ตอนที่ 108 สุพจน์มาช่วยเธอแล้ว
ตบเสร็จ หัวโจกคนนั้นจึงจะล่าถอยออกมาอย่างพึงพอใจ และปากยังคงไม่ลืมที่จะพูดจาโหดเหี้ยมออกมา “นางสารเลว ทำปากแกให้สะอาดหน่อย”
“จ๊า เธอแต่งหน้าอย่างนี้ก็มีรสนิยมดีเหมือนกันนะ” นวาระเดินเข้ามาใกล้จันวิภาด้วยใบหน้าที่เสียดาย ใช้มือ ลูบคลำไปบนแก้มที่บวมเป่งของเธอ พูดกับจันวิภาด้วยน้ำเสียง ที่สงสารเวทนา “คำพูดเมื่อกี้นี้เธอพูดถูกแล้วล่ะ วันนี้เธอจะตาย ไม่ว่าจะตายอย่างสะอิดสะเอียนหรือถูกทุบจนตาย หรือตาย เพราะอะไรก็แล้วแต่ มันก็ขึ้นอยู่กับโชคของเธอ”
พูดไปพลาง พร้อมกับยกมือขึ้นมา ทำท่าทางเหมือนกับ ต้องการที่จะตบหน้าจันวิภาอีกครั้ง แก้มของจันวิภาใกล้ที่จะถูก ตบจนมีเลือดไหลออกมาแล้ว
จันวิภาหลับตาลงและยอมรับมัน แต่ทว่าฝ่ามือของนวาระ กลับไม่ตกลงมา และยกข้อมือขึ้น ลูบคลำผมของตัวเอง มอง และหัวเราะเยาะจันวิภาด้วยใบหน้าอันแสนจะน่ารังเกียจจาก ทางด้านบน “ไม่เป็นไร ฉันไม่ตบแกหรอก มันเจ็บอ่ะ”
“อนล นายจัดการ”
“ได้เลย” หัวโจกอันธพาลเป่านกหวีด วินาทีต่อมา เหล่าบรรดาลูกสมุนก็ได้วิ่งกรูกันเข้ามาจากทางด้านนอก
พวกเขามาถึงแล้ว ต่างก็มองจันวิภาด้วยสายตาที่สกปรก สายตาที่ราวกับสัตว์ป่ากระหายเหยื่อ มันช่างดูน่าหวาดหวั่น
ในหูได้ยินคำพูดที่เปี่ยมไปด้วยตัณหาของหัวโจก อันธพาล “ได้ยินมาว่าในท้องของเธอมีเด็กอยู่? ทำไมไม่ให้ เหล่าพี่น้องของฉันจัดให้เธอในคืนนี้ ส่งเด็กนั่นขึ้นสวรรค์ไป ก่อน แล้วค่อยส่งเธอตามไปอีกที?”
คำพูดที่พูดออกมาเช่นนี้ ทำให้ทุกคนหัวเราะออกมาอย่าง ชั่วร้าย แต่ที่แสบแก้วหูที่สุดก็คือเสียงหัวเราะเยาะที่ปลิ้นปล้อน ของนวาระ
เรื่องดำเนินมาจนถึงตอนนี้ แม้แต่คนโง่ก็ยังรู้ว่าจะเกิด อะไรขึ้นต่อไป!
ทั่วทั้งร่างกายของจันวิภาสั่นเทาอย่างยากจะทานทน
นี่มันเป็นพฤติกรรมที่คนควรจะมีที่ไหนกัน? นวาระมีความ บ้าคลั่งอยู่มากจึงสามารถทำเรื่องเช่นนี้ออกมาได้!
จันวิภาจ้องถลึงมองใบหน้าที่บิดเบี้ยวเพราะความตื่นเต้น
ของนวาระ เธอไม่รู้จักนวาระเลยจนกระทั่งวันนี้ มันไร้มนุษยธรรมอย่างสิ้นเชิง!
