แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
ตอน ที่ 124 เป็นเขาเองที่เข้าใจนราวิชญ์ผิด?
“แหล่งข้อมูลนี้เชื่อถือได้มั้ย? ? ! ” สุมิตรกล่าว
นึกถึงคำพูดของจันวิภาที่เคยพูดออกมา ฆาตกรไม่ใช่นรา วิชญ์ แต่เป็นคนอื่น แต่ตอนนั้นตนเองกำลังโกรธอยู่ คำพูดของ เธอเลยไม่ทะลุเข้ามาหา และยังเข้าใจเธอผิดอีก !
บ้าเอ้ย! ตนเองทำเรื่องบ้าอะไรลงไป! มิลน่าล่ะจันวิภา ถึงเกลียดเขาขนาดนี้ และไม่ยอมให้อภัยเขา!
ธนภาคตบไหล่ของสุมิตร แล้วพูดอย่างจริงจัง “ข้อมูลนี้
ฉันตรวจสอบมันด้วยตัวเอง เป็นความจริงอย่างไม่ต้องสงสัย ฉันรู้ว่าตอนนี้นายยังไม่อยากยอมรับ แต่เรื่องมันก็เป็นอย่าง นี้..”
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าธนภาคจะพูดอะไรออกมาอีก สุมิตรก็ ทำได้เพียงแค่ก้มหัวลงไปมองไปที่พื้น แล้วเงียบไม่พูดไม่จา
“เฮ้อ..นายค่อยๆคิดไปเถอะ ยังมีเรื่องของแมวป่าตัว น้อยนั่นอีก ฉันพบจุดน่าสงสัยอยู่นิดหน่อยเช่นกัน ฉันจะไป ตรวจสอบให้ชัดเจนต่อ พอถึงตอนนั้นจะติดต่อนายมีอีกที” พูด จบ ธนภาคก็ถอนหายใจออกมาแรงๆ แล้วออกจากโรง พยาบาลไปอย่างเงียบๆ มันเป็นการดีกว่าที่จะให้เขาคิดเกี่ยว
กับมัน ตอน124เป็นเขาเองที่เข้าใจนราวิชญ์ผิด
ตอน ที่ 124 เป็นเขาเองที่เข้าใจนราวิชญ์ผิด?
“แหล่งข้อมูลนี้เชื่อถือได้มั้ย? ? ! ” สุมิตรกล่าว
นึกถึงคำพูดของจันวิภาที่เคยพูดออกมา ฆาตกรไม่ใช่นรา วิชญ์ แต่เป็นคนอื่น แต่ตอนนั้นตนเองกำลังโกรธอยู่ คำพูดของ เธอเลยไม่ทะลุเข้ามาหา และยังเข้าใจเธอผิดอีก !
บ้าเอ้ย! ตนเองทำเรื่องบ้าอะไรลงไป! มิลน่าล่ะจันวิภา ถึงเกลียดเขาขนาดนี้ และไม่ยอมให้อภัยเขา!
ธนภาคตบไหล่ของสุมิตร แล้วพูดอย่างจริงจัง “ข้อมูลนี้
ฉันตรวจสอบมันด้วยตัวเอง เป็นความจริงอย่างไม่ต้องสงสัย ฉันรู้ว่าตอนนี้นายยังไม่อยากยอมรับ แต่เรื่องมันก็เป็นอย่าง นี้..”
