส้หางวัวและทุบมัน หันไปที่ฉาวซวน” หลังจากเมื่อวานนี้ แส้หางวัวถูกทำลายจากน้ำมือข้า นี่คืออันใหม่”
เจ้าต้องการใช้พู่แส้หางวัวในสายฝน?
“ใช่” หยานซุ่ยกระแทกพู่แส้หางวัว “เมื่อฝนตก ข้าต้องถือพู่แส้หางวัว แต่อันนี้มีไว้สำหรับข้าที่จะฝึกซ้อม เมื่อถึงเวลาขอฝนอย่างเป็นทางการ ข้าจะใช้พู่แส้หางวัวที่เตรียมไว้อย่างดี ซึ่งเป็นผู้สนับสนุนที่อยู่ข้างหลังข้า นั่นไม่ใช่สิ่งที่สามารถเอามาเล่นได้”
“เจ้าจะทำอะไร? ไม่สามารถขอให้ฝนตก อยู่ที่นี่และถูกเผาจริง ๆ ? “
“มีอะไรอีกหละ?” หยานซุ่ยแบมือของเขากางออก “ ข้าเคยวิ่งออกไปและคิดเกี่ยวกับมัน แต่ข้าไม่สามารถวิ่งหนีไปไหนได้ ครอบครัวและสหายอยู่ที่นี่ เผ่าอยู่ที่นี่ เมล็ดเพลิงอยู่ที่นี่ ข้าจะไปที่ไหน? ข้าไม่ต้องการเป็นคนหลงทางเร่ร่อน ข้าไม่ต้องการเป็นทาส ข้าเต็มใจที่จะถูกเผาจนตาย! “
ห้องเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง
“ฝนครั้งต่อไป จะตกเมื่อไหร่ ? ฤดูฝนกำลังจะมาเร็วๆ นี้ใช่ไหม? “ฉาวซวนถาม
“ในอนาคตอันใกล้นี้จะไม่มีฝนตก ส่วนฤดูฝน ฤดูฝนของเราที่นี่ หลังจากดวงจันทร์เต็มดวงช้ากว่าที่อื่น “หยางซุ่ยอธิบาย
นี่เป็นปัญหาจริงๆ ฤดูฝนยังไม่มาถึง และท้องฟ้าก็ไม่มีเมฆฝน ฉาวซวนไม่สามารถคิดวิธีดีๆ ได้ ปริมาณน้ำฝนประดิษฐ์ ที่นี่เป็นสถานที่แห่งความไม่รู้ ฉาวซวนไม่รู้อะไรจริงๆ
“กลับไปซะ ฉาวซวน” หยางซุ่ยกล่าว “เฮ้ ข้ายังอยู่ในตำแหน่งหมอผี ข้าสามารถให้อาหารอร่อยๆ แก่เจ้าได้ ข้าจะให้น้ำและอาหารแก่เจ้ามากกว่าในอดีต”
ฉาวซวนมองออกไปจากหน้าต่างที่แตกหัก เขายังสามารถเห็นท้องฟ้าสีฟ้าได้ ตอนนี้มันเปลี่ยนไปเป็นเมฆสีเทาเล็กน้อย มีฝุ่นละอองลอยขึ้นไปในอากาศด้านนอก
“ถ้าเจ้ายังคงอยู่ต่อไปอีกสองวัน เจ้าจะเห็นว่าข้าถูกไฟเผาตายแล้ว”หยานซุ่ยเยาะเย้ยตัวเองถือกล่องไม้พร้อมพู่แส้หางวัวในมือของเขาออกไปข้างนอกบ้าน “ขอแนะนำให้เจ้ากลับไปก่อน และออกไปนอกเผ่าวันพรุ่งนี้”
เมื่อฉาวซวนเดินออกจากบ้านไม้ และกลับไปยังสถานที่ที่พวกเขาพัก การมองเห็นรอบตัวพวกเขาก็ลดลงมาก และท้องฟ้ามีเมฆสีเหลืองขุ่นลมที่พัดในสายลมนั้นเต็มไปด้วยทรายและฝุ่นละออง กระจายไปทุกหนทุกแห่ง ปกคลุมท้องฟ้าผู้คนข้างนอกมีปัญหาในการหายใจ แต่ละคนก็หรี่ตาลง และบางครั้งเขาตกตะลึงกับฝุ่นละอองเหล่านั้น
สำหรับชาวเผ่าพิรุณ พวกเขาคุ้นเคยกับมัน แต่สำหรับนักเดินทางรุ่นเยาว์ที่ออกมาเป็นครั้งแรก พวกเขาไม่สบายใจกับมัน เมื่อมองไปที่ท้องฟ้าสลัว ทำให้รู้สึกอารมณ์หดหู่
“ ข้ารู้สึกว่าสถานที่ของเผ่าของเราดีจริงๆ”เลนมองไปที่สภาพอากาศภายนอก และปิดหน้าต่าง พูดกับฉาวซวน
สำหรับเลนที่เขาพูด พวกเขายินดีที่จะอาศัยอยู่ในภูเขาของสัตว์ร้าย และพวกเขาไม่เต็มใจที่จะอยู่ในดินแดนที่แห้งแล้งเช่นนี้ แต่สำหรับชาวเผ่าพิรุณ พวกเขาตรงกันข้ามกันโดยสิ้นเชิง เลือกที่จะอยู่ในสถานที่เช่นนี้ ไม่เต็มใจที่จะก้าวเข้าไปในป่าที่มีสัตว์ร้าย
“ทุกอย่างเป็นแบบนี้ที่ข้างนอก ไปนอนกัน บางทีเจ้าสามารถสัมผัสได้ ไม่มีทรายด้านนอก “ถัวคิดในแง่ดี
ฉาวซวนไม่ได้มองโลกในแง่ดี หยานซุ่ยกล่าวว่า มันเป็นการดีที่สุดที่จะไม่ออกไปในวันพรุ่งนี้ มองบนท้องฟ้า ฉาวซวนยังคงเชื่อมั่นในตัวหยานซุ่ย
สำหรับฝน …
แทนที่จะพูดว่า ผู้คนในเผ่าพิรุณเคารพบูชาน้ำแห่งท้องฟ้า มันเป็นการดีกว่าที่จะพูดว่าผู้คนในเผ่าพิรุณเคารพบูชาพลังอันทรงพลังที่อยู่เบื้องหลัง “ฝน” จริงๆ แล้วฝนเป็นเพียงผู้ส่งสารเพื่อส่งพลัง และหนึ่งก็คือ “พลังที่แข็งแกร่งและลึกลับ” ของขั้นตอนพิธี ใครสามารถขอฝน พวกเขาคิดว่าใครมีพลังนี้ พวกเขาจะบูชาด้วยความเต็มใจ
อย่างไรก็ตาม มันไม่ชัดเจนว่าอำนาจนั้นมีอยู่จริงหรือไม่ และมีความแข็งแกร่งเพียงใด
