ตอนที่ 1 การบุกรุกของชายแปลกหน้า
“แต่งงาน”
จันวิภาตกตะลึง
สายตาถลึงมองไปยังสตรีวัยกลางคนที่ร่างกายสว มใส่ชุดกี่เพ้าอันหรูหราอยู่ต่อหน้า
แม่เลี้ยงของเธอ..มะลิวัลย์
“ใช่แล้ว” มะลิวัลย์พูดอย่างน่าเบื่อหน่าย
“พ่อของเธอเห็นว่าอายุอานามเธอก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ วน่าจะต้องหาคู่แต่งงานที่เหมาะสมได้แล้ว”
“ให้ฉันหาคู่แต่งงานปีนี้ฉันพึ่งจะอายุยี่สิบปีเต็มเอง นะ” จันวิภาร้องตระโกน
คาดไม่ถึงเลยว่าตนเองที่พึ่งจะได้กลับบ้านมานั้น จะถูกมะลิวัลย์มอบ “ของขวัญ”
ให้ชั้นใหญ่ขนาดนี้เสียแล้ว
ตกลงเธอมีแผนอะไรกันอยู่
จันวิภาพูดถากถาง “งั้นน้ามะลึกำลังพูดว่า พ่อหาคนแบบไหนให้ฉันหรือควรจะพูดว่า น้ามะลิช่วยหาคนแบบไหนให้ฉันกัน”
มะลิวัลย์ยิ้มแล้วพูดอย่างเยือกเย็น
“ฉันไม่กลัวที่จะบอกเธอหรอก
คู่หมั้นของเธอก็คือประธานของบริษัทตะวันกรุ๊ป
จำกัด ท่านสุมิตรด้วยฐานะของพวกเรา
ที่ได้แต่งงานเข้าบ้านวิบูลย์ธนภัณฑ์ได้มันเป็นเกียรติของเรานี่นะ
พ่อของเธอต้องใช้ความพยายามมากมายขนาดไ หนถึงจะสามารถตะกายขึ้นไปหาคู่แต่งงานอย่างนี้
ได้ เธอควรจะรักษาโอกาสนี้ไว้ซะนะ”
ที ถ้าหากว่ามีเรื่องดีอย่างนี้จริงๆ มะลิวัลย์จะยกให้เธอง่ายๆแบบนี้หรือเกรงว่าในนั้น ยังมีเหตุผลอื่นแอบแฝงอยู่อีก
“ไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตาม ฉันจะไม่แต่งงานด้วย”
“เธอจะไม่แต่งงานเกรงว่าจะเป็นพ่อเธอคนแรกที่ไ ม่เห็นด้วยตระกูลวิบูลย์ธนภัณฑ์ไม่ใช่ว่าเธออยาก จะแต่งก็แต่ง ไม่อยากแต่งก็ไม่แต่งได้นะ
ผลที่ตามมาจากการถอนหมั้น
มันไม่ใช่สิ่งที่เด็กสาวอย่างเธอจะสามารถรับผิดช อบได้ไหว
“ในเมื่อฉันรับผิดชอบไม่ไหว
งั้นฉันจะไปพูดกับพ่อด้วยตัวเอง” หลังจากจันวิภาพูดจบ
จึงยกเท้าขึ้นเพื่อต้องการที่จะก้าวเดินออกไป
“ตอนนี้พ่อของเธอกำลังพักฟื้นร่างกายอยู่ ไม่ควรที่จะไปรบกวน ยิ่งกว่านั้นสภาพร่างกายของพ่อเธอไม่ได้ดีเหมือน
เมื่อก่อนอีกแล้ว ถ้าเธอยังกตัญญูอยู่ล่ะก็
อย่าไปทำให้พ่อของเธอโกรธนักเลย
อย่างนี้จะทำให้ร่างกายของเขาฟื้นฟูได้เร็วยิ่งขึ้น หากว่าเธอไม่แต่งงาน