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าธนภาคจะพูดอะไรออกมาอีก สุมิตรก็ ทำได้เพียงแค่ก้มหัวลงไปมองไปที่พื้น แล้วเงียบไม่พูดไม่จา
“เฮ้อ..นายค่อยๆคิดไปเถอะ ยังมีเรื่องของแมวป่าตัว น้อยนั่นอีก ฉันพบจุดน่าสงสัยอยู่นิดหน่อยเช่นกัน ฉันจะไป ตรวจสอบให้ชัดเจนต่อ พอถึงตอนนั้นจะติดต่อนายมีอีกที” พูด จบ ธนภาคก็ถอนหายใจออกมาแรงๆ แล้วออกจากโรง พยาบาลไปอย่างเงียบๆ มันเป็นการดีกว่าที่จะให้เขาคิดเกี่ยว
กับมัน ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ฟ้าค่อยๆมีดลง สุมิตรยังคง รักษาท่าทางที่สงบนิ่งและไม่เคลื่อนไหว ผ่านไปอีกครู่หนึ่ง เขา จึงจะเริ่มแหงนหน้าขึ้นช้าๆ มองห้องผู้ป่วยที่อยู่ข้างหน้า
สุมิตรเดินเข้าไปตัวแข็งที่อไม่พูดไม่จาราวกับหุ่นยนต์ ภายในห้องผู้ป่วย จันวิภากำลังก้มศีรษะลงแล้วลูบท้องอยู่ รอย ยิ้มของคนเป็นแม่นั้นมันสวยงามกว่าทิวทัศน์ทั้งหมดที่อยู่บน โลกใบนี้
สุมิตรจ้องมองเธออย่างอึ้งๆ อ้าปากอยากจะพูดอะไรบาง อย่าง แต่ลำคอกลับเหมือนว่ามีสิ่งของอะไรมาขวางกั้นทำให้ พูดไม่ออก
ตอนที่จันวิภาเงยหน้าขึ้นมา ก็ได้เห็นสุมิตรยืนงงอยู่หน้า ประตู ทันใดนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมา และไม่สนใจเขา
ไม่กี่วันมานี้ จันวิภาทำราวกับว่าเขาเป็นอากาศ อย่างไร ก็ตามเขารักอย่างไรก็ยังรักอยู่อย่างนั้น ไม่ว่าเขาจะทำอะไร เธอก็ไม่มีทางที่จะอภัยให้เขา
เป็นเวลานาน สุมิตรจึงจะค่อยๆขยับเท้าเดิน เขาเดินไปนั่ง ลงข้างๆเตียง คิดอยากที่จะยื่นมือออกไปลูบท้องของจันวิภา แต่กลับลังเลไม่กล้าลงมือ “จันวิภา ฉันลูบเขาได้มั้ย?”
จันวิภารีบใช้มือป้องท้องเอาไว้ แล้วส่งเสียงหืออกมา อย่างเยือกเย็น “ไม่ได้”
เมื่อได้ยินดังนั้น สุมิตรจึงหยุดมือค้างไว้อยู่บนอากาศอยู่ ครู่หนึ่ง เขาค่อยๆเก็บมือกลับมา มองท้องของจันวิภา แล้วพูด ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ฟ้าค่อยๆมีดลง สุมิตรยังคง รักษาท่าทางที่สงบนิ่งและไม่เคลื่อนไหว ผ่านไปอีกครู่หนึ่ง เขา จึงจะเริ่มแหงนหน้าขึ้นช้าๆ มองห้องผู้ป่วยที่อยู่ข้างหน้า
สุมิตรเดินเข้าไปตัวแข็งที่อไม่พูดไม่จาราวกับหุ่นยนต์ ภายในห้องผู้ป่วย จันวิภากำลังก้มศีรษะลงแล้วลูบท้องอยู่ รอย ยิ้มของคนเป็นแม่นั้นมันสวยงามกว่าทิวทัศน์ทั้งหมดที่อยู่บน โลกใบนี้
สุมิตรจ้องมองเธออย่างอึ้งๆ อ้าปากอยากจะพูดอะไรบาง อย่าง แต่ลำคอกลับเหมือนว่ามีสิ่งของอะไรมาขวางกั้นทำให้ พูดไม่ออก
ตอนที่จันวิภาเงยหน้าขึ้นมา ก็ได้เห็นสุมิตรยืนงงอยู่หน้า ประตู ทันใดนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมา และไม่สนใจเขา
ไม่กี่วันมานี้ จันวิภาทำราวกับว่าเขาเป็นอากาศ อย่างไร ก็ตามเขารักอย่างไรก็ยังรักอยู่อย่างนั้น ไม่ว่าเขาจะทำอะไร เธอก็ไม่มีทางที่จะอภัยให้เขา
เป็นเวลานาน สุมิตรจึงจะค่อยๆขยับเท้าเดิน เขาเดินไปนั่ง ลงข้างๆเตียง คิดอยากที่จะยื่นมือออกไปลูบท้องของจันวิภา แต่กลับลังเลไม่กล้าลงมือ “จันวิภา ฉันลูบเขาได้มั้ย?”