เหล่าอันธพาลค่อยๆเขยิบเข้ามาใกล้ สายตาจ้องมองแล้ว เอื้อมมือไปยังเรือนร่างของจันวิภา ในช่วงเวลาที่สำคัญ จันวิภา ตะโกนออกมาเสียงดัง “รอเดี๋ยว! ”
เมื่อได้ยินดังนั้น นวาระจึงสะบัดมือ เหล่าอันธพาลอดไม่ ได้ที่จะถุยน้ำลายออกมาอย่างผิดหวัง แล้วพูดโวยวายออกมา “สาวน้อย มีอะไรก็รีบพูดมาซี่ มีอะไรจะโม้ก็รีบโม้มา อย่า ทำให้พี่ชายหมดอารมณ์สะก่อน”
พูดจบ ก็ไม่กล้าที่จะขัดคำสั่งของนวาระจึงล่าถอยออกมา
อยู่ข้างๆ
นวาระยกมือขึ้นมามองดูเล็บของตนเอง ไม่มองจันวิภา เลย แล้วพูดออกมาอย่าง โอหัง “แกอยากที่จะพูดอะไรกับฉัน”
ความจองหองของเธอในตอนนี้ มันช่างหยิ่งผยองอย่าง เหลืออด เพราอยู่ที่นี่คำพูดของเธอเป็นใหญ่
จันวิภาจ้องเขม็งมองนวาระ มองออกถึงความปรารถนาที่ น่ารังเกียจและความฟุ้งเฟ้อของเธอ กล่าวด้วยน้ำเสียงของการ เจรจาต่อรอง “เธอไม่ได้อยากเป็นภรรยาที่ถูกต้องของสุมิตรงั้น หรอ ฉันจะให้เธอ แค่เธอปล่อยฉันไป ฉันจะรีบหย่ากับสุมิตร ทันที?”
“ปล่อยแกไป? ฮ่าๆๆ พวกนายได้ยินเธอพูดอะไรมั้ย?” นวาระแสร้งทำเป็นประหลาดใจ เบิกตากว้าง หัวเราะออกมาด สียงดัง “จันวิภา! ฉันจะบอกเธอให้นะ ตอนนี้ฉันไม่เพียงแต่ ต้องการเป็นผู้หญิงที่ชอบธรรมของสุมิตร แต่ยังต้องการให้เธอ ตายอีกด้วย! ชีวิตของเธอจะอยู่ไม่เกินวันนี้! ๒
ใบหน้าที่ถูกแต่งหน้ามาอย่างจัดจ้านได้แปรเปลี่ยนเป็น ความผิดเพี้ยนบิดเบี้ยวขึ้นมาทันที ใช้ชีวิตอยู่ราวกับผีผู้หญิงที่เปี่ยมไปด้วยความแค้น เธอมองจันวิภาด้วยสายตาที่ชั่วร้าย แล้วพูดออกคำสั่งกับลูกสมุนที่อยู่ข้างๆ “พวกแกเข้าไป ทำให้ มันตายครึ่งไม่ตายครึ่ง ฉันต้องการฟังเสียงกรีดร้องเหมือน ตายตั้งเป็นอันน่าเวทนา และฉันต้องการให้มันคุกเข่าลงขอร้อง ฉัน! ”
เสียงพูดพึ่งจะออกมา เหล่าอันธพาลก็ได้พุ่งเข้าไปชัดจัน วิภาที่อยู่ด้านหน้าทันที
ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนวาระถึงได้บ้าคลั่งได้ถึงขนาดนี้ ตอนที่หมัดแรกตกลงมา จันวิภาก็รู้ได้ทันทีว่าพวกเขามาอย่าง จริงแท้แน่นอน
ไม่! เป็นอย่างนี้ไม่ได้! ยังมาลูกน้อยที่ยังไม่เกิดอยู่ใน ท้องของเธอนะ!
จันวิภาถูกเตะจนล้มลงกับพื้น เธอพยายามขดตัว และ พยายามไม่ให้พวกอันธพาลเหล่านั้นทำร้ายลูกที่อยู่ในท้องของ เธอ ดวงตาเล็ก ๆ เต็มเปี่ยมไปด้วยความกลัวและความวิตก กังวล
จันวิภาตะโกนไปทางนวาระ “นวาระ! เธอรีบหยุดพวก เขาเร็ว! ถ้าไม่ทำร้ายลูกฉัน ไม่ว่าอะไรฉันก็จะรับปากเธอ! ”
ใครจะรู้ว่าเมื่อนวาระได้ยินดังนั้น กลับใช้มือแคะรูหู เป่า เล็บที่คิดว่าสวยงามออกมาอย่างเลินเล่อแล้วพูดว่า “หนวกหู จริงๆ รู้สึกว่าจะต้องทำให้เธอหุบปากสักหน่อยแล้ว!
เสียงสิ้นสุดลง หนึ่งในพวกอันธพาลที่ได้ยินคำสั่งจึงตบไปที่หน้าของจันวิภาอย่างแรง ความรุนแรงมันทั้งโหดเหี้ยมและ
แข็งแกร่ง
ฝ่ามือนี้จบลงไป ยังไม่พอยังมีการทุบตีของพวกอันธพาล คนอื่นอีกสองคนอีก ภายใต้ความเจ็บปวดที่รุนแรงจันวิภาจึง ไม่มีเวลาที่จะกรีดร้องอย่างน่าเวทนาออกมา ดวงตาที่มีดลงต่อ หน้าทำให้เริ่มที่จะเวียนหัวสลบลงไป
“อาซ้อ เธอสลบไปแล้วทำไงดี?”