ใครจะรู้ว่าเขาอาจจะโกรธจนอาการทรุดลงไปอีกเมื่อถึงเวลานั้นพวกเธอสองพ่อลูกจะแยกจากกันต ลอดกาล แล้วอย่ามาโทษฉันที่ไม่เตือนเธอก็แล้วกัน”
“คุณน้าขู่ฉันหรอ” จันวิภาโกรธเสียแล้ว
“หี ฉันขู่เธอแล้วยังไงถ้าเธอไม่แต่งงาน
ฉันจะทำให้เธอไม่ได้เห็นหน้าพ่อเธออีกเลย งานเข้าตระกูลวิบูลย์ธนภัณฑ์
เอาล่ะ ฉันขี้เกียจที่จะพูดกับเธอแล้ว
ตอนนี้เธอยังมีเวลาเหลืออยู่สามวันในการที่จะแต่ง
เธอคิดทบทวนดูสักหน่อยแล้วกัน”
พูดจบ มะลิวัลย์จึงได้แยกตัวออกไป
จันวิภายังคงยืนงุนงงอยู่ที่เดิม
เหลือเวลาอยู่เพียงแค่สามวันก็จะต้องแต่งงานเข้า ตระกูลวิบูลย์ธนภัณฑ์แล้วหรือ
รีบร้อนอะไรเช่นนี้
ภายในนั้นจะต้องมีแผนการร้ายอะไรซ่อนอยู่อย่าง
แน่นอน
บาร์เฟลิร์ท ตั้ง
เมื่อคิดว่าตนเองจะต้องแต่งงานกับคนแปลกหน้าแ
ล้ว
ก็เกิดความรู้สึกไม่สบายขึ้นมาในจิตใจของจันวิภา
เธอนั่งดื่มเหล้าอย่างกลัดกลุ้มอยู่คนเดียวที่เคาท์เ ตอร์บริการเครื่องดื่มในบาร์ และรอเพื่อน ซี้กนกอรกับพัชรีที่กำลังเดินทางมาจู่ๆเธอก็รู้สึกทั่วทั้งตัวไม่มีแรงขึ้นมาซะอย่างงั้น..
ไม่ ความรู้สึกเช่นนี้มันผิด
จันวิภาออกแรงจนรู้สึกได้ถึงแสงวูบวาบที่อยู่ในหัว
คิดขึ้นมาได้ทันทีว่าแก้วไวน์ที่อยู่ด้านข้างแก้วนั้นไ ม่ใช่แก้วของเธอ….เป็นของใครกันใครกันที่ใส่ยาใ ให้เธอดื่ม
ยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไรมากมาย
จันวิภาจึงได้หลบหนีออกจากที่เกิดเหตุอย่างรวดเ ร็ว ไปยังโรงแรมที่อยู่ชั้นบนของบาร์ และต้องการห้องพักห้องหนึ่ง
พึ่งจะเข้าไปถึงห้องพักยังไม่ทันที่จะได้เปิดไฟ จันวิภาก็รู้สึกได้ถึงอาการร้อนลุ่มไปทั่วทั้งตัว เมื่อกำลังครุ่นคิดอยู่จึงได้ยินเสียง “เอี๊ยด” ประตูของห้องพักได้ถูกคนจากข้างนอกเปิดเข้ามา เสียแล้ว
จากนั้นก็ได้มีเงาคนคนหนึ่งแฉลบตัวเข้ามา
“ใครกัน” จันวิภาที่ได้ยินเสียงกระโดดอย่างตกใจ
ใครบุกเข้ามาในห้องพักของเธอกัน
“เธอ..
เสียงที่ทุ้มต่ำและยั่วยวนเสียงหนึ่งดังตามมา คนคนนั้นขยับเข้ามาประชิดใกล้ แล้วจับจันวิภาเข้ามาสู่อ้อมกอดของตนเอง…