จันวิภารีบใช้มือป้องท้องเอาไว้ แล้วส่งเสียงหืออกมา อย่างเยือกเย็น “ไม่ได้”
เมื่อได้ยินดังนั้น สุมิตรจึงหยุดมือค้างไว้อยู่บนอากาศอยู่ ครู่หนึ่ง เขาค่อยๆเก็บมือกลับมา มองท้องของจันวิภา แล้วพูด จะและ
สุมิตร
วิภากับที่จะเขา
จันมา
เมื่อ จะและ
สุมิตร
วิภากับที่จะเขา
จันมา
เมื่อ อย่างจริงจัง จันวิภา เธอวางใจเถอะ ไม่ว่าจะเป็นลูกใคร ฉันก็ จะเลี้ยงเขาจนเติบใหญ่ และเลี้ยงดูในฐานะลูกของฉันเอง”
นี่ มันก็ถือได้ว่าเป็นการตอบแทนนราวิชญ์
จันวิภายักคิ้วขึ้น ภายในใจหัวเราะเยาะออกมาอย่างไม่ แยแส ที เดิมทีมันก็เป็นลูกของนายนั่นแหละ!
แต่อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่มีแผนที่จะพูดความจริงออกมา ทำเพียงแค่บิดขี้เกียจที่เอว และพูดขับไล่ออกไป “นายไปเถอะ ฉันเหนื่อยแล้วอยากนอน”
“ก็ได้ ฝันดีนะ ราตรีสวัสดิ์” สุมิตรลุกขึ้นยืนแล้วห่มผ้าห่ม ให้จันวิภา ห่มแม้แต่มุมรอบๆ เพื่อกันไม่ให้โผล่ออกมา
ไม่กี่วันมานี้ที่เขาได้ดูแลจันวิภา ทำให้สุมิตรได้เรียนรู้วิธี
ดูแลคนอื่น
ทั้งหมดนี้ จันวิภาท่าเหมือนกับมองไม่เห็น เธอเคยพูดแล้ว มันจะมีวันหนึ่งที่จะทำให้เขาเสียใจกับการกระทำของตัวเอง
ตอนนี้จันวิภาไม่มีค่าพูดอะไร คำพูดที่เธอเคยพูดไป ต้อง
ทำให้ได้
วันต่อมา หลังจากที่จันวิภาทานข้าวเข้าเสร็จ สุมิตรจึงเอ่ย ปากพูดขึ้นมาก่อน “แม้ว่าเธอจะไม่อยากเจอฉัน หลังจากฉันก็ จะไม่มาโรงพยาบาลแล้ว ฉันจะไปหาพี่เลี้ยงที่ดูแลเอาใจใส่มา ดูแลเธอทีหลัง”
เมื่อจันวิภาฟังจบ จึงทำเพียงแค่ส่งเสียงหืออกมาอย่าง อย่างจริงจัง จันวิภา เธอวางใจเถอะ ไม่ว่าจะเป็นลูกใคร ฉันก็ จะเลี้ยงเขาจนเติบใหญ่ และเลี้ยงดูในฐานะลูกของฉันเอง”
นี่ มันก็ถือได้ว่าเป็นการตอบแทนนราวิชญ์
จันวิภายักคิ้วขึ้น ภายในใจหัวเราะเยาะออกมาอย่างไม่ แยแส ที เดิมทีมันก็เป็นลูกของนายนั่นแหละ!