เอ่ยถาม
แกล้งสลบ? !
นวาระส่งเสียง “หี” อย่างเยือกเย็น เธอตะโกนกร้าวออก ไปว่า “เอาน้ำมาสาดมัน พอมันตื่นแล้วพวกนายก็ออกกำลังกัน ตามสบาย”
นวาระไม่อาจดูถูกจันวิภาได้ ไม่ว่าเธอจะแสร้งทำเป็นสลบ หรือสลบไปจริงๆ ก็ต้องทำให้เธอตื่นขึ้นมา ให้เธอตื่นขึ้นมารับ รู้รสชาติแห่งการถูก กดขี่ นวาระต้องการให้เธอจะอยู่ก็อยู่ไม่ได้ จะตายก็ตายไม่ได้!
“รอเดี๋ยว” ตอนที่เหล่าอันธพาลเตรียมที่จะออกจากห้อง ไป นราวะก็ได้เอ่ยปากพูดหยุดรั้งเอาไว้ เธอยิ้มขึ้นมาอย่างโหด เหี้ยม ทำให้คนที่เห็นมันรู้สึกขนหัวลุก “เอาน้ำพริกมาให้ฉัน”
หากจันวิภายังไม่ตื่นขึ้นมาในตอนนี้ จะต้องตัวสั่นอย่าง แน่นอน นวาระที่เป็นเช่นนี้ ไม่อาจมองเห็นได้เพียงคนเดียว จริงๆ
หนึ่งในพวกอันธพาล
ในขณะที่พวกอันธพาลรับคำสั่งและเดินออกจากห้องไป จู่ๆก็ได้ยินเสียง “ปั้ง” เหล่าอันธพาลถูกคนจากข้างนอกเตะ กลับเข้ามา ถูกเตะจนปลิวแล้วล้มลงกับพื้น ทำให้ส่งเสียงโอย ครวญออกมาอย่างต่อเนื่อง
“เกิดอะไรขึ้น..” นวาระจ้องมองไปที่ประตูด้วยความ ตกใจ ตอนที่เธอเห็นคนที่อยู่ข้างหน้าอย่างชัดเจน จิตวิญญาณ
ได้รับผลกระทบอย่างมาก เรือนร่างสั้นเทาไม่หยุด
นวาระนิ้วมือสั่น ชี้ไปยังคนที่กำลังมาแล้วพูดด้วยเสียง กระเพื่อม “สุ.สุพจน์! ”
ไม่รอให้เธอพูดจบ กลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังของสุพจน์ก็รีบ บุกเข้ามาอย่างรวดเร็ว วิ่งตรงเข้าไปหานวาระกับเหล่า อันธพาลโดยไม่พูดไม่จา แล้วทำให้ทุกคนล้มลงกับพื้นอย่าง ง่ายดาย
“ไม่! สุพจน์นายทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้นะ! ” นวาระถูก จับกดลงติดกับพื้น ใบหน้าที่แต่งหน้าอย่างจัดจ้านถูกถูกับพื้น อย่างต่อเนื่อง นวาระกรีดร้องและดิ้นรนไม่หยุดหย่อน
เท้าของสุพจน์เตะไปที่นวาระอย่างไม่แยแส มองเธอด้วย ท่าทางที่ใหญ่โต น้ำเสียงเยือกเย็นจนเสียดแทงกระดูก “ฉัน บอกแกแล้ว อย่ามาแตะคนของฉัน แต่ก็ยังกล้าขัดคำสั่งของ ฉันอีกครั้ง แกคิดว่า ฉันไม่กล้าฆ่าแกหรอ! ”
“ไม่! ไม่ใช่นะ! สุพนน์ ที่ฉันทำอย่างนี้เพราะว่าฉัน ลำบากไง! ขอร้องล่ะอย่าฆ่าฉันเลย ถ้านายฆ่าฉัน ก็ไม่มีใครที่เหมาะสมจะเข้าใกล้สุมิตรได้แล้วนะ! ” นวาระถูกกดลงกับพื้น และปรารถนาจะพูดคุยเงื่อนไขกับสุพจน์
แต่อย่างไรก็ตาม สุพจน์ไม่ฟังเธอไม่มองเธอแม้แต่หางตา แล้วเดินตรงไปทางจันวิภาที่นอนกองอยู่กับพื้น..