แต่อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่มีแผนที่จะพูดความจริงออกมา ทำเพียงแค่บิดขี้เกียจที่เอว และพูดขับไล่ออกไป “นายไปเถอะ ฉันเหนื่อยแล้วอยากนอน”
“ก็ได้ ฝันดีนะ ราตรีสวัสดิ์” สุมิตรลุกขึ้นยืนแล้วห่มผ้าห่ม ให้จันวิภา ห่มแม้แต่มุมรอบๆ เพื่อกันไม่ให้โผล่ออกมา
ไม่กี่วันมานี้ที่เขาได้ดูแลจันวิภา ทำให้สุมิตรได้เรียนรู้วิธี
ดูแลคนอื่น
ทั้งหมดนี้ จันวิภาท่าเหมือนกับมองไม่เห็น เธอเคยพูดแล้ว มันจะมีวันหนึ่งที่จะทำให้เขาเสียใจกับการกระทำของตัวเอง
ตอนนี้จันวิภาไม่มีค่าพูดอะไร คำพูดที่เธอเคยพูดไป ต้อง
ทำให้ได้
วันต่อมา หลังจากที่จันวิภาทานข้าวเข้าเสร็จ สุมิตรจึงเอ่ย ปากพูดขึ้นมาก่อน “แม้ว่าเธอจะไม่อยากเจอฉัน หลังจากฉันก็ จะไม่มาโรงพยาบาลแล้ว ฉันจะไปหาพี่เลี้ยงที่ดูแลเอาใจใส่มา ดูแลเธอทีหลัง”
เมื่อจันวิภาฟังจบ จึงทำเพียงแค่ส่งเสียงหืออกมาอย่าง เยือกเย็น
มันเป็นเรื่องดีที่สุมิตรจะออกไปจากเธอ ไม่ต้องมาคอยดู
เธอทั้งวันจนทำให้รำคาญ
พี่เลี้ยงชื่อป้าพิม หลังจากที่เธอมาแล้ว
จันวิภายังไม่ทันที่จะได้ดีใจ ก็ได้ปรากฏแขกผู้ไม่ได้รับ
เชิญเข้ามา
“เป็นนาย? ! ” จันวิภาคลึงตามองสุพจน์ และไม่รู้ว่าควร
จะพูดอะไรดี
ไม่ได้เห็นจันวิภามาหลายวันแล้ว เธอผอมมากกว่าเมื่อ ก่อน และใบหน้ายังขาวซีดขนาดนั้นอีก สุพจน์หยิบของมาวาง ข้างเตียงอย่างเจ็บปวด ยื่นมือออกมาลูบใบหน้าของจันวิภา “เธอดูเธอสิ ผอมจนเป็นอะไรแล้วก็ไม่รู้ มันทำให้ผมเจ็บปวด จริงๆ”
จันวิภาปัดมือของสุพจน์ออกไป ราวกับคุ้นเคยกับคำพูด ล้อเล่นของเขา แล้วพูดออกไปตรงๆ “นายมาที่นี่ทำไม?”
สุพจน์ที่สวมใส่ชุดสูทสีดำขยับเนคไท ตอนนี้เขานั่งอยู่ข้าง เตียง ใบหน้าหล่อเหลาราวกับรูปปั้นแกะสลัก เป็นตั่งทูตสวรรค์ มายังแผ่นดินโลก และภาพวาดที่สวยงาม
“ทำไมผมถึงมาไม่ได้?” สุพจน์ยิ้มออกมาเล็กน้อย น้ำ เสียงแฝงไว้ด้วยการเยาะเย้ย “พูดถึงสุมิตรดูเหมือนหมอนั่นจะ ปกป้องเธอเหมือนกับอยู่ในคุก และไม่ยอมออกห่างแม้แต่ก้าว เยือกเย็น
มันเป็นเรื่องดีที่สุมิตรจะออกไปจากเธอ ไม่ต้องมาคอยดู
เธอทั้งวันจนทำให้รำคาญ
พี่เลี้ยงชื่อป้าพิม หลังจากที่เธอมาแล้ว
จันวิภายังไม่ทันที่จะได้ดีใจ ก็ได้ปรากฏแขกผู้ไม่ได้รับ
เชิญเข้ามา
“เป็นนาย? ! ” จันวิภาคลึงตามองสุพจน์ และไม่รู้ว่าควร
จะพูดอะไรดี
ไม่ได้เห็นจันวิภามาหลายวันแล้ว เธอผอมมากกว่าเมื่อ ก่อน และใบหน้ายังขาวซีดขนาดนั้นอีก สุพจน์หยิบของมาวาง ข้างเตียงอย่างเจ็บปวด ยื่นมือออกมาลูบใบหน้าของจันวิภา “เธอดูเธอสิ ผอมจนเป็นอะไรแล้วก็ไม่รู้ มันทำให้ผมเจ็บปวด จริงๆ”
จันวิภาปัดมือของสุพจน์ออกไป ราวกับคุ้นเคยกับคำพูด ล้อเล่นของเขา แล้วพูดออกไปตรงๆ “นายมาที่นี่ทำไม?”
สุพจน์ที่สวมใส่ชุดสูทสีดำขยับเนคไท ตอนนี้เขานั่งอยู่ข้าง เตียง ใบหน้าหล่อเหลาราวกับรูปปั้นแกะสลัก เป็นตั่งทูตสวรรค์ มายังแผ่นดินโลก และภาพวาดที่สวยงาม
“ทำไมผมถึงมาไม่ได้?” สุพจน์ยิ้มออกมาเล็กน้อย น้ำ เสียงแฝงไว้ด้วยการเยาะเย้ย “พูดถึงสุมิตรดูเหมือนหมอนั่นจะ ปกป้องเธอเหมือนกับอยู่ในคุก และไม่ยอมออกห่างแม้แต่ก้าว เดียว ฉันเข้ามาเยี่ยมเธอไม่ได้แน่ แต่วันนี้เขากลับยอมออกไป ง่ายๆ แต่เธอดันไม่ต้อนรับผมเสียนี่?”
ชายคนนี้สามารถเอาชีวิตของนวาระได้อย่างง่ายดาย คง ไม่ใช่คนธรรมดาเป็นแน่ จันวิภาคอยระวังอยู่ในใจ แล้วพูด อย่างคัดค้าน “คนที่ยุ่งอย่างนายมีเวลาว่างมาหาฉันด้วย หรอ?”
“ไม่ๆ เธอพูดอย่างนี้ไม่ถูกแล้ว เธอเป็นเด็กน้อยที่อยู่ในใจ ผม เธอนอนโรงพยาบาล แล้วทำไมผมถึงจะไม่มาเยี่ยมคุณ ล่ะ?” สุพจน์จ้องมองจันวิภา แล้วพูดออกไปอย่างซื่อสัตย์
จันวิภาอดไม่ได้ที่จะหรอกตาขึ้นมา แล้วพูดอย่างเบื่อ หน่าย ตามใจนาย นายดูพอแล้ว ก็ควรไปได้แล้วมั้ย?”
“เธอไม่ไปกับผมหรอ?”
“ทำไมต้องไปกับนาย?” จันวิภาจ้องมองสุพจน์อย่าง ระมัดระวัง แม้ว่าเขาจะมีแค่คนเดียว แต่เขาก็เป็นผู้ชายตัวใหญ่ อาศัยเพียงความแข็งแกร่งของเธอแล้ว ไม่อาจสู้ได้
เมื่อได้ยินดังนั้น สุพจน์จึงลุกขึ้นยืน มือทั้งสองข้างล้วง กระเป๋า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เฉยเมย “ผมคิดว่าคุณอยากจะ หนีออกไปจากสุมิตรเสียอีก”
สุพจน์พูดออกมาเช่นนี้ มันได้เตือนสติจันวิภา!
หลังจากที่เธอพักฟื้นร่างกายมาตลอดมาสองสามวันนี้จึง ทำให้ไม่อาจหลีกหนีออกไปจากกันคุ้มกันของสุมิตรได้ แต่หลัง เดียว ฉันเข้ามาเยี่ยมเธอไม่ได้แน่ แต่วันนี้เขากลับยอมออกไป ง่ายๆ แต่เธอดันไม่ต้อนรับผมเสียนี่?”
ชายคนนี้สามารถเอาชีวิตของนวาระได้อย่างง่ายดาย คง ไม่ใช่คนธรรมดาเป็นแน่ จันวิภาคอยระวังอยู่ในใจ แล้วพูด อย่างคัดค้าน “คนที่ยุ่งอย่างนายมีเวลาว่างมาหาฉันด้วย หรอ?”
“ไม่ๆ เธอพูดอย่างนี้ไม่ถูกแล้ว เธอเป็นเด็กน้อยที่อยู่ในใจ ผม เธอนอนโรงพยาบาล แล้วทำไมผมถึงจะไม่มาเยี่ยมคุณ ล่ะ?” สุพจน์จ้องมองจันวิภา แล้วพูดออกไปอย่างซื่อสัตย์
จันวิภาอดไม่ได้ที่จะหรอกตาขึ้นมา แล้วพูดอย่างเบื่อ หน่าย ตามใจนาย นายดูพอแล้ว ก็ควรไปได้แล้วมั้ย?”
“เธอไม่ไปกับผมหรอ?”
“ทำไมต้องไปกับนาย?” จันวิภาจ้องมองสุพจน์อย่าง ระมัดระวัง แม้ว่าเขาจะมีแค่คนเดียว แต่เขาก็เป็นผู้ชายตัวใหญ่ อาศัยเพียงความแข็งแกร่งของเธอแล้ว ไม่อาจสู้ได้
เมื่อได้ยินดังนั้น สุพจน์จึงลุกขึ้นยืน มือทั้งสองข้างล้วง กระเป๋า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เฉยเมย “ผมคิดว่าคุณอยากจะ หนีออกไปจากสุมิตรเสียอีก”
สุพจน์พูดออกมาเช่นนี้ มันได้เตือนสติจันวิภา!
หลังจากที่เธอพักฟื้นร่างกายมาตลอดมาสองสามวันนี้จึง ทำให้ไม่อาจหลีกหนีออกไปจากกันคุ้มกันของสุมิตรได้ แต่หลัง จากที่ร่างกานเธอพักฟื้นดีแล้ว และตอนนี้เธอยังอยู่ในโรง พยาบาล เธอก็ไม่ได้คิดเรื่องหนีออกมาเลย
แต่ด้วยความช่วยเหลือจากบุคคลภายนอกมันแตกต่าง กัน ถ้าหากมีความช่วยเหลือของชายที่อยู่ต่อหน้าล่ะก็ แม้ว่า เธอจะยังอยู่ในโรงพยาบาล ก็ยังสามารถพึ่งพาความสัมพันธ์ ของเขาในการหาโรงพยาบาลเพื่อค่อยๆพักฟื้นร่างกายอย่าง ช้าๆได้
ตอนนี้นัยน์ตาของจันวิภาส่งประกาย จ้องมองสุพจน์ด้วย ความหวัง แล้วเอ่ยถาม “นายจะพาฉันออกไปจากที่นี่หรอ?”
“แน่นอน” ปฏิกิริยาของจันวิภาทำให้ใจที่ทระนงของสุ พจน์พอใจ แม้ว่าโดยปกติจะมีหลายคนที่มองเขาด้วยสายตา ดังกล่าว แต่จันวิถาไม่เหมือนกัน เธอเป็นผู้หญิงที่เขาชอบ
เมื่อได้ยินคำพูดของสุพจน์ จันวิภาจึงกระบี่กระเป๋าขึ้นมา ทันที มันเป็นเวลานานหลายวันแล้ว ในที่สุดก็มีข่าวดีมาหาเขา เสียที!
“แต่ทว่า…” สุพจน์หันศีรษะของเขา จ้องมองจันวิภาแล้ว เอ่ยถามอย่างจริงจัง “ถ้าผมช่วยเธอหนีออกจากสุมิตร เธอจะ
เอาอะไรมาขอบคุณผม?”
ไม่มีนักธุรกิจทำการค้าโดยไม่มีการฉ้อโกง!
จ่าจันวิภาก็คิดถึงคำพูดนี้ขึ้นมาได้ เธอจ้องมองสุพจน์อย่างใจเย็น แล้วเอ่ยถามด้วยใบหน้า จากที่ร่างกานเธอพักฟื้นดีแล้ว และตอนนี้เธอยังอยู่ในโรง พยาบาล เธอก็ไม่ได้คิดเรื่องหนีออกมาเลย
แต่ด้วยความช่วยเหลือจากบุคคลภายนอกมันแตกต่าง กัน ถ้าหากมีความช่วยเหลือของชายที่อยู่ต่อหน้าล่ะก็ แม้ว่า เธอจะยังอยู่ในโรงพยาบาล ก็ยังสามารถพึ่งพาความสัมพันธ์ ของเขาในการหาโรงพยาบาลเพื่อค่อยๆพักฟื้นร่างกายอย่าง ช้าๆได้
ตอนนี้นัยน์ตาของจันวิภาส่งประกาย จ้องมองสุพจน์ด้วย ความหวัง แล้วเอ่ยถาม “นายจะพาฉันออกไปจากที่นี่หรอ?”
“แน่นอน” ปฏิกิริยาของจันวิภาทำให้ใจที่ทระนงของสุ พจน์พอใจ แม้ว่าโดยปกติจะมีหลายคนที่มองเขาด้วยสายตา ดังกล่าว แต่จันวิถาไม่เหมือนกัน เธอเป็นผู้หญิงที่เขาชอบ
เมื่อได้ยินคำพูดของสุพจน์ จันวิภาจึงกระบี่กระเป๋าขึ้นมา ทันที มันเป็นเวลานานหลายวันแล้ว ในที่สุดก็มีข่าวดีมาหาเขา เสียที!
“แต่ทว่า…” สุพจน์หันศีรษะของเขา จ้องมองจันวิภาแล้ว เอ่ยถามอย่างจริงจัง “ถ้าผมช่วยเธอหนีออกจากสุมิตร เธอจะ
เอาอะไรมาขอบคุณผม?”
ไม่มีนักธุรกิจทำการค้าโดยไม่มีการฉ้อโกง!
จ่าจันวิภาก็คิดถึงคำพูดนี้ขึ้นมาได้ เธอจ้องมองสุพจน์อย่างใจเย็น แล้วเอ่ยถามด้วยใบหน้า สงบนิ่ง งั้นนายอยากได้อะไร?”
“ผมอยากได้คุณ” สุพจน์ยิ้มมุมปากอย่างมีเสน่ห์ ตอนที่ เขาพูดประโยคนี้ออกมา เผยออกมาให้เห็นถึงการข่มเหงอย่าง
แจ่มแจ้ง สงบนิ่ง งั้นนายอยากได้อะไร?”
“ผมอยากได้คุณ” สุพจน์ยิ้มมุมปากอย่างมีเสน่ห์ ตอนที่ เขาพูดประโยคนี้ออกมา เผยออกมาให้เห็นถึงการข่มเหงอย่าง
แจ่มแจ้ง
